ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ

20/1/2020

της Γεωργίας Τσούρου

Κάθομαι στο τραπέζι του σαλονιού, που έως τα Χριστούγεννα κοιτούσε προς την μπαλκονόπορτα, έως ότου το μετακίνησα για να χωρέσω το δέντρο κι ύστερα το παράτησα έτσι. Τώρα εγώ και η βιβλιοθήκη είμαστε τετ α τετ. Σαν σκύλος που ξέρει καλά πως το αφεντικό δεν το κοιτάμε πολύ ώρα στα μάτια, χαμηλώνω το βλέμμα ντροπιασμένη. Οι τελευταίες εβδομάδες με έχουν βρει σε αναγνωστική νηστεία και τα ράφια το ξέρουν καλά, είναι φορτωμένα με μάτια που με παρακολουθούν μέσα στο χώρο να τριγυρνάω με χέρια άδεια ή να σηκώνομαι από καναπέδες και καρέκλες παρατώντας το βιβλίο που μόλις άνοιξα για να ασχοληθώ με κάτι, ή κάποιον, άλλο.

Δικαιούται ο αναγνώστης διάλειμμα; Είναι ή δεν είναι η ανάγνωση ένας μυς τον οποίο όσο δεν εξασκείς ατροφεί; Αν ναι, τότε έχει κανείς τόσο δικαίωμα στο διάλειμμα όσο κι ο πρωταθλητής στην ανάπαυλα από τις προπονήσεις. Όμως πώς ξαφνικά σταματάς να ποθείς την παρέα του πιο παλιού, πιο πιστού και πιο φερέγγυου φίλου σου; Πώς σταματάς να τρέφεσαι με τις εκδοχές των άλλων, με ερμηνείες συγκυριών που ποτέ δεν θα σου τύχουν; Σηκώνω τους ώμους διότι δεν έχω ιδέα για αυτό το αλλόκοτο πράγμα που μου συμβαίνει και τότε το βλέμμα μου πέφτει στη ράχη ενός βιβλίου μικρού, καταχωνιασμένου στη στοίβα με τα αδιάβαστα. Είναι οι «Διηγήσεις Παραφυσικών Φαινομένων» του Βασίλη Γκουρογιάννη και ξαφνικά αναρωτιέμαι μήπως εκεί βρω την απάντηση.

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, ακόμα και για νηστεύοντες σας εμένα. Δεν είναι ούτε 100 σελίδες, ό,τι πρέπει δηλαδή για να αρχίσει ο μυς να ζεσταίνεται πάλι, και χωρίζεται σε δύο μέρη: Κάθε αφήγηση παραφυσικού φαινομένου από τον αυτόπτη η αυτήκοο μάρτυρά του, ακολουθείται από την κελαριστή ερμηνεία του. Δαίμονες, στοιχειά, ψυχές και κατάρες οργώνουν τις σκιές του ανθρώπινου κόσμου και ψάχνουν την ευκαιρία τους για να φανερωθούν, όμως θέλει μάτια παρατηρητικά για να τα εντοπίσεις. Επίσης θέλει και πολύ φαντασία για να πιστέψεις ότι υπάρχουν ή, στην περίπτωση του Γκουρογιάννη που έχει δηλώσει ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξή τους, θέλει γνήσιο έρωτα προς την αφήγηση για να κερδίσεις την προσοχή του ακροατή/αναγνώστη.

Η απόλυτη παραδοχή των μύθων των άλλων είναι σαν βύθιση σε λουτρό ζεστό και μυρωδάτο μετά από μια κοπιώδη μέρα βαριάς μυϊκής εργασίας. Για όσο χρόνο διαρκεί, αναλαμβάνουν τα γύρω στοιχεία (το νερό, οι δοξασίες) το βάρος της ύπαρξής σου κι εσύ για λίγο δεν έχεις ούτε ευθύνες, ούτε άποψη, ούτε λόγο να υπακούς στην βαρύτητα. Δέχεσαι το χάδι της προκατάληψης, σαν πατρική συμβουλή, σαν απόφαση που στην πήραν γηραιότεροι και σοφότεροι από τα χέρια και επιτρέπεις στον εγκέφαλό σου να αναπαυθεί. Οι ερμηνείες του συγγραφέα, για τις παραφυσικές μαρτυρίες με τις οποίες καταπιάνεται, καταναλώνονται σαν αγχολυτικά χάπια, σαν δύο απανωτά ποτήρια κρασί που πίνεις για να απολαύσεις, έστω και προσωρινά, το γεγονός ότι για τις επόμενες ώρες δικαιούσαι να είσαι ανεύθυνος, αφελής, ευκολόπιστος.

«Ο Θανάσης του Κουτσογιάννη ήταν στα γίδια. Την ημέρα ο λύκος του έπιασε δύο γίδια απ΄το καρύδι. Ήταν κοντά Χριστούγεννα. Μέχρι που να πάει στο μαντρί να τα ζεματίσει, σκοτείνιασε. Κίνησε τότε να πάει στο σπίτι κι όταν διάβηκε από την κοιλάδα Γκαρόι, είδε ένα κάτι σαν σκύλο, σαν γάτα, να πηγαινοέρχεται πίσω μπρος και τον φωνάζει: «Ω, Θανάση! Ω, Θανάση!»

«Η ιστορία αυτή μας οδηγεί σε δύο προβληματισμούς. Ο πρώτος πώς το εμφανιζόμενο ζώο ομιλούσε ανθρωπινά και ο δεύτερος: τι επεδίωκε στην επαφή του με τον άνθρωπο τον οποίο επίμονα προσφωνούσε και καλούσε. Ο πρώτος προβληματισμός λύνεται με την παραδοχή της μετενσάρκωσης [..]. Η δε μετενσάρκωση αποδεικνύεται από την καθημερινή εμπειρία.»

Η γιαγιά έχει και πάλι δίκιο, εξιστορώντας εκείνο το παντελώς αλλόκοτο παραμύθι μπροστά στη φωτιά. Ο λύκος μπορεί να φάει τα κατσικάκια κι ύστερα εκείνα να ξεπηδήσουν ολοζώντανα από την σκισμένη του κοιλιά, γιατί όχι, αφού το διηγείται η γιαγιά, και το διηγείται στ΄αλήθεια τόσο όμορφα και πειστικά. Όσο υπάρχει ένα τζάκι, και μια γιαγιά, και μια ιστορία να διηγηθεί μπροστά στο τζάκι, υπάρχεις κι εσύ εκεί και την ακούς με το στόμα ανοιχτό. Ζήτω η γιαγιά. Ζήτω η αυθεντία της μυθολογίας. Νηστεία τέλος.