ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΑΠΟ ΚΟΥΝΙΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

Δεν μπορώ να πω πως τα πάω καλά με τις επιστήμες. Τα μαθηματικά ήταν πάντα ένας σκέτος πονοκέφαλος, τις περισσότερες φορές πίστευα πως απλώς θα εκραγεί ο εγκέφαλός μου από την προσπάθεια. Άλλες προσπαθούσα να εφεύρω απλώς τρόπους να φτάσω στο αποτέλεσμα που πίστευα πως θα ήθελε να δει ο καθηγητής. Δεν τα κατάφερα ποτέ, αν και μαζί με την αδερφή μου είχαμε τα πιο ξεκαρδιστικά μαργαριτάρια που συγκέντρωνε μετά από κάθε διαγώνισμα ο καθηγητής των μαθηματικών του Γυμνασίου. Δεν ξέρω τι τον έκανε να διασκεδάζει τόσο, αφού είτε σωστό είτε λάθος, πάλι ακατανόητο ήταν όλο το πρόβλημα. Η άλγεβρα όχι τόσο πολύ όσο η γεωμετρία. Αυτή ήταν ένας σκέτος παραλογισμός. Και θα συνέχιζα τη ζωή μου πιστεύοντας πως είμαι απλώς χαζή, μέχρι που πρόσφατα έμαθα πως υπάρχει η Δυσαριθμησία, μια διαταραχή που επηρεάζει την κατανόηση και εφαρμογή των μαθηματικών και που ευτυχώς δε σχετίζεται με τον δείκτη νοημοσύνης του παιδιού (άρα ούτε και τον δικό μου, ουφ, ευτυχώς!).

Βέβαια, μη νομίζετε, ούτε στη Χημεία τα πήγαινα καλά, κάποια χρονιά τελείωσα με 9 στο τελευταίο τρίμηνο. Και στη Φυσική ήμουν άθλια, ενώ στη Βιολογία ίσως κάτι να κατάφερνα καλύτερο αφού μου τραβούσε και περισσότερο το ενδιαφέρον το ίδιο το αντικείμενο του μαθήματος.
           
Αρκετά όμως με την ντροπιαστική αυτή εξομολόγηση.
           
Είναι γεγονός πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα –παρ’ ότι μπορώ να πω τα ίδια και για το γερμανικό πριν από τριάντα χρόνια, αφού πήγα σε γερμανόφωνο σχολείο, άρα όλα τα μαθήματα των φυσικών επιστημών γίνονταν στα Γερμανικά (διπλός παραλογισμός!)- επιβάλει τις φυσικές επιστήμες με τέτοιο τρόπο που από θαύμα μονάχα ένας μαθητής και μια μαθήτρια δεν θα τις σιχαθούν. 

Βάση συστήματος όμως οι φυσικές επιστήμες που μπορούν να εξηγηθούν μόνο στα πειράματα, στην ενεργή συμμετοχή του παιδιού, στο παιχνίδι, απομονώνονται από κάθε τι ενδιαφέρον και διδάσκονται με τον πιο αδιάφορο και ξερό τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί. Οι σχολικές αίθουσες είναι –στη δική μου φαντασία- αίθουσες βασανιστηρίων, και είναι ελάχιστες εκείνες οι εξαιρέσεις εκπαιδευτικών που πραγματικά ενδιαφέρονται να κάνουν την διαφορά και να προτείνουν στα παιδιά έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Το ελληνικό –και σχετικά παγκόσμιο- εκπαιδευτικό μοντέλο δεν αποβλέπει στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, δεν θέλει να εμπνεύσει τα παιδιά να μάθουν κάτι νέο, αλλά στοχεύει στο στοίβαγμα της αποστηθισμένης πληροφορίας, κάτι που φυσικά θα οδηγήσει στην «λοβοτόμηση» του παιδιού, στη δημιουργία ενός μικρού στρατιώτη που απαντάει ξερά και αδιάφορα στις διάφορες ερωτήσεις. Και ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά, πως και οι συνθήκες στις οποίες εργάζονται οι εκπαιδευτικοί είναι πολύ δύσκολες, μοιάζει να χανόμαστε όλοι σε έναν φαύλο κύκλο που δεν προβλέπεται να τελειώσει ποτέ.

Θα ήθελα λοιπόν, τότε, όταν ήμουν εγώ παιδί, κάποιος να μου είχε δείξει με εικονογραφημένα βιβλία τι σημαίνουν τα μαθηματικά, τι σημαίνει η μηχανική και οι φυσικές επιστήμες. Να μου εξηγήσει με απλά λόγια που χρησιμεύουν τα νούμερα, οι μετρήσεις, οι έρευνες, η παρατήρηση και τα πειράματα. Να μου δείξει πώς οι φυσικές επιστήμες είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας, πως ότι κάνουμε σχετίζεται με τα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία. Όπως το κάνουν ο Bob Cooper και ο Greg Paprocki.

Bob Cooper
Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
Εικονογράφος: Greg Paprocki
Μετάφραση: Σπύρος Γιαννακόπουλος
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
ISBN: 978-960-484-471-5
Τιμή:  10,99 €
Ηλικία: 4+
 
Bob Cooper
Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ
Εικονογράφος: Greg Paprocki
Μετάφραση: Σπύρος Γιαννακόπουλος
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
ISBN: 978-960-484-473-9
Τιμή:  10,99 €
Ηλικία: 4+