 γράφει η Νατάσα Πίτσου «Μην ξεχάσεις πως σκοτωνόμαστε, γιατί αγωνιστήκαμε για να γίνει κάποτε η πατρίδα μας πραγματικά λεύτερη και ανεξάρτητη». Το Θεαθήναι επισκέπτεται το θέατρο Τζένη Καρέζη με πρόσκληση σε χορό. Ο θίασος Αντάμα με εξαιρετική επιδεξιότητα παρουσιάζει στην παράσταση «Χορεύετε;», τα στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής εκείνων των γυναικών που αγωνίστηκαν για τον «Ου τόπο», για το δίκιο όλου του κόσμου.
Η αφορμή δίνεται όταν ένα κορίτσι θα ανακαλύψει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ολυμπίας Παπαδούκα «Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ» και θα ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, ανασύροντας στο παρόν όχι μόνο τα ίχνη του παρελθόντος, αλλά και το νήμα του γυναικείου ζητήματος.
0 Comments
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη». Χρόνης Μίσσιος (1930-2012) Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω να μοιράζομαι μαζί σας την ξεχωριστή θεατρική εμπειρία που βίωσα στο θέατρο 104, παρακολουθώντας την παράσταση «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», από την ομάδα GAFF, που βασίζεται στο ομότιτλο αφήγημα του Χρόνη Μίσσιου, χωρίς να μεταχειριστώ τα ίδια τα λόγια του αγωνιστή της αριστεράς και συγγραφέα, που τόσο εύστοχα και λακωνικά φωτογραφίζουν τη συνολική στάση ζωής του.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Το παγωμένο βράδυ της Τρίτης 20/12 βρεθήκαμε στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» για να παρακολουθήσουμε την πολυσυζητημένη παράσταση «ΜΟΤΕΛ», σε κείμενο και σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, που παρουσιάζεται για 2η χρονιά στην ιστορική θεατρική σκηνή της Φρυνίχου.
Το επιβλητικό, με ρουστίκ πινελιές σκηνικό περιβάλλον του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, με την αιματοβαμμένη λεπτομέρεια, «περίμενε» υπομονετικά να γεμίσει η αίθουσα (πολύ ελπιδοφόρο ότι ήταν πραγματικά κατάμεστη) δίνοντας στους θεατές το πρώτο στοιχείο μίας θλιβερής ιστορίας, που όλοι θα ευχόμασταν να είναι προϊόν μυθοπλασίας.  γράφει η Νατάσα Πίτσου «Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια»: Πραγματικό ή φανταστικό είδωλο;
Το Θεαθήναι επισκέφτηκε το συνοικιακό νυχτερινό κέντρο που στήθηκε στο θέατρο «Κάρολος Κουν» στη Φρυνίχου, προκειμένου να γνωρίσει από κοντά τη θρυλική «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», τη γυναίκα που θέλησε να την αγαπήσουν γι’ αυτό που είναι και το διεκδίκησε με κάθε κόστος. Μια Στέλλα διαφορετική∙ μια παράσταση που σε τραβάει απαλά για να σε οδηγήσει σε εκείνα τα μονοπάτια εσωτερικής περιπλάνησης, που σε κάνουν να ξεχνάς την αξέχαστη, κινηματογραφική Στέλλα/ Μελίνα, του Μιχάλη Κακογιάννη.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Κυριακή απόγευμα στο θέατρο Πόρτα εν όψει εορτών με την πόλη φωταγωγημένη, χριστουγεννιάτικη, ανεπηρέαστη από την επικαιρότητα, την ενεργειακή κρίση και λοιπά δεινά. Όλα καλά μέχρι εδώ κι η δυστοπική POMONA του Alistair Mc Dowall μοιάζει να απέχει παρασάγγας της αστικής μας «φαντασμαγορίας».
Ο έμπειρος σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος όμως, σε συνεργασία με τον αινιγματικό Ισλανδό conceptual artist και ενεργό μέλος της κουλτούρας των RPG (Role Playing Games), Sigurdur F3, δεν διστάζει να καταδυθεί στα έγκατα του δυτικού πολιτισμού, παρουσιάζοντας το πολύσημο κείμενο του βρετανού συγγραφέα στην Ελλάδα των πολιτικών σκανδάλων και της αποκαθήλωσης των άλλοτε ειδώλων. Με κοφτερή γλώσσα και νεανική αυθάδεια, η Pomona παραπαίει στο δικό της χωροχρόνο, αναταράσσοντας με την διαπεραστική αλήθεια της, την πασπαλισμένη με χρυσόσκονη επιφάνεια της καπιταλιστικής μας κανονικότητας. Το Θεαθήναι βρέθηκε στο Studio Μαυρομιχάλη & είδε την παράσταση «Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ»1/12/2022  γράφει η Νατάσα Πίτσου «Υπάρχει ένας πίνακας του Klee που λέγεται Angelus Novus. Απεικονίζεται ένας άγγελος, ο άγγελος της Ιστορίας, με στραμμένο το πρόσωπό του προς το παρελθόν. Φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι, ενώ το βλέμμα είναι προσηλωμένο, τα μάτια του διάπλατα, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες», αναφέρει ο Μπένγιαμιν. Γιατί άραγε ένας άγγελος να προσπαθεί απεγνωσμένα να διασώσει τη μνήμη;
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Ο Νοέμβρης ξεκίνησε…θεατρικά. Την Τρίτη 1/11, βρεθήκαμε στο θέατρο ARROYO, έναν σύγχρονο θεατρικό χώρο στην περιοχή του Κεραμεικού, για να παρακολουθήσουμε την πρωτότυπη και σαφώς επίκαιρη σκηνική σύνθεση του Κωνσταντίνου Τσονόπουλου και των αξιόλογων συνεργατών του.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Πόσο δύσκολο και περίπλοκο είναι να μιλήσει κανείς με θεατρική γλώσσα για όλα αυτά τα «εγκλήματα της διπλανής πόρτας», για τα οποία μαθαίνουμε καθημερινά πολύ περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από αυτές που μπορούμε να αντέξουμε ως άτομα και ως κοινωνία;
Μήπως τελικά είμαστε λιγάκι υποκριτές και το «τέρας» έχει πάψει προ πολλού να μας σοκάρει, αλλά εμείς συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους βαθύτατα συντετριμμένους κάθε φορά που μία νέα φρικτή είδηση με πρωταγωνιστές τα μέλη μιας οικογένειας εντάσσεται στο καθημερινό μενού ανθρωποφαγίας των ΜΜΕ και των social media; Επίσης, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μήπως θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όλοι μας - σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό – παριστάνουμε ενίοτε τους κοινωνικούς δικαστές που κατακρίνουν τις ζωές των άλλων, θεωρώντας εαυτόν ως τον αναμάρτητο που πρώτος τον λίθον βαλέτω;  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Απολείπειν ο θεός Aντώνιον, Κωνσταντίνος Καβάφης Παραμονή της Γιορτής της Μητέρας, βρεθήκαμε ξανά στον Πολυχώρο Vault για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Χαρίκλεια Καβάφη», σε κείμενο και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με την Ασπασία Κράλλη στον ομώνυμο ρόλο.
Πρόκειται για τη δεύτερη παράσταση με την οποία επέστρεψε, μετά από μια μικρή παύση λόγω πανδημίας, το θεατρικό project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... » ένα φεστιβάλ μονολόγων, με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, που φέρνει επί σκηνής μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Βρεθήκαμε στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα και είδαμε την παράσταση «Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα», το αυτό-αναφορικό έργο του Άγγλου συγγραφέα Τέρενς Ράττιγκαν, σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκας-Καλογήρου και σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη.
Το έργο μας μεταφέρει στο μεταπολεμικό Λονδίνο και στο διαμέρισμα μίας αινιγματικής γυναίκας, για την οποία το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι ότι θέλει να….πεθάνει. Στην πορεία και καθώς η πλοκή εξελίσσεται τόσο η ίδια, όσο και οι υπόλοιποι ήρωες του έργου θα έρθουν αντιμέτωποι με την βαθύτερη «αλήθεια» τους, όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή για τους άλλους και κυρίως για τους ίδιους.  γράφει η Νατάσα Πίτσου «Είμαστε οι Σωματοφύλακες του Antonin Artaud» Μπορεί η τέχνη να δώσει απαντήσεις, όταν δεν δίνει η ίδια η κοινωνία; Μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέφτης του ανθρώπου και να πάρει θέση, καταργώντας το θρίαμβο της κατ’ επίφασης ουδετερότητας; Ο χώρος του θέατρου δεν αποτελεί τόπο /α-τοπο διαφυγής από τη σκληρή καθημερινότητα.
Σύμφωνα με τον Αντονέν Αρτώ, η θεατρική παράσταση δεν ωφελεί να εγκλωβίζεται στην αναπαραγωγή του θεάματος, αλλά να οδηγεί τον παθητικό θεατή μπροστά στις φοβίες, στα ένστικτα και στις επιθυμίες του, προκειμένου να αντιδράσει στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό της εκάστοτε εποχής και απέναντι στην «αστυνομία, αστυνομία, αστυνομία». Ίσως …«αν το θέατρο θέλει να μας ξαναγίνει αναγκαίο, πρέπει να μας δώσει όλα αυτά τα στοιχεία που υπάρχουν στον έρωτα, στο έγκλημα, στον πόλεμο ή στην τρέλα…».  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Παραμένοντας στον πολυχώρο Vault, το Σάββατο 2 Απριλίου παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα της παράστασης «Καραϊσκάκενα, o Θρύλος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, με την Σοφία Καψούρου να υπογράφει το κείμενο και να ενσαρκώνει τη μητέρα του Γεώργιου Καραϊσκάκη, Ζωή-Διαμάντω Διμισκή.
Ο έμπειρος ηθοποιός και σκηνοθέτης ανέδειξε με ευρηματικό τρόπο, όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον ανατρεπτικό μονόλογο της Σοφίας Καψούρου τόσο επιτακτικά επίκαιρο, φωτίζοντας παράλληλα τα καίρια ερωτήματα που αναδύονται από τον δραματουργικό πυρήνα του. Χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας και με απενοχοποημένο χιούμορ, ο αξιόλογος δημιουργός παραλληλίζει το χθες με το σήμερα, χρησιμοποιώντας την ομαδικότητα και το φίλαθλο πνεύμα του ποδοσφαίρου ως αντιπαραβολή στη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου, κάθε πολέμου.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Τρίτο στεφάνι/καρδιά μου τι να σε κεράσω που δε με πιάνει/λιγάκι ο ύπνος να ξεχάσω σαν παραμύθι/γιαγιά Εκάβη/μάνα Νίνα φωτιά στα στήθη/κόκκινη μοίρα σερπαντίνα Το ενδιαφέρον Θεατρικό Φεστιβάλ Μονολόγων «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... », το οποίο πρωτοπαρουσίασε με επιτυχία στο αθηναϊκό κοινό το 2017, ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημήτρης Καρατζιάς και είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη, επανέρχεται φέτος στο θέατρο Vault για να μας συστήσει τρεις πολυδιάστατες γυναικείες προσωπικότητες. Κοινό τους γνώρισμα ότι έφεραν στον κόσμο τρεις γιους που έμελλε να ταυτίσουν το όνομά τους με αυτό της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας.
Βρεθήκαμε στον πάντα φιλόξενο πολυχώρο και παρακολουθήσαμε διαδοχικά δύο από τις τρεις παραστάσεις που εντάσσονται στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, αποκομίζοντας τις θετικότερες των εντυπώσεων και απολαμβάνοντας δύο συγκλονιστικές ερμηνείες που πραγματικά μας καθήλωσαν.  γράφει η Νατάσα Πίτσου Πόλεμος ή στρατιωτική επέμβαση; Το Θεαθήναι σε σύγχυση από το καταιγισμό των πληροφοριών ή των fake news, παρακολουθεί την επικαιρότητα και αναρωτιέται η Ουκρανία ποιας ή ποιων χωρών αποτελεί «ζωτικό χώρο». Σύμφωνα με τη ναζιστική θεωρία του «Ζωτικού Χώρου» (Lebensraum), ένας λαός δικαιούται να επεκταθεί σε ξένα, κοντινά ή και μακρινά εδάφη, όταν τα θεωρεί αναγκαία για να ικανοποιήσει τις αμυντικές, οικονομικές, φυλετικές του ανάγκες. Ωστόσο, πότε άλλοτε παραβιάζεται ο προσωπικός μας ζωτικός χώρος;
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Ξεφυλλίζοντας» τις σελίδες του ρεμπέτικου στην Ελλάδα, σαν ένα λεύκωμα περασμένων εποχών, στο οποίο πάντα ανατρέχουμε με νοσταλγία, συνειδητοποιούμε πόσο έντονα κουβαλάμε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο οι νεοέλληνες, αυτά τα ακούσματα.
Τα ρεμπέτικα είναι τα δικά μας blues, που έδωσαν φωνή στα βάσανα και τις αγωνίες των απλών ανθρώπων του μόχθου και της προσφυγιάς, αμφισβητήθηκαν, πολεμήθηκαν και εν τέλει αγαπήθηκαν από εκπροσώπους όλων των κοινωνικών τάξεων, εισάγοντας νέα ήθη στο λαϊκό τραγούδι. Οι ρεμπέτες έφεραν μια πραγματική επανάσταση στα μουσικά δρώμενα της εποχής, βάζοντας το «περιθώριο» στα σαλόνια και τις κοσμικές ταβέρνες και αλλάζοντας το τοπίο της τότε νυχτερινής διασκέδασης.  γράφει η Νατάσα Πίτσου To Θεαθήναι συναντάει τον Άγιο Αυτόχειρα και τον ακούει να μιλάει για τις ιστορίες των πληγωμένων σωμάτων. Ένα μανιφέστο συλλογικού πένθους που μπήκε σε μουσείο για να διαχειριστεί το τραύμα.
Ωστόσο, αναρωτιέται αν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα και τεκμήριο βαρβαρότητας. Έχοντας στο μυαλό τη θέση του Μπένγιαμιν, αναζητάει απαντήσεις και καταλήγει στο μικρό θέατρο του Κεραμεικού για να δει την παράσταση «Η Βίλα ( Ο δρόμος που δεν πήραν) του Guillermo Calderon.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Αυτός που σε κάνει να γελάς, σε βοηθάει να ζεις [Μένανδρος] Αναλογιζόμενη το γνωμικό του Μενάνδρου, σκέφτομαι πόσο σοβαρό είδος είναι τελικά η κωμωδία. Ιδιαίτερα υποτιμημένο – όχι μόνο στη χώρα μας – συνήθως αντιμετωπίζεται με εμπορικά κριτήρια και δευτερευόντως καλλιτεχνικά.
Πόσο εύκολο είναι όμως να κάνεις τον θεατή να γελάσει με την καρδιά του, αβίαστα και αληθινά; Καθόλου και όταν αυτό συμβαίνει είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από ευχάριστο και λυτρωτικό. Ειδικά στις μέρες μας που όλα συνηγορούν στο να μας κοπεί το γέλιο.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Ο Νικόλας Βαγιονάκης, είναι ένας χαρισματικός δημιουργός. Οι παραστάσεις του αποτελούν πάντα ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές προτάσεις που αναδεικνύουν ακόμα και τις πιο λεπτές αποχρώσεις των κειμένων που επιλέγει να διαχειριστεί σκηνοθετικά και ερμηνευτικά, προσφέροντας στους θεατές μία μοναδική εμπειρία, από αυτές που τροφοδοτούν την σκέψη, ενώ παράλληλα προσφέρουν γνήσια θεατρική συγκίνηση.
 γράφει η Νατάσα Πίτσου To Θεαθήναι λόγω της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, πέφτει σε βαθύ υπαρξηκόπημα και ψάχνει να βρει πόσους ρόλους μπορεί να επιτελέσει μια γυναίκα στην πραγματική ζωή, είτε ταυτόχρονα είτε διαδοχικά, σύμφωνα με το αντίστοιχο ηλικιακό κουτάκι στο οποίο πρέπει να ανήκει.
Ακούει τυχαία το τραγούδι της Αρλέτας «αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι» και καταλήγει στην θεατρική παράσταση «Τζεμ» που παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο studio Μαυρομιχάλη. Άραγε αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας μπορούμε να μάθουμε τον «άλλον» ή αγαπώντας τον «άλλον» ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας;  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Πρώτος μήνας του 2022 και….τα μυαλά στα κάγκελα! Συγχωρήστε μου την κάπως αδόκιμη εισαγωγή, αλλά έχω την αίσθηση πως ολοένα και περισσότερο απομακρυνόμαστε από κάθε έννοια ορθολογικής σκέψης και αυτοσυγκράτησης, κατακυριευμένοι από τον φόβο ή μάλλον από τον πανικό, που εξαπλώνεται πιο ραγδαία και από αυτήν την ίδια την πανδημία.
Κι αυτή είναι νομίζω η λέξη κλειδί, ο πανικός, για να κατανοήσει κανείς τον υποχόνδριο ήρωα του Μολιέρου, τον αρρωστοφοβικό Αργκάν, που διαρκώς τρέμει πως θα νοσήσει και ως εκ τούτου θα πεθάνει κι αυτό είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη και πιο σοβαρή ασθένειά του, η οποία μεταξύ μας δεν είναι διόλου…φανταστική.  γράφει η Νατάσα Πίτσου Το Θεαθήναι θέλοντας να προχωρήσει σε ένα άλμα πίστης προς τη νέα χρονιά, καταφεύγει στο φιλόξενο Θέατρο ΕΛΕΡ για να βρει απαντήσεις στην παράσταση «Έγκλημα και Τιμωρία», επιλέγοντας να δει μια βραβευμένη θεατρική διασκευή των Marilyn Campbell και Curt Columbus, που βασίζεται σε ένα από τα πιο σημαντικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του Ρώσου συγγραφέα Φιόντορ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογιέφσκι.
 γράφει η Νατάσα Πίτσου Αν η αλήθεια βρίσκεται στην περιοχή της τέχνης, τότε η παράσταση «Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς» του Στέφανο Μασσίνι στο θέατρο Ιλίσια ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Από την πρώτη στιγμή που μπαίνει κανείς στην αίθουσα, το υποκειμενικό βλέμμα του θεατή -και του Θεαθήναι- συναντά τη ματιά του σκηνοθέτη, ο οποίο μας καλωσορίζει σε ένα μαγικό αστικό τοπίο επί σκηνής, που ρευστοποιεί την έννοια του χώρου και του χρόνου.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Μετά από καιρό, ξανά στο αγαπημένο Bios, εκεί όπου έχουμε παρακολουθήσει μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και ανατρεπτικές καλλιτεχνικές δημιουργίες των τελευταίων ετών.
Η χοροθεατρική περφόρμανς «Mojo Risin’» από την ομάδα Per Theater Formance, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιάμη και χορογραφία Ελένης Χατζηγεωργίου δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς πρόκειται για μία ξεχωριστή παράσταση – εμπειρία, που θα πρέπει να αποτιμηθεί μέσα από αυτό το πρίσμα.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Είναι πάντα ευχάριστο να βλέπει κανείς έναν θεατρικό χώρο γεμάτο από κόσμο, πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει εν μέσω πανδημίας και συνδυάζεται με απόλυτο σεβασμό στα προβλεπόμενα υγειονομικά πρωτόκολλα. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την κάπως πεζή εισαγωγή, αλλά με βάση όσα διαβάζουμε καθημερινά για την αύξηση των κρουσμάτων και τον κίνδυνο ενός επικείμενου lockdown, είναι σημαντικό να τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία, ότι το θέατρο ήταν, είναι - και θα παραμείνει - ένας από τους πιο ασφαλείς χώρους ψυχαγωγίας.
Την Παρασκευή 5 Νοεμβρίου λοιπόν, βρεθήκαμε στο κατάμεστο Θέατρο Olvio και στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Αυτοί που περπατούν στα Σύννεφα» και παρόλο που σε τέτοιες περιστάσεις υπάρχει ένας αέρας κοσμικότητας (ενίοτε στα όρια του δήθεν) στην προκειμένη περίπτωση επικρατούσε ένα παρεΐστικο και ζεστό κλίμα – πριν και μετά την παράσταση- που ταίριαζε απόλυτα με όσα παρακολουθήσαμε επί σκηνής.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Εμπορία ανθρώπων είναι η πρόσληψη, μεταφορά, διακίνηση, στέγαση ή υποδοχή προσώπων, συμπεριλαμβανομένης και της ανταλλαγής ή της μεταβίβασης εξουσίας επί των προσώπων αυτών, με την απειλή της χρήσης ή τη χρήση βίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, με απαγωγή, απάτη, παραπλάνηση, κατάχρηση εξουσίας ή ευάλωτης θέσης ή με πληρωμή ή αποδοχή χρημάτων ή άλλων απολαβών για την εξασφάλιση της συναίνεσης προσώπου κατέχοντος εξουσία επί ενός άλλου, με σκοπό εκμετάλλευσης». Άρθρο 2 της Οδηγίας 2011/36/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρώπης Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τι είναι η εμπορία ανθρώπων; Νομίζω ότι το Άρθρο 2 της Οδηγίας 2011/36/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρώπης δίνει συνοπτικά μεν, με σαφήνεια δε τον γενικό ορισμό, αν και η ουσία πέρα από τα όποια φραστικά σχήματα και τις θεσμικές διατυπώσεις, είναι ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής υποβιβάζεται σε αναλώσιμο προϊόν που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και τις επιθυμίες του εκάστοτε πελάτη.
|
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
February 2023
|