ΟΛΥΜΠΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ» ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ – ΜΑΙΟΣ 202022/1/2020
της Γεωργίας Τσούρου Κάθομαι στο τραπέζι του σαλονιού, που έως τα Χριστούγεννα κοιτούσε προς την μπαλκονόπορτα, έως ότου το μετακίνησα για να χωρέσω το δέντρο κι ύστερα το παράτησα έτσι. Τώρα εγώ και η βιβλιοθήκη είμαστε τετ α τετ. Σαν σκύλος που ξέρει καλά πως το αφεντικό δεν το κοιτάμε πολύ ώρα στα μάτια, χαμηλώνω το βλέμμα ντροπιασμένη. Οι τελευταίες εβδομάδες με έχουν βρει σε αναγνωστική νηστεία και τα ράφια το ξέρουν καλά, είναι φορτωμένα με μάτια που με παρακολουθούν μέσα στο χώρο να τριγυρνάω με χέρια άδεια ή να σηκώνομαι από καναπέδες και καρέκλες παρατώντας το βιβλίο που μόλις άνοιξα για να ασχοληθώ με κάτι, ή κάποιον, άλλο.
Δικαιούται ο αναγνώστης διάλειμμα; Είναι ή δεν είναι η ανάγνωση ένας μυς τον οποίο όσο δεν εξασκείς ατροφεί; Αν ναι, τότε έχει κανείς τόσο δικαίωμα στο διάλειμμα όσο κι ο πρωταθλητής στην ανάπαυλα από τις προπονήσεις. Όμως πώς ξαφνικά σταματάς να ποθείς την παρέα του πιο παλιού, πιο πιστού και πιο φερέγγυου φίλου σου; Πώς σταματάς να τρέφεσαι με τις εκδοχές των άλλων, με ερμηνείες συγκυριών που ποτέ δεν θα σου τύχουν; Σηκώνω τους ώμους διότι δεν έχω ιδέα για αυτό το αλλόκοτο πράγμα που μου συμβαίνει και τότε το βλέμμα μου πέφτει στη ράχη ενός βιβλίου μικρού, καταχωνιασμένου στη στοίβα με τα αδιάβαστα. Είναι οι «Διηγήσεις Παραφυσικών Φαινομένων» του Βασίλη Γκουρογιάννη και ξαφνικά αναρωτιέμαι μήπως εκεί βρω την απάντηση. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, ακόμα και για νηστεύοντες σας εμένα. Δεν είναι ούτε 100 σελίδες, ό,τι πρέπει δηλαδή για να αρχίσει ο μυς να ζεσταίνεται πάλι, και χωρίζεται σε δύο μέρη: Κάθε αφήγηση παραφυσικού φαινομένου από τον αυτόπτη η αυτήκοο μάρτυρά του, ακολουθείται από την κελαριστή ερμηνεία του. Δαίμονες, στοιχειά, ψυχές και κατάρες οργώνουν τις σκιές του ανθρώπινου κόσμου και ψάχνουν την ευκαιρία τους για να φανερωθούν, όμως θέλει μάτια παρατηρητικά για να τα εντοπίσεις. Επίσης θέλει και πολύ φαντασία για να πιστέψεις ότι υπάρχουν ή, στην περίπτωση του Γκουρογιάννη που έχει δηλώσει ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξή τους, θέλει γνήσιο έρωτα προς την αφήγηση για να κερδίσεις την προσοχή του ακροατή/αναγνώστη. της Μαρίας Σούμπερτ Τον Οκτώβρη που μας πέρασε, το Υπουργείο Παιδείας ανέστειλε τον «Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων» για μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου με θέμα: «Ουπς! αλλάζω φύλο για μια μέρα». Δεν γνωρίζω τους λόγους της αναστολής, δεν γνωρίζω αν θα επαναληφθεί στο μέλλον. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως άσχετα με πιθανές δυσκολίες και προβλήματα, όταν αναβάλλουμε θεματικές που αφορούν την κατανόηση της διαφορετικότητας, της ψυχικής ανθεκτικότητας και της ανεκτικότητας σε οτιδήποτε μη οικείο, τότε σίγουρα επιβεβαιώνουμε εκείνους που αντιστέκονται σε κάθε τι διαφορετικό.
Δεν λέω, μπορεί να δυσκολεύονται κι εκείνοι να προσαρμοστούν και να χρειάζονται μια μεγαλύτερη χρονική περίοδο για να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει διαφορετικότητα, αν την νιώθουν απειλητική για την ταυτότητά τους. Στο τέλος της ημέρας όμως, η χώρα μας αποτελεί πάλι πρωτοπορία στην Ευρώπη ως η χώρα με τον χαμηλότερο βαθμό ανεκτικότητας σε οτιδήποτε «απειλεί» την παραδοσιακή ταυτότητα, είτε αφορά εθνική, είτε φυλετική, είτε αφορά το φύλο. ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΈΚΦΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΚΙΝΔΥΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗ ΝΕΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΖΟΖΕΦΙΝΑ ΈΧΕΙΣ ΜΗΝΥΜΑ»20/1/2020
της Λίλας Παπαπάσχου «Τα σώματα σαπίζουν, αλλά η στάχτη παραμένει πάντα καθαρή» Το απρόσμενα αισιόδοξο έργο «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» του αγαπημένου Τενεσί Ουίλιαμς, επιστρέφει 20 χρόνια μετά το τελευταίο του ανέβασμα στην Ελλάδα και 66 χρόνια μετά από την πρώτη του παρουσίαση από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, στο Υπόγειο της Πεσματζόγλου, το πρώτο θεατρικό του «σπίτι», σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και με ένα σύνολο εκλεκτών ηθοποιών.
Η τρυφερή, γλυκόπικρη, κωμωδία του βραβευμένου με Πούλιτζερ αμερικανού συγγραφέα, ζωντανεύει στη σκηνή από τον καταξιωμένο σκηνοθέτη, που μετά το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη, μεταφράζει και σκηνοθετεί το πιο «φωτεινό» έργο, ενός από τους πιο εμμονικά πεσιμιστές της παγκόσμιας δραματουργίας, το οποίο παρουσιάστηκε στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης (κάνοντας πρεμιέρα στις 23 Νοεμβρίου, της προηγούμενης χρονιάς και γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία έως και τις αρχές της φετινής). Στο «Τριαντάφυλλο στο στήθος» είναι πρόδηλο πως αντανακλάται η καλή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Τ. Ουίλιαμς όταν το έγραψε (μετά από ένα ταξίδι του στη νότια Ιταλία), αλλά και η έννοια της πίστης (σε όλες τις εκφάνσεις της), που διέπει το σύνολο του έργου του, γι’ αυτό και η συγκεκριμένη φαιδρή και συνάμα τραγική ιστορία, αν και διαθέτει όλες τις σκοτεινές αρετές του συγγραφέα, παραμένει ανάλαφρη και αφηγηματικά δροσερή, ακόμα και στις πιο δραματικές κορυφώσεις της. Εστιάζοντας στους φασαριόζους, αψίκορους και γεμάτους γοητευτικές αντιφάσεις σισιλιάνους (τους Ιταλούς γενικότερα...) μετανάστες της Αμερικής των αρχών του προηγούμενου αιώνα, οι οποίοι αναζητούν με το δικό τους τρόπο το «αμερικάνικο όνειρο» διατηρώντας ατόφιες τις θρησκευτικές και πολιτισμικές παραδόσεις του τόπου τους, ο Τενεσί Ουίλιαμς, μιλάει με χιούμορ, αφοπλιστική ειλικρίνεια και έντονα ρομαντική διάθεση για τα πάθη των απλών, καθημερινών ανθρώπων, που αγαπούν, μισούν, χαίρονται και πενθούν πληθωρικά και απόλυτα. της Μαρίας Σούμπερτ Ο Ζήνωνας χάνει το κατοικίδιό του, το χρυσόψαρο τον Χιούστον. Δεν τον χάνει φυσικά μέσα στα σκεπάσματα ή πίσω από τα βότσαλα της γυάλας. Τον χάνει πραγματικά. Ο Χιούστον πεθαίνει. Και ο Ζήνωνας πρέπει να βρει τρόπο να διαχειριστεί την απώλεια. Έτσι λοιπόν στήνει μια γιορτή για να τιμήσει τη φιλία τους, θυμάται γιορτές που είχαν περάσει μαζί, τις φορές που το ψάρι του είχε σταθεί για να ξεπεράσει την απώλεια του φίλου του που μετακόμισε μακριά. Στη συνέχεια σκάβει μια τρύπα να τον θάψει –αλλά πρώτα δοκιμάζει να δει αν είναι άνετη- και στο τέλος θυμάται πως έχει ξεχάσει το ραντεβού του με την φίλη του την Κλειώ και φεύγει τρέχοντας.
Τις τελευταίες δεκαετίες απομακρύνουμε τα παιδιά συνεχώς από την απώλεια και τον πόνο, τη θλίψη και τη στεναχώρια. Ψιθυρίζουμε τις απώλειες, δεν τα παίρνουμε μαζί μας στην κηδεία –και δεν έχω καταλάβει τελικά αν το κάνουμε για να μην μας ενοχλούν ή για να μην τα στεναχωρήσουμε. Μεγαλώνουμε λοιπόν παιδιά που αγνοούν τις παραδοσιακές διαδικασίες πένθους, ακόμα και αν δεν πιστεύουν στη θρησκεία, παιδιά που αγνοούν τι θα πει θάνατος και απώλεια, που αγνοούν τα συναισθήματα που αυτά προκαλούν, με αποτέλεσμα όταν ενήλικοι πια έρθουν αντιμέτωπα με αυτά να κινδυνεύουν να καταρρεύσουν. της Μαρίας Σούμπερτ Το 1893 εκδίδεται για πρώτη φορά το έργο του Έκτορα Μαλό «Με οικογένεια». Στην ιστορία του Μαλό, ένα εντεκάχρονο κορίτσι, η Περίν, χάνει τους γονείς του και ταξιδεύει μόνο μέσα στο δάσος για να φτάσει στο χωριό Μαροκούρ, όπου θέλει να βρει τον παππού της. Το έργο έχει διασκευαστεί για το θέατρο, έχει γίνει παραμύθι και ήδη από το 2005 η Κέλλυ Σταμουλάκη και ο θεατρικός θίασος Αβάντι το υποστηρίζουν και το παρουσιάζουν στο παιδικό κοινό.
Στο παραμύθι που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διάπλαση, η Κέλλυ Σταμουλάκη διασκευάζει το κλασικό λογοτεχνικό έργο του Μαλό και μας γνωρίζει την Πετρίνα, την ώρα που αποχαιρετά την Ρουκερή, την πραματευτού, και τον Αλατόσπυρο, τον μάγειρα, αλλά και τον γαϊδαράκο της τον Παλικαρά. Εκεί θα ξεκινήσει το ταξίδι, όπου η νεαρή ηρωίδα θα αποχαιρετά τους συμβολικούς γονείς –αφού οι δικοί της έχουν πεθάνει- και θα ξεκινήσει το ταξίδι ενηλικίωσής της. Από τα αρχαία χρόνια και τις πρωτόγονες κοινωνίες, οι τελετές ενηλικίωσης των κοριτσιών είχαν πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: την απομόνωση σε ένα σκοτεινό σημείο της καλύβας ή στο δάσος, όπου έπρεπε να περιμένουν τρεις μέρες για να «αποκαθαρθούν» από την πρώτη έμμηνο ρύση και τον συμβολικό θάνατο της παιδικής ηλικίας για να γεννηθεί η έφηβη-νεαρή κοπέλα. Οι τελετές μετάβασης από την παιδική στην ενήλικη ζωή πιο γενικά έχουν επηρεάσει την δομή των κλασικών παραμυθιών, γεννώντας έναν ήρωα που καλείται να φύγει από το σπίτι του και να βάλει κάποιο στόχο, τον δρόμο που θα κάνει και τα εμπόδια που θα συναντήσει, τους βοηθούς που θα τρέξουν δίπλα του και την έκβαση του ταξιδιού. της Μαρίας Σούμπερτ Οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με το παιδικό βιβλίο και το παραμύθι είναι πάντα χρήσιμο να παρακολουθούμε τις επιστημονικές αναφορές σε αυτό. Και όχι για να γίνουμε ειδικοί σε οποιοδήποτε τομέα, αλλά για να έχουμε γνώση και εικόνα του τι σημαίνει το παραμύθι –αν απευθύνεται σε παιδιά, εφήβους ή ενήλικες, αν είναι καταστροφικές οι λαϊκές παραδόσεις με την βιαιότητα που εμπεριέχουν, αν αντέχουν τα παιδιά αυτές τις αφηγήσεις. Και ενώ παρατηρούμε μια –πιθανά από εθνικό αίσθημα ορμώμενη- πλήρη αποδοχή της ελληνικής μυθολογίας με τις σφαγές, τις ανθρωποφαγίες και τις αιμομικτικές σχέσεις-, τείνουμε να αποκλείουμε ως βαθιά ενοχλητικές και επικίνδυνες τις λαϊκές αφηγήσεις όπως για παράδειγμα την Πούλια και τον Αυγερινό, όπου ο πατέρας τρώει το κρέας της μητέρας και αποφασίζει να φάει και τα παιδιά του.
Από τις εκδόσεις Νήσος κυκλοφορεί το βιβλίο «Μύθος και παραμύθι. Από την αφήγηση στον ψυχαναλυτικό λόγο», που αποτελεί επιλογή από τις ανακοινώσεις που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Παιδιού και Εφήβου την Άνοιξη του 2018. Στις ανακοινώσεις αυτές θα διαβάσει ο επαγγελματίας ψυχικής υγείας, αλλά και ο εκπαιδευτικός και ο γονιός, για τον τρόπο με τον οποίο εμπλέκεται η αφήγηση και η ανάπτυξη ιστοριών με την προσωπική μας ιστορία, αλλά και πώς «Οι μύθοι δημιουργήθηκαν απέναντι στην ανάγκη της αναζήτησης του ανθρώπου για απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα (ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, γιατί υπάρχουμε), όπως και σε φαινόμενα (φυσικά ή ενδοψυχικά) ακατανόητα, τα οποία ζητούσαν κάποια εξήγηση που θα τους έδινε νόημα. Ο μύθος είναι ένα παιχνίδι φαντασίας σε έναν Ιδεατό κόσμο, πέρα από την καθημερινότητα» (Αναστασόπουλος Δ., Ζαχαριά Α.). Αντίστοιχα τα παραμύθια «διαπραγματεύονται θέματα αναπτυξιακής φάσης σχετικά με ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κινητοποιώντας δημιουργική φαντασία, ενώ στις προσπάθειές τους γίνονται εμφανείς η σχάση, ιδέες μεγαλείου, διαστρεβλώσεις της εικόνας σώματος και μαγική σκέψη. Τα αγαπημένα παραμύθια σαν τα επαναλαμβανόμενα όνειρα, αναζητούν λύση σε αναπτυξιακές αγωνίες και αντιφάσεις του ιδεώδους Εγώ και της καθημερινής πραγματικότητας» (Αναστασόπουλος Δ.). |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος