Η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει ένα αφιέρωμα σε παιδικά βιβλία με ήρωες τα ζώα Τα ζώα είναι από τα πρώτα πλάσματα για τα οποία μαθαίνουν πια τα παιδιά. Από τα μαλακά βιβλία και τα βιβλία με τις χαρτονένιες σελίδες μέχρι τα πρώτα κλασικά παραμύθια με τα τρία γουρουνάκια, τα επτά κατσικάκια, τις χήνες, τους λύκους, τις αλεπούδες και όλα τα ζώα που εμφανίζονται στις αφηγήσεις ως ήρωες, βοηθοί ή εμπόδια στην αποστολή των ηρώων, τα ζώα αποτελούν ένα άμεσο πεδίο ταύτισης για τα παιδιά. Ίσως μέσα από το ενστικτώδες τους κομμάτι, το παρορμητικό, το κομμάτι εκείνο που είναι συνδεδεμένο με ένα πιο πρωτόγονο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, τα παιδιά δείχνουν να χρειάζονται τα ζώα στην ομαλή τους ανάπτυξη. Είτε σχετιζόμενα με την ανάπτυξη της φροντίδας και της ίδιας της σχέσης, είτε ως πλάσματα στα οποία τα παιδιά προβάλουν τις δικές τους επιθυμίες, τους φόβους και τις ανησυχίες, τα ζώα δείχνουν να παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή των παιδιών.
Για να το περιγράψω πιο συνεκτικά, τα παιδιά έχουν την σχέση αυτή με τα ζώα, όπως την περιέγραψε ο Philip Pullman στην Τριλογία του Κόσμου, όπου τα παιδιά είναι ζωτικά συνδεδεμένα μαζί τους και όταν αποκόβονται από αυτά χάνουν ένα κομμάτι όχι μόνο της παιδικότητάς τους, αλλά και της ανθρωπιάς τους. Στο πλαίσιο αυτό επιλέξαμε βιβλία με ήρωες ζώα και σας τα παρουσιάζουμε.
0 Comments
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Μητέρες.
Μια λέξη που συμπυκνώνει τον καθρέφτη, τη σχέση, την προστασία και την φροντίδα -είτε στην παρουσία τους, είτε στην απουσία τους. Αλλά οι Μητέρες είναι εκείνες που θα φέρουν στη ζωή, θα θρέψουν, θα μεγαλώσουν. Κι ας χρειαστούν περισσότερες από μια Μητέρες για κάθε παιδί. Και ας μην μπορεί να παίξει κάθε Μητέρα όλους αυτούς τους υπορόλους. Η Μαρία Σούμπερτ προτείνει 5 βιβλία για...ενδυνάμωση! Καλή χρονιά είπαμε;
Δεν ξέρω αν είπαμε. Είμαστε σίγουροι πως θα είναι; Κάπου διάβασα πως καλό είναι να μην κάνουμε σχέδια που ξεπερνούν τον έναν μήνα, γιατί είναι αδύνατο να προγραμματίσουμε τι θα συμβεί μετά. Αλλά πάντα έτσι δεν ήταν; Τι έχει αλλάξει λοιπόν τώρα; Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι για το τι θα μας συμβεί στο μέλλον. Για παράδειγμα θυμάμαι πάντα ένα ταξίδι που προγραμμάτιζαν –για χρόνια- οι γονείς μου, στο οποίο θα έπαιρναν μαζί τους και την μικρή αδερφή. Όταν εκείνη χρειάστηκε να νοσηλευτεί λίγες μέρες πριν πετάξουν, φυσικά όλα τινάχτηκαν στον αέρα. Άρα; Δεν υπάρχει "άρα". Γιατί αυτό που ζούμε αυτούς τους τελευταίους μήνες, δεν ενέχει μονάχα το απρόοπτο. Ενέχει την άμεση απειλή, την απαγόρευση, την αμφιβολία, το άγχος και την ανασφάλεια σε καθημερινό επίπεδο. Και είναι σίγουρο πως όλο αυτό περνάει και στα παιδιά. Σας προτείνουμε λοιπόν κάποια βιβλία που μπορούν να δυναμώσουν τα παιδιά –όχι μόνο απέναντι στις ψυχικές παρενέργειες της πανδημίας, αλλά γενικότερα. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις. Κυρίως όταν ο άλλος ή η άλλη δεν μας μοιάζουν. Αν για παράδειγμα είναι πολυλογάδες, ενώ εμείς δυσκολευόμαστε να πούμε μια λέξη. Ή αν έχουν πάντα κέφι, ενώ εμείς είμαστε…πώς να το πω…λίγο αντικοινωνικοί. Α, ναι! Ή αν έχουν μονίμως όρεξη για βόλτα και παρέα, ενώ εμείς θέλουμε να απολαύσουμε την μοναξιά μας.
Σαν τον Αρκούδο. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Παραδοσιακά η οικογένεια είναι το σύστημα εκείνο στο οποίο δύο άτομα συνδέονται σε κοινωνικό επίπεδο μέσω του γάμου και αποκτούν παιδιά. Ακόμα πιο παραδοσιακά η οικογένεια συμπεριλαμβάνει και τις προηγούμενες γενιές των δύο αυτών ατόμων –τα οποία σε πολλές κοινωνίες ακόμα δεν είναι και τα δύο ενήλικα-, ζώντας όλοι μαζί σε μια διαγενεακά διευρυμένη οικογενειακή κατάσταση. Η κλασική ελληνική για παράδειγμα οικογένεια αποτελείται από τον πατέρα, τη μητέρα (η τοποθέτηση των ρόλων δεν είναι τυχαία) και τα παιδιά. Δύο κόμμα κάτι παιδιά αντιστοιχούν σε κάθε οικογένεια. Αν και τα τελευταία χρόνια, τα μοναχοπαίδια δείχνουν για λόγους καθαρά οικονομικο-κοινωνικούς να υπερτερούν.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά. Αυτό το ξέρουμε, το βλέπουμε, το ακούμε. Τα δώρα αργούν να έρθουν γιατί οι μεταφορικές κλάταραν. Φίλοι και συγγενείς θα μείνουν μακριά μας (δεν είναι πάντα κακό αυτό…). Τα σχολεία δεν έχουν ανοίξει και δεν θα υπάρξουν οι συνήθως βαρετές αλλά πολύ γλυκές λόγω της προσωπικής μας εμπλοκής χριστουγεννιάτικες γιορτές, όπου θαυμάζουμε τα βλαστάρια μας ντυμένα καλικαντζάρια ή αγγελάκια (συνήθως ο ρόλος ταιριάζει και με τη συμπεριφορά του μικρού μας στην τάξη, οπότε μήπως κάτι θέλουν να μας πουν οι δασκάλες και οι δάσκαλοι;).
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το τέταρτο παραμύθι της Marie Voigt κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος και για μια ακόμα φορά η συγγραφέας και εικονογράφος επιλέγει ένα θέμα που αγγίζει τις σχέσεις και τα συναισθήματα των παιδιών. Μετά το «Ένα φως για τη νύχτα», το «Ο σκύλος είναι τζαζ» και την «Κόκκινη και την πόλη», η Marie Voigt επεξεργάζεται το θέμα των σχέσεων που αναπτύσσει το παιδί με τα παιχνίδια του, αλλά και με το πρώτο εκείνο παιχνίδι, το μεταβατικό του αντικείμενο.
Για τον Donald Winnicott (2009:24) το παιχνίδι αποτελεί το «μη-εγώ» απόκτημα, την στοιχειώδη συνειδητοποίηση από τη μεριά του βρέφους ενός αντικειμένου που γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτό ως κάτι άλλο από τον εαυτό του. Αυτό φυσικά προϋποθέτει μια ολόκληρη σχέση που χρειάζεται να έχει δομηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή με τη μητέρα, με την «αρκετά καλή» μητέρα όπως την ορίζει ο παιδίατρος –ψυχαναλυτής (σελ. 41), ενώ σημειώνει πως «το αντικείμενο συμβολίζει τη μετάβαση του νηπίου από μια κατάσταση όπου είναι συγχωνευμένο με τη μητέρα σε μια κατάσταση όπου σχετίζεται με τη μητέρα σαν μια ύπαρξη ξεχωριστή και έξω από αυτό» (σελ. 45). γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η Ζιραφούλα είναι καμηλοπάρδαλη. Θα το έχει μάλλον η εβδομάδα αυτό, να διαβάζουμε και να γράφουμε για παιδικά βιβλία με ήρωες καμηλοπαρδάλεις. Αλλά ας επιστρέψουμε σε αυτό που λέγαμε. Η Ζιραφούλα λοιπόν είναι καμηλοπάρδαλη. Και ο Κρονοκτούλης είναι κροκόδειλος. Η Ζιραφούλα βλέπει τα πάντα από ψηλά. Βλέπει μέσα από τα σύννεφα, πάνω από τις κορφές των δέντρων. Ο Κροκοντούλης –όπως λέει και το όνομά του- είναι κοντούλης. Και βλέπει όλα όσα συμβαίνουν στη γη. Βλέπει τους βλαστούς να βγαίνουν από το χώμα, τα έντομα να κάνουν βόλτες στη γη, τις ντομάτες και τα καλαμπόκια να μεγαλώνουν. Κανένας από τους δύο δεν είναι «καλύτερος» ή πιο «τυχερός». Τουλάχιστον στα μάτια της συγγραφέως και εικονογράφου, αλλά και στα δικά μου. Οι ήρωές της όμως είναι βαθιά ανθρώπινοι, και φυσικά επιθυμούν αυτό που δεν έχουν. Έτσι θα αλλάξουν για μια μέρα ταυτότητα. Η Ζιραφούλα θα ζήσει μια μέρα κοντά στη γη και ο Κροκοντούλης θα ανακαλύψει τον κόσμο από ψηλά. Όταν η ημέρα τελειώσει και οι δύο θα επιστρέψουν στην δική τους ζωή και καθημερινότητα, γεμάτοι από τις εμπειρίες, αλλά και την οπτική του άλλου.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Αλέξανδρος έχει φαντασία. Και γούστο. Γιατί το κατοικίδιό του δεν είναι ένα σκυλάκι, γατάκι, χαμστεράκι, χρυσοψαράκι, παπαγαλάκι. Όχι κύριοι! Το δικό του κατοικίδιο είναι μια καμηλοπάρδαλη, και μάλιστα μια καμηλοπάρδαλη που ακούει στο όνομα «Χαραλαμπία».
Δεν περιγράφω άλλο. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο για να λατρέψω μια σύμβαση. Μια κατοικίδια καμηλοπάρδαλη που την λένε Χαραλαμπία. Ειλικρινά, χρειάζεστε εσείς κάτι παραπάνω; γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η παρουσίαση του βιβλίου λέει πως «Tο πρώτο παιδικό βιβλίο του Νίκου Παλαιολόγου αγγίζει ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και ιδιαίτερο θέμα, αυτό των διαφορετικών οικογενειών, των οικογενειών που δεν ζούνε με τον συνήθη τρόπο την καθημερινότητά τους αλλά νιώθουν ελεύθεροι να εδραιώσουν τους δικούς τους όρους». Και αυτό είναι το πραγματικά μαγικό με τα παιδικά εικονογραφημένα βιβλία που δεν μιλούν με τρόπο διδακτικό: αυτό που ο συγγραφέας και ο εικονογράφος έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους δεν είναι απαραίτητο να περάσει με κάποιο τρόπο διδακτικό στα παιδιά. Ούτε στους ενήλικες. Ούτε εγώ, όμως, μέχρι να ξαναδιαβάσω την εισαγωγή αυτή, δεν την είχα καν στο νου μου διαβάζοντας για την γάτα του Χοσελίτο Περδόν, που απολαμβάνει τα χάδια, την τροφή και την φροντίδα απ’ όπου μπορεί και όπως μπορεί. Που θα κάνει επίσκεψη στο γείτονα, θα φάει, θα πιει, θα καθίσει να τη χαϊδέψει και μετά θα επιστρέψει στο σπίτι της για να τα ξαναγευτεί όλα αυτά κι εκεί. Γιατί και στους ενήλικες απευθύνεται ισάξια τη Γάτα του Χοσελίτο Περδόν, με την ολοσέλιδη εικονογράφηση και την ένταξη του κειμένου στην εικόνα, φτιάχνοντας πίνακες από φράσεις και παίζοντας με το ροζ, το κόκκινο, το μπλε και το λευκό.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ένα από τα πιο κλασικά ερωτήματα που συναντά κανείς στην ψυχοθεραπεία είναι γιατί δεν είναι βοηθητικό η συνέδρια να αναλώνεται σε ζητήματα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε μια ηθική συζήτηση για το πού πάει ο κόσμος. Αλλά και γιατί προτιμούμε πλέον την ψυχοθεραπεία ως αντίδραση στα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αντί για τον ακτιβισμό ή την ανάπτυξη της κοινωνικής-πολιτικής μας ταυτότητας.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Είναι κάποιες φορές που ένα παιδικό βιβλίο μπορεί με τόσο μεστό και άμεσο τρόπο να μιλήσει απευθείας στις ανησυχίες, τα άγχη, τους φόβους των παιδιών, αλλά με τόσο έξυπνο και χιουμοριστικό τρόπο που τα πάντα να γίνονται παιχνίδι. Όπως στον «Κλέφτη των φύλλων» της Alice Hemming, σε εικονογράφηση Nicola Slater. Και τον Σκίουρό τους, που καθημερινά βλέπει τα φύλλα του δέντρου του να λιγοστεύουν και τρέχει να βρει τον κλέφτη. Ευτυχώς έχει κοντά του το Πουλί που του δείχνει κάθε φορά που πάνε τα φύλλα του. Τα πήρε το ποντίκι; Ο τρυποκάρυδος, το ίδιο το πουλί; Όχι, τα πήρε ο άνεμος.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Όταν το παιδί σου έρχεται καταφανώς ενθουσιασμένο και φωνάζει «Έχω μια ιδέα!» συνήθως ανατριχιάζεις. Τρομάζεις. Σου σηκώνεται η τρίχα, κόβεται η αναπνοή σου, σου πέφτουν κάποιες τούφες μαλλιά, συρρικνώνονται τα δάχτυλά σου. Σε πιάνει πονόκοιλος. Όλο το σώμα αντιδρά. Στο φόβο. Στον τρόμο. Και σκέφτεσαι μόνο: «Κάνε να μην την έχει κάνει ήδη πράξη!». Γιατί κανείς δεν ξέρει μετά, πόσο χρόνο θα χρειαστείς για να καθαρίσεις, να συμμαζέψεις, να ξανακολλήσεις, να ξεκολλήσεις και πάει λέγοντας.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι είναι δημοκρατία;
Και πώς μπορεί να την καταλάβει ένα παιδί; Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που όλοι παίζουν ισότιμα με τους ίδιους κανόνες. Που οι κανόνες όμως πρέπει να εφαρμόζονται για να μην καταπατάται το δικαίωμα στο παιχνίδι των άλλων. Που δεν επιτρέπεται το κλέψιμο. Και το να μαρτυράς τους φίλους σου για να κερδίσεις εσύ περισσότερους πόντους. Ναι. Η δημοκρατία είναι ένα παιχνίδι στο οποίο οι κανόνες ισχύουν για όλους. Και όπου όλοι πρέπει να περιμένουν τη σειρά τους για να παίξουν. Και να παίξουν δίκαια. Δύσκολο πράγμα. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η Τέχνη είναι θησαυρός.
Η Τέχνη μπορεί να σε κάνει πλούσιο. Όχι σε χρήματα –αυτοί που κερδίζουν από την Τέχνη είτε την έχουν υπηρετήσει με φοβερές αυτοθυσίες για δεκαετίες, είτε απλώς εκμεταλλεύονται την απουσία της σε χαλεπούς καιρούς. Η Τέχνη θα σε ηρεμήσει ή θα σε κινητοποιήσει. Θα κινήσει τα σωθικά σου. Θα λειτουργήσει θεραπευτικά. Θα σε ξεσηκώσει. Θα σου θυμίσει ποιος είσαι και τι οφείλεις στον εαυτό σου. Θα γεμίσει ομορφιά τα μάτια σου ή θα σε ταρακουνήσει να ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η Νένη έχει προβλήματα. Καταρχάς η αδερφή της είναι γκρινιάρα. Μετά δεν της αρέσει το δωμάτιό της. Μετά σκάει κουτουλιά –καταλάθος!- στον Ιάσονα με την τέλεια μύτη. Και μετά θα πρέπει να κρατήσει το μυστικό της φίλης της της Σωτηρίας, γιατί το μοιράστηκε μαζί της και δεν είναι σωστό να της ξεφύγει πουθενά. Επειδή όμως το μυστικό είναι βαρύ, πρέπει να το γράψει στο ημερολόγιό της. Εκεί θα είναι ασφαλές. Μέχρι που δεν θα είναι πια, γιατί το ημερολόγιο θα χαθεί.
Η Μαρία Ρουσάκη γράφει ένα βιβλίο για παιδιά που μπαίνουν σιγά σιγά στην προεφηβεία, και στο οποίο αναδύονται τα μεγάλα θέματα της προεφηβείας –που φυσικά γιγαντώνονται στην εφηβεία. Η ταυτότητα μέσα από το όνομα είναι ένα από αυτά. γράφει η Μαρία Σούμπερτ «Ο Τζερόνιμο Στίλτον γεννήθηκε στην Ποντικούπολη, την πρωτεύουσα της Ποντικονήσου. Σπούδασε Ποντικολογία και Φιλολογία των Τρωκτικών καθώς και Συγκριτική Αρχαιοποντικολογία. Διευθύνει την Ηχώ των Τρωκτικών, την πιο δημοφιλή εφημερίδα της Ποντικονήσου, την οποία ίδρυσε ο παππούς του, ο Τορκουάτο Ταπανωκάτο. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο Τζερόνιμο συλλέγει κρούστες παρμεζάνας του 17ου αιώνα. Αυτό που απολαμβάνει περισσότερο όμως είναι να γράφει βιβλία στα οποία αφηγείται τις περιπέτειές του».
Αυτό μαθαίνουμε για το συγγραφέα των βιβλίων, ο οποίος καταγράφει τις απίστευτες περιπέτειές του, στις οποίες όπως φαίνεται ο ίδιος εμπλέκεται κατά λάθος ή κατά τύχη –καλή ή κακή, κανείς δεν ξέρει. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις για τις οποίες ο δαιμόνιος δημοσιογράφος ποντικός μας αφηγείται, κάποιος τον «πέταξε» στην περιπέτεια, χωρίς να τον ρωτήσει αν θέλει να συμμετέχει. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το Μικρό Κουνέλι το αγαπάμε. Το αγαπήσαμε ήδη από την περασμένη του περιπέτεια, όταν γύρισε όλο τον κόσμο για να βρει μούρα, να του φτιάξει η μαμά κέικ. Και που τραγουδούσε «κέικ-κέικ-κέικ» σε όλο το δρόμο. Και μετά αμέσως ήθελε κάτι άλλο.
Τώρα το αγαπάμε ακόμα περισσότερο. Γιατί το Μικρό Κουνέλι θέλει να βοηθήσει. Θέλει να ταχυδρομήσει το γράμμα που ετοιμάζει η Μαμά Κουνέλα για να καλέσει τη γιαγιά για τσάι. Είναι πολύ σημαντικό το γράμμα. Υποψιάζομαι πως η γιαγιά είναι η πεθερά της Μαμάς Κουνέλας και αν δεν φύγει στην ώρα του γράμμα για να φτάσει στην ώρα του και να καλέσει επίσημα τη γιαγιά Κουνέλα, η Μαμά θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Από την άλλη, δεν έχουμε δει ακόμα τον Μπαμπά Κούνελο, οπότε μπορούμε να φανταστούμε ότι θέλουμε. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ποιος είναι εκείνος ο μαγικός τόπος όπου όλα είναι πιθανά και όλα μπορούν να συμβούν;
Μοιάζει ο κόσμος της Φαντασίας να είναι ο κόσμος όπου το παράλογο και το λογικό κάνουν παρέα, όπου οι κανόνες είναι αυστηροί και συγκεκριμένοι –για να τους λυγίζουν όσοι ζουν εκεί και να τους σπάνε με ασφάλεια· είναι ο τόπος που στη Δραματοθεραπεία ονομάζεται φανταστική πραγματικότητα ή και δραματική πραγματικότητα και τον οποίο εγώ προσωπικά τον κάνω εικόνα σαν ένα τεράστιο κάστρο, με μια βαθιά τάφρο γύρω γύρω. Κανείς δεν μπορεί να μπει, παρά μόνο αν χρησιμοποιήσει τη γέφυρα της αισθητικής απόστασης. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ένα περίεργο ζωάκι φτάνει –που;
Κάπου. Δεν έχει σημασία. Τα άλλα ζώα –ποια; Δεν έχει σημασία, αλλά θα σου πω επειδή τα ξέρω. Ένα κουνέλι, μια αλεπού και ένα πουλί. Ή τουλάχιστον έτσι τα βλέπω εγώ. Το περίεργο ζωάκι κρατάει μια βαλίτσα. -Τι έχει μέσα; Έχει σημασία; Την μεγαλύτερη! γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τρίτο βιβλίων των Πιτσιμπουίνων και η ντοπιολαλιά τους τείνει να γίνει η νέα μας διάλεκτος. Οι πιτζάμες έχουν γίνει ‘πιτσάμες’, τα μπιτς πάρτι ‘πιτς πάρτι’, τα ‘αυγά’ έγιναν ‘πιτσαυγά’ και η πορτοκαλάδα είναι κλασικά ‘πιτσικολάδα’.
Η Ευτυχία Γιαννάκη μας εισάγει για μια ακόμα φορά στο σύμπαν των πολύχρωμων αυτών πιγκουίνων –πιτσιμπουίνων, που αυτή τη φορά θα υποδεχτούν τις μαμάδες που έλειπαν για ψάρεμα, αλλά και θα καλωσορίσουν τα νέα πιτσιμπουίνια που θα σκάσουν από τα αυγά. Μεγάλη γιορτή ετοιμάζεται λοιπόν, γαλόνια πιτσικολάδας περιμένουν τους διψασμένους πιτσιμπουίνους, μέχρι που μια καρύδα σπάει τη σιωπή. Μια καρύδα που γράφει πάνω της ‘ΜΜΜΜ’. Άλλο πάλι και τούτο. Επειδή όμως ήρωας της ιστορίας δεν είναι η πιτσικολάδα, αλλά ο Μικρός Μπλε, το μυστήριο γρήγορα θα λυθεί και το γλέντι θα γίνει τρικούβερτο. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Άλφονς έχει έναν φανταστικό φίλο. Φανταστικό όχι απλά επειδή είναι σούπερ καταπληκτικός, αλλά και επειδή δεν υπάρχει. Όχι «δεν υπάρχει» επειδή είναι τόσο σούπερ τελειοτερότερος, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει. Ο φίλος του Άλφονς ζει μόνο στη φαντασία του. Και αυτό μπορεί να είναι πολύ πρακτικό, γιατί έρχεται όποτε ο Άλφονς βαριέται, και παίζουν πάντα παιχνίδια με τον Άλφονς να παίρνει τους ρόλους που του αρέσουν, και του αφήνει τα καλύτερα κομμάτια γλυκό –και παίρνει επάνω του και όλες τις ζημιές! Αλλά εκείνες τις στιγμές που ο Άλφονς τον χρειάζεται, ο φανταστικός του φίλος δεν είναι ποτέ εκεί. Όπως όταν τα μεγαλύτερα παιδιά τον τρομάζουν και τον καταβρέχουν με τα νεροπίστολά τους. Τότε ο φανταστικός του φίλος είναι απών.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Axel Scheffler και η Rosa Scheffler γράφουν και εικονογραφούν ένα βιβλίο γεμάτο χάντρες. Χάντρες λαμπερές, πέρλες αδιανόητης αξίας. Γράφουν και εικονογραφούν ένα βιβλίο γεμάτο από τις ανθρώπινες –ή ζωώδεις στη συγκεκριμένη αφήγηση- αδυναμίες που εν τέλει δεν έχει νόημα να τις κρίνουμε βάση της ηθικής, αλλά βάση της ίδιας μας της φύσης.
Η δική τους ηρωiδα είναι μια μικρή γκρι κοτούλα. Είναι φτωχή, αλλά αγαπάει τις πέρλες. Όταν λοιπόν το Παγώνι την προσλάβει για βοηθό του και της δώσει τη σοφίτα για να κοιμάται, η ευγνωμοσύνη της ξεχειλίζει. Έχει βρει δουλειά, στέγη και είναι ανάμεσα στην μεγάλη της αγάπη: τις πέρλες. Τόσο τις αγαπά που σιγά σιγά αρχίζει να μαζεύει μια και δυο πέρλες που έχουν παραπέσει. Μέχρι που θα βρεθεί μπροστά στο μεγαλύτερο απ’ όλους τους πειρασμούς: την κορώνα του Βασιλιά. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Tom Booth είναι συγγραφέας, εικονογράφος και δημιουργός κινουμένων σχεδίων. Και τα τρία είναι φανερά στα βιβλία του. Αυτό που δεν περιλαμβάνεται στο βιογραφικό του είναι πως τα βιβλία του είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να «παίζει» το παιδί άμεσα με τους ήρωές του.
Πώς γίνεται αυτό; Θα σας πω. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το πρώτο βιβλίο σε μεγάλο μέγεθος και για πολύ μικρές ηλικίες του Βασίλη Παπαθεοδώρου είναι γεγονός. Και φυσικά είναι αντιπροσωπευτικό του στυλ του συγγραφέα. Με χιούμορ –μαύρο, άσπρο και πολύχρωμο- και πολύ τρυφερότητα αντιμετωπίζει ένα θέμα που δυσκολεύει τα μικρά παιδιά: το Φόβο. Γιατί ο φόβος δεν είναι πάντα λογικός. Γιατί δεν ξέρεις τι θα σε φοβίσει μέχρι να συμβεί αυτό. Γιατί δεν ξέρεις αν θα είναι κανείς κοντά σου να σε υπερασπιστεί. Γιατί δεν ξέρεις αν θα σε καταστρέψει ο φόβος ή το αντικείμενο το φόβου.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος