 Η Λίλα Παπαπάσχου γράφει για την παράσταση "Η Κληρονομιά" «Η Κληρονομιά», η κωμωδία του Πιερ ντε Μαριβώ, σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου και σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη, πρόλαβε πριν την επιβολή των περιοριστικών μέτρων να πραγματοποιήσει δύο μόνο παραστάσεις στην Πάνω Σκηνή του "Από Μηχανής Θεάτρου". Μετά όπως όλοι ξέρουμε, τα θέατρα έκλεισαν παραμένοντας "σφραγισμένα" έως σήμερα, χωρίς κάποια επίσημη ενημέρωση για το πότε προβλέπεται να ανοίξουν.
0 Comments
 της Λίλας Παπαπάσχου Το γεγονός ότι βιώνουμε εν έτη 2020 κοσμοϊστορικά γεγονότα, έχει υποβαθμιστεί πλέον σε απλή καθημερινότητα. Όλα γυρίζουν γύρω από το καθιερωμένο, απογευματινό μας ραντεβού με τον καθ' όλα συμπαθή και ειλικρινή μέσα στην απόγνωσή του Σωτήρη Τσιόδρα και τους λοιπούς αρμόδιους φορείς του Υπουργείου Υγείας, που μας ενημερώνουν για τις εξελίξεις στο “μέτωπο” μιας πανδημίας, που έχει ενώσει και έχει διχάσει κράτη, λαούς και πολίτες χωρών, έχει αναδείξει τους δικούς της "ήρωες" και έχει φέρει στην επιφάνεια εκτός από τις κοινωνικοπολιτικές και πολιτειακές παθογένειες και μια οικουμενική αλληλεγγύη, πρωτόγνωρη με βάση τα δεδομένα της εποχής, όπως συνήθως συμβαίνει σε ακραίες καταστάσεις σαν αυτή που βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Σήμερα, 27 Μαρτίου 2020 γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας (οι δε λιγότερο προνομιούχοι όπου βρίσκουν και μπορούν), περισσότερο σε κλίμα “πένθους” παρά χαράς, αφού τα θέατρα παραμένουν κλειστά και σκοτεινά, στο πλαίσιο των σχετικών μέτρων για την πρόληψη από την εξάπλωση του COVID-19, του μοναδικού “σταρ” που απ' ότι όλα δείχνουν θα αναδείξει το σωτήριον (δίσεκτο όνομα και πράγμα) τρέχον έτος. Οι άοκνοι και συχνά πλήρως απαξιωμένοι από τον κρατικό μηχανισμό “λειτουργοί” τους , είναι για μία ακόμη φορά αυτοί που θα πληρώσουν τη νύφη (τον γαμπρό εν προκειμένω κορονοϊού γαρ....) βλέποντας να χάνεται προς το παρόν μία θεατρική σεζόν και αγωνιώντας για το τι μέλλει γενέσθαι, ενώ παράλληλα βιώνουν μια άνευ προηγούμενου οικονομική ζημία (για να μην πούμε καταστροφή), η οποία εκτός από τους ίδιους επηρεάζει έμμεσα και όσους ασχολούνται με το χώρο του θεάματος περιφερειακά, είτε πρόκειται για τους υπεύθυνους επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων ή όσους ασχολούνται με την προβολή και ανάδειξη της τέχνης και του πολιτισμού, καλή ώρα site - και μιντιακούς οργανισμούς - που η ύλη τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα καλλιτεχνικά δρώμενα πρωτίστως της χώρας, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου.  της Λίλας Παπαπάσχου Μια πολύ ιδιαίτερη θεατρική συνθήκη ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στο Θέατρο Skrow και στην μεταμεσονύχτια παράσταση «Το Βρακί», που είχε κάτι από τη λάμψη μιας επίσημης πρεμιέρας, σε συνδυασμό με τη ζεστασιά μιας παρέας φίλων που μοιράζονται ένα ξεχωριστό καλλιτεχνικό γεγονός. Στο κατάμεστο (παρ'όλη τη φρενίτιδα του κορωνοϊού) και πάντα φιλόξενο θέατρο στο Παγκράτι παρακολουθήσαμε παρουσία πολλών επωνύμων, μια άκρως ψυχαγωγική παράσταση που κάτω από την κωμική της επίφαση κρύβει πολλά επίπεδα ανάγνωσης, αναδεικνύοντας διαχρονικές παθογένειες των ανθρώπινων κοινωνιών.
Η θεατρική ομάδα Zero Gravity, μετά τα επιτυχημένα Σκακιστική Νουβέλα και Ένα Φεγγάρι για τους Καταραμένους, παρουσιάζει την ξεκαρδιστική πολιτική φάρσα (γραμμένη το 1911) του «αιρετικού» Γερμανού συγγραφέα Καρλ Στερνχάϊμ, γνωστού και ως "Γερμανός Μολιέρος", σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα και δραματουργική επεξεργασία/σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου, χρησιμοποιώντας το έργο ως ένα πρώτης τάξεως όχημα για να θίξει τα κακώς κείμενα της ανθρωπότητας στο διηνεκές. Το έργο με τον προβοκατόρικο τίτλο και τις πολύσημες αναφορές «τάραξε το νερά» όταν πρωτοπαίχθηκε στη Γερμανία, ενώ στην Ελλάδα το παρουσίασε για πρώτη φορά πριν από 20 χρόνια ο Γιάννης Χουβαρδάς, στο Θέατρο Αμόρε, σε μια παράσταση που έκανε αίσθηση στο αθηναϊκό κοινό. Το προκλητικό έργο του Γερμανού συγγραφέα μιλάει με τρόπο καυστικό και ταυτόχρονα ντελιριακά αστείο για πανανθρώπινα θέματα που συνεχίζουν να μας απασχολούν (και θα μας απασχολούν και στο μέλλον), γιατί απ' ότι φαίνεται με βάση όσα πυροδότησε η πρόσφατη επικαιρότητα, ο άνθρωπος παραμένει το ίδιο υποκριτής, εγωιστής, μισαλλόδοξος, κυνικός, σκοταδιστής και ανίκανος να διαχειριστεί τις ατομικές και συλλογικές του ελευθερίες, με σεβασμό και αίσθημα ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπό του, Η πολυτάλαντη Μαριλίτα Λαμπροπούλου, που τα τελευταία χρόνια έχει σκηνοθετήσει μερικές από τις πιο αξιόλογες παραστάσεις που έχουμε παρακολουθήσει στις αθηναϊκές σκηνές, αναλαμβάνει να καθοδηγήσει υποκριτικά πέντε χαρισματικούς ηθοποιούς που διαθέτουν εκτός από υποκριτική δεινότητα και μία έμφυτη σκηνική γοητεία. Με τις ερμηνείες τους μας μετέφεραν τον εξπρεσιονιστικό αέρα του έργου, εκφράζοντας παράλληλα την ιδιότυπη κωμική γλώσσα του με άνεση, ερμηνευτικό πάθος και μια ιδιάζουσα σωματικότητα, που συνδυάζει το γκροτέσκο με το ρεαλιστικό στοιχείο σε γερές, αλλά ισορροπημένες δόσεις. ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΕΙΔΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΣΙΝΕ-ΠΑΡΜΕΝΗ» ΣΕ ΔΙΑΣΚΕΥΗ & ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΘΑΝΑΣΗ ΧΑΛΚΙΑ3/3/2020
 της Νίκης Ράπτη Η «σινε-παρμένη», που βασίζεται στη νουβέλα «Η αφηγήτρια ταινιών» του Χιλιανού συγγραφέα Hernán Rivera Letelier σε μετάφραση Λένας Φραγκοπούλου (Εκδόσεις Αντίποδες), ζωντανεύει στο Θέατρο Αργώ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά.
Ο Hernán Rivera Letelier έχει τιμηθεί δυο φορές με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου της Χιλής, το 1994 και το 1996. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει γράψει ποιήματα, διηγήματα και μυθιστορήματα. Το μυθιστόρημα του El arte de la resurrección τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος Alfaguara στην Ισπανία το 2010. «Είμαστε φτιαγμένοι από τα υλικά των ταινιών». Ένα μικρό, φτωχό και χαρισματικό κορίτσι από την Χιλή και η ιδιαίτερη σχέση του με τον κινηματογράφο έρχεται να μας ταξιδέψει σε μια συγκλονιστική ιστορία ζωής. Παρακολουθώντας μια οικογένεια και την δύσκολη πορεία που αυτή ακολουθεί, καθοριστικά γεγονότα για την Χιλή και τον κόσμο, ταινίες και μουσικές, ήχους και εικόνες.  της Λίλας Παπαπάσχου Ο «Μύρτος» είναι μία παράσταση που ανυπομονούσα να δω, για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ο Παύλος Μάτεσις και η πάντα επίκαιρη, πικρά σαρκαστική και αθυρόστομη «γλώσσα» του, που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Βρέθηκα λοιπόν πρόσφατα, στο «Δώμα» του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, έναν χώρο που αγαπώ ιδιαίτερα για την μίνιμαλ αισθητική του, αλλά και για τις πολύ αξιόλογες παραστάσεις που συνήθως φιλοξενούνται εκεί και ήρθα αντιμέτωπη με μια παράσταση που αντικατοπτρίζει μία πραγματικότητα τόσο νοσηρή, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι απλά ένας ευφημισμός για το πιο τρομακτικό πλάσμα σε αυτή τη γη, που μόνο σκοπό έχει την αλληλοεξόντωση, την καταστροφή του φυσικού του περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση την τελική αυτοκαταστροφή του. Η ομάδα 4Frontal, μετά τον Μουνή, την Οικογένεια Μπες-Βγες, την Σοφία Λασκαρίδου - μια αγάπη μεγάλη, «ξαναχτυπά», συνεχίζοντας την αναζήτηση της σκηνικής αναπαράστασης ενός λογοτεχνικού κειμένου και ανοίγοντας έναν σκανδαλιστικά ειλικρινή διάλογο με το κοινό, το οποίο απ’ ότι φαίνεται από την αποδοχή και την επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης, είναι πιο έτοιμο από ποτέ να έρθει αντιμέτωπο με κάποιες σκληρές αλήθειες – και παραδοχές.  της Νίκης Ράπτη «Ο Εραστής» του Χάρολντ Πίντερ, σε μετάφραση Χρύσας Κοτταράκου, παρουσιάζεται στο Θέατρο Επί Κολωνώ από την Εταιρία Θεάτρου ΗΘΩ, σε σκηνοθεσία Λένας Φιλίπποβα με τους Χρύσα Κοτταράκου και Κωνσταντίνο Παράση.
Ένα αριστουργηματικό έργο ενός μοναδικού συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιού, σεναριογράφου και ποιητή. Ενός καλλιτέχνη που υπήρξε υπέρμαχος της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο και που τιμήθηκε με πλήθος βραβείων μεταξύ των οποίων και το Νόμπελ Λογοτεχνίας (2005). Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και τόλμη παρακολουθούμε να χτίζεται ένα παιχνίδι με τον χρόνο και τον έρωτα ανάμεσα σε δυο πρόσωπα που εκφράζουν τις φανερές και κρυφές τους επιθυμίες, μέσα σε ένα εντελώς προσωπικό σύμπαν που οι ίδιοι πλάθουν με λεπτομέρεια. Ο Ρίτσαρντ και η Σάρα είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που αντιμετωπίζει μια καθημερινότητα αλλά και μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη που ως κώδικας έχει καθιερωθεί πια μεταξύ τους μετά από συμφωνία για να έρχονται σε επαφή με αυτά που πραγματικά θα ήθελαν να πουν ή να ζήσουν. Υιοθετούν ρόλους και συμπεριφορές προκειμένου να γίνουν σκληροί, τρυφεροί, αδιάφοροι ή και ανθρώπινοι. Οι εμμονές, η υποκρισία, οι ανασφάλειες, ο θυμός, οι φαντασιώσεις, τα ερωτηματικά, μια διάχυτη απειλή και ένα εσωτερικό χάος των ηρώων, κάνουν το εκπληκτικό αυτό έργο να μοιάζει επίκαιρο και οικείο.  της Λίλας Παπαπάσχου Έχοντας ήδη συμπληρώσει πάνω από 215 sold-out παραστάσεις, ο «Γιούγκερμαν», το εμβληματικό μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Πορεία (έως τις 12 Απριλίου), σε διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου.
Στο ρόλο του Φιλανδού αριστοκράτη, που καταφεύγει μετά τη ρωσική επανάσταση στην ηλιόλουστη Ελλάδα για να βρει την τύχη του και εν τέλει συναντά το πεπρωμένο του, ένας από τους πιο ταλαντούχους και δικαίως αναγνωρισμένους έλληνες ηθοποιούς, ο Γιάννης Στάνκογλου. Μαζί του ένας πολυμελής θίασος καταξιωμένων και νεότερων ηθοποιών και μουσικών, που ζωντανεύει με εκφραστική λιτότητα και ερμηνευτικό πάθος, κομβικούς και δευτερεύοντες δραματουργικά ρόλους. Γραμμένος το 1938, σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της ζωής του συγγραφέα, ο Γιούγκερμαν, που αποτελεί μέρος της τριλογίας με τίτλο «Εγκλιματισμός κάτω από το Φοίβο» (γράφτηκε δύο χρόνια μετά τη Μεγάλη Χίμαιρα και πέντε χρόνια μετά τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν) κρύβει κάτω από την πεσιμιστική, σχεδόν μηδενιστική του επίφαση, όλη την τρυφερότητα, την αγάπη και την κατανόηση του συγγραφέα, απέναντι στα πάθη των ανθρώπων, μην εξαιρώντας τον εαυτό του από την κοινή μοίρα των θνητών. Με τα Στερνά του Γιούγκερμαν να επι-τιμούν τα πρώτα, η σκηνική αφήγηση του βίου και της πολιτείας του Βασίλη Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν, γόνου πλούσιας οικογένειας και Ιλάρχου της Λευκής Φρουράς του τελευταίου Τσάρου, εκκινεί αντίστροφα με αφετηρία το χιονισμένο τοπίο του Τάμερφορτ. Μαζί με τον ηλικιωμένο πλέον ήρωα, αρχίζουμε να ξετυλίγουμε μέσα από έντεχνα δοσμένα φλας μπακ που δια-πλέκουν το χώρο και το χρόνο, το μπερδεμένο κουβάρι μίας πολυτάραχης ζωής που μοιάζει με Οδύσσεια, μόνο που στο τέλος δεν περιμένει τον ήρωα η Ιθάκη, αλλά ένα δυστοπικό μπουντουάρ, μετέωρο ανάμεσα στην Κόλαση και τον Παράδεισο της ίδιας ανυπαρξίας.  της Νίκης Ράπτη Το θεατρικό έργο του Ανδρέα Κεντζού «Βασιλιάς Αλέξανδρος» παρουσιάζεται στο Θέατρο Μπιπ, σε σκηνοθεσία της Αρκαδίας Ψάλτη.
Η γραφή του εξαιρετικού Ανδρέα Κεντζού, με ευαισθησία και αμεσότητα, μας ταξιδεύει στην ιστορία μιας οικογένειας, όπου τα μέλη της, η μητέρα, ο πατέρας, η κόρη και ένας παππούς με άνοια, δέχονται την επίσκεψη του αγοριού της κόρης στο σπίτι για πρώτη φορά. Και αυτό το γεγονός αποτελεί την αφορμή για να αποκαλυφθούν πράξεις και συναισθήματα, αλλάζοντας τις ισορροπίες στις σχέσεις των ηρώων. Η συγχώρεση, η αποδοχή και η κατανόηση θα συναντήσουν το ψέμα και τις απρόβλεπτες συνέπειες μιας εξομολόγησης-κατάθεσης που θα είναι καθοριστική για το μέλλον. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου θα έρθουν σε επαφή με την τρυφερότητα αλλά και τη βία που κρύβουν μέσα τους. Το αίσθημα της δικαιοσύνης και της αγωνίας να οδηγηθούν σε μια αλήθεια που θα τους ελευθερώσει θα συμπορευτεί με την θλίψη και την απώλεια. Θα θέσουν ερωτήματα για τη μνήμη, την ταυτότητα, την ιστορία, για το πώς αντιμετωπίζει ο άνθρωπος την αλήθεια και τις οδυνηρές πτυχές της, για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις ενοχές και τον φόβο, την φρίκη του πολέμου, την εσωτερική σύγκρουση.  της Νίκης Ράπτη «Girls and boys». Ο συνταρακτικός μονόλογος του βραβευμένου με Toni συγγραφέα Dennis Kelly ζωντανεύει στο Θέατρο 104 και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση και σκηνοθεσία από την Άννα–Μαρία Στεφαδούρου και ερμηνεία Δώρας Παρδάλη.
Η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου έγινε τον Φεβρουάριο του 2018 στο Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, σε σκηνοθεσία Lyndsey Turner, με πρωταγωνίστρια την βραβευμένη με BAFTA Carey Mulligan, όπου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο θεατρικό κείμενο που θίγει και προσεγγίζει με αριστουργηματικό τρόπο τα θέματα της βίας, της εξουσίας και των σχέσεων που αναπτύσσονται ανάμεσα στα δυο φύλα. Παρακολουθώντας στιγμές κρίσης σε μια καθημερινότητα οι οποίες καταλήγουν σε έναν φριχτό και αποτρόπαιο εφιάλτη που θα οδηγήσει στο χάος τον ψυχισμό και τις πράξεις των ηρώων, ο θεατής έχει την δυνατότητα να έρθει σε επαφή με μια ιστορία γεμάτη πόνο και ανατροπές. Οι αλλαγές που θα συμβούν στην ζωή του ζευγαριού θα αποκαλύψουν τις βαθιές τους ελλείψεις. Την αδυναμία τους να λειτουργήσουν ανθρώπινα ή το να αντιδράσουν σε απάνθρωπες συμπεριφορές. Η ηρωίδα μοιράζεται μαζί μας τον τρόπο με τον οποίο βίωσε τον έρωτα, τον αγώνα και τα όνειρα για μια επαγγελματική απακατάσταση-καταξίωση, την σχέση με τον εαυτό της, τα παιδιά της, την ζωή και τον θάνατο. Και μέσα από την ίδια, καθρεφτίζονται όλα τα στοιχεία ενός ευρύτερου φάσματος ανθρώπινης συμπεριφοράς και αντίληψης-σκέψης απέναντι στην ζωή και στις καθημερινές αλλά και ιδιαίτερες συνθήκες της.  του Μιχάλη Λαγάνη Σε μια θεατρική Αθήνα που τα τελευταία χρόνια αναστενάζει από τις αναρίθμητες παραστάσεις που ανεβαίνουν και πριν καλά-καλά προλάβουν να «συστηθούν» στο κοινό κατεβαίνουν, το να επιλέξεις να ανεβάσεις ένα σχετικά πιο άγνωστο λογοτεχνικό έργο που απευθύνεται ενδεχομένως σε ένα πιο μυημένο κοινό, εμπερίεχει ρίσκο. Τόσο για τους συντελεστές της παράστασης, όσο και για τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τους εκάστοτε θεατρικούς χώρους, σε καιρούς δύσκολους και οικονομικά δυσοίωνους για όλους.
Το ρίσκο αυτό θέλησαν να πάρουν η Ηρώ Μπέζου και ο Χρήστος Θάνος μεταφέροντας στη θεατρική σκηνή του Bios το πρώτο λογοτεχνικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Όφις και Κρίνο», το έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου και παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 μ.μ. ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΕΙΔΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΆΛΦΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ-ΤΟ ΑΓΡΙΜΙ» ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑ14/2/2020
 της Λίλας Παπαπάσχου Με κραγιοναρισμένα χείλια φιλιέσαι και φιλάς θυματα χίλια λιώνουν στη ζήλια κι εσύ γελάς ζεις ένα ατέλειωτο μεθύσι σαν όνειρο γλυκό κι όταν ζαλίζεσαι, δε συλλογίζεστι τον κόσμο τον κακό Τρελή θεατρίνα γλυκιά και τσαχπίνα που νομίζουν πως ποτέ δεν πονείς οι πολλοί θαυμαστές σου δεν κλαις, λεν, ποτέ σου μα στο ντεκολτε σου κλείνεις μια ψυχή που λιώνει και μόνη θρηνείς Κάποτε ζεις σαν πριγκηπέσσα με γλέντια στην αρχή κι από κοντέσσα, στο μήνα μέσα μένεις φτωχή είν' η καρδιά σου φοβισμένη δεν θέλει ν' αγαπά πρώτα αντιστέκεται κι ύστερα μπλέκεται και σαν τρελή χτυπά Τρελή θεατρίνα γλυκιά και τσαχπίνα που νομίζουν πως ποτέ δεν πονείς οι πολλοί θαυμαστές σου δεν κλαις, λεν, ποτέ σου, μα στο ντεκολτέσου κλείνεις μια ψυχή που λιώνει και μόνη θρηνείς δεν κλαις, λεν, ποτέ σου μα στο ντεκολτέ σου κλείνεις μια ψυχή που λιώνει και μόνη θρηνείς (Το ταγκό της Θεατρίνας) Αν και το συγκεκριμένο τραγούδι δεν ακούγεται στην παράσταση «Μαρίκα Κοτοπούλη - Το Αγρίμι», που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Άλφα, νομίζω ότι συνοψίζει αυτό που ήταν η Μαρίκα Κοτοπούλη (3 Μαΐου 1887 - 11 Σεπτεμβρίου 1954). Μία αρτίστα που «μάτωνε» πάνω στη σκηνή. Μια λαϊκή ντίβα. Μια (τρελή) θεατρίνα από τα γεννοφάσκια της που δεν ντρεπόταν να την αποκαλούν έτσι, παρόλο που απέκτησε διεθνή φήμη και διακρίθηκε ως μία από τις κορυφαίες ηθοποιούς της γενιάς της (& διαχρονικά), ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίστηκε ως ένα πραγματικά ελεύθερο πνεύμα, εγκλωβισμένο σε ένα μικροσκοπικό γυναικείο κορμί, στο στήθος του οποίου χτυπούσε μια ατίθαση καρδιά, πολύ πιο δυνατά απ’ όσο και η ίδια μπορούσε να αντέξει.
Η Δήμητρα Παπαδήμα γράφει, ερμηνεύει και συν-σκηνοθετεί με τον Γιάννη Μποσταντζόγλου, ένα δραματικό έργο με αναπάντεχες κωμικές ανάσες. Το βαθιά εξομολογητικό, αποκαλυπτικό και ταυτόχρονα συγκινητικό κείμενο της Δ. Παπαδήμα, μετουσιώθηκε σε μία θεατρική μυσταγωγία που μας ταξιδεύει πίσω σε εποχές που για κάποιο λόγο νοσταλγούμε χωρίς να τις έχουμε ζήσει και που εν τέλει δεν ήταν και τόσο ειδυλλιακές, όσο η απόσταση του χρόνου τις έχει εγκαθιδρύσει στη συνείδησή μας. Πόλεμος, εθνικός διχασμός, μετά πάλι πόλεμος, εθνική διχόνοια, μετά πάλι πόλεμος και στο ενδιάμεσο οι προσπάθειες των ανθρώπων να αντλήσουν χαρά και αισιοδοξία από το θέατρο, τον έρωτα, τις ξέφρενες διασκεδάσεις και τις ηδονικές απολαύσεις.  της Λίλας Παπαπάσχου Το θέατρο μοιάζει να είναι το μόνο πράγμα που ανθεί στη χώρα μας ή για να μην είμαστε τόσο αφοριστικοί, ένα από τα λίγα. Με χαρά διαπιστώνουμε κάθε φορά που βλέπουμε μια παράσταση, πόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα της αναπαραγωγής ξένων realities, των trolls, των haters και της αποθέωσης του trash, υπηρετώντας με θρησκευτική ευλάβεια ένα επάγγελμα που συχνά αντιμετωπίζεται ως χόμπι για να μην πούμε ως «ακριβό ψώνιο».
Έχοντας παρακολουθήσει μία σειρά από πραγματικά καλές παραστάσεις, με αξιόλογους συντελεστές και αξιοσημείωτες ερμηνείες, βρεθήκαμε στον Πολυχώρο Vault που αποτελεί πλέον σταθερή αξία και παρουσιάζει κάθε χρόνο ένα πλούσιο και πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα, προσφέροντας μία ευρύτατη γκάμα επιλογών στο αθηναϊκό κοινό. Μία από αυτές τις επιλογές είναι και ο «Άνθρωπος Ελέφαντας», το διάσημο έργο του Bernard Pomerance και φετινή, κεντρική παραγωγή του θεάτρου, που έχει ήδη συζητηθεί, υμνηθεί και πολιτογραφηθεί ως μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς (θα τολμήσω να πω ότι ίσως είναι μία από τις πιο καλοστημένες και ολοκληρωμένες παραστάσεις που έχουμε δει γενικά). Μέσα στη μικρή μεν, αλλά θαυματουργή σκηνή του Vault στήθηκε από τον πιο δραστήριο θεατράνθρωπο (με όλη τη σημασία της λέξης) των ημερών μας, τον πολυσχιδή και άοκνο Κοραή Δαμάτη, ένας ολόκληρος κόσμος, αναβίωσε μία ολόκληρη εποχή σκοταδισμού και προκατάληψης (με σαφείς αναφορές και στα σύγχρονα «freak shows») και αποτυπώθηκαν με απόλυτα σημερινούς καλλιτεχνικούς όρους όλοι οι συμβολισμοί, οι αλληγορίες και οι λεπτές αποχρώσεις ενός αριστουργηματικού κειμένου, που συγκινεί αβίαστα και αφυπνίζει.  της Λίλας Παπαπάσχου Ο «Πατέρας» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ προσγειώνεται...στην Ελλάδα της κρίσης! Ο καταξιωμένος δημιουργός Βασίλης Μπισμπίκης, θέλοντας να παρουσιάσει στο αθηναϊκό κοινό (μετά το επιτυχημένο Άνθρωποι και Ποντίκια) ένα γνήσιο οικογενειακό δράμα, διεξάγοντας παράλληλα ένα πολύ ενδιαφέρον καλλιτεχνικό πείραμα για τα όρια του θεάτρου και της πραγματικής ζωής, στράφηκε στο ομότιτλο έργο του σπουδαίου Σουηδού θεατρικού συγγραφέα.
Υπογράφοντας τη διασκευή, τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία ο ίδιος, μας συστήνει ένα ακραία ρεαλιστικό έργο, που πατάει μεν στη δομή και συνδιαλέγεται με τα βασικά ερωτήματα που θέτει το αρχικό κείμενο, αλλά παράλληλα δημιουργεί μία εντελώς νέα αφηγηματική συνθήκη, ανάγοντας τους ήρωες (που φέρουν τα πραγματικά ονόματα των ηθοποιών) και την δράση του έργου στο δικό μας δια-ταραγμένο σήμερα. Ο Βασίλης Μπισμπίκης, τοποθετεί τη δράση στο πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2019, με το χρόνο να μετράει αντίστροφα για τους δύο κεντρικούς ήρωες του έργου, τον Τάσο/Τάσος Ιορδανίδης και τη σύζυγό του Μαρίνα/Μαρίνα Ασλάνογλου, αλλά και για όσους θα βρεθούν μέσα στη δίνη αυτής της, μέχρι τελικής πτώσεως, ενδοοικογενειακής διαμάχης που επωάζεται σαν το αυγό του φιδιού, για να σκάσει μπροστά στα – απροετοίμαστα; – μάτια μας σαν Πρωτοχρονιάτικο βεγγαλικό, αναγκάζοντας τον καθένα από εμάς να κάνει τις δικές του προβολές.  της Νίκης Ράπτη Είχα την μεγάλη χαρά να παρακολουθήσω το θεατρικό έργο του Γιώργου Κατσιφή «Ατυχήματα», σε σκηνοθεσία του ιδίου, στο αγαπημένο Θέατρο Μπιπ.
Ο Γιώργος Κατσιφής είναι ένας καλλιτέχνης που διακρίνεται για το μεγάλο ταλέντο και την ευγένεια του, για μια θεατρική πένα που καταφέρνει πάντα να αγγίξει και τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής. Στο έργο του «Ατυχήματα», πέντε πρόσωπα, ο Χάρης, ο Ανδρέας, η Σοφία, ο Κάρεμ και ένας Άντρας, πραγματοποιούν στο παρόν μια «συνάντηση». Ένα μουσείο, ένα τρένο, μια καφετέρια, ένας δρόμος, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και ένα ιδιαίτερο σύμπαν, θα είναι οι χώροι της γνωριμίας, της επαφής, της συμμαχίας και της σύγκρουσης τους. Της ανακάλυψης του βαθύτερου εαυτού τους. Οι διάλογοι και οι μονόλογοι των ηρώων αποκαλύπτουν την τρυφερή αλλά και ωμή πλευρά της ζωής που συνεχώς εξελίσσεται και έχει αγωνίες, επιθυμίες και όνειρα. Τα προβλήματα, οι πόθοι, οι φόβοι και οι ανησυχίες των χαρακτήρων μας αφορούν. Η βία, η μοναξιά, η αγάπη, η αποδοχή, η συγχώρεση και οι ανθρώπινες σχέσεις, τοποθετούνται δραματουργικά σε ένα κλίμα πραγματικό και φαντασιακό, με έντονα τα ποιητικά και κινηματογραφικά στοιχεία. ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΕΙΔΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΦΥΛΕΣ» ΤΗΣ ΝΙΝΑ ΡΕΙΝ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΤΑΚΗ ΤΖΑΜΑΡΓΙΑ31/1/2020
 της Λίλας Παπαπάσχου Οι «Φυλές» το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Σταθμός, σε μετάφραση Έρις Κύργια και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, γνωρίζοντας για δεύτερη χρονιά τεράστια επιτυχία – και όχι άδικα.
Από γραφής του, το έργο της βρετανίδας συγγραφέα διακρίνεται για την πολυσημία του, την εμβάθυνση στον ψυχισμό & τις σχέσεις των ηρώων, το ιδιαίτερο, φλεγματικό χιούμορ του, που αμβλύνει τις πιο σκληρές και αιχμηρές πτυχές του κειμένου, αλλά και τη διάθεση να ανοίξει έναν ουσιαστικό διάλογο με το θεατή γύρω από θεμελιώδη ζητήματα όπως η αναπηρία ως ζώσα κατάσταση, το «ανήκειν», ο κοινωνικός αποκλεισμός, η επικοινωνία και η ενσυναίσθηση, ειδικά σε μια εποχή όπως η δική μας που βρίθει αμετροέπειας και χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και αποδοχής της διαφορετικότητας του άλλου, στρέφοντας στην ουσία τον καθρέφτη προς το κοινό και θέτοντας εμμέσως πλην σαφώς το ερώτημα…εσείς σε ποια «φυλή» πιστεύετε πως – ή θα θέλατε να - ανήκετε; Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς έχοντας στη διάθεσή του μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς των ημερών μας -και στην πρώτη αλλά και στην τωρινή διανομή – μεταχειρίστηκε έντεχνα τη λειτουργική μετάφραση της Έρις Κύργια, κορυφώνοντας σταδιακά την πλοκή του έργου. Στην αρχή συστήνοντάς μας τα μέλη μίας δυσλειτουργικής οικογένειας (αναρωτιέμαι αν υπάρχουν μη δυσλειτουργικές οικογένειες, κοινωνίες, κράτη κλπ…) και στη συνέχεια εστιάζοντας στον κωφό Μπίλι/Μάνος Καρατζογιάννης, που μόλις έχει επιστρέψει από τις σπουδές του στο πατρικό του και προσπαθεί να επαν-ενταχθεί στους κόλπους μιας οικογένειας που ανέκαθεν τον αντιμετώπιζε ως ακούοντα, ο ταλαντούχος δημιουργός έδωσε από την αρχή το στίγμα μιας παράστασης που θέλει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, μιλώντας με παρρησία για θέματα ταμπού.  της Λίλας Παπαπάσχου «Τα σώματα σαπίζουν, αλλά η στάχτη παραμένει πάντα καθαρή» Το απρόσμενα αισιόδοξο έργο «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» του αγαπημένου Τενεσί Ουίλιαμς, επιστρέφει 20 χρόνια μετά το τελευταίο του ανέβασμα στην Ελλάδα και 66 χρόνια μετά από την πρώτη του παρουσίαση από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, στο Υπόγειο της Πεσματζόγλου, το πρώτο θεατρικό του «σπίτι», σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και με ένα σύνολο εκλεκτών ηθοποιών.
Η τρυφερή, γλυκόπικρη, κωμωδία του βραβευμένου με Πούλιτζερ αμερικανού συγγραφέα, ζωντανεύει στη σκηνή από τον καταξιωμένο σκηνοθέτη, που μετά το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη, μεταφράζει και σκηνοθετεί το πιο «φωτεινό» έργο, ενός από τους πιο εμμονικά πεσιμιστές της παγκόσμιας δραματουργίας, το οποίο παρουσιάστηκε στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης (κάνοντας πρεμιέρα στις 23 Νοεμβρίου, της προηγούμενης χρονιάς και γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία έως και τις αρχές της φετινής). Στο «Τριαντάφυλλο στο στήθος» είναι πρόδηλο πως αντανακλάται η καλή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Τ. Ουίλιαμς όταν το έγραψε (μετά από ένα ταξίδι του στη νότια Ιταλία), αλλά και η έννοια της πίστης (σε όλες τις εκφάνσεις της), που διέπει το σύνολο του έργου του, γι’ αυτό και η συγκεκριμένη φαιδρή και συνάμα τραγική ιστορία, αν και διαθέτει όλες τις σκοτεινές αρετές του συγγραφέα, παραμένει ανάλαφρη και αφηγηματικά δροσερή, ακόμα και στις πιο δραματικές κορυφώσεις της. Εστιάζοντας στους φασαριόζους, αψίκορους και γεμάτους γοητευτικές αντιφάσεις σισιλιάνους (τους Ιταλούς γενικότερα...) μετανάστες της Αμερικής των αρχών του προηγούμενου αιώνα, οι οποίοι αναζητούν με το δικό τους τρόπο το «αμερικάνικο όνειρο» διατηρώντας ατόφιες τις θρησκευτικές και πολιτισμικές παραδόσεις του τόπου τους, ο Τενεσί Ουίλιαμς, μιλάει με χιούμορ, αφοπλιστική ειλικρίνεια και έντονα ρομαντική διάθεση για τα πάθη των απλών, καθημερινών ανθρώπων, που αγαπούν, μισούν, χαίρονται και πενθούν πληθωρικά και απόλυτα.  της Λίλας Παπαπάσχου Στην καρδιά της Αθήνας, την πολυπολιτισμική Κυψέλη και το Red Jasper Cabaret Theatre, είδαμε – μάλλον βιώσαμε - την πρώτη παράσταση της χρονιάς, ένα μαγευτικό, άγριο, αισθησιακό, ποιητικό, ψυχαγωγικό και βαθιά πολιτικό πολυθέαμα, που συνδυάζει το θεατρικό λόγο, το χορό, τη μουσική και το τραγούδι, για να μας αφηγηθεί «τις περιπέτειες μιας νεότητας», που θα μπορούσε να είναι και...η δική μας.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε εγκαινιάζει επί της ουσίας το χώρο του Red Jasper Cabaret Theatre (πρώην Β' σκηνή Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας) και είναι εμπνευσμένη από το έργο «Ο ευλαβικός χορός» το πρώτο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, που κυκλοφόρησε το 1925 και παρουσιάζει την νεολαία του μεσοπολέμου σαν ένα εξπρεσιονιστικό σκίτσο. Αυτό το σκίτσο ο Γιάννης Παναγόπουλος το μετέτρεψε σε ένα (μετά)μοντέρνο, εξπρεσιονιστικό ποίημα, μια ωδή στο πάθος, την ορμή, την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα και την ανάγκη των νέων να βρουν τη δική τους ταυτότητα, τη δική τους – αντικομφορμιστική -φωνή, απορρίπτοντας νόρμες και στερεοτυπικές αντιλήψεις και ανακαλύπτοντας έναν δικό τους, πρωτότυπο και ανατρεπτικό τρόπο έκφρασης. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης παρουσιάζει μία εντυπωσιακή παράσταση που συστήνει στο αθηναϊκό κοινό το καμπαρέ στην πιο σύγχρονη και εκλεπτυσμένη μορφή του, απαλλαγμένο από τα πιο φολκλόρ στοιχεία του, που εδώ δίνουν τη θέση τους σε μία αφαιρετική εξτραβαγκάντζα, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε μία ολοκληρωμένη σκηνική σύνθεση, επηρεασμένη από την αισθητική των εντυπωσιακών drag shows - εγχώριων και του εξωτερικού - στην πιο φρέσκια και σημερινή εκδοχή τους.  της Νίκης Ράπτη «Mr Leonard». Μια παράσταση των Ginger Creepers, στο Θέατρο 14 που ζωντανεύει ένα σύμπαν γεμάτο ποίηση και συναίσθημα, εμπνευσμένο από το έργο του μεγάλου Καναδού δημιουργού Leonard Cohen.
Εκείνος γράφει ένα γράμμα, σε ένα διαμέρισμα της Νέας Υόρκης που γίνεται γνωστό ως "Famous Blue Raincoat", απευθυνόμενος σε έναν φίλο του. Ο παραλήπτης απαντά και το γράμμα του φτάνει στην Νέα Υόρκη αλλά λόγω μετακόμισης του Cohen, το παραλαμβάνει ένας νεαρός θυρωρός που αποφασίζει να τον βρει για να του το δώσει. Μια τόσο έντονη, τρυφερή και εμπνευσμένη περιπλάνηση σε έναν κόσμο φανταστικό, με τα όνειρα να ξεχειλίζουν εικόνες και λέξεις. Με δυο σπουδαίους ερμηνευτές, τον Χρήστο Καπενή και την Κλεοπάτρα Τολόγκου να μας μαγεύουν από την πρώτη στιγμή. Υπέροχες παύσεις, καθηλωτικές σιωπές και πολύ όμορφα κοστούμια. Καταπληκτικοί φωτισμοί και ένα σκηνικό γεμάτο συμβολισμούς και σουρεαλιστικά στοιχεία.  της Λίλας Παπαπάσχου Είδαμε την παράσταση «Το Κινητό», μια ψηφιακή κωμωδία του σημαντικού Ισπανού δραματουργού Sergi Belbel, σε μετάφραση Κατερίνας Χριστοδούλου και σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη, εν μέσω της εορταστικής περιόδου, σε έναν από τους πιο όμορφους χώρους της Αθήνας, το θέατρο Άλμα.
Το έργο του κορυφαίου σύγχρονου καταλανού δραματουργού παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, φωτογραφίζοντας με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ, την πραγματικότητα που βιώνουμε στον σημερινό εφησυχασμένο, μα καθόλου ήρεμο και ασφαλή δυτικό κόσμο. Έναν κόσμο που ενώ ζει στον πυρετό των τεχνολογικά εξελιγμένων gudgets και της απεριόριστης επικοινωνίας, μοιάζει εγκλωβισμένος σε μία νέα διαδικτυακή μοναξιά, την ίδια στιγμή που γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική η ανάγκη για επαφή και ουσιαστική επικοινωνία. Ενώ τα προφίλ μας στο facebook και στα λοιπά social media αντανακλούν μια εικονική ευτυχία, εμείς καταπιέζουμε όσα πραγματικά θα θέλαμε να εκφράσουμε, να τολμήσουμε, να μοιραστούμε με τον διπλανό μας, προς χάριν της παντοκρατορίας των likes,που ορίζουν πλέον το κοινωνικό μας status. Χρησιμοποιώντας ευφυέστατα την ψηφιακή τεχνολογία και συγκεκριμένα το παντοδύναμο πλέον κινητό, μέσα στο οποίο αποθηκεύονται οι ζωές μας και έχοντας ως δραματουργικό εφαλτήριο ένα τρομοκρατικό χτύπημα σε διεθνές αεροδρόμιο, το έργο του Sergi Belbel, επιχειρεί να σκιαγραφήσει το πορτραίτο τεσσάρων ετερόκλητων χαρακτήρων, με ηλικιακές, ταξικές και ιδιοσυγκρασιακές διαφορές– αλλά και απρόσμενα πολλές ομοιότητες - καθρεφτίζοντας μέσα από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τις καταπιεσμένες σεξουαλικές επιθυμίες τους και την βαθιά ανάγκη τους να αγαπηθούν για αυτό που είναι και όχι για αυτό που υποκρίνονται ότι είναι, το μεγαλύτερο ποσοστό (για να μην πούμε το σύνολο…) των σύγχρονων ανθρώπων, που ζουν, εργάζονται και ερωτεύονται, με φόντο απρόσωπες, τοξικές και καπιταλιστικά ανάλγητες μεγαλουπόλεις, όπου το «φαίνεσθαι» καταπίνει το «είναι». Ο γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννης Νταλιάνης μοιάζει να συμμερίζεται απόλυτα το ιδεολογικό υπόβαθρο και τις υπαρξιακές ανησυχίες του συγγραφέα, κρατώντας όμως μία πιο ανάλαφρη σκηνοθετική γραμμή, που αναδεικνύει το καυστικό κείμενο και παράλληλα «φωτίζει» τις σοκαριστικές πτυχές του, υποβάλλοντας στους θεατές την αλήθεια του και όχι επιβάλλοντας διδάγματα και κοινωνικοπολιτικά μανιφέστα.  της Νίκης Ράπτη Την συναρπαστική παράσταση «ΦΥΛΟ-ΝΙΚΙΑ», σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία Αλεξάνδρας Βουτζουράκη απολαύσαμε στο Θέατρο «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη».
Το έργο βασίζεται στην «ΦΙΛΟΝΙΚΙΑ» (La dispute) του Μαριβώ, ένα αριστουργηματικό πολυδιάστατο θεατρικό έργο. Γεννημένος στο Παρίσι το 1688, ο Μαριβώ, υπήρξε ένας έξοχος και παραγωγικότατος θεατρικός συγγραφέας. Μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά της γραφής του είναι η διεισδυτικότητα, η πρωτοτυπία, η στέρεη και ευλύγιστη γλώσσα, το λεπτό χιούμορ και η φαντασία. Σκιαγραφεί την ερωτική ψυχολογία με τρόπο μοναδικό και διαχειρίζεται στις ζωές των ηρώων του την τρυφερότητα και το πάθος έτσι ώστε να δημιουργεί στον θεατή πάντα την έκπληξη, ενεργοποιώντας, μέσα από την ευχαρίστηση, τη γόνιμη σκέψη. Στην «ΦΥΛΟ-ΝΙΚΙΑ» γινόμαστε μάρτυρες ενός πειράματος. Με μια Φωνή που ορίζει τους κανόνες, που δίνει ψυχρές και σαφείς εντολές σε μια Γυναίκα και έναν Άντρα. Και ο καθένας ανακαλύπτει τον εαυτό του, τα συναισθήματα του, εξερευνά την εικόνα και τις ανάγκες του. Σε έναν κόσμο που η ζήλια, το ένστικτο, η παρεμβατικότητα, οι περιορισμοί και τα πάθη, το αίσθημα της ελευθερίας, οι ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες αναγνωρίζονται και εξελίσσονται με γρήγορους ρυθμούς, ενώ το ένα πείραμα διαδέχεται το άλλο. Και εκεί ακριβώς σε αυτό το σημείο αποκαλύπτονται οι φωτεινές και σκοτεινές πτυχές των ανθρώπων που αγνοί αλλά και έτοιμοι να προσφέρουν ή να προδώσουν τα πάντα, καταστρέφουν και αυτοκαταστρέφονται, στην προσπάθεια τους να μείνουν αυθεντικοί ή να κατανοήσουν τον κόσμο που τους περιβάλλει. |
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |