της Μαρίας Σούμπερτ Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού σήμερα και επανέρχεται στο προσκήνιο το θέμα ξανά του τι είναι δικαίωμα του παιδιού. Είναι το φαγητό, η προστασία, η στέγη, η φροντίδα, η υγεία, η… Η υγεία. Δυστυχώς σήμερα, στον δυτικό σίγουρα κόσμο και στον ελληνικό πιο συγκεκριμένα, υγεία θεωρείται μόνο ότι αφορά το σώμα. Γερά κόκαλα, υγιής καρδιά και πνευμόνια, καλή όραση. Στο σχολείο άλλωστε προωθείται το δίπολο γνώση και άθληση –ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελε το Υπουργείο Παιδείας να προωθήσει.
Αφορά η υγεία όμως μόνο το σώμα; Και η ψυχή; Πώς προωθεί το σχολικό περιβάλλον την ψυχική υγεία των παιδιών, όταν συναντούμε τάξεις ολόκληρες που αδυνατούν να συνεργαστούν, να λειτουργήσουν ομαδικά, να λύσουν μόνες τους τα προβλήματά τους, να αντέξουν την ματαίωση και να γιορτάσουν την χαρά; Οι τελευταίες δεκαετίες παράγουν παιδιά ανταγωνιστικά και με μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες, ίσως εξαιτίας της πολύωρης επαφής των παιδιών με το διαδίκτυο, τους γονείς που εργάζονται και απουσιάζουν όλη την ημέρα, τον χρόνο που δεν φτάνει πια για να χαρούμε τίποτα. Θέλουμε παιδιά που να ανταποκρίνονται σε οδηγίες, είτε αφορούν το πόσο γρήγορα πρέπει να ντυθούν και να βγουν στο αυτοκίνητο, είτε το τι πρέπει να κάνουν και τι όχι μέσα στην τάξη. Παιδιά με ένα παράπονο που βγαίνει σε επιθετικότητα και αντιδραστικότητα, παιδιά που χρειάζονται χρόνο και χώρο κάποιος να τα ακούσει και να τους δώσει τροφή για σκέψη και συναίσθηση. του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Bryan Adams / Shine A Light tour
@ Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ «Νίκος Γκάλης» Μαρούσι, 18.11.2019 EVERYBODY NEEDS SOMEBODY (like Bryan) To ροκ για τη δική μας γενιά είναι μια σχετικά απλή υπόθεση. Αρκεί ένα μάτσο τραγούδια άρρηκτα δεμένα με εποχές αθωότητας, ένας χώρος που να μας εξασφαλίζει καλό εξαερισμό και μπύρες που δεν είναι νερόπλυμα κι έναν καλλιτέχνη που να νιώθει σαν έναν από μας. Όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή το υλικό από το οποίο γεννιούνται, τρέφονται, διαφυλάσσονται και διατρανώνονται οι ωραίες αναμνήσεις, τα φροντίζει για μας μια αξία που ευτυχώς προλάβαμε να γευτούμε τι ρόλο μπορεί να παίξει στις ζωές μας : η μουσική. Η συναυλία του Bryan Adams υπήρξε μια τέτοια ωραία και δυνατή ροκ βραδιά, που προκάλεσε ανάταση και μόνον στα πλήθη των 8.000 – 9.000 χιλιάδων (με το μάτι) που βρέθηκαν στην αρένα και τις κερκίδες του Κλειστού Γηπέδου Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α. που έχει το όνομα «Νίκος Γκάλης». Οποία σημειολογία: Bryan Adams, 35 χρόνια μετά τη μεγαλύτερη επιτυχία του σε venue που ονομάζεται Νίκος Γκάλης, 25 χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του. Η δεκαετία του ’80 με τα σύμβολά της εξακολουθεί, αγαπητά μειράκια, να παραμένει ζωντανή κοιτίδα μουσικών εμπειριών ακόμη και για όσους τότε ήσασταν αγέννητοι, ή ξερογλυφόσαστε με μιλούπα γεύση αχλάδι. Όλοι, σιτεμένοι, νέοι και νεανίζοντες το βράδυ της Δευτέρας 18 Νοεμβρίου χόρευαν, αγκαλιάζονταν και τραγουδούσαν. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που έβλεπα παντού, όπου κοιτούσα, σε όλο το κοινό, μόνο χαμόγελα. της Μαρίας Σούμπερτ Εκδόθηκε πρώτη φορά το 1976 και μέχρι σήμερα μετράει 18 εκδόσεις. Αυτό αν μη τι άλλο το κατατάσσει στα κλασικά βιβλία της σύγχρονης ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας. Η Μαρούλα Κλιάφα υπογράφει το «αυτοβιογραφικό» όπως αναφέρει μυθιστόρημα «Οι πελαργοί θα ξανάρθουν», όπου μέσα από το βλέμμα ενός δεκάχρονου αγοριού, του Γιάννη, περιγράφει την καθημερινότητα ενός παιδιού στα χρόνια της δικτατορίας. Η χιλιομετρική απόσταση από την Αθήνα, η κάπως πιο ήρεμη ζωή της επαρχίας φαίνεται να διαφοροποιεί την αφήγηση αυτή από παρόμοιες αφηγήσεις –αλλά και να επιτρέπει στον νεαρό ήρωα να συνειδητοποιήσει τα τεκταινόμενα όχι από τα γεγονότα που τρέχουν, αλλά από τις αντιδράσεις και τον τρόπο που αυτά ξεβάφουν πάνω στα αγαπημένα του πρόσωπα, τους γονείς και τον αδερφό του.
Κρατούμενοι, τους οποίους δεν θέλει η μητέρα του να δει. Διαφωτιστικές ομιλίες με ρόλο προπαγάνδας. Ένας γαμπρός που δεν πρόλαβε να παντρευτεί. Ένας διευθυντής σχολείου που πάει διακοπές «επ’ αόριστον». Ένας ξένος που χάνει το χέρι του. Ένας εξόριστος πάνω στο χωριό που έχει διάτρηση στομάχου και πρέπει να νοσηλευτεί. Τα ραδιόφωνα που ακούγονται με κλειστά παράθυρα και χαμηλωμένη φωνή. της Μαρίας Σούμπερτ Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τον Άλφ τον εξωγήινο και πολύ μου άρεσε η σκέψη να έχω έναν εξωγήινο στο σπίτι. Οπότε μου είναι πάρα πολύ εύκολο να καταλάβω την Χέδερ του David Litchfield που ονειρευόταν πως κάπου αλλού, με κάποιους άλλους, τα πράγματα θα ήταν ίσως πιο εύκολα και καλά.
Γιατί έτσι ξεκινάει η ιστορία. Η Χέδερ φεύγει τρέχοντας από το σπίτι. Η πρώτη μου ερώτηση είναι, γιατί; Τι μπορεί να έχει συμβεί μέσα σε αυτό το σπίτι που θα κάνει τη Χέδερ να φύγει τρέχοντας; Και επειδή δεν χρειάζεται να έχει συμβεί κάτι τρομερό, είναι πάντα χρήσιμο να ξέρουμε πως για τα παιδιά το παραμικρό μπορεί να είναι τρομερό. Μια άρνηση, ένας περιορισμός, ένα φαγητό που δεν είναι τόσο νόστιμο, ένα ρούχο που δεν είναι αυτό που το παιδί θα διάλεγε –επιλέξτε! Και η καταστροφή έρχεται. Δυστυχώς δεν είναι όλα τα παιδιά τόσο ελεύθερα να φεύγουν τρέχοντας μέσα στο δάσος. Ή ευτυχώς –δεν έχω καταλήξει ακόμα. Μέσα στο δάσος όμως το μικρό κορίτσι περιμένει κάποιον ξένο να την καταλάβει. Κάποιον με τον οποίο δεν μπορεί να επικοινωνήσει άμεσα, άρα δεν μπορεί και να την απογοητεύσει ή να τη θυμώσει εύκολα. Και αυτός ο κάποιος θα έρθει με τη μορφή ενός εξωγήινου. Η Χέδερ θα παίξει λίγο μαζί του, γρήγορά όμως θα θελήσει να επιστρέψει στους γονείς της. Για να του το εξηγήσει, θα του ζωγραφίσει ένα σπίτι. Εκεί είναι να επιστρέψει. της Λίλας Παπαπάσχου -Με δυσκολία αναπνέω. Κάτι με τραβάει προς τα κάτω. Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (τα τελευταία του λόγια) Τετάρτη βράδυ στο Μεταξουργείο. Σε ένα κατάμεστο Από Μηχανής Θέατρο, που κόντρα στις καιρικές συνθήκες έσφυζε από ζωή, παρακολουθήσαμε μία εξαιρετική παράσταση, βασισμένη σε ένα πολύ δυνατό κείμενο, με κοφτερές σαν λεπίδα ερμηνείες, σκηνοθεσία «κέντημα» και μερικούς από τους πιο καλά δομημένους χαρακτήρες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια επί σκηνής.
Ο Γιώργός Παλούμπης μετά τον επιτυχημένο «Εθνικό Ελληνορώσων», επιστρέφει στην Κάτω Σκηνή του Από Μηχανής με τo βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια», ποντάροντας ξανά σε νεοελληνικό κείμενο και παρουσιάζοντας τον ωμά ποιητικό λόγο του Γιάννη Τσίρου («Άγριος Σπόρος», «Αόρατη ‘Ολγα», «Τα Μάτια Τέσσερα») με ειλικρινή κατανόηση, βαθιά συμπόνοια και σεβασμό προς όλους τους ήρωες του έργου, ακόμη κι αυτούς που ενδεχομένως να μην αξίζουν καν τη συμπάθειά μας. Έχοντας στη διάθεσή του τέσσερις ικανότατους ηθοποιούς που ερμήνευσαν με ανατριχιαστική αμεσότητα τους ρόλους τους - ομιλώντες ή μη - ο Γιώργος Παλούμπης κατάφερε να μας εισάγει από το πρώτο λεπτό της παράστασης στη δυστοπία μίας "νεκρής πόλης" που συνεχίζει να επιβιώνει μηχανικά, ολισθαίνοντας επικίνδυνα προς μία ολοένα και αυξανόμενη - ατομική και συλλογική - απόγνωση, μοναξιά, κατάθλιψη. Το καλλίγραμμο, θελκτικό σώμα μίας όμορφης νεαρής γυναίκας λικνίζεται αισθησιακά, υπό τους ήχους ενός τραγουδιού που οι στίχοι του λένε πολλά περισσότερα από τον ρυθμό του, κάνοντας ξεκάθαρο από την αρχή πως σε αυτήν την παράσταση τίποτα δεν γίνεται ή λέγεται τυχαία. Ο Γιώργος Παλούμπης κλείνει το μάτι στους θεατές, κάνοντάς τους συνένοχους στα μικρά η μεγαλύτερα εγκλήματα, μίας καθόλα τυπικής καθημερινότητας, που συχνά κρύβει κάτω από την επίφαση της κανονικότητας, καλά κρυμμένους..."σκελετούς". Βία, σεξισμός, ξενοφοβία και τα συμπλέγματα (ανωτερότητας ή κατωτερότητας) ενός ολόκληρου λαού, που ξεχνά πολύ εύκολα το προσφυγικό και μεταναστευτικό του παρελθόν - και παρόν αν σκεφτεί κανείς πόσοι άνθρωποι, νεότεροι και μεγαλύτεροι, έγιναν οικονομικοί μετανάστες εγκαταλείποντας την Ελλάδα της κρίσης. Εν έτη 2019 και εν μέσω παγκόσμιων, καθοριστικών αλλαγών, οι έλληνες ψάχνουμε τη χαμένη μας ταυτότητα, την οποία φαίνεται πως απωλέσαμε πολύ πριν "εισβάλλουν" στις ζωές μας οι "απειλητικοί " ξένοι". του Παναγιώτη Παπαϊωάννου ΜΕ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ
«Δυστυχώς Απουσιάζατε», του Κεν Λόουτς Ο γεννημένος το 1936 Άγγλος σκηνοθέτης είναι από τις περιπτώσεις που δεν κάθεται καθόλου καλά απέναντι στο κρατούν σινεματικό σύστημα των επίπεδων υπερηρώων και των ρηχών μπλοκμπάστερ. Και δεν κάθεται, διότι επί περισσότερο από μισόν αιώνα και με 27 ταινίες, με τις δικές του δυνάμεις και υπηρετώντας το σαφές κοινωνικο-πολιτικό στίγμα, έχει επιβιώσει, βραβευθεί και εξακολουθεί να δημιουργεί με κρυστάλλινη ματιά πάνω στα σύγχρονα προβλήματα. Κανείς στην δύσκολη ηλικία του δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί αν έδειχνε εφησυχασμένος στο όποιο δημιουργικό του παρελθόν. Σχεδόν κανείς 83χρονος δεν θα είχε την αντοχή και την καθαρότητα πνεύματος να γυρίζει προσωπικές ταινίες. Πολλώ μάλλον κανείς πολυβραβευμένος 83χρονος. Όμως, για τον Κεν Λόουτς, ο οποίος έχει κερδίσει δύο φορές το Βραβείο Ευρωπαίκού Κινηματογράφου – το ’91 με το «Ριφ – Ραφ» και το ’95 με το «Γη και Ελευθερία» και άλλες δύο τον Χρυσό Φοίνικα, το 2006 για το «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι» και δέκα χρόνια αεργότερα για το συγκλονιστικό «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέϊκ» - η φιλμική ματιά στην ωμή πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης και των πολλαπλών αξιακών μεταλλαγών που αυτή έχει επιφέρει, κυρίως στις δυτικές κοινωνίες, δεν είναι «δουλειά», είναι αποστολή εκφραζόμενη με την απλότητα μιας εσώτερης ανάγκης και την μαεστρία μιας βαθιά ανθρωποκεντρικής τέχνης. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος