BRYAN ADAMS «SHINE A LIGHT TOUR» ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ Ο.Α.ΚΑ. & ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

του Παναγιώτη Παπαϊωάννου

Bryan Adams / Shine A Light tour
@ Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ «Νίκος Γκάλης»
Μαρούσι, 18.11.2019
EVERYBODY NEEDS SOMEBODY (like Bryan)

To ροκ για τη δική μας γενιά είναι μια σχετικά απλή υπόθεση. Αρκεί ένα μάτσο τραγούδια άρρηκτα δεμένα με εποχές αθωότητας, ένας χώρος που να μας εξασφαλίζει καλό εξαερισμό και μπύρες που δεν είναι νερόπλυμα κι έναν καλλιτέχνη που να νιώθει σαν έναν από μας. Όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή το υλικό από το οποίο γεννιούνται, τρέφονται, διαφυλάσσονται και διατρανώνονται οι ωραίες αναμνήσεις, τα φροντίζει για μας μια αξία που ευτυχώς προλάβαμε να γευτούμε τι ρόλο μπορεί να παίξει στις ζωές μας : η μουσική.

Η συναυλία του Bryan Adams υπήρξε μια τέτοια ωραία και δυνατή ροκ βραδιά, που προκάλεσε ανάταση και μόνον στα πλήθη των 8.000 – 9.000 χιλιάδων (με το μάτι) που βρέθηκαν στην αρένα και τις κερκίδες του Κλειστού Γηπέδου Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α. που έχει το όνομα «Νίκος Γκάλης». Οποία σημειολογία:  Bryan Adams, 35 χρόνια μετά τη μεγαλύτερη επιτυχία του σε venue που ονομάζεται Νίκος Γκάλης, 25 χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του. Η δεκαετία του ’80 με τα σύμβολά της εξακολουθεί, αγαπητά μειράκια, να παραμένει ζωντανή κοιτίδα μουσικών εμπειριών ακόμη και για όσους τότε ήσασταν αγέννητοι, ή ξερογλυφόσαστε με μιλούπα γεύση αχλάδι. Όλοι, σιτεμένοι, νέοι και νεανίζοντες το βράδυ της Δευτέρας 18 Νοεμβρίου χόρευαν, αγκαλιάζονταν και τραγουδούσαν. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που έβλεπα παντού, όπου κοιτούσα, σε όλο το κοινό, μόνο χαμόγελα. 

Δε χρειάζεται, λοιπόν, πολλά για να απασφαλίσει το ροκ τα αισθητήρια και να δημιουργήσει την αίσθηση κοινότητας και ενότητας που μόνον αυτό μπορεί να δημιουργεί, ανάμεσα σε ετερόκλητες ομάδες ανθρώπων.

Και ο Bryan Adams, ένας 18άρης 60 ετών, ήταν αυτός που έριξε στο μίγμα το μαγικό συστατικό : τον ενθουσιασμό και την αφτιασίδωτη αγάπη του για το στοιχειώδες, το πάναπλο ροκ, που στηρίζεται στο μελωδικό σκοπό και παίζεται μόνο με τα βασικά όργανα. Δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και πιάνο. Βάζοντας μάλιστα, μπροστά από αυτά μια φωνή, τη δική του, που – και εκεί πείθεται και ο πιο δυσκοίλιος – κουβαλάει τη φλόγα της ερμηνείας των πρωτόλειων χρόνων, μπολιάζοντάς την με την εμπειρία και την ικανότητα που αποκτά το ταλέντο όταν γυμνάζεται ακούραστα.  

Και μας σέρβιρε, δίπλα στα πασίγνωστα hit, απλοϊκά ροκεντρολάκια όπως το “You Belong To Me” ή λιτά αισθαντικά κομμάτια όπως το “Straight From The Heart". Χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς προσποίηση, χωρίς αυταρέσκεια πρωτοτυπίας ή αυθεντίας απευθύνθηκε εξίσου απελευθερωτικά, τόσο στα πόδια, όσο και στο θυμικό μας.

Ως frontman και band leader ο Bryan Adams απέδειξε σε όσους δεν τον είχαν δει ή δεν τον είχαν μελετήσει ότι κατέχει το άθλημα. Με τη δύσκολη στη διαχείριση Gibson Byrdland ανά χείρας βαρούσε τα ακόρντα με την οίηση αλητήριου σκασιάρχη. Δίπλα του, το ιερό παπουδοειδές των 65 Ιουλίων ονόματι Keith Scott, o Robert Duvall του ροκ, ένα σώμα με τη Stratocaster με το γδαρμένο σκάφος, εικόνα πιο εύγλωττη για τη ζωή πάνω στη σκηνή απ’ όσα θα μπορούσαν να αναλύσουν 10 ντοκυμανταίρ. Πίσω τους στα τύμπανα το άλλο ιερό τέρας, ο 63χρονος Mickey Curry, ο άνθρωπος που έχει παίξει και ηχογραφήσει με όλη σχεδόν τη ζώσα και με μεγάλο μέρος της απελθούσας φουρνιάς του ροκ-εν-ρολ. Gary Breit στα πλήκτρα και Solomon Walker στο μπάσο, με βιογραφικό αντιστρόφως ανάλογο της σεμνής τους παρουσίας, ήταν εκεί για να κρατήσουν τη ραχοκοκαλιά των τραγουδιών και το κατάφεραν. Δεν είναι απλό πράγμα το ροκ-εν-ρολ, φαίνεται απλό.

https://youtu.be/7gXs4LvjeNM

Με τη βοήθεια φωτισμού, video wall, και κυρίως χάρις την παρουσία των μουσικών και το μπροστάρη τους πάνω σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σκηνής, κάθε τραγούδι μεταβλήθηκε σε highlight, κάτι που αποδεικνύει η εγκάρδια συμμετοχή του κοινού σε όλα, από την αρχή ως το τέλος.

Είχε 27 χρόνια να μας επισκεφθεί, από εκείνη τη βραδιά στη Λεωφόρο το ’92. Πόσοι καλλιτέχνες μπορούν μετά από 27 χρόνια να διεκδικούν και να κερδίζουν το χειροκρότημα από το κοινό μιας χώρας που έχει φορτωθεί στα 27 αυτά χρόνια με πλείστες όσες κοινωνικές και οικονομικές παθογένειες, ένα κοινό με αγκυλώσεις και προκαταλήψεις, που –σημειωτέον – είναι το μικρό ποσοστό αυτών που απλώς κατάφεραν να εξοικονομήσουν το ακριβό εισιτήριο για να δουν κάτι που νιώθουν ότι αφορά το μουσικό τους dna;

Ελάχιστοι είναι η απάντηση και μόνον οι για το κοινό πολύ σημαντικοί.

Σ’ ένα υπεργεμάτο δίωρο το setlist ήταν σχεδόν αδύνατο να αφήσει παραπονούμενους.

https://youtu.be/xBxjN095_aw

The Last Night On Earth
Somebody
Can’t Stop This Thing We’ve Started
Run To You/Shine A Light
Heaven
Go Down Rockin’
When You’ re Gone
It’s Only Love
Cloud No 9
You Belong To Me
Have You Ever Loved A Woman?
Here I Am
Everything I Do (I Do It For You)
Back To You
The Only Thing That Looks Good On Me Is You
Cuts Like A Knife
18 ‘Till I Die
Hearts On Fire /There Will Never Be Another Tonight /Kids Wanna Rock (προτίμηση του κοινού)
Please Forgive Me
Summer Of ’69

Encores:
I Could Get Used To This
I Fought The Law
Straight From The Heart
Shine A Light & All For Love.
 
Η συναυλία του Bryan Adams πέτυχε. Και τουλάχιστον για όσους έχουν κριτήριο στο ζωντανό ροκ υπήρξε μια επιβεβαίωση ή ακόμη και μέτρο σύγκρισης.

Όμως, να μην ξεχνάμε ότι το παρασκήνιο της συναυλίας υπήρξε μεγάλο. Η εταιρία διοργάνωσης - κατά ευρέως διαδιδόμενη φημολογία – βούτησε το χρήμα της προπώλησης και την έκανε. Με επικείμενη την ακύρωση της συναυλίας, ανέλαβαν, λέει, άλλοι – κι αυτοί με αρκετές τρύπες στην αξιοπιστία της παροχής των υπηρεσιών τους- να καλύψουν τη ζημιά. Εξ ου και οι  αναπροσαρμογές στις τιμές των εισιτηρίων (τα οποία ήδη επί μήνες διακινούσαν αμφίβολης ταυτότητας μεταπωλητές), τα περίεργα «επιβεβαιωτικά» mail και τα συναφή που υποψίασαν πολύ κόσμο, ιδίως τις τελευταίες μέρες. Αλλά είπαμε, πίσω από μια ωραία βραδιά συλλογικής μουσικής αγαλλίασης συχνά βρίσκονται απεχθή οικονομικά άπλυτα επιτήδειων. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε. Αυτά δεν μας έχουν οδηγήσει σ’ αυτό το σημείο;