 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει πέντε παιδικά βιβλία για το "μαζί" Ζούμε σε περίεργες εποχές. Εποχές που οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί. Που το ανοίκειο είναι και απειλητικό –αν και αυτό νομίζω πάντα έτσι ήταν, όταν ήδη στις πρωτόγονες κοινωνίες, ο «ξένος» έπρεπε να μείνει για ένα χρονικό διάστημα σε έναν ενδιάμεσο, μεταβατικό χώρο έξω από το χωριό και την κοινότητα, μέχρι να είναι εκείνη έτοιμη να τον δεχτεί, ενώ αποτελούσε πρόσωπο ιερό και φοβιστικό: άλλοι τον λάτρευαν, άλλοι τον κυνηγούσαν να τον εξοντώσουν ως απειλή.
Εδώ λοιπόν, προτείνουμε βιβλία που κάνουν αυτό το βήμα και περνούν την αόρατη γραμμή που χωρίζει «Εμάς» από τους «Άλλους», που μας ενώνουν στις ανάγκες μας, στις δυσκολίες, στις χαρές και στις λύπες μας. Που μας φέρνουν όλους μαζί.
0 Comments
 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει ένα αφιέρωμα σε βιβλία για παιδιά με θέμα την αρχαιότητα, την ιστορία & τη μυθολογία Όταν άρχισα να λαμβάνω τα πρώτα βιβλία που αφορούσαν την αρχαιότητα και τη μυθολογία αναρωτιόμουν αν θα μαζευτούν ποτέ αρκετά για να γίνει αυτό το μικρό αφιέρωμα. Και να που μαζεύτηκαν, και είναι όλα τα βιβλία ένα κι ένα. Που τα διαβάζω ευχάριστα ακόμα και εγώ που βαριέμαι την ελληνική αρχαιότητα –μάλλον λόγω σχολείου θα πω- όσο τίποτα άλλο.
Ορίστε λοιπόν ορισμένα βιβλία που τα διάβασα με ενδιαφέρον, αγωνία, και πολύ γέλιο.  Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει βιβλία για παιδιά που αγαπούν τον...αθλητισμό! Θα είμαι πολύ ειλικρινής. Όσο αγαπούσα τον αθλητισμό ως παιδί και έφηβη, τόσο ανίκανη είμαι πλέον να τρέξω και να χοροπηδήσω. Μη σας πω τι μου συμβαίνει όταν στην τηλεόραση έχει αθλητικούς αγώνες. Αν δεν είναι καλλιτεχνικό πατινάζ να το περιγράφει ο Αλέξης Κωστάλας, εγώ σίγουρα αποχωρώ από τον χώρο όπου βρίσκεται η τηλεόραση. Όχι από σνομπισμό, αλλά από καθαρή αδυναμία παρακολούθησης. Εννοείται πως αγνοώ τι είναι οφσάιντ και πως βαριέμαι να βλέπω ανθρώπους να τρέχουν με μια μπάλα είτε στα πόδια, είτε στα χέρια.
 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει ένα αφιέρωμα σε παιδικά βιβλία γεμάτα....φίλους! Σας την έχω πει πολλές φορές την ιστορία πως γνώρισα την πρώτη μου φίλη στο νηπιαγωγείο, όταν ήρθε στην τάξη και απλά της είπα «Με λένε Μαρία, θέλεις να γίνουμε φίλες;». Από τότε και για τα τρία επόμενα χρόνια που ήμασταν συμμαθήτριες, γίναμε αυτοκόλλητες. Στην κυριολεξία. Στα διαλείμματα παίζαμε Σίρα και Χίμαν, Κόναν ο Βάρβαρος και χοροπηδάγαμε η μία στην πλάτη της άλλης τραβώντας τις μύτες μας (ας μην το συζητήσουμε καλύτερα…). Μέχρι που άλλαξα σχολείο και ενώ συνεχίσαμε να αλληλογραφούμε και να βρισκόμαστε –δεν υπήρχαν φυσικά μέσσεντζερ και τα συναφή- στο Γυμνάσιο – Λύκειο απομακρυνθήκαμε. Μέχρι σήμερα όμως, που εκείνη ζει εκτός Ελλάδας, είναι από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, μου λείπει και χαίρομαι απίστευτα όταν την βλέπω.
 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει τρία βιβλία γεμάτα....μυστήριο! Τι είναι αυτό που μας τραβάει στις μυστηριώδεις υποθέσεις;
Είναι η αδρεναλίνη; Η ασφάλεια πως δεν συμβαίνει σε εμάς, οπότε δεν κινδυνεύουμε; Η έξοδος από τη ρουτίνα και την βαρεμάρα; Για καθέναν ίσως να είναι κάτι διαφορετικό. Όπως και διαφορετικά είναι τα βιβλία που καταπιάνονται με το θέμα του μυστηρίου. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε για τρία από αυτά.  Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει ένα αφιέρωμα σε βιβλία για προεφήβους και εφήβους Αφήνουν πίσω τους την παιδική ηλικία και προετοιμάζονται ή έχουν ήδη αρχίσει να μπαίνουν στην εφηβεία. Είναι τα καμάρια μας που τη μία μέρα μας αγαπούσαν και δεν άντεχαν χωρίς εμάς και την επομένη αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να είμαστε εμείς οι γονείς τους, γιατί δε ζουν με τους φίλους τους αποκλειστικά και μόνο, γιατί δεν μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά προστίθεται ένα σώμα που αλλάζει, ένας συναισθηματικός και νοητικός κόσμος που μεταμορφώνεται και επεκτείνεται.
 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει 4 κλασικά βιβλία....διασκευασμένα! Συζητώντας πριν κάποια χρόνια με μια δημοσιογράφο, μου είχε δηλώσει με μεγάλη βεβαιότητα και απολυτότητα πως η κλασική λογοτεχνία δεν πρέπει να διασκευάζεται και πως τα παιδιά και οι νέοι πρέπει να τα διαβάζουν στην κλασική τους μορφή. Αυτό φυσικά σημαίνει για έργα που έχουν κλείσει τουλάχιστον εκατό χρόνια ζωής, ένα διαφορετικό λεξιλόγιο, άλλους ρυθμούς, άλλο ύφος από αυτό του 21ου αιώνα. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω με αυτό, θα πω όμως με σιγουριά πως υπάρχουν διασκευές που σέβονται το πρωτότυπο και το κάνουν προσιτό σε παιδιά που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα το διάβαζαν ποτέ.
 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει 5 βιβλία για την απώλεια Μεγάλη Εβδομάδα και το κύριο θέμα δεν μπορεί να είναι άλλο από την απώλεια.
Σε αυτό το άρθρο φιλοξενούμε βιβλία που πραγματεύονται την απώλεια, καθένα με τον δικό του τρόπο και το δικό του ύφος. Βιβλία για την απώλεια αγαπημένων προσώπων, είτε επειδή πέθαναν, είτε επειδή χάθηκαν στην άνοια. Μην φοβηθούμε να τα διαβάσουμε, ούτε να βιώσουμε το συναίσθημα. Μόνο πενθώντας μια απώλεια μπορούμε να βρούμε το δρόμο ξανά προς το φως.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η Πτώση της Γκοντόλιν, Μπέρεν και Λούθιεν και κάπου στις βιβλιοθήκες κρύβονται και τα Παιδιά του Χούριν. Τα τρία αυτά βιβλία αποτελούν τις τρεις Μεγάλες Ιστορίες των Αρχαίων Ημερών στο μυθολογικό σύμπαν του Τζ. Ρ.Ρ. Τόλκιν, οι οποίες σιγά σιγά έδιναν το χώρο και το χρόνο τους στα «σύγχρονα έργα» στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και το Χόμπιτ.
 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει 4 βιβλία γεμάτα....μαγεία! Μαγεία είναι να φεύγει ο χειμώνας και να ανθίζουν τα λουλούδια. Κι ας φουντώνουμε όλοι με τις αλλεργίες μας. Μαγεία είναι όταν μεγαλώνει η μέρα (τα παιδιά αδιαφορούν για την έννοια της αλλαγής της ώρας, και ελπίζω λίαν συντόμως να μην χρειαστεί να ασχοληθούμε ξανά με αυτήν). Μαγεία είναι ένα φαγητό που μυρίζει όμορφα και έχει ωραία γεύση. Μαγεία είναι η αγκαλιά και η ασφάλεια που αυτή προσφέρει (θυμηθείτε στο Χάρι Πότερ, πως η αγάπη της μητέρα του, προστάτεψε τον μικρό Χάρι από τον Βόλντεμορτ). Μαγεία είναι να βλέπουμε τις ημέρες να περνάνε, να είμαστε καλά και να μεγαλώνουμε όμορφα. Ή καθαρή τύχη.
 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα σε βιβλία "επαναστατικά & επαναστατημένα" 200 χρόνια κλείνουν φέτος από την Ελληνική Επανάσταση, όταν στο 1821 – η ημερομηνία, όπως θα μάθουμε πολλά χρόνια μετά το σχολείο, είναι συμβολική ώστε να συνδυαστεί μια μεγάλη γιορτή της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον ελληνικό αγώνα για ανεξαρτησία, έχοντας έτσι μεγαλύτερο αντίκτυπο στο συλλογικό ασυνείδητο- όταν λοιπόν στο 1821 ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση.
 Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει "βιβλία για να μαθαίνουμε" μικροί & μεγάλοι! Τα παιδιά είναι σφουγγάρια. Αρκεί να ξέρει κανείς πώς να τους μεταδώσει μια πληροφορία και τη γνώση. Τα παιδιά βαριούνται απλώς να ακούνε. Τα περισσότερα δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν σε μια απλή παράθεση γεγονότων ή δεδομένων. Εδώ σας παρουσιάζουμε τρία βιβλία που μαθαίνουν στα παιδιά με τρόπο δημιουργικό και ενδιαφέροντα την ιστορία της ζωής και των εφευρέσεων, αλλά και την λειτουργία των υπολογιστών και των αλγορίθμων.
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ Προσπαθώ να θυμηθώ από τα εφηβικά μου χρόνια, από το μάθημα της Ιστορίας, τι θυμάμαι για το Βυζάντιο. Τι θυμάμαι για τον τρόπο ζωής των ανθρώπων τότε, για τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα. Θυμάμαι για αυτοκράτορες που ακρωτηριάζονταν και δολοφονούνταν με βάρβαρους τρόπους, για την Κωνσταντινούπολη ως κέντρο του τότε πολιτισμού, αλλά και για το μίσος για κάθε τι αρχαιοελληνικό που οδήγησε σε καταστροφές αρχαίων ναών, έργων κλασσικών και τα λοιπά. Θυμάμαι ακόμα –από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια- πως το θέατρο είχε συρρικνωθεί στους μίμους και τους ταχυδακτυλουργούς.
Δεν τα λες και πολλά.  Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει ένα αφιέρωμα σε παιδικά βιβλία με ήρωες τα ζώα Τα ζώα είναι από τα πρώτα πλάσματα για τα οποία μαθαίνουν πια τα παιδιά. Από τα μαλακά βιβλία και τα βιβλία με τις χαρτονένιες σελίδες μέχρι τα πρώτα κλασικά παραμύθια με τα τρία γουρουνάκια, τα επτά κατσικάκια, τις χήνες, τους λύκους, τις αλεπούδες και όλα τα ζώα που εμφανίζονται στις αφηγήσεις ως ήρωες, βοηθοί ή εμπόδια στην αποστολή των ηρώων, τα ζώα αποτελούν ένα άμεσο πεδίο ταύτισης για τα παιδιά. Ίσως μέσα από το ενστικτώδες τους κομμάτι, το παρορμητικό, το κομμάτι εκείνο που είναι συνδεδεμένο με ένα πιο πρωτόγονο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, τα παιδιά δείχνουν να χρειάζονται τα ζώα στην ομαλή τους ανάπτυξη. Είτε σχετιζόμενα με την ανάπτυξη της φροντίδας και της ίδιας της σχέσης, είτε ως πλάσματα στα οποία τα παιδιά προβάλουν τις δικές τους επιθυμίες, τους φόβους και τις ανησυχίες, τα ζώα δείχνουν να παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή των παιδιών.
Για να το περιγράψω πιο συνεκτικά, τα παιδιά έχουν την σχέση αυτή με τα ζώα, όπως την περιέγραψε ο Philip Pullman στην Τριλογία του Κόσμου, όπου τα παιδιά είναι ζωτικά συνδεδεμένα μαζί τους και όταν αποκόβονται από αυτά χάνουν ένα κομμάτι όχι μόνο της παιδικότητάς τους, αλλά και της ανθρωπιάς τους. Στο πλαίσιο αυτό επιλέξαμε βιβλία με ήρωες ζώα και σας τα παρουσιάζουμε.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Μητέρες.
Μια λέξη που συμπυκνώνει τον καθρέφτη, τη σχέση, την προστασία και την φροντίδα -είτε στην παρουσία τους, είτε στην απουσία τους. Αλλά οι Μητέρες είναι εκείνες που θα φέρουν στη ζωή, θα θρέψουν, θα μεγαλώσουν. Κι ας χρειαστούν περισσότερες από μια Μητέρες για κάθε παιδί. Και ας μην μπορεί να παίξει κάθε Μητέρα όλους αυτούς τους υπορόλους.  Η Μαρία Σούμπερτ προτείνει 5 βιβλία για...ενδυνάμωση! Καλή χρονιά είπαμε;
Δεν ξέρω αν είπαμε. Είμαστε σίγουροι πως θα είναι; Κάπου διάβασα πως καλό είναι να μην κάνουμε σχέδια που ξεπερνούν τον έναν μήνα, γιατί είναι αδύνατο να προγραμματίσουμε τι θα συμβεί μετά. Αλλά πάντα έτσι δεν ήταν; Τι έχει αλλάξει λοιπόν τώρα; Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι για το τι θα μας συμβεί στο μέλλον. Για παράδειγμα θυμάμαι πάντα ένα ταξίδι που προγραμμάτιζαν –για χρόνια- οι γονείς μου, στο οποίο θα έπαιρναν μαζί τους και την μικρή αδερφή. Όταν εκείνη χρειάστηκε να νοσηλευτεί λίγες μέρες πριν πετάξουν, φυσικά όλα τινάχτηκαν στον αέρα. Άρα; Δεν υπάρχει "άρα". Γιατί αυτό που ζούμε αυτούς τους τελευταίους μήνες, δεν ενέχει μονάχα το απρόοπτο. Ενέχει την άμεση απειλή, την απαγόρευση, την αμφιβολία, το άγχος και την ανασφάλεια σε καθημερινό επίπεδο. Και είναι σίγουρο πως όλο αυτό περνάει και στα παιδιά. Σας προτείνουμε λοιπόν κάποια βιβλία που μπορούν να δυναμώσουν τα παιδιά –όχι μόνο απέναντι στις ψυχικές παρενέργειες της πανδημίας, αλλά γενικότερα.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις. Κυρίως όταν ο άλλος ή η άλλη δεν μας μοιάζουν. Αν για παράδειγμα είναι πολυλογάδες, ενώ εμείς δυσκολευόμαστε να πούμε μια λέξη. Ή αν έχουν πάντα κέφι, ενώ εμείς είμαστε…πώς να το πω…λίγο αντικοινωνικοί. Α, ναι! Ή αν έχουν μονίμως όρεξη για βόλτα και παρέα, ενώ εμείς θέλουμε να απολαύσουμε την μοναξιά μας.
Σαν τον Αρκούδο.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Παραδοσιακά η οικογένεια είναι το σύστημα εκείνο στο οποίο δύο άτομα συνδέονται σε κοινωνικό επίπεδο μέσω του γάμου και αποκτούν παιδιά. Ακόμα πιο παραδοσιακά η οικογένεια συμπεριλαμβάνει και τις προηγούμενες γενιές των δύο αυτών ατόμων –τα οποία σε πολλές κοινωνίες ακόμα δεν είναι και τα δύο ενήλικα-, ζώντας όλοι μαζί σε μια διαγενεακά διευρυμένη οικογενειακή κατάσταση. Η κλασική ελληνική για παράδειγμα οικογένεια αποτελείται από τον πατέρα, τη μητέρα (η τοποθέτηση των ρόλων δεν είναι τυχαία) και τα παιδιά. Δύο κόμμα κάτι παιδιά αντιστοιχούν σε κάθε οικογένεια. Αν και τα τελευταία χρόνια, τα μοναχοπαίδια δείχνουν για λόγους καθαρά οικονομικο-κοινωνικούς να υπερτερούν.
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά. Αυτό το ξέρουμε, το βλέπουμε, το ακούμε. Τα δώρα αργούν να έρθουν γιατί οι μεταφορικές κλάταραν. Φίλοι και συγγενείς θα μείνουν μακριά μας (δεν είναι πάντα κακό αυτό…). Τα σχολεία δεν έχουν ανοίξει και δεν θα υπάρξουν οι συνήθως βαρετές αλλά πολύ γλυκές λόγω της προσωπικής μας εμπλοκής χριστουγεννιάτικες γιορτές, όπου θαυμάζουμε τα βλαστάρια μας ντυμένα καλικαντζάρια ή αγγελάκια (συνήθως ο ρόλος ταιριάζει και με τη συμπεριφορά του μικρού μας στην τάξη, οπότε μήπως κάτι θέλουν να μας πουν οι δασκάλες και οι δάσκαλοι;).
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το τέταρτο παραμύθι της Marie Voigt κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος και για μια ακόμα φορά η συγγραφέας και εικονογράφος επιλέγει ένα θέμα που αγγίζει τις σχέσεις και τα συναισθήματα των παιδιών. Μετά το «Ένα φως για τη νύχτα», το «Ο σκύλος είναι τζαζ» και την «Κόκκινη και την πόλη», η Marie Voigt επεξεργάζεται το θέμα των σχέσεων που αναπτύσσει το παιδί με τα παιχνίδια του, αλλά και με το πρώτο εκείνο παιχνίδι, το μεταβατικό του αντικείμενο.
Για τον Donald Winnicott (2009:24) το παιχνίδι αποτελεί το «μη-εγώ» απόκτημα, την στοιχειώδη συνειδητοποίηση από τη μεριά του βρέφους ενός αντικειμένου που γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτό ως κάτι άλλο από τον εαυτό του. Αυτό φυσικά προϋποθέτει μια ολόκληρη σχέση που χρειάζεται να έχει δομηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή με τη μητέρα, με την «αρκετά καλή» μητέρα όπως την ορίζει ο παιδίατρος –ψυχαναλυτής (σελ. 41), ενώ σημειώνει πως «το αντικείμενο συμβολίζει τη μετάβαση του νηπίου από μια κατάσταση όπου είναι συγχωνευμένο με τη μητέρα σε μια κατάσταση όπου σχετίζεται με τη μητέρα σαν μια ύπαρξη ξεχωριστή και έξω από αυτό» (σελ. 45).  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η Ζιραφούλα είναι καμηλοπάρδαλη. Θα το έχει μάλλον η εβδομάδα αυτό, να διαβάζουμε και να γράφουμε για παιδικά βιβλία με ήρωες καμηλοπαρδάλεις. Αλλά ας επιστρέψουμε σε αυτό που λέγαμε. Η Ζιραφούλα λοιπόν είναι καμηλοπάρδαλη. Και ο Κρονοκτούλης είναι κροκόδειλος. Η Ζιραφούλα βλέπει τα πάντα από ψηλά. Βλέπει μέσα από τα σύννεφα, πάνω από τις κορφές των δέντρων. Ο Κροκοντούλης –όπως λέει και το όνομά του- είναι κοντούλης. Και βλέπει όλα όσα συμβαίνουν στη γη. Βλέπει τους βλαστούς να βγαίνουν από το χώμα, τα έντομα να κάνουν βόλτες στη γη, τις ντομάτες και τα καλαμπόκια να μεγαλώνουν. Κανένας από τους δύο δεν είναι «καλύτερος» ή πιο «τυχερός». Τουλάχιστον στα μάτια της συγγραφέως και εικονογράφου, αλλά και στα δικά μου. Οι ήρωές της όμως είναι βαθιά ανθρώπινοι, και φυσικά επιθυμούν αυτό που δεν έχουν. Έτσι θα αλλάξουν για μια μέρα ταυτότητα. Η Ζιραφούλα θα ζήσει μια μέρα κοντά στη γη και ο Κροκοντούλης θα ανακαλύψει τον κόσμο από ψηλά. Όταν η ημέρα τελειώσει και οι δύο θα επιστρέψουν στην δική τους ζωή και καθημερινότητα, γεμάτοι από τις εμπειρίες, αλλά και την οπτική του άλλου.
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Αλέξανδρος έχει φαντασία. Και γούστο. Γιατί το κατοικίδιό του δεν είναι ένα σκυλάκι, γατάκι, χαμστεράκι, χρυσοψαράκι, παπαγαλάκι. Όχι κύριοι! Το δικό του κατοικίδιο είναι μια καμηλοπάρδαλη, και μάλιστα μια καμηλοπάρδαλη που ακούει στο όνομα «Χαραλαμπία».
Δεν περιγράφω άλλο. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο για να λατρέψω μια σύμβαση. Μια κατοικίδια καμηλοπάρδαλη που την λένε Χαραλαμπία. Ειλικρινά, χρειάζεστε εσείς κάτι παραπάνω;  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η παρουσίαση του βιβλίου λέει πως «Tο πρώτο παιδικό βιβλίο του Νίκου Παλαιολόγου αγγίζει ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και ιδιαίτερο θέμα, αυτό των διαφορετικών οικογενειών, των οικογενειών που δεν ζούνε με τον συνήθη τρόπο την καθημερινότητά τους αλλά νιώθουν ελεύθεροι να εδραιώσουν τους δικούς τους όρους». Και αυτό είναι το πραγματικά μαγικό με τα παιδικά εικονογραφημένα βιβλία που δεν μιλούν με τρόπο διδακτικό: αυτό που ο συγγραφέας και ο εικονογράφος έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους δεν είναι απαραίτητο να περάσει με κάποιο τρόπο διδακτικό στα παιδιά. Ούτε στους ενήλικες. Ούτε εγώ, όμως, μέχρι να ξαναδιαβάσω την εισαγωγή αυτή, δεν την είχα καν στο νου μου διαβάζοντας για την γάτα του Χοσελίτο Περδόν, που απολαμβάνει τα χάδια, την τροφή και την φροντίδα απ’ όπου μπορεί και όπως μπορεί. Που θα κάνει επίσκεψη στο γείτονα, θα φάει, θα πιει, θα καθίσει να τη χαϊδέψει και μετά θα επιστρέψει στο σπίτι της για να τα ξαναγευτεί όλα αυτά κι εκεί. Γιατί και στους ενήλικες απευθύνεται ισάξια τη Γάτα του Χοσελίτο Περδόν, με την ολοσέλιδη εικονογράφηση και την ένταξη του κειμένου στην εικόνα, φτιάχνοντας πίνακες από φράσεις και παίζοντας με το ροζ, το κόκκινο, το μπλε και το λευκό.
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ένα από τα πιο κλασικά ερωτήματα που συναντά κανείς στην ψυχοθεραπεία είναι γιατί δεν είναι βοηθητικό η συνέδρια να αναλώνεται σε ζητήματα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε μια ηθική συζήτηση για το πού πάει ο κόσμος. Αλλά και γιατί προτιμούμε πλέον την ψυχοθεραπεία ως αντίδραση στα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αντί για τον ακτιβισμό ή την ανάπτυξη της κοινωνικής-πολιτικής μας ταυτότητας.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
