 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Η Λίλα Παπαπάσχου είδε το εμβληματικό έργο του Τζεφ Μπάρον «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» να ζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Αργώ, μέσα από μία σύγχρονη, καλοδουλεμένη και βαθιά συν-κινητική παράσταση Εδώ είναι φως αδερφικό — απλά τα χέρια και τα μάτια./Εδώ δεν είναι να ’μαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα./Εδώ είναι να ’ναι ο καθένας μας πάνω απ’ τον εαυτό του./Εδώ είναι ένα φως αδερφικό που τρέχει σαν ποτάμι δίπλα στο μεγάλο τοίχο….
Αυτοί οι υπέροχοι στίχοι από το Καπνισμένο Τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου μου ήρθαν στο νου, καθώς σκεφτόμουν πως να ξεκινήσω την κριτική αποτίμηση μίας τόσο ιδιαίτερης παράστασης. Μίας παράστασης που αναδεικνύει στο έπακρο όλες τις λεπτές αποχρώσεις του πανανθρώπινου αυτού έργου, που θίγει με περισσή τρυφερότητα και κατανόηση θέματα διαχρονικά και ταυτόχρονα τραγικά…επίκαιρα.
0 Comments
 Η Πανδώρα Μαμελετζή παρακολούθησε τη μουσικοθεατρική παράσταση στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πέτρας και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις της πηγή: ecogreennet.gr Αποτίνοντας φόρο τιμής στην πόλη της Ελευσίνας, της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2023, η θεατρική ομάδα ΡΟΔΑ υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της ιδρύτριάς της, Μαρίας Περετζή, παρουσίασε την παράσταση ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ στο Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας του Δήμου Πετρούπολης, τη Δευτέρα 25 και τη Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Παρασκευή βράδυ στο κέντρο της Αθήνας και στο Θέατρο Γκλόρια (Μικρό) για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Τα Ορφανά», του Dennis Kelly, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου.
Το επίκαιρο έργο του βρετανού συγγραφέα, αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα σύγχρονης θεατρικής γραφής, αναδεικνύοντας με τρόπο αριστοτεχνικό πολλά και καίρια ζητήματα, χωρίς να αποστερεί από κανένα τη σημασία και τη δυναμική του. Ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στη σκηνή από καταξιωμένους και νεότερους δημιουργούς, προκαλώντας αίσθηση σε κάθε παρουσίασή του.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Σάββατο βράδυ με ανοιξιάτικο καιρό και διάθεση για θέατρο στον αγαπημένο Φούρνο της Μαυρομιχάλη. Εκεί όπου ο νέος μεν, αλλά έμπειρος και πολύ ικανός σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου συναντιέται για δεύτερη φορά με τη Μαρία Ζορμπά, μία από τις πιο ολοκληρωμένες ηθοποιούς της γενιάς της – και όχι μόνο.
Αφορμή για τη νέα τους καλλιτεχνική σύμπραξη το έργο του πολυβραβευμένου συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λάσπη» και ευτυχής συγκυρία η επί σκηνής συνύπαρξη της σπουδαίας ηθοποιού με τον (πάντα) εξαιρετικό Χρήστο Καπενή και την εξίσου ταλαντούχα Μιράντα Ζησιμοπούλου.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Την Παρασκευή που μας πέρασε βρεθήκαμε στο Θέατρο Σταθμός για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «ΧΑΠΙ», που ζωντανεύει επί σκηνής το ομώνυμο έργο του γνωστού και ιδιαίτερα αγαπητού στο ελληνικό κοινό συγγραφέα Εnda Walsh («Chatroom», «The New Electric Ballroom», «Disco Pigs»).
Ο πάντα καίριος Αντώνης Γαλέος μεταφράζει υποδειγματικά και ο πολυσχιδής Μάνος Καρατζογιάννης υπογράφει τη σκηνοθεσία, ερμηνεύοντας παράλληλα τον απαιτητικό ρόλο του Τζον Κέιν. Ενός ανθρώπου ακαθορίστου ηλικίας, με βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό, ευαίσθητου και χαρισματικού συνάμα, που βρίσκεται κλεισμένος σε κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα γιατί γεννήθηκε "τζίντζερ" σε έναν κόσμο μουντό και γκρίζο, που απεχθάνεται την...πολυχρωμία.  γράφει η Νατάσα Πίτσου Στον απόηχο των μαζικών κινητοποιήσεων ενάντια στην υποτίμηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών, αλλά και της σπουδαιότητας της ίδιας της τέχνης στην κοινωνία, στην εκπαίδευση, στη ζωή, το Θεαθήναι συναντάει στο Θέατρο «Τζένη Καρέζη» τον «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, προκειμένου να γνωρίσει τους συντελεστές και την παρασκηνιακή ζωή ενός περιπλανώμενου θιάσου στο Λονδίνο.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Δεν μπορείς να σπάσεις αλυσίδες που δεν βλέπεις» τάδε έφη Φράντς Κάφκα και είχε απόλυτο δίκιο. Με το ημερολόγιο να δείχνει 2023, αλλά πολλές καταστάσεις στην καθημερινότητά μας να θυμίζουν τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, ο διορατικός λογοτέχνης και στοχαστής όχι απλώς δικαιώθηκε, αλλά δυστυχώς επιβεβαιώνεται εν τοις πράγμασι και με τον πλέον εμφατικό τρόπο.
Οι αόρατες αλυσίδες που μας κρατούν υποδουλωμένους, την ίδια στιγμή που ανεμίζουν μεσίστια τα ψηφιακά λάβαρα του δικαιωματισμού, είναι πολύ βαριές και η αδυναμία μας να τις αναγνωρίσουμε για αυτό που είναι, δυσχεραίνει αφάνταστα κάθε προσπάθεια αποδέσμευσής μας.  γράφει η Νατάσα Πίτσου «Μην ξεχάσεις πως σκοτωνόμαστε, γιατί αγωνιστήκαμε για να γίνει κάποτε η πατρίδα μας πραγματικά λεύτερη και ανεξάρτητη». Το Θεαθήναι επισκέπτεται το θέατρο Τζένη Καρέζη με πρόσκληση σε χορό. Ο θίασος Αντάμα με εξαιρετική επιδεξιότητα παρουσιάζει στην παράσταση «Χορεύετε;», τα στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής εκείνων των γυναικών που αγωνίστηκαν για τον «Ου τόπο», για το δίκιο όλου του κόσμου.
Η αφορμή δίνεται όταν ένα κορίτσι θα ανακαλύψει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ολυμπίας Παπαδούκα «Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ» και θα ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, ανασύροντας στο παρόν όχι μόνο τα ίχνη του παρελθόντος, αλλά και το νήμα του γυναικείου ζητήματος.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη». Χρόνης Μίσσιος (1930-2012) Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω να μοιράζομαι μαζί σας την ξεχωριστή θεατρική εμπειρία που βίωσα στο θέατρο 104, παρακολουθώντας την παράσταση «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», από την ομάδα GAFF, που βασίζεται στο ομότιτλο αφήγημα του Χρόνη Μίσσιου, χωρίς να μεταχειριστώ τα ίδια τα λόγια του αγωνιστή της αριστεράς και συγγραφέα, που τόσο εύστοχα και λακωνικά φωτογραφίζουν τη συνολική στάση ζωής του.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Το παγωμένο βράδυ της Τρίτης 20/12 βρεθήκαμε στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» για να παρακολουθήσουμε την πολυσυζητημένη παράσταση «ΜΟΤΕΛ», σε κείμενο και σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, που παρουσιάζεται για 2η χρονιά στην ιστορική θεατρική σκηνή της Φρυνίχου.
Το επιβλητικό, με ρουστίκ πινελιές σκηνικό περιβάλλον του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, με την αιματοβαμμένη λεπτομέρεια, «περίμενε» υπομονετικά να γεμίσει η αίθουσα (πολύ ελπιδοφόρο ότι ήταν πραγματικά κατάμεστη) δίνοντας στους θεατές το πρώτο στοιχείο μίας θλιβερής ιστορίας, που όλοι θα ευχόμασταν να είναι προϊόν μυθοπλασίας.  γράφει η Νατάσα Πίτσου «Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια»: Πραγματικό ή φανταστικό είδωλο;
Το Θεαθήναι επισκέφτηκε το συνοικιακό νυχτερινό κέντρο που στήθηκε στο θέατρο «Κάρολος Κουν» στη Φρυνίχου, προκειμένου να γνωρίσει από κοντά τη θρυλική «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», τη γυναίκα που θέλησε να την αγαπήσουν γι’ αυτό που είναι και το διεκδίκησε με κάθε κόστος. Μια Στέλλα διαφορετική∙ μια παράσταση που σε τραβάει απαλά για να σε οδηγήσει σε εκείνα τα μονοπάτια εσωτερικής περιπλάνησης, που σε κάνουν να ξεχνάς την αξέχαστη, κινηματογραφική Στέλλα/ Μελίνα, του Μιχάλη Κακογιάννη.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Κυριακή απόγευμα στο θέατρο Πόρτα εν όψει εορτών με την πόλη φωταγωγημένη, χριστουγεννιάτικη, ανεπηρέαστη από την επικαιρότητα, την ενεργειακή κρίση και λοιπά δεινά. Όλα καλά μέχρι εδώ κι η δυστοπική POMONA του Alistair Mc Dowall μοιάζει να απέχει παρασάγγας της αστικής μας «φαντασμαγορίας».
Ο έμπειρος σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος όμως, σε συνεργασία με τον αινιγματικό Ισλανδό conceptual artist και ενεργό μέλος της κουλτούρας των RPG (Role Playing Games), Sigurdur F3, δεν διστάζει να καταδυθεί στα έγκατα του δυτικού πολιτισμού, παρουσιάζοντας το πολύσημο κείμενο του βρετανού συγγραφέα στην Ελλάδα των πολιτικών σκανδάλων και της αποκαθήλωσης των άλλοτε ειδώλων. Με κοφτερή γλώσσα και νεανική αυθάδεια, η Pomona παραπαίει στο δικό της χωροχρόνο, αναταράσσοντας με την διαπεραστική αλήθεια της, την πασπαλισμένη με χρυσόσκονη επιφάνεια της καπιταλιστικής μας κανονικότητας. Το Θεαθήναι βρέθηκε στο Studio Μαυρομιχάλη & είδε την παράσταση «Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ»1/12/2022  γράφει η Νατάσα Πίτσου «Υπάρχει ένας πίνακας του Klee που λέγεται Angelus Novus. Απεικονίζεται ένας άγγελος, ο άγγελος της Ιστορίας, με στραμμένο το πρόσωπό του προς το παρελθόν. Φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι, ενώ το βλέμμα είναι προσηλωμένο, τα μάτια του διάπλατα, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες», αναφέρει ο Μπένγιαμιν. Γιατί άραγε ένας άγγελος να προσπαθεί απεγνωσμένα να διασώσει τη μνήμη;
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Ο Νοέμβρης ξεκίνησε…θεατρικά. Την Τρίτη 1/11, βρεθήκαμε στο θέατρο ARROYO, έναν σύγχρονο θεατρικό χώρο στην περιοχή του Κεραμεικού, για να παρακολουθήσουμε την πρωτότυπη και σαφώς επίκαιρη σκηνική σύνθεση του Κωνσταντίνου Τσονόπουλου και των αξιόλογων συνεργατών του.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Πόσο δύσκολο και περίπλοκο είναι να μιλήσει κανείς με θεατρική γλώσσα για όλα αυτά τα «εγκλήματα της διπλανής πόρτας», για τα οποία μαθαίνουμε καθημερινά πολύ περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από αυτές που μπορούμε να αντέξουμε ως άτομα και ως κοινωνία;
Μήπως τελικά είμαστε λιγάκι υποκριτές και το «τέρας» έχει πάψει προ πολλού να μας σοκάρει, αλλά εμείς συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους βαθύτατα συντετριμμένους κάθε φορά που μία νέα φρικτή είδηση με πρωταγωνιστές τα μέλη μιας οικογένειας εντάσσεται στο καθημερινό μενού ανθρωποφαγίας των ΜΜΕ και των social media; Επίσης, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μήπως θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όλοι μας - σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό – παριστάνουμε ενίοτε τους κοινωνικούς δικαστές που κατακρίνουν τις ζωές των άλλων, θεωρώντας εαυτόν ως τον αναμάρτητο που πρώτος τον λίθον βαλέτω;  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Απολείπειν ο θεός Aντώνιον, Κωνσταντίνος Καβάφης Παραμονή της Γιορτής της Μητέρας, βρεθήκαμε ξανά στον Πολυχώρο Vault για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Χαρίκλεια Καβάφη», σε κείμενο και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με την Ασπασία Κράλλη στον ομώνυμο ρόλο.
Πρόκειται για τη δεύτερη παράσταση με την οποία επέστρεψε, μετά από μια μικρή παύση λόγω πανδημίας, το θεατρικό project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... » ένα φεστιβάλ μονολόγων, με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, που φέρνει επί σκηνής μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Βρεθήκαμε στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα και είδαμε την παράσταση «Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα», το αυτό-αναφορικό έργο του Άγγλου συγγραφέα Τέρενς Ράττιγκαν, σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκας-Καλογήρου και σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη.
Το έργο μας μεταφέρει στο μεταπολεμικό Λονδίνο και στο διαμέρισμα μίας αινιγματικής γυναίκας, για την οποία το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι ότι θέλει να….πεθάνει. Στην πορεία και καθώς η πλοκή εξελίσσεται τόσο η ίδια, όσο και οι υπόλοιποι ήρωες του έργου θα έρθουν αντιμέτωποι με την βαθύτερη «αλήθεια» τους, όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή για τους άλλους και κυρίως για τους ίδιους.  γράφει η Νατάσα Πίτσου «Είμαστε οι Σωματοφύλακες του Antonin Artaud» Μπορεί η τέχνη να δώσει απαντήσεις, όταν δεν δίνει η ίδια η κοινωνία; Μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέφτης του ανθρώπου και να πάρει θέση, καταργώντας το θρίαμβο της κατ’ επίφασης ουδετερότητας; Ο χώρος του θέατρου δεν αποτελεί τόπο /α-τοπο διαφυγής από τη σκληρή καθημερινότητα.
Σύμφωνα με τον Αντονέν Αρτώ, η θεατρική παράσταση δεν ωφελεί να εγκλωβίζεται στην αναπαραγωγή του θεάματος, αλλά να οδηγεί τον παθητικό θεατή μπροστά στις φοβίες, στα ένστικτα και στις επιθυμίες του, προκειμένου να αντιδράσει στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό της εκάστοτε εποχής και απέναντι στην «αστυνομία, αστυνομία, αστυνομία». Ίσως …«αν το θέατρο θέλει να μας ξαναγίνει αναγκαίο, πρέπει να μας δώσει όλα αυτά τα στοιχεία που υπάρχουν στον έρωτα, στο έγκλημα, στον πόλεμο ή στην τρέλα…».  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Παραμένοντας στον πολυχώρο Vault, το Σάββατο 2 Απριλίου παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα της παράστασης «Καραϊσκάκενα, o Θρύλος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, με την Σοφία Καψούρου να υπογράφει το κείμενο και να ενσαρκώνει τη μητέρα του Γεώργιου Καραϊσκάκη, Ζωή-Διαμάντω Διμισκή.
Ο έμπειρος ηθοποιός και σκηνοθέτης ανέδειξε με ευρηματικό τρόπο, όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον ανατρεπτικό μονόλογο της Σοφίας Καψούρου τόσο επιτακτικά επίκαιρο, φωτίζοντας παράλληλα τα καίρια ερωτήματα που αναδύονται από τον δραματουργικό πυρήνα του. Χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας και με απενοχοποημένο χιούμορ, ο αξιόλογος δημιουργός παραλληλίζει το χθες με το σήμερα, χρησιμοποιώντας την ομαδικότητα και το φίλαθλο πνεύμα του ποδοσφαίρου ως αντιπαραβολή στη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου, κάθε πολέμου.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Τρίτο στεφάνι/καρδιά μου τι να σε κεράσω που δε με πιάνει/λιγάκι ο ύπνος να ξεχάσω σαν παραμύθι/γιαγιά Εκάβη/μάνα Νίνα φωτιά στα στήθη/κόκκινη μοίρα σερπαντίνα Το ενδιαφέρον Θεατρικό Φεστιβάλ Μονολόγων «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... », το οποίο πρωτοπαρουσίασε με επιτυχία στο αθηναϊκό κοινό το 2017, ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημήτρης Καρατζιάς και είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη, επανέρχεται φέτος στο θέατρο Vault για να μας συστήσει τρεις πολυδιάστατες γυναικείες προσωπικότητες. Κοινό τους γνώρισμα ότι έφεραν στον κόσμο τρεις γιους που έμελλε να ταυτίσουν το όνομά τους με αυτό της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας.
Βρεθήκαμε στον πάντα φιλόξενο πολυχώρο και παρακολουθήσαμε διαδοχικά δύο από τις τρεις παραστάσεις που εντάσσονται στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, αποκομίζοντας τις θετικότερες των εντυπώσεων και απολαμβάνοντας δύο συγκλονιστικές ερμηνείες που πραγματικά μας καθήλωσαν.  γράφει η Νατάσα Πίτσου Πόλεμος ή στρατιωτική επέμβαση; Το Θεαθήναι σε σύγχυση από το καταιγισμό των πληροφοριών ή των fake news, παρακολουθεί την επικαιρότητα και αναρωτιέται η Ουκρανία ποιας ή ποιων χωρών αποτελεί «ζωτικό χώρο». Σύμφωνα με τη ναζιστική θεωρία του «Ζωτικού Χώρου» (Lebensraum), ένας λαός δικαιούται να επεκταθεί σε ξένα, κοντινά ή και μακρινά εδάφη, όταν τα θεωρεί αναγκαία για να ικανοποιήσει τις αμυντικές, οικονομικές, φυλετικές του ανάγκες. Ωστόσο, πότε άλλοτε παραβιάζεται ο προσωπικός μας ζωτικός χώρος;
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Ξεφυλλίζοντας» τις σελίδες του ρεμπέτικου στην Ελλάδα, σαν ένα λεύκωμα περασμένων εποχών, στο οποίο πάντα ανατρέχουμε με νοσταλγία, συνειδητοποιούμε πόσο έντονα κουβαλάμε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο οι νεοέλληνες, αυτά τα ακούσματα.
Τα ρεμπέτικα είναι τα δικά μας blues, που έδωσαν φωνή στα βάσανα και τις αγωνίες των απλών ανθρώπων του μόχθου και της προσφυγιάς, αμφισβητήθηκαν, πολεμήθηκαν και εν τέλει αγαπήθηκαν από εκπροσώπους όλων των κοινωνικών τάξεων, εισάγοντας νέα ήθη στο λαϊκό τραγούδι. Οι ρεμπέτες έφεραν μια πραγματική επανάσταση στα μουσικά δρώμενα της εποχής, βάζοντας το «περιθώριο» στα σαλόνια και τις κοσμικές ταβέρνες και αλλάζοντας το τοπίο της τότε νυχτερινής διασκέδασης.  γράφει η Νατάσα Πίτσου To Θεαθήναι συναντάει τον Άγιο Αυτόχειρα και τον ακούει να μιλάει για τις ιστορίες των πληγωμένων σωμάτων. Ένα μανιφέστο συλλογικού πένθους που μπήκε σε μουσείο για να διαχειριστεί το τραύμα.
Ωστόσο, αναρωτιέται αν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα και τεκμήριο βαρβαρότητας. Έχοντας στο μυαλό τη θέση του Μπένγιαμιν, αναζητάει απαντήσεις και καταλήγει στο μικρό θέατρο του Κεραμεικού για να δει την παράσταση «Η Βίλα ( Ο δρόμος που δεν πήραν) του Guillermo Calderon.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Αυτός που σε κάνει να γελάς, σε βοηθάει να ζεις [Μένανδρος] Αναλογιζόμενη το γνωμικό του Μενάνδρου, σκέφτομαι πόσο σοβαρό είδος είναι τελικά η κωμωδία. Ιδιαίτερα υποτιμημένο – όχι μόνο στη χώρα μας – συνήθως αντιμετωπίζεται με εμπορικά κριτήρια και δευτερευόντως καλλιτεχνικά.
Πόσο εύκολο είναι όμως να κάνεις τον θεατή να γελάσει με την καρδιά του, αβίαστα και αληθινά; Καθόλου και όταν αυτό συμβαίνει είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από ευχάριστο και λυτρωτικό. Ειδικά στις μέρες μας που όλα συνηγορούν στο να μας κοπεί το γέλιο.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Ο Νικόλας Βαγιονάκης, είναι ένας χαρισματικός δημιουργός. Οι παραστάσεις του αποτελούν πάντα ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές προτάσεις που αναδεικνύουν ακόμα και τις πιο λεπτές αποχρώσεις των κειμένων που επιλέγει να διαχειριστεί σκηνοθετικά και ερμηνευτικά, προσφέροντας στους θεατές μία μοναδική εμπειρία, από αυτές που τροφοδοτούν την σκέψη, ενώ παράλληλα προσφέρουν γνήσια θεατρική συγκίνηση.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
November 2023
|
|
|
CS MEDIA Ι.Κ.Ε.
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Web design: Essential Pixels