του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Στην 7η τέχνη, όταν υπάρχει ξεκάθαρη αντίληψη για τις δυνατότητες του μέσου – της ταινίας – γνώση του θέματος και επάρκεια κεφαλαίων, η σύζευξη δημιουργικών επαγγελματιών φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα.
Κι αν αυτό ακούγεται σαν προσπελάσιμη ακαδημαϊκή γενικότητα, εν τούτοις παραμένει ένας κανόνας. Στην εποχή μας, μια εποχή στην οποία στην τέχνη μεγεθύνεται (ή και αποθεώνεται) η εξαίρεση, εξαίρεται ως δικαιωματικός θρίαμβος η αποτύπωση κάθε προσωπικής αφασίας και υποτιμάται – αν δεν χλευάζεται- το να διαθέτει ένα έργο τέχνης ηθικοκοινωνικό εκτόπισμα, ή ο δημιουργός του σαφείς καλλιτεχνικές απαρχές και μήνυμα να υποστηρίξει, η «Ευτυχία» του Άγγελου Φρατζή (βλ. «Ακίνητο Ποτάμι», «Σύμπτωμα», «Μέσα στο Δάσος», «Το Όνειρο του Σκύλου», «Polaroid») αποτελεί μια εμφατική επιβεβαίωση αυτού του κανόνα. Εν προκειμένω, τον σκηνοθέτη Άγγελο Φρατζή πλαισιώνει μια υψηλών προδιαγραφών και βαρέως παλμαρέ ομάδα, που καταφέρνει να συναρμοσθεί δημιουργικά, αποδίδοντας ένα πανάξιο κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Σενάριο Κατερίνας Μπέη βασισμένο στο βιβλίο της Ρέας Μανέλη, εγγονής της στιχουργού. Παραγωγή Διονύσης Σαμιώτης («Πολίτικη Κουζίνα»), Γιώργος Κυριάκος και Κώστας Λαμπρόπουλος («Νύφες», «Το βλέμμα του Οδυσσέα»). Είναι απολαυστικό και συγχρόνως λυτρωτικό να παρακολουθείς μια ελληνική ταινία να πατά τόσο γερά στις κινηματογραφικές αξίες που ισχύουν διεθνώς, μια ταινία με κλάση στη σκηνοθεσία, τους διαλόγους, τη δραματουργική επεξεργασία, τη φωτογραφία, την καλλιτεχνική διεύθυνση και φυσικά στις ερμηνείες. Η «Ευτυχία», μια ματιά στη ζωή της θρυλικής στιχουργού του λαϊκού μας τραγουδιού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου διαθέτει πεντακάθαρη φιλμική ματιά, προσεγμένη στις ρετρό λεπτομέρειες και στοχεύει να σκιαγραφήσει, την πορεία μιας ισχυρής, μονογενούς προσωπικότητας μέσα από τα σκοτεινά, δύστοκα, ανισόρροπα, περιπετειώδη, γενναία και τραγικά μονοπάτια της ιστορίας της χώρας μας, στην καρδιά του 20ου αιώνα. Μιας γυναίκας που έκανε τόσες αδιανόητες για την εποχή της ρήξεις, ακριβώς γιατί εμφορείτο από την ιερή κατάρα να ακολουθήσει τη θεία δύναμη του ταλέντου της. της Λίλας Παπαπάσχου Στην καρδιά της Αθήνας, την πολυπολιτισμική Κυψέλη και το Red Jasper Cabaret Theatre, είδαμε – μάλλον βιώσαμε - την πρώτη παράσταση της χρονιάς, ένα μαγευτικό, άγριο, αισθησιακό, ποιητικό, ψυχαγωγικό και βαθιά πολιτικό πολυθέαμα, που συνδυάζει το θεατρικό λόγο, το χορό, τη μουσική και το τραγούδι, για να μας αφηγηθεί «τις περιπέτειες μιας νεότητας», που θα μπορούσε να είναι και...η δική μας.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε εγκαινιάζει επί της ουσίας το χώρο του Red Jasper Cabaret Theatre (πρώην Β' σκηνή Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας) και είναι εμπνευσμένη από το έργο «Ο ευλαβικός χορός» το πρώτο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, που κυκλοφόρησε το 1925 και παρουσιάζει την νεολαία του μεσοπολέμου σαν ένα εξπρεσιονιστικό σκίτσο. Αυτό το σκίτσο ο Γιάννης Παναγόπουλος το μετέτρεψε σε ένα (μετά)μοντέρνο, εξπρεσιονιστικό ποίημα, μια ωδή στο πάθος, την ορμή, την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα και την ανάγκη των νέων να βρουν τη δική τους ταυτότητα, τη δική τους – αντικομφορμιστική -φωνή, απορρίπτοντας νόρμες και στερεοτυπικές αντιλήψεις και ανακαλύπτοντας έναν δικό τους, πρωτότυπο και ανατρεπτικό τρόπο έκφρασης. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης παρουσιάζει μία εντυπωσιακή παράσταση που συστήνει στο αθηναϊκό κοινό το καμπαρέ στην πιο σύγχρονη και εκλεπτυσμένη μορφή του, απαλλαγμένο από τα πιο φολκλόρ στοιχεία του, που εδώ δίνουν τη θέση τους σε μία αφαιρετική εξτραβαγκάντζα, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε μία ολοκληρωμένη σκηνική σύνθεση, επηρεασμένη από την αισθητική των εντυπωσιακών drag shows - εγχώριων και του εξωτερικού - στην πιο φρέσκια και σημερινή εκδοχή τους. του Μιχάλη Λαγάνη Ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να σε «κερδίσουν» με την πρώτη ματιά. Αρκεί, ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη. Ένας από αυτούς είναι η Φωτεινή Βελεσιώτου.
Τη συναντήσαμε εν μέσω πρόβας πριν από μια ακόμα παράσταση στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου εμφανίζεται φέτος το χειμώνα κάθε Παρασκευή. Μιλήσαμε για το πρόγραμμα που παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό, τους νέους καλλιτέχνες αλλά και παλαιότερους συνεργάτες οι οποίοι βρίσκονται και φέτος στο πλευρό της, καθώς και για το πως είναι στην καθημερινότητα της η Φωτεινή, όταν κατεβαίνει από τη μουσική σκηνή. της Μαρίας Σούμπερτ Δεν μπορώ να πω πως τα πάω καλά με τις επιστήμες. Τα μαθηματικά ήταν πάντα ένας σκέτος πονοκέφαλος, τις περισσότερες φορές πίστευα πως απλώς θα εκραγεί ο εγκέφαλός μου από την προσπάθεια. Άλλες προσπαθούσα να εφεύρω απλώς τρόπους να φτάσω στο αποτέλεσμα που πίστευα πως θα ήθελε να δει ο καθηγητής. Δεν τα κατάφερα ποτέ, αν και μαζί με την αδερφή μου είχαμε τα πιο ξεκαρδιστικά μαργαριτάρια που συγκέντρωνε μετά από κάθε διαγώνισμα ο καθηγητής των μαθηματικών του Γυμνασίου. Δεν ξέρω τι τον έκανε να διασκεδάζει τόσο, αφού είτε σωστό είτε λάθος, πάλι ακατανόητο ήταν όλο το πρόβλημα. Η άλγεβρα όχι τόσο πολύ όσο η γεωμετρία. Αυτή ήταν ένας σκέτος παραλογισμός. Και θα συνέχιζα τη ζωή μου πιστεύοντας πως είμαι απλώς χαζή, μέχρι που πρόσφατα έμαθα πως υπάρχει η Δυσαριθμησία, μια διαταραχή που επηρεάζει την κατανόηση και εφαρμογή των μαθηματικών και που ευτυχώς δε σχετίζεται με τον δείκτη νοημοσύνης του παιδιού (άρα ούτε και τον δικό μου, ουφ, ευτυχώς!).
Βέβαια, μη νομίζετε, ούτε στη Χημεία τα πήγαινα καλά, κάποια χρονιά τελείωσα με 9 στο τελευταίο τρίμηνο. Και στη Φυσική ήμουν άθλια, ενώ στη Βιολογία ίσως κάτι να κατάφερνα καλύτερο αφού μου τραβούσε και περισσότερο το ενδιαφέρον το ίδιο το αντικείμενο του μαθήματος. Αρκετά όμως με την ντροπιαστική αυτή εξομολόγηση. Είναι γεγονός πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα –παρ’ ότι μπορώ να πω τα ίδια και για το γερμανικό πριν από τριάντα χρόνια, αφού πήγα σε γερμανόφωνο σχολείο, άρα όλα τα μαθήματα των φυσικών επιστημών γίνονταν στα Γερμανικά (διπλός παραλογισμός!)- επιβάλει τις φυσικές επιστήμες με τέτοιο τρόπο που από θαύμα μονάχα ένας μαθητής και μια μαθήτρια δεν θα τις σιχαθούν. «ΘΑΛΑΜΟΣ Νο6» ΜΙΑ ΧΙΠ ΧΟΠ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ 1/2/2020 ΣΤΟΝ ΤΕΧΝΟΧΩΡΟ ΦΑΜΠΡΙΚΑ13/1/2020
της Μαρίας Σούμπερτ Τι είναι το χαϊκού;
Η Βικιπαιδεία με ενημερώνει πως είναι «μια ιαπωνική ποιητική φόρμα», η οποία αποτελείται από ομάδες των πέντε, επτά και πέντε πάλι συλλαβών και οι οποίες αναπτύσσονται σε τρίστιχα ή σε έναν στίχο με κενά για έμφαση. Αποτελούν την πιο σύντομη μορφή ποίησης –την πιο συμπιεσμένη φαντάζομαι εγώ, αφού κάθε στίχος οφείλει να γεμίσει με όλη την αίσθηση της στιγμής που περιγράφει, καθώς όμως αυτό δεν είναι εφικτό, οι στίχοι τις περισσότερες φορές είναι πιο αφαιρετικοί, επιτρέποντας και στον αναγνώστη να συνδημιουργήσει την πλήρη εικόνα. Το βασικό θέμα των χαϊκού αφορά εικόνες τις φύσης και των εποχών του χρόνου. Με λίγα λόγια μόλις περιγράψαμε το βραβευμένο παραμύθι της Ροδούλας Παππά «Στη μύτη του κουταβιού, μια ακριδούλα...», το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικο Βραβείο 2018, μπήκε στη λίστα των White Ravens 2018, βραβεύτηκε από το περιοδικό Αναγνώστης την ίδια χρονιά και από τα ΕΒΓΕ για την εικονογράφησή του. της Μαρίας Σούμπερτ Ο J.C. Cooper (2007:136) γράφει πως «Τα ζώα βοηθοί προσφέρουν […] την ενστικτώδη γνώση, και αντίδραση που είναι τόσο αποτελεσματική σε στιγμές κρίσης, όταν η λογική δε φέρνει κανένα αποτέλεσμα ΄και η αντίδραση στα γεγονότα πρέπει να είναι άμεση». Και επεξηγώντας την ενστικτώδη γνώση γράφει πως αφορά μια «[…] άμεση ανταπόκριση στις δυνάμεις της φύσης, μια καλύτερη αυθόρμητη κατανόηση όσων ο άνθρωπος έχασε ή άφησε να ατροφήσουν, αλλά μπορούν να ξανακερδηθούν απ’ οποιονδήποτε είναι ικανός να αποκαταστήσει μια στενή σχέση με ένα ζώο ή πουλί».
Στο παραμύθι της Άννας Βερροιοπούλου, η σχέση ήρωα –ζώου αναπαρίσταται από τη σχέση της Λίλυ και της Λούσυ. Η Λίλυ είναι κορίτσι που περιγράφεται μοναχικό. Ζει στο πιο απομακρυσμένο σπίτι του πιο απομακρυσμένου χωριού. Στη μια πλευρά έχει τη θάλασσα και στην άλλη το «λιβαδάκι», την πλαγιά που κατρακυλάει ευτυχισμένη η Λίλυ μέσα στα λουλούδια. Μια άλλη Χάιντι ζωντανεύει στις σελίδες του βιβλίου της Άννας Βερροιοπούλου με την στιβαρή και παιχνιδιάρικη εικονογράφηση της Mariana Villanueva Segovia. Ενός κοριτσιού που μεγαλώνει χωρίς φίλους, που εύχεται να είχε έστω και έναν φίλο. Στην ευχή της απαντάει ένα γάβγισμα και η Λίλυ γνωρίζει τη Λούσυ, ένα λαγωνικό της οικογενείας των Weimaraner, των σκύλων της αυλής της Βαϊμάρης ήδη από το 17ο αιώνα. Οι δυο τους θα γίνουν γρήγορα αχώριστοι και μάλιστα θα σώσουν το μικρό τους χωριό όταν αυτό κινδυνεύσει να πλημμυρίσει. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος