Το Θεαθήναι βρέθηκε στο θέατρο Μικρό Γκλόρια & είδε την παράσταση «Τα Ορφανά» του Dennis Kelly σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου

γράφει η Λίλα Παπαπάσχου

Παρασκευή βράδυ στο κέντρο της Αθήνας και στο Θέατρο Γκλόρια (Μικρό) για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Τα Ορφανά», του Dennis Kelly, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου.

Το επίκαιρο έργο του βρετανού συγγραφέα, αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα σύγχρονης θεατρικής γραφής, αναδεικνύοντας με τρόπο αριστοτεχνικό πολλά και καίρια ζητήματα, χωρίς να αποστερεί από κανένα τη σημασία και τη δυναμική του. Ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στη σκηνή από καταξιωμένους και νεότερους δημιουργούς, προκαλώντας  αίσθηση σε κάθε παρουσίασή του.

Η δραματουργική συνθήκη μας μεταφέρει στο εσωτερικό ενός τυπικού αγγλικού διαμερίσματος, σε μία υποβαθμισμένη ωστόσο γειτονιά του Λονδίνου, όπου η βία και η εγκληματικότητα αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Σε αυτό το διαμέρισμα, όπου όλα μοιάζουν περισσότερο ασφαλή και γιορτινά απ’ όσο πραγματικά είναι διαμένουν η Έλεν με τον Ντάννυ, ένα παντρεμένο ζευγάρι που έχει έναν ανήλικο γιο. Λίγο πριν απολαύσουν ένα ξεχωριστό για εκείνους γεύμα «εισβάλλει» αιφνιδιαστικά ο σεσημασμένος και αιματοβαμμένος – στην κυριολεξία - αδελφός της Έλεν, Λίαμ, διακόπτοντας το δείπνο, αλλά και ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους. Μία ζωή χτισμένη σε μυστικά, ψέματα, μικρές και μεγαλύτερες προδοσίες, μια ζωή που μοιάζει εντελώς απροετοίμαστη για το «κακό» που παραμονεύει «εκεί έξω», αλλά κυρίως για αυτό που εδράζει μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής μας.

To διεισδυτικό κείμενο του αξιόλογου δραματουργού τυγχάνει μίας πολύ βαθιάς και ουσιαστικής θεατρικής ανάγνωσης, με τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο (”Η Απαγωγή της Τασούλας” και “Χορευτική Πανούκλα” ) να μεταφράζει, σκηνοθετεί και ερμηνεύει ο ίδιος τον κομβικό χαρακτήρα του Ντάννυ, καταφέρνοντας να ανταποκριθεί και στους τρεις αυτούς απαιτητικούς ρόλους, με τη συνέπεια του καλλιτέχνη που ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει και γιατί θέλει να το πει, τη δεδομένη χρονική συγκυρία.

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου λίγο πριν έρθουν σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα

Η Ελένη Στεργίου ως Έλεν (δωρική και συνάμα εύθραυστη απεκδύεται σταδιακά τα προσωπεία της και πείθει απόλυτα για όλα τα διλήμματά της) και ο Χρήστος Παπαδόπουλος ως Λίαμ (συγκλονιστικά ακριβής η απόδοση μίας οριακής προσωπικότητας με ψυχωσικές εξάρσεις και τραυματικό υπόβαθρο) συμπληρώνουν το ιδιόμορφο – αλλά και ανατριχιαστικά οικείο - οικογενειακό άλμπουμ που με τόση μαεστρία δημιούργησε ο συγγραφέας.

Μαζί με τον Λίαμ περνάμε κι εμείς την πόρτα του σπιτιού τους και καθόμαστε στον άβολο καναπέ τους, ως σιωπηλοί μάρτυρες ενός ακόμα αστικού δράματος, από αυτά που κανένας ποτέ δεν περιμένει ότι θα γίνει πρωταγωνιστής, αλλά συχνά αρέσκεται να παρακολουθεί από την άνεσή του δικού του καναπέ. Όσο ξεφυλλίζουμε τις αναδρομές των ηρώων – προσωπικές και κοινές - τόσο πιο αναπόδραστες γίνονται οι αλήθειες που ξεπηδούν από τις σκοτεινές σελίδες του παρελθόντος, κάνοντας μας κοινωνούς στις αποκαλύψεις και τα ξεσπάσματά τους, που μοιραία τέμνονται με το παρόν, οδηγώντας σε μία συγκλονιστική κορύφωση που ξεπερνά κάθε ηθικό – και όχι μόνο – φραγμό.

Στο  γεμάτο υπονοούμενες τοποθεσίες εντός και εκτός διαμερίσματος, υποβλητικά μουντό σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησε η Αρετή Μουστάκα (η ίδια επιμελήθηκε και τα κοστούμια της παράστασης) τίποτα δεν είναι τοποθετημένο τυχαία και ακόμα και το πιο μικρό σκηνικό αντικείμενο αποκτά τη δική του ξεχωριστή σημειολογία. Στρατηγικά τοποθετημένα πρόσωπα και πράγματα συνηγορούν υπέρ της ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας της παράστασης, που διατηρεί την αδρεναλίνη των θεατών σε υψηλά επίπεδα,  από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό της. 

Οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν ακαριαίες, τα διλήμματα μεγάλα και οι συνέπειες των πράξεων των ηρώων...καταιγιστικές σε μια παράσταση γεμάτη σασπένς

Φωτισμοί και ηχητικό περιβάλλον λειτουργούν εξίσου ενισχυτικά ως προς το συνολικό αποτέλεσμα, με την Στέλλα Κάλτσου να φωτίζει μαεστρικά όσα συμβαίνουν μπροστά και πίσω από τους «καθρέφτες» και τον Διαμαντή Αδαμαντίδη (Inner D) να εκφράζει με τη μουσική και τα ηχοτοπία του, όσα δεν μπορούν – ή δεν πρέπει - να ειπωθούν με λόγια.

Το μεγαλύτερο ατού όμως του τολμηρού θεατρικού εγχειρήματος που ενορχήστρωσε με μία «λοξή» ματιά πάνω στην έννοια της κανονικότητας ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος, είναι η διαφορετική και άκρως εμπνευσμένη σκηνοθετική προσέγγιση, σε συνδυασμό με τις εκρηκτικές ερμηνείες του ίδιου και των συμπρωταγωνιστών του. Εκεί που ο νατουραλισμός συναντά το παράλογο κι η αγάπη φλερτάρει επικίνδυνα με το μίσος, η έννοια του «ξένου» μετατοπίζεται συνεχώς, την ίδια στιγμή που το στίγμα της βίας μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά ως η μόνη φυσική κληρονομιά. 

Η αθωότητα, σαν άλλος αμνός, θυσιάζεται στο βωμό της ενηλικίωσης κι ένα παιδί αφαιρεί από ένα άλλο παιδί το «κλειδί του παραδείσου», προκειμένου να περισωθεί ότι έχει απομείνει από τα ερείπια της οικογενειακής γαλήνης του Ντάννυ και της Έλεν. Στο ερώτημα «εσύ μέχρι που θα έφτανες για να προστατέψεις την οικογένειά σου», οι συντελεστές της παράστασης απαντούν σιβυλλικά «Ποια από όλες;».  

Ποια είναι η έννοια της κοινωνίας στη σύγχρονη εποχή; "Τα Ορφανά" θέτουν -μεταξύ άλλων -
​κι αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο ερώτημα

Με φόντο την τρέχουσα επικαιρότητα που μεταξύ άλλων φρικιαστικών ειδήσεων, περιλαμβάνει και τη ραγδαία αύξηση των περιστατικών βίας ανάμεσα σε ανήλικους, έχω την αίσθηση πως με κάποιο τρόπο είμαστε όλοι πρωταγωνιστές στη δυστοπική Λευκή Κορδέλα του Μίκαελ Χάνεκε. Τα παιδιά γίνονται ο καθρέφτης και ταυτόχρονα η Νέμεσις μίας κοινωνίας στην οποία κυριαρχεί η διαφθορά, οι διακρίσεις (όλων των ειδών...) κι ο νόμος του ισχυρού, την ίδια στιγμή που το τέρας του φασισμού γελάει χαιρέκακα περιμένοντας την ώρα που θα ξαναβγεί από την ντουλάπα του (αν φυσικά υποθέσουμε πως το είχαμε κλείσει ποτέ εκεί).

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος σαν να συναισθάνθηκε τις σκέψεις και τον προβληματισμό μου, δημιούργησε μια εξαίσια  θεατρική παράσταση που διαπερνά το σκληρό περίβλημα του έργου και μας αγγίζει με μία απροσδόκητη τρυφερότητα, εκεί που περισσότερο…πονάμε. 

Ο σαρωτικός Χρήστος Παπαδόπουλος σε μία "σοκαριστική" ερμηνεία...

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Μουσική-Sound Design: Διαμαντής Αδαμαντίδης (Inner D)
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ilya Algaer
Φωτογραφίες Promo: Στέφανος Σάμιος
Trailer: Κώστας Στάμου (artlabor.gr)
Graphic Design: Χάρη Καρακουλίδου
Επικοινωνία-Γραφείο Τύπου: Μαρία Τσολάκη
Social Media-Διαφήμιση: Renegade Media / Βασίλης Ζαρκαδούλας
Διεύθυνση Παραγωγής: Έφη Πανουργιά
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ & THIS FAMOUS TINY CIRCUS
​
Παίζουν οι ηθοποιοί: 
Ελένη Στεργίου, Χρήστος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Διάρκεια: 110’

Από: 16/03/2023 Εως: 14/05/2023

Πέμπτη 21.00 | Παρασκευή 21.00 | Σάββατο 21.00 | Κυριακή 20.00

Τοποθεσία:Μικρό Γκλόρια, Ιπποκράτους 7, Αθήνα

• Θέατρο Μικρό Γκλόρια

Eισιτήρια:17€ κανονικό | 14€ μειωμένο
Πληροφορίες / Κρατήσεις:Τηλ: 2103642334

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού.