Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ

της Μαρίας Σούμπερτ

Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τον Άλφ τον εξωγήινο και πολύ μου άρεσε η σκέψη να έχω έναν εξωγήινο στο σπίτι. Οπότε μου είναι πάρα πολύ εύκολο να καταλάβω την Χέδερ του David Litchfield που ονειρευόταν πως κάπου αλλού, με κάποιους άλλους, τα πράγματα θα ήταν ίσως πιο εύκολα και καλά.

Γιατί έτσι ξεκινάει η ιστορία. Η Χέδερ φεύγει τρέχοντας από το σπίτι. Η πρώτη μου ερώτηση είναι, γιατί; Τι μπορεί να έχει συμβεί μέσα σε αυτό το σπίτι που θα κάνει τη Χέδερ να φύγει τρέχοντας; Και επειδή δεν χρειάζεται να έχει συμβεί κάτι τρομερό, είναι πάντα χρήσιμο να ξέρουμε πως για τα παιδιά το παραμικρό μπορεί να είναι τρομερό. Μια άρνηση, ένας περιορισμός, ένα φαγητό που δεν είναι τόσο νόστιμο, ένα ρούχο που δεν είναι αυτό που το παιδί θα διάλεγε –επιλέξτε! Και η καταστροφή έρχεται. Δυστυχώς δεν είναι όλα τα παιδιά τόσο ελεύθερα να φεύγουν τρέχοντας μέσα στο δάσος. Ή ευτυχώς –δεν έχω καταλήξει ακόμα.
​
Μέσα στο δάσος όμως το μικρό κορίτσι περιμένει κάποιον ξένο να την καταλάβει. Κάποιον με τον οποίο δεν μπορεί να επικοινωνήσει άμεσα, άρα δεν μπορεί και να την απογοητεύσει ή να τη θυμώσει εύκολα. Και αυτός ο κάποιος θα έρθει με τη μορφή ενός εξωγήινου. Η Χέδερ θα παίξει λίγο μαζί του, γρήγορά όμως θα θελήσει να επιστρέψει στους γονείς της. Για να του το εξηγήσει, θα του ζωγραφίσει ένα σπίτι. Εκεί είναι να επιστρέψει.

Τα χρόνια θα περάσουν, η Χέδερ θα μεγαλώσει και θα επιστρέφει κατά καιρούς στο δάσος και στο σημείο εκείνο που είχε συναντήσει τον εξωγήινο. Κάθε φορά που οι δικοί της άνθρωποι δεν την καταλαβαίνουν, θα ψάξει την κατανόηση στο ανοίκειο. Μέχρι που γιαγιά πια, όταν τον συναντήσει ξανά και παίξουν, θα του εξηγήσει πως πρέπει να επιστρέψει ζωγραφίζοντάς του μια οικογένεια μπροστά από το σπίτι. Γιατί τότε θα καταλάβει πως επιστρέφει στους ανθρώπους της, όχι απλά στο σπίτι. Ή πως εκείνοι είναι το σπίτι της.
​
Περνάμε χρόνια ολόκληρα επιθυμώντας κάτι διαφορετικό, κάτι ξένο από αυτό που έχουμε. Μια διαφορετική οικογένεια, άλλη εμφάνιση, άλλους φίλους, άλλο σχολείο, άλλα παιχνίδια –για να ανακαλύψουμε στο τέλος (αν είμαστε τυχεροί) πως όσο και να αλλάξουμε το περιβάλλον μας, είμαστε πάντα εμείς οι ίδιοι που νιώθουμε να μη χωράμε, να μην μας καταλαβαίνουν, να μην μας αντέχουν. Εύχομαι λοιπόν σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες της Χέδερ, να το συνειδητοποιήσουν νωρίτερα: δεν έχει σημασία πόσο μακριά θα πας, δεν έχει σημασία πόσο θα αλλάξεις. Σημασία έχει να αγαπάς, να συν-χωράς και να αντέχεις. Και τότε η ζωή είναι ωραία.

David Litchfield
Τη νύχτα που τα φώτα άναψαν

Μετάφραση: Μαριάννα Ψύχαλου

Εκδόσεις
Μικρή Σελήνη
ISBN: 9786185049737
Τιμή: 12,90€
Ηλικία: 4+

---