|
|
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Πόσο δύσκολο και περίπλοκο είναι να μιλήσει κανείς με θεατρική γλώσσα για όλα αυτά τα «εγκλήματα της διπλανής πόρτας», για τα οποία μαθαίνουμε καθημερινά πολύ περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από αυτές που μπορούμε να αντέξουμε ως άτομα και ως κοινωνία;
Μήπως τελικά είμαστε λιγάκι υποκριτές και το «τέρας» έχει πάψει προ πολλού να μας σοκάρει, αλλά εμείς συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους βαθύτατα συντετριμμένους κάθε φορά που μία νέα φρικτή είδηση με πρωταγωνιστές τα μέλη μιας οικογένειας εντάσσεται στο καθημερινό μενού ανθρωποφαγίας των ΜΜΕ και των social media; Επίσης, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μήπως θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όλοι μας - σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό – παριστάνουμε ενίοτε τους κοινωνικούς δικαστές που κατακρίνουν τις ζωές των άλλων, θεωρώντας εαυτόν ως τον αναμάρτητο που πρώτος τον λίθον βαλέτω;
0 Comments
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Απολείπειν ο θεός Aντώνιον, Κωνσταντίνος Καβάφης Παραμονή της Γιορτής της Μητέρας, βρεθήκαμε ξανά στον Πολυχώρο Vault για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Χαρίκλεια Καβάφη», σε κείμενο και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με την Ασπασία Κράλλη στον ομώνυμο ρόλο.
Πρόκειται για τη δεύτερη παράσταση με την οποία επέστρεψε, μετά από μια μικρή παύση λόγω πανδημίας, το θεατρικό project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... » ένα φεστιβάλ μονολόγων, με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, που φέρνει επί σκηνής μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Βρεθήκαμε στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα και είδαμε την παράσταση «Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα», το αυτό-αναφορικό έργο του Άγγλου συγγραφέα Τέρενς Ράττιγκαν, σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκας-Καλογήρου και σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη.
Το έργο μας μεταφέρει στο μεταπολεμικό Λονδίνο και στο διαμέρισμα μίας αινιγματικής γυναίκας, για την οποία το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι ότι θέλει να….πεθάνει. Στην πορεία και καθώς η πλοκή εξελίσσεται τόσο η ίδια, όσο και οι υπόλοιποι ήρωες του έργου θα έρθουν αντιμέτωποι με την βαθύτερη «αλήθεια» τους, όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή για τους άλλους και κυρίως για τους ίδιους.  γράφει η Νατάσα Πίτσου «Είμαστε οι Σωματοφύλακες του Antonin Artaud» Μπορεί η τέχνη να δώσει απαντήσεις, όταν δεν δίνει η ίδια η κοινωνία; Μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέφτης του ανθρώπου και να πάρει θέση, καταργώντας το θρίαμβο της κατ’ επίφασης ουδετερότητας; Ο χώρος του θέατρου δεν αποτελεί τόπο /α-τοπο διαφυγής από τη σκληρή καθημερινότητα.
Σύμφωνα με τον Αντονέν Αρτώ, η θεατρική παράσταση δεν ωφελεί να εγκλωβίζεται στην αναπαραγωγή του θεάματος, αλλά να οδηγεί τον παθητικό θεατή μπροστά στις φοβίες, στα ένστικτα και στις επιθυμίες του, προκειμένου να αντιδράσει στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό της εκάστοτε εποχής και απέναντι στην «αστυνομία, αστυνομία, αστυνομία». Ίσως …«αν το θέατρο θέλει να μας ξαναγίνει αναγκαίο, πρέπει να μας δώσει όλα αυτά τα στοιχεία που υπάρχουν στον έρωτα, στο έγκλημα, στον πόλεμο ή στην τρέλα…».  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Παραμένοντας στον πολυχώρο Vault, το Σάββατο 2 Απριλίου παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα της παράστασης «Καραϊσκάκενα, o Θρύλος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, με την Σοφία Καψούρου να υπογράφει το κείμενο και να ενσαρκώνει τη μητέρα του Γεώργιου Καραϊσκάκη, Ζωή-Διαμάντω Διμισκή.
Ο έμπειρος ηθοποιός και σκηνοθέτης ανέδειξε με ευρηματικό τρόπο, όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον ανατρεπτικό μονόλογο της Σοφίας Καψούρου τόσο επιτακτικά επίκαιρο, φωτίζοντας παράλληλα τα καίρια ερωτήματα που αναδύονται από τον δραματουργικό πυρήνα του. Χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας και με απενοχοποημένο χιούμορ, ο αξιόλογος δημιουργός παραλληλίζει το χθες με το σήμερα, χρησιμοποιώντας την ομαδικότητα και το φίλαθλο πνεύμα του ποδοσφαίρου ως αντιπαραβολή στη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου, κάθε πολέμου.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Τρίτο στεφάνι/καρδιά μου τι να σε κεράσω που δε με πιάνει/λιγάκι ο ύπνος να ξεχάσω σαν παραμύθι/γιαγιά Εκάβη/μάνα Νίνα φωτιά στα στήθη/κόκκινη μοίρα σερπαντίνα Το ενδιαφέρον Θεατρικό Φεστιβάλ Μονολόγων «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... », το οποίο πρωτοπαρουσίασε με επιτυχία στο αθηναϊκό κοινό το 2017, ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημήτρης Καρατζιάς και είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη, επανέρχεται φέτος στο θέατρο Vault για να μας συστήσει τρεις πολυδιάστατες γυναικείες προσωπικότητες. Κοινό τους γνώρισμα ότι έφεραν στον κόσμο τρεις γιους που έμελλε να ταυτίσουν το όνομά τους με αυτό της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας.
Βρεθήκαμε στον πάντα φιλόξενο πολυχώρο και παρακολουθήσαμε διαδοχικά δύο από τις τρεις παραστάσεις που εντάσσονται στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, αποκομίζοντας τις θετικότερες των εντυπώσεων και απολαμβάνοντας δύο συγκλονιστικές ερμηνείες που πραγματικά μας καθήλωσαν.  γράφει η Νατάσα Πίτσου Πόλεμος ή στρατιωτική επέμβαση; Το Θεαθήναι σε σύγχυση από το καταιγισμό των πληροφοριών ή των fake news, παρακολουθεί την επικαιρότητα και αναρωτιέται η Ουκρανία ποιας ή ποιων χωρών αποτελεί «ζωτικό χώρο». Σύμφωνα με τη ναζιστική θεωρία του «Ζωτικού Χώρου» (Lebensraum), ένας λαός δικαιούται να επεκταθεί σε ξένα, κοντινά ή και μακρινά εδάφη, όταν τα θεωρεί αναγκαία για να ικανοποιήσει τις αμυντικές, οικονομικές, φυλετικές του ανάγκες. Ωστόσο, πότε άλλοτε παραβιάζεται ο προσωπικός μας ζωτικός χώρος;
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Ξεφυλλίζοντας» τις σελίδες του ρεμπέτικου στην Ελλάδα, σαν ένα λεύκωμα περασμένων εποχών, στο οποίο πάντα ανατρέχουμε με νοσταλγία, συνειδητοποιούμε πόσο έντονα κουβαλάμε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο οι νεοέλληνες, αυτά τα ακούσματα.
Τα ρεμπέτικα είναι τα δικά μας blues, που έδωσαν φωνή στα βάσανα και τις αγωνίες των απλών ανθρώπων του μόχθου και της προσφυγιάς, αμφισβητήθηκαν, πολεμήθηκαν και εν τέλει αγαπήθηκαν από εκπροσώπους όλων των κοινωνικών τάξεων, εισάγοντας νέα ήθη στο λαϊκό τραγούδι. Οι ρεμπέτες έφεραν μια πραγματική επανάσταση στα μουσικά δρώμενα της εποχής, βάζοντας το «περιθώριο» στα σαλόνια και τις κοσμικές ταβέρνες και αλλάζοντας το τοπίο της τότε νυχτερινής διασκέδασης.  γράφει η Νατάσα Πίτσου To Θεαθήναι συναντάει τον Άγιο Αυτόχειρα και τον ακούει να μιλάει για τις ιστορίες των πληγωμένων σωμάτων. Ένα μανιφέστο συλλογικού πένθους που μπήκε σε μουσείο για να διαχειριστεί το τραύμα.
Ωστόσο, αναρωτιέται αν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα και τεκμήριο βαρβαρότητας. Έχοντας στο μυαλό τη θέση του Μπένγιαμιν, αναζητάει απαντήσεις και καταλήγει στο μικρό θέατρο του Κεραμεικού για να δει την παράσταση «Η Βίλα ( Ο δρόμος που δεν πήραν) του Guillermo Calderon.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Αυτός που σε κάνει να γελάς, σε βοηθάει να ζεις [Μένανδρος] Αναλογιζόμενη το γνωμικό του Μενάνδρου, σκέφτομαι πόσο σοβαρό είδος είναι τελικά η κωμωδία. Ιδιαίτερα υποτιμημένο – όχι μόνο στη χώρα μας – συνήθως αντιμετωπίζεται με εμπορικά κριτήρια και δευτερευόντως καλλιτεχνικά.
Πόσο εύκολο είναι όμως να κάνεις τον θεατή να γελάσει με την καρδιά του, αβίαστα και αληθινά; Καθόλου και όταν αυτό συμβαίνει είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από ευχάριστο και λυτρωτικό. Ειδικά στις μέρες μας που όλα συνηγορούν στο να μας κοπεί το γέλιο.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Ο Νικόλας Βαγιονάκης, είναι ένας χαρισματικός δημιουργός. Οι παραστάσεις του αποτελούν πάντα ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές προτάσεις που αναδεικνύουν ακόμα και τις πιο λεπτές αποχρώσεις των κειμένων που επιλέγει να διαχειριστεί σκηνοθετικά και ερμηνευτικά, προσφέροντας στους θεατές μία μοναδική εμπειρία, από αυτές που τροφοδοτούν την σκέψη, ενώ παράλληλα προσφέρουν γνήσια θεατρική συγκίνηση.
 γράφει η Νατάσα Πίτσου To Θεαθήναι λόγω της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, πέφτει σε βαθύ υπαρξηκόπημα και ψάχνει να βρει πόσους ρόλους μπορεί να επιτελέσει μια γυναίκα στην πραγματική ζωή, είτε ταυτόχρονα είτε διαδοχικά, σύμφωνα με το αντίστοιχο ηλικιακό κουτάκι στο οποίο πρέπει να ανήκει.
Ακούει τυχαία το τραγούδι της Αρλέτας «αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι» και καταλήγει στην θεατρική παράσταση «Τζεμ» που παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο studio Μαυρομιχάλη. Άραγε αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας μπορούμε να μάθουμε τον «άλλον» ή αγαπώντας τον «άλλον» ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας;  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Πρώτος μήνας του 2022 και….τα μυαλά στα κάγκελα! Συγχωρήστε μου την κάπως αδόκιμη εισαγωγή, αλλά έχω την αίσθηση πως ολοένα και περισσότερο απομακρυνόμαστε από κάθε έννοια ορθολογικής σκέψης και αυτοσυγκράτησης, κατακυριευμένοι από τον φόβο ή μάλλον από τον πανικό, που εξαπλώνεται πιο ραγδαία και από αυτήν την ίδια την πανδημία.
Κι αυτή είναι νομίζω η λέξη κλειδί, ο πανικός, για να κατανοήσει κανείς τον υποχόνδριο ήρωα του Μολιέρου, τον αρρωστοφοβικό Αργκάν, που διαρκώς τρέμει πως θα νοσήσει και ως εκ τούτου θα πεθάνει κι αυτό είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη και πιο σοβαρή ασθένειά του, η οποία μεταξύ μας δεν είναι διόλου…φανταστική.  γράφει η Νατάσα Πίτσου Το Θεαθήναι θέλοντας να προχωρήσει σε ένα άλμα πίστης προς τη νέα χρονιά, καταφεύγει στο φιλόξενο Θέατρο ΕΛΕΡ για να βρει απαντήσεις στην παράσταση «Έγκλημα και Τιμωρία», επιλέγοντας να δει μια βραβευμένη θεατρική διασκευή των Marilyn Campbell και Curt Columbus, που βασίζεται σε ένα από τα πιο σημαντικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του Ρώσου συγγραφέα Φιόντορ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογιέφσκι.
 γράφει η Νατάσα Πίτσου Αν η αλήθεια βρίσκεται στην περιοχή της τέχνης, τότε η παράσταση «Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς» του Στέφανο Μασσίνι στο θέατρο Ιλίσια ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Από την πρώτη στιγμή που μπαίνει κανείς στην αίθουσα, το υποκειμενικό βλέμμα του θεατή -και του Θεαθήναι- συναντά τη ματιά του σκηνοθέτη, ο οποίο μας καλωσορίζει σε ένα μαγικό αστικό τοπίο επί σκηνής, που ρευστοποιεί την έννοια του χώρου και του χρόνου.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Μετά από καιρό, ξανά στο αγαπημένο Bios, εκεί όπου έχουμε παρακολουθήσει μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και ανατρεπτικές καλλιτεχνικές δημιουργίες των τελευταίων ετών.
Η χοροθεατρική περφόρμανς «Mojo Risin’» από την ομάδα Per Theater Formance, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιάμη και χορογραφία Ελένης Χατζηγεωργίου δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς πρόκειται για μία ξεχωριστή παράσταση – εμπειρία, που θα πρέπει να αποτιμηθεί μέσα από αυτό το πρίσμα.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Είναι πάντα ευχάριστο να βλέπει κανείς έναν θεατρικό χώρο γεμάτο από κόσμο, πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει εν μέσω πανδημίας και συνδυάζεται με απόλυτο σεβασμό στα προβλεπόμενα υγειονομικά πρωτόκολλα. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την κάπως πεζή εισαγωγή, αλλά με βάση όσα διαβάζουμε καθημερινά για την αύξηση των κρουσμάτων και τον κίνδυνο ενός επικείμενου lockdown, είναι σημαντικό να τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία, ότι το θέατρο ήταν, είναι - και θα παραμείνει - ένας από τους πιο ασφαλείς χώρους ψυχαγωγίας.
Την Παρασκευή 5 Νοεμβρίου λοιπόν, βρεθήκαμε στο κατάμεστο Θέατρο Olvio και στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Αυτοί που περπατούν στα Σύννεφα» και παρόλο που σε τέτοιες περιστάσεις υπάρχει ένας αέρας κοσμικότητας (ενίοτε στα όρια του δήθεν) στην προκειμένη περίπτωση επικρατούσε ένα παρεΐστικο και ζεστό κλίμα – πριν και μετά την παράσταση- που ταίριαζε απόλυτα με όσα παρακολουθήσαμε επί σκηνής.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Εμπορία ανθρώπων είναι η πρόσληψη, μεταφορά, διακίνηση, στέγαση ή υποδοχή προσώπων, συμπεριλαμβανομένης και της ανταλλαγής ή της μεταβίβασης εξουσίας επί των προσώπων αυτών, με την απειλή της χρήσης ή τη χρήση βίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, με απαγωγή, απάτη, παραπλάνηση, κατάχρηση εξουσίας ή ευάλωτης θέσης ή με πληρωμή ή αποδοχή χρημάτων ή άλλων απολαβών για την εξασφάλιση της συναίνεσης προσώπου κατέχοντος εξουσία επί ενός άλλου, με σκοπό εκμετάλλευσης». Άρθρο 2 της Οδηγίας 2011/36/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρώπης Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τι είναι η εμπορία ανθρώπων; Νομίζω ότι το Άρθρο 2 της Οδηγίας 2011/36/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρώπης δίνει συνοπτικά μεν, με σαφήνεια δε τον γενικό ορισμό, αν και η ουσία πέρα από τα όποια φραστικά σχήματα και τις θεσμικές διατυπώσεις, είναι ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής υποβιβάζεται σε αναλώσιμο προϊόν που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και τις επιθυμίες του εκάστοτε πελάτη.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Είμαστε πλασμένοι από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα και την εφήμερη ζωή μας ο ύπνος την τυλίγει» Κάθε φορά που πρέπει να αποτιμήσω κριτικά μία παράσταση του Θεάτρου ΡΟΔΑ, έρχομαι αντιμέτωπη με τον ίδιο προβληματισμό. Πως θα καταφέρω να χωρέσω σε λέξεις όσα σκέφτηκα και αισθάνθηκα κατά τη θέαση της παράστασης (αλλά και αργότερα) για να σας τα μεταφέρω με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αμεσότητα και αλήθεια. Αντιμέτωπη, λοιπόν, ξανά με τον συναρπαστικό και γεμάτο δημιουργικές ανατροπές θεατρικό κόσμο της «ΡΟΔΑ», με αφορμή αυτήν τη φορά την παράσταση «Η Τρικυμία», του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σε μετάφραση Δημήτρη Περετζή και σκηνοθεσία Μαρίας Περετζή.
 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου «Η Κληρονομιά», η σπαρταριστή κωμωδία του Πιερ ντε Μαριβώ, σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου, σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη και παραγωγή της Zero Gravity, που πρόλαβε πριν την επιβολή των περιοριστικών μέτρων να πραγματοποιήσει δύο μόνο παραστάσεις στην Πάνω Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου και παρουσιάστηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία σε On Demand προβολές τον Μάρτιο, ξεκίνησε την καλοκαιρινή της περιοδεία την Πέμπτη 22 Ιουλίου στο Κηποθέατρο Νίκαιας, όπου και την παρακολουθήσαμε.
Το Θεαθήναι είδε τη “Ρένα” του Α. Κορτώ σε σκηνοθεσία Ν. Κοντούρη με την Υρώ Μανέ στον ομώνυμο ρόλο22/7/2021  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου ΡΕΝΑ...μια καρδιά σαν το κλείστρο της μηχανής Μετά από πολύ καιρό ξανά στο θέατρο και μάλιστα σε μια παράσταση που θέλαμε να δούμε από την πρώτη της παρουσίαση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αλλά για πολλούς και διαφορετικούς λόγους δεν καταφέραμε να παρακολουθήσουμε ούτε στις επόμενες στάσεις της στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα.
Χθες, καταφέραμε επιτέλους να συναντηθούμε με τη Ρένα στο Faliro Summer Theater, έναν καινούργιο και πολλά υποσχόμενο θεατρικό χώρο, που απ' ότι όλα δείχνουν ήρθε για να μείνει. Χαιρόμαστε που γίναμε μάρτυρες της συναρπαστικής διαδρομής της, η οποία διατρέχει όλο τον 20ο αιώνα και ενώ μοιάζει με τόσες και τόσες άλλες, παρόμοιες διαδρομές, διατηρεί ατόφια τη μοναδικότητά της, κυρίως γιατί η Ρένα δεν καθορίζεται από το επάγγελμα της, αλλά από τη λαχταρά της για ζωή Με το ρήμα ζω να βρίσκει σε αυτήν την πραγματική του έννοια και σημασία. Ζω = αγαπάω, αγωνίζομαι, ερωτεύομαι, παθιάζομαι, ελπίζω, συμμετέχω, αποδέχομαι, συγχωρώ.  Η Λίλα Παπαπάσχου γράφει για την παράσταση "Η Κληρονομιά" «Η Κληρονομιά», η κωμωδία του Πιερ ντε Μαριβώ, σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου και σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη, πρόλαβε πριν την επιβολή των περιοριστικών μέτρων να πραγματοποιήσει δύο μόνο παραστάσεις στην Πάνω Σκηνή του "Από Μηχανής Θεάτρου". Μετά όπως όλοι ξέρουμε, τα θέατρα έκλεισαν παραμένοντας "σφραγισμένα" έως σήμερα, χωρίς κάποια επίσημη ενημέρωση για το πότε προβλέπεται να ανοίξουν.
 της Λίλας Παπαπάσχου Το γεγονός ότι βιώνουμε εν έτη 2020 κοσμοϊστορικά γεγονότα, έχει υποβαθμιστεί πλέον σε απλή καθημερινότητα. Όλα γυρίζουν γύρω από το καθιερωμένο, απογευματινό μας ραντεβού με τον καθ' όλα συμπαθή και ειλικρινή μέσα στην απόγνωσή του Σωτήρη Τσιόδρα και τους λοιπούς αρμόδιους φορείς του Υπουργείου Υγείας, που μας ενημερώνουν για τις εξελίξεις στο “μέτωπο” μιας πανδημίας, που έχει ενώσει και έχει διχάσει κράτη, λαούς και πολίτες χωρών, έχει αναδείξει τους δικούς της "ήρωες" και έχει φέρει στην επιφάνεια εκτός από τις κοινωνικοπολιτικές και πολιτειακές παθογένειες και μια οικουμενική αλληλεγγύη, πρωτόγνωρη με βάση τα δεδομένα της εποχής, όπως συνήθως συμβαίνει σε ακραίες καταστάσεις σαν αυτή που βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Σήμερα, 27 Μαρτίου 2020 γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας (οι δε λιγότερο προνομιούχοι όπου βρίσκουν και μπορούν), περισσότερο σε κλίμα “πένθους” παρά χαράς, αφού τα θέατρα παραμένουν κλειστά και σκοτεινά, στο πλαίσιο των σχετικών μέτρων για την πρόληψη από την εξάπλωση του COVID-19, του μοναδικού “σταρ” που απ' ότι όλα δείχνουν θα αναδείξει το σωτήριον (δίσεκτο όνομα και πράγμα) τρέχον έτος. Οι άοκνοι και συχνά πλήρως απαξιωμένοι από τον κρατικό μηχανισμό “λειτουργοί” τους , είναι για μία ακόμη φορά αυτοί που θα πληρώσουν τη νύφη (τον γαμπρό εν προκειμένω κορονοϊού γαρ....) βλέποντας να χάνεται προς το παρόν μία θεατρική σεζόν και αγωνιώντας για το τι μέλλει γενέσθαι, ενώ παράλληλα βιώνουν μια άνευ προηγούμενου οικονομική ζημία (για να μην πούμε καταστροφή), η οποία εκτός από τους ίδιους επηρεάζει έμμεσα και όσους ασχολούνται με το χώρο του θεάματος περιφερειακά, είτε πρόκειται για τους υπεύθυνους επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων ή όσους ασχολούνται με την προβολή και ανάδειξη της τέχνης και του πολιτισμού, καλή ώρα site - και μιντιακούς οργανισμούς - που η ύλη τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα καλλιτεχνικά δρώμενα πρωτίστως της χώρας, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου.  της Λίλας Παπαπάσχου Μια πολύ ιδιαίτερη θεατρική συνθήκη ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στο Θέατρο Skrow και στην μεταμεσονύχτια παράσταση «Το Βρακί», που είχε κάτι από τη λάμψη μιας επίσημης πρεμιέρας, σε συνδυασμό με τη ζεστασιά μιας παρέας φίλων που μοιράζονται ένα ξεχωριστό καλλιτεχνικό γεγονός. Στο κατάμεστο (παρ'όλη τη φρενίτιδα του κορωνοϊού) και πάντα φιλόξενο θέατρο στο Παγκράτι παρακολουθήσαμε παρουσία πολλών επωνύμων, μια άκρως ψυχαγωγική παράσταση που κάτω από την κωμική της επίφαση κρύβει πολλά επίπεδα ανάγνωσης, αναδεικνύοντας διαχρονικές παθογένειες των ανθρώπινων κοινωνιών.
Η θεατρική ομάδα Zero Gravity, μετά τα επιτυχημένα Σκακιστική Νουβέλα και Ένα Φεγγάρι για τους Καταραμένους, παρουσιάζει την ξεκαρδιστική πολιτική φάρσα (γραμμένη το 1911) του «αιρετικού» Γερμανού συγγραφέα Καρλ Στερνχάϊμ, γνωστού και ως "Γερμανός Μολιέρος", σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα και δραματουργική επεξεργασία/σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου, χρησιμοποιώντας το έργο ως ένα πρώτης τάξεως όχημα για να θίξει τα κακώς κείμενα της ανθρωπότητας στο διηνεκές. Το έργο με τον προβοκατόρικο τίτλο και τις πολύσημες αναφορές «τάραξε το νερά» όταν πρωτοπαίχθηκε στη Γερμανία, ενώ στην Ελλάδα το παρουσίασε για πρώτη φορά πριν από 20 χρόνια ο Γιάννης Χουβαρδάς, στο Θέατρο Αμόρε, σε μια παράσταση που έκανε αίσθηση στο αθηναϊκό κοινό. Το προκλητικό έργο του Γερμανού συγγραφέα μιλάει με τρόπο καυστικό και ταυτόχρονα ντελιριακά αστείο για πανανθρώπινα θέματα που συνεχίζουν να μας απασχολούν (και θα μας απασχολούν και στο μέλλον), γιατί απ' ότι φαίνεται με βάση όσα πυροδότησε η πρόσφατη επικαιρότητα, ο άνθρωπος παραμένει το ίδιο υποκριτής, εγωιστής, μισαλλόδοξος, κυνικός, σκοταδιστής και ανίκανος να διαχειριστεί τις ατομικές και συλλογικές του ελευθερίες, με σεβασμό και αίσθημα ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπό του, Η πολυτάλαντη Μαριλίτα Λαμπροπούλου, που τα τελευταία χρόνια έχει σκηνοθετήσει μερικές από τις πιο αξιόλογες παραστάσεις που έχουμε παρακολουθήσει στις αθηναϊκές σκηνές, αναλαμβάνει να καθοδηγήσει υποκριτικά πέντε χαρισματικούς ηθοποιούς που διαθέτουν εκτός από υποκριτική δεινότητα και μία έμφυτη σκηνική γοητεία. Με τις ερμηνείες τους μας μετέφεραν τον εξπρεσιονιστικό αέρα του έργου, εκφράζοντας παράλληλα την ιδιότυπη κωμική γλώσσα του με άνεση, ερμηνευτικό πάθος και μια ιδιάζουσα σωματικότητα, που συνδυάζει το γκροτέσκο με το ρεαλιστικό στοιχείο σε γερές, αλλά ισορροπημένες δόσεις. ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΕΙΔΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΣΙΝΕ-ΠΑΡΜΕΝΗ» ΣΕ ΔΙΑΣΚΕΥΗ & ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΘΑΝΑΣΗ ΧΑΛΚΙΑ3/3/2020
 της Νίκης Ράπτη Η «σινε-παρμένη», που βασίζεται στη νουβέλα «Η αφηγήτρια ταινιών» του Χιλιανού συγγραφέα Hernán Rivera Letelier σε μετάφραση Λένας Φραγκοπούλου (Εκδόσεις Αντίποδες), ζωντανεύει στο Θέατρο Αργώ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά.
Ο Hernán Rivera Letelier έχει τιμηθεί δυο φορές με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου της Χιλής, το 1994 και το 1996. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει γράψει ποιήματα, διηγήματα και μυθιστορήματα. Το μυθιστόρημα του El arte de la resurrección τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος Alfaguara στην Ισπανία το 2010. «Είμαστε φτιαγμένοι από τα υλικά των ταινιών». Ένα μικρό, φτωχό και χαρισματικό κορίτσι από την Χιλή και η ιδιαίτερη σχέση του με τον κινηματογράφο έρχεται να μας ταξιδέψει σε μια συγκλονιστική ιστορία ζωής. Παρακολουθώντας μια οικογένεια και την δύσκολη πορεία που αυτή ακολουθεί, καθοριστικά γεγονότα για την Χιλή και τον κόσμο, ταινίες και μουσικές, ήχους και εικόνες. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
June 2022
|