Πάμε σχολείο

γράφει η Μαρία Σούμπερτ

Η επίδραση που έχει το σχολείο επάνω μας φαίνεται κυρίως όταν μετά από πολλά χρόνια, αφότου τελειώσουμε, επιστρέφουμε πλέον ως γονείς σε αυτό και ξαναμπαίνουμε στην ανάγκη και τον ανταγωνισμό να φανούμε «καλοί» στους δασκάλους. Όταν νιώθουμε την πίεση να παρακολουθούμε την εξέλιξη των παιδιών –όχι ως γονείς-, αλλά ως υποκατάστατο των δασκάλων και οι ίδιοι, ή ακόμα χειρότερα, ως ταυτιζόμενοι με τα παιδιά μας και βιώνοντας την ίδια αγωνία και ανησυχία που νιώθαμε όταν πηγαίναμε σχολείο. Πολύ ενδιαφέρον έχει και η διαφοροποίησή μας απέναντι στον/στην εκπαιδευτικό ήδη από τον παιδικό σταθμό: ένας σχετικός ανταγωνισμός στην αρχή, ποιος είναι καλύτερος γονιός, ο πραγματικός γονιός ή ο συμβολικός γονιός/η δασκάλα του παιδικού σταθμού;

Αργότερα η θέση αυτή αλλάζει: στο νηπιαγωγείο νιώθουμε να κρινόμαστε αν έχουμε κάνει καλά τη δουλειά μας, στο δημοτικό σχολείο «επιβάλλεται» να «διαβάσουμε» τα παιδιά μας για να μην πάνε την επομένη στο μάθημα και βρεθούν αδιάβαστα ή δυσκολεμένα. Και φυσικά όλο αυτό αρκετές φορές δε σχετίζεται με την σχέση που αναπτύσσουμε ως γονείς με τους εκπαιδευτικούς κάθε βαθμίδας, αλλά με τις δικές μας ταυτίσεις, με τα δικά μας προσωπικά βιώματα –είτε τα θυμόμαστε καθαρά, είτε όχι.

«Όταν εμφανίζονται ή όταν παραμένουν κάποια προβλήματα, ή και χωρίς να υπάρχουν προβλήματα, οι υπεραγχώδεις γονείς θέλουν να «διαβάζουν» το παιδί τους στο σπίτι, ώστε να πηγαίνει στο σχολείο «διαβασμένο» και με τα τετράδιά του τέλεια. Είμαι της άποψης ότι όλη η δουλειά πρέπει να γίνεται στο σχολείο και ότι τα παιδιά πρέπει να έρχονται με ό,τι καταφέρνουν μόνα τους στο σπίτι, χωρίς να έχουν διορθώσει οι γονείς τα τετράδιά τους, ώστε να βλέπει ο δάσκαλος τι πραγματικά κάνουν οι μαθητές του και να ξέρει τι να δουλέψει με τον καθένα».  Αυτό γράφει ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης στο νέο του βιβλίο «Πάμε σχολείο!» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος και στο οποίο αναπτύσσει τις σκέψεις του και τις πεποιθήσεις του για το πέρασμα των μαθητών από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό, τις προσδοκίες των γονιών, τα άγχη τους, τους φόβους, αλλά και τη σημασία του να μην φύγουν από το ρόλο τους: οι γονείς είναι γονείς και όχι δάσκαλοι (αν είναι φυσικά και γονείς και δάσκαλοι, θα πρέπει να επιλέξουν μέσα από ποιο ρόλο θα σχετιστούν με τα παιδιά τους). 

Μέσα από τις συζητήσεις λοιπόν που είχε με τους γονείς και εκπαιδευτικούς ενός ιδιωτικού σχολείου, ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής με την πολυετή πείρα στα ζητήματα των παιδιών, προτείνει στους γονείς να χαλαρώσουν, να δώσουν χώρο στο παιδί τους, να το παρατηρήσουν, να το βοηθήσουν όπου χρειαστεί ως προς τη διαδικασία και όχι ως προς το περιεχόμενο ή το αποτέλεσμα, ώστε να μάθει αφενός να ζητάει βοήθεια, αλλά και να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. 

Διαβάστε το λοιπόν, γιατί από την πρώτη δημοτικού θα μπουν οι βάσεις: για τον τρόπο που θα αντιλαμβάνεται το παιδί τη μάθηση και γνώση, για τον τρόπο που θα το στηρίζουμε ή το γεμίζουμε τις δικές μας προσδοκίες, για τον τρόπο που θα ζητάει βοήθεια και θα διεκδικεί το χώρο και τον χρόνο του μέσα στην τάξη. Για το τι πρέπει να κάνουν οι εκπαιδευτικοί σε αυτή την περίπτωση… –ε, ας μη μιλάμε για τα αυτονόητα. 

Αθανάσιος Αλεξανδρίδης
Σχολή ανήσυχων γονέων:
Πάμε σχολείο;
εκδόσεις Ίκαρος
ISBN: 978-960-572-400-9
Τιμή: €12,90