Το Θεαθήναι είδε την παράσταση «Άγουρα Κεράσια» με τους Τάνια Τρύπη & Κωνσταντίνο Καζάκο σε δύο συγκλονιστικές ερμηνείες

​γράφει η Λίλα Παπαπάσχου

Πόσο δύσκολο και περίπλοκο είναι να μιλήσει κανείς με θεατρική γλώσσα για όλα αυτά τα «εγκλήματα της διπλανής πόρτας», για τα οποία μαθαίνουμε καθημερινά πολύ περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από αυτές που μπορούμε να αντέξουμε ως άτομα και ως κοινωνία;  
 
Μήπως τελικά είμαστε λιγάκι υποκριτές και το «τέρας» έχει πάψει προ πολλού να μας σοκάρει, αλλά εμείς συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους βαθύτατα συντετριμμένους κάθε φορά που μία νέα φρικτή είδηση με πρωταγωνιστές τα μέλη μιας οικογένειας εντάσσεται στο καθημερινό μενού ανθρωποφαγίας των ΜΜΕ και των social media; Επίσης, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μήπως θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όλοι μας - σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό – παριστάνουμε ενίοτε τους κοινωνικούς δικαστές που κατακρίνουν τις ζωές των άλλων, θεωρώντας εαυτόν ως τον αναμάρτητο που πρώτος τον λίθον βαλέτω;

Ο Μανούσος Μανουσάκης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις και μοιάζει να γνωρίζει πολύ καλά πόσο μεγάλη είναι η γοητεία της «κλειδαρότρυπας» και πόση δύναμη αναλογεί στη μικρή οθόνη, που διαθλά ανθρώπους και γεγονότα σαν παραμορφωτικός καθρέφτης, αδιαφορώντας στις περισσότερες περιπτώσεις για την αλήθεια και την ουσία του γεγονότος και εστιάζοντας στο πόσο «πιασάρικο» είναι το θέμα.
 
Ο ικανότατος σκηνοθέτης αξιοποιεί στο έπακρο το συνταρακτικό– σε όλα τα επίπεδα – έργο του βραβευμένου συγγραφέα Μιχαήλ Άνθη και μιλάει έξω από τα δόντια για το «τέρας» της ενδοοικογενειακής  βίας σε όλες τις μορφές της, βάζοντάς μας στο σπίτι του Στάθη/Κωνσταντίνος Καζάκος και της Φανής/Τάνια Τρύπη, ενός σύγχρονου παντρεμένου ζευγαριού, που άφησε την Αθήνα για να εγκατασταθεί σε μια μικρή επαρχιακή πόλη (δεν κατονομάζεται ποτέ διόλου τυχαία αφού παρόμοιες καταστάσεις συμβαίνουν διαχρονικά - άτοπα και άχρονα…), αναζητώντας εκεί μία νέα αρχή, μακριά από την τοξικότητα της πόλης. Μόνο που η τοξικότητα στην προκειμένη περίπτωση δεν έγκειται στον τόπο διαμονής, αλλά στη νοσηρότητα της σχέσης των ηρώων αυτού του τόσου επίκαιρου θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας.
 
Το τρίτο μέλος της πυρηνικής αυτής οικογένειας, η έφηβη κόρη Μαρία - την ερμηνεύει φωνητικά με απόκοσμη ποιητικότητα η Τζένη Καζάκου - δεν εμφανίζεται ποτέ επί σκηνής, αλλά η παρουσία της είναι κάτι παραπάνω από καταλυτική. Ο συγγραφέας αντιμετωπίζει τον χαρακτήρα της νεαρής κοπέλας ως έναν μυστικό «κώδικα» που ενώνει τα κομμάτια μίας ακόμα οικογενειακής τραγωδίας που εκτυλίσσεται κεκλεισμένων των θυρών. Ένα νεαρό, όμορφο, ευαίσθητο κορίτσι εκπέμπει SOS, μα κανένας δεν ακούει. Κανείς δεν μπορεί – ή δεν θέλει – να αποκωδικοποιήσει τον αινιγματικό ήχο του βιολιού της, την απελπισία που κρύβουν οι ζωγραφιές της, το τραύμα πίσω από την προκλητική – στα όρια της παραβατικότητας – συμπεριφοράς της. Κανείς δεν μπορεί να προλάβει το κακό πριν να είναι πια αργά κι αυτή είναι μία πολύ οδυνηρή και ηττοπαθής – αλλά και ρεαλιστική – παραδοχή, κρίνοντας από την τρέχουσα επικαιρότητα.

​Ο έμπειρος σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης σκύβει με ευαισθησία πάνω από το συνταρακτικό έργο του Μιχαήλ Άνθη και οι Τάνια Τρύπη και Κωνσταντίνος Καζάκος καταθέτουν δύο καθηλωτικές ερμηνείες

Ο Κωνσταντίνος Καζάκος ως Στάθης διένυσε μία τεράστια ερμηνευτική διαδρομή, επώδυνη και αποκαλυπτική, σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός επιτυχημένου, γοητευτικού, εγωκεντρικού, χειριστικού και αυτοκαταστροφικού ανθρώπου, που πληγώνει όσους τον αγαπούν, παραμένοντας ως το τέλος…υποκριτής και αμετανόητος, γεγονός που είναι ίσως το ίδιο αποτρόπαιο με τις πράξεις του και τις συνέπειες τους στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.  Η Τάνια Τρύπη είναι η Φανή, μία γυναίκα του σήμερα σε αδιέξοδο, που νιώθει εγκλωβισμένη στο διπτυχο γάμος-μητρότητα, αναζητώντας διέξοδο μέσα από τη δουλειά της. Προσπαθεί να κατανοήσει το παιδί της, διεκδικεί την ατομική και επαγγελματική της ανεξαρτησία με τον δικό της παθητικό τρόπο, συγκρούεται με το σύζυγό της και εν τέλει συνθηκολογεί προκειμένου να διαφυλάξει τα όποια κεκτημένα της. Η Μαρία μένει μόνη της στο στόμα του λύκου και όλα πια οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια προς ένα τραγικό φινάλε.

«Εντοιχισμένοι» στο απόλυτα εύστοχο σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησε η ταλαντούχα Μαρία Καραθάνου - που με κάθε της σκηνογραφία αποδεικνύει πόσο   βαθιά κατανοεί την εκάστοτε ατμόσφαιρα του έργου και της εποχής στην οποία αυτό διαδραματίζεται – οι δύο «θυτες» μέσα από αλλεπάλληλα στιγμιότυπα της καθημερινότητας τους, κορυφώνουν την ένταση μέχρι τη στιγμή που η συνταρακτική δραματουργική ανατροπή φέρνει τον καθένα προ των ευθυνών του, την ίδια στιγμή που οι θεατές αναλογίζονται πόσες παρόμοιες ιστορίες διαδραματίζονται πίσω από κλειστές πόρτες και ερμητικά κλειστά μάτια και στόματα.  

Οι δύο ηθοποιοί, με  εντυπωσιακή σκηνική χημεία και συνεχείς συναισθηματικές εναλλαγές κατέρχονται σταδιακά την επίγεια κόλασή τους, με τον ένα να γίνεται η νέμεσις του άλλου, ενώ την ίδια στιγμή η Μαρία γίνεται το σύμβολο της χαμένης αθωότητας κάθε παιδιού, κάθε «άγουρου κερασιού», που πριν χαρεί την άνοιξη της νιότης του, βιώνει τον εφιάλτη της σεξουαλικής – ή άλλης – κακοποίησης.

Τάνια Τρύπη & Κωνσταντίνος Καζάκος, μητέρα & πα-τέρας αντίστοιχα, ηθικοί αυτουργοί
και θύτες μίας ακόμα οικογενειακής τραγωδίας...

​Στα πολύ θετικά στοιχεία της παράστασης η προσεγμένη μουσική του Γιάννη Μακρίδη, ο οποίος είναι ίσως ο μοναδικός παραγωγός που συνθέτει και την μουσική των έργων που παράγει, αλλά και ο τρόπος που ο Σταύρος Παργινός με το «μεταμφιεσμένο» σε βιολί τσέλο του, έδωσε υπόσταση στην απέλπιδα προσπάθεια της Μαρίας να επικοινωνήσει την οδύνη της, σχολιάζοντας μουσικά κομβικά σημεία της παράστασης.

Οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου σε πλήρη αρμονία με τη συνολική εικόνα της παράστασης, ακολουθούν τις εσωτερικές διακυμάνσεις των ηρώων, με τις παύσεις του σκοταδιού να θυμίζουν το «σκοτεινό δάσος» στο οποίο έχει χαθεί η έφηβη Μαρία και κάθε παιδί που πέφτει θύμα των πιο κοντινών προσώπων του, των φροντιστών του, αυτών που το έφεραν στη ζωή.

«Καμία φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο» μας λέει ο βραβευμένος με τέσσερα κρατικά βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού συγγραφέας και εμείς συμφωνούμε απόλυτα μαζί του, με τα στοιχεία δυστυχώς να είναι αμείλικτα. Αν αναλογιστεί κανείς πόσες παθογένειες ανέδειξε η πανδημία στην Ελλάδα, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι θα πρέπει τόσο θεσμικά, όσο και σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο να γίνουν πολύ βαθιές τομές στην κοινωνία μας, με στόχο την προστασία του θύματος όχι μόνο από τη βία αυτή καθ’ αυτή, αλλά και από κάθε μορφή στιγματισμού και θυματοποίησης, που συνήθως έπονται μίας παρόμοιας αποκάλυψης, στοχοποιώντας το θύμα αντί για τον θύτη.

Στο θέατρο Αυλαία στον Πειραιά, ο Μανούσος Μανουσάκης δίνει φωνή στα «Άγουρα Κεράσια» του Μιχαήλ Άνθη και δύο χαρισματικοί καλλιτέχνες μας υπενθυμίζουν με εμφατικό τρόπο ότι πάντα η πρόληψη είναι προτιμότερη της θεραπείας, ειδικά όταν πρόκειται για μία τόσο σοβαρή αρρώστια και το διακύβευμα είναι η ζωή ενός παιδιού.

Συντελεστές:

Κείμενο: Μιχαήλ Άνθης
Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης
Σκηνικά - Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
Μουσική: Γιάννης Μακρίδης
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελεάννα Πλέσσα, Μάγια Πολιτάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαργαρίτα Τζαννέτου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Φωτογραφία: Γιώργος Βέργαδος
 
Παίζουν:
Τάνια Τρύπη
Κωνσταντίνος Καζάκος
Στο τσέλο ο Σταύρος Παργινός
Μαρία: Η φωνή της Τζένης Καζάκου

Ήχος & Φως: Λεωνίδας Φουντούλης
Παραγωγή: Μίμησις Πράξεως
Διάρκεια: 90 Λεπτά
 
Ημέρα και ώρα  παράστασης:
Για 7 παραστάσεις
Από 3 Μαΐου 2022 &
9 - 10 - 16 - 17 - 30 - 31 Μαΐου
 
Τιμή εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 15€ | Εκπτωτικό 12€ | Ομαδικό 10€
 
Εισιτήρια διαθέσιμα στα Ταμεία του Θεάτρου, στο τηλέφωνο 210 4297771 & στο ticketservices.gr
 
Εισιτήρια online: https://bit.ly/Agoura_Kerasia_Tickets
 
Θέατρο Αυλαία - Πολυχώρος Τεχνών
2ας Μεραρχίας & Κουντουριώτου 182, Πασαλιμάνι - Πειραιάς
Πληροφορίες: 210 4297771 & 690 6461616
Email: info@avlaiatheatro.gr
Web: www.avlaiatheatro.gr