της Λίλας Παπαπάσχου Το θέατρο είναι ούτως ή άλλως μία συμμετοχική τέχνη, γοητευτικά εφήμερη, αφού ότι συμβαίνει επί σκηνής αφορά το κοινό της συγκεκριμένης παράστασης και μόνον αυτής, με δεδομένο ότι κάθε φορά τα δεδομένα αλλάζουν και όσα συμβαίνουν μεταξύ των ηθοποιών και των εκάστοτε θεατών, είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα.
Στην περίπτωση του πολυσυζητημένου «Lebensraum-Ζωτικός Χώρος», του ευφυέστατου έργου του Θανάση Τριαρίδη, που παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά φέτος λόγω επιτυχίας, η συνθήκη της διάδρασης με το κοινό αποτελεί επί της ουσίας τον τρίτο πρωταγωνιστή της παράστασης, με τον κομβικό του ρόλο να παραμένει ανατρεπτικός και απρόβλεπτος μέχρι το τελευταίο, αγωνιώδες, λεπτό της εφιαλτικά επίκαιρης αυτής ιλαροτραγωδίας, που φωτογραφίζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο το αέναο υπαρξιακό αδιέξοδο της ανθρωπότητας, καταργώντας τα όρια ανάμεσα στην κωμωδία και το θρίλερ, στην αλήθεια και το ψέμα, στους ηθοποιούς και το κοινό, στην αθωότητα και την ενοχή. Το οξυδερκές, σαρκαστικό και με βιτριολικό χιούμορ κείμενο του αξιόλογου συγγραφέα, ευτύχησε μίας εξίσου «ιδιοφυούς» σκηνοθεσίας από την Πηγή Δημητρακοπούλου, η οποία δεν αποτύπωσε απλά σκηνικά το γεμάτο συμβολισμούς και υπαρξιακά διλήμματα κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, αλλά του έδωσε ζωή και υπόσταση, χαρίζοντάς μας μία σπάνια και εξαιρετικά δυνατή θεατρική εμπειρία, από αυτές που καταργούν τις όποιες σκηνικές συμβάσεις, προσφέροντας τις σωστές δόσεις ψυχαγωγίας και προβληματισμού και πυροδοτώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις, ανοίγοντας παράλληλα ένα απέραντο πεδίο σκέψεων, ψυχαναλυτικών προσεγγίσεων και επώδυνων διαπιστώσεων. της Μαρίας Σούμπερτ Υπήρχαν δύο διαφορετικές φάσεις όταν ήμουν παιδί και έφηβη στα όνειρά μου. Υπήρχε η φάση της ονειροπόλησης, όπου κατέληγα να ξενυχτάω επειδή έφτιαχνα ιστορίες που με ικανοποιούσαν συναισθηματικά και στις οποίες φυσικά με κάποιο τρόπο πρωταγωνιστούσα. Και υπήρχαν φυσικά και τα όνειρα πάνω στα οποία δεν είχα κανέναν έλεγχο. Δεν είχα κανέναν έλεγχο στο ασυνείδητό μου που εκείνη τη στιγμή επέλεγε αν θα δω μια αισθηματική ταινία με φόντο την Ιουρασική περίοδο –πολλά χρόνια πριν κυκλοφορήσει το Jurassic Park- ή αν έναν εφιάλτη με σπηλιές και μάγισσες. Ο Freud πίστευε πως τα όνειρά μας αποτελούνται από το ίδιο υλικό που φτιάχνονται τα παραμύθια, μια σκέψη που επεξηγεί ο Δημήτρης Αναστασόπουλος (2019) σημειώνοντας πως τα όνειρα «υπακούουν στις αρχές του ονείρου (συμβολισμός, μετάθεση, συμπύκνωση, δραματοποίηση, παραμόρφωση, εικονοποίηση, δευτερογενής επεξεργασία) που συμμετέχουν μαζί με άλλα στοιχεία, όπως ο ανιμισμός και στη δόμηση των παραμυθιών». ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΓΟΥΟΝΤΕΡΛΑΝΤ» ΤΗΣ ΗΡΩΣ ΚΙΣΣΑΝΔΡΑΚΗ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΘΑΛΕΙΑΣ ΓΡΙΒΑ10/12/2019
της Νίκης Ράπτη Η παράσταση «Γουόντερλαντ» σε σύλληψη και δραματουργία Ηρώς Κισσανδράκη και σκηνοθεσία Θάλειας Γρίβα παρουσιάζεται στο Black Box του Θεάτρου 104 και μας προσφέρει ένα μοναδικό ταξίδι σε ένα σύγχρονο, δυστοπικό περιβάλλον, με τον χρόνο και τον χώρο να μπερδεύονται μαγικά.
Περιπλάνηση σε ένα σύμπαν που κυριαρχεί ο φόβος, η περιπέτεια, η έκπληξη και το αντιφατικό, παράξενες συναντήσεις, ο τρόπος που επιλέγει ή προσπαθεί ο καθένας να ξεφύγει από τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει μέσα από έναν κόσμο λιγότερο λογικό, αλλά αλλόκοτα κάποιες φορές κατανοητό. Διλήμματα, αποφάσεις, το «διαφορετικό» που εισβάλλει και με έναν τρόπο μπορεί κάποιες φορές να αποκωδικοποιήσει τις βαθύτερες σκέψεις και τα ισχυρά «θέλω» μας. Μια πληθώρα θεμάτων και στοιχείων έχουν αναλυθεί και θα αναλύονται πάντα γύρω από το πρόσωπο της Αλίκης και της ιδιαίτερης ιστορίας της. Η «Αλίκη» του αριστουργηματικού Lewis Carroll, στην «Γουόντερλαντ» γίνεται η «Α» που αναζητά το ποια πραγματικά είναι. Έχοντας δίπλα της τον Πιλοφόρο, τον Λαγό, τον Ποντικό, το Γάτο και την Κάμπια και καθώς δέχεται διαρκώς μια πρόσκληση σε τσάι, πραγματοποιείται μαγικά ένα «άνοιγμα» στο μυαλό και την ψυχή των ηρώων που ο καθένας τους είναι εντελώς ξεχωριστός αλλά και όλοι μαζί ταυτόχρονα αναζητούν κάτι κοινό. Την διέξοδο, την σωτηρία, την ελευθερία, το λύσιμο ενός γρίφου γύρω από την ύπαρξη τους. Η προσπάθεια να απαλλαχθούν από όσα τους βαραίνουν και τους σημάδεψαν, οι αναμνήσεις ή τα θραύσματα αυτών, η αγωνία της επιβίωσης, της συνύπαρξης και μιας ευτυχούς κατάληξης των παθών τους, είναι μερικά μόνο από τα θέματα που θίγονται στην πορεία ενός έργου με απίστευτες προεκτάσεις, με ένα ουσιαστικό περιεχόμενο ως προς τον προσωπικό μας εγκλεισμό, την αποδοχή και λύτρωση μέσα από την εύρεση μιας ταυτότητας της Μαρίας Σούμπερτ Τι σημαίνει για ένα κλασικό έργο να διασκευάζεται, να εικονογραφείται, να γίνεται κόμικ, ταινία, τηλεοπτική σειρά; Χάνει την αξία του ένα κλασικό έργο όταν το προσεγγίζει κάποιος με διαφορετική ματιά; Και αν για τα έργα τέχνης γενικότερα αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα, για το βιβλίο τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Έχεις τον πλούτο των λέξεων που επιλέγει ο συγγραφέας. Έχεις τον τρόπο που επιλέγει να περιγράψει μια εικόνα. Χάνεται λοιπόν η αξία του στην διασκευή; Στην μεταφορά του έργου σε κόμικ;
Πιστεύω προσωπικά πως όχι. Καταρχήν γιατί ο πλούτος ενός έργου δεν είναι αυστηρά λεκτικός, δεν είναι γλωσσολογικός, δεν είναι φιλολογικός. Ο πλούτος ενός κλασικού βιβλίου –το οποίο μάλιστα απευθύνεται σε παιδιά- είναι συναισθηματικός, γεννά εικόνες, πλάθει προσωπικότητες. Πώς μπορεί λοιπόν ένα παιδί που έχει μεγαλώσει στον κόσμο των εικόνων να απορροφηθεί από ένα μεγάλο κείμενο; Μπορούν όλα τα παιδιά; Οφείλουν όλα τα παιδιά να γνωρίζουν την κλασική λογοτεχνία μέσα από τα πρωτότυπα έργα, διαφορετικά ας χαθούν στην άγνοια; Τα κόμικ –και μάλιστα τα κόμικ των κλασικών έργων- είναι ίσως ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και χρήσιμους τρόπους ένα παιδί να έρθει σε επαφή με την κλασική λογοτεχνία. Ας θυμηθούμε τα κλασικά εικονογραφημένα της δεκαετίας του ’50, τα οποία ακόμα διαβάζουμε με ευχαρίστηση. Το κόμικ άλλωστε είναι μια ξεχωριστή μορφή τέχνης, δεν είναι απλώς εικονογράφηση. Πρόκειται για την θεατρική/ κινηματογραφική απόδοση μιας ιστορίας σε καρέ, όπως την φαντάζεται ο δημιουργός της. Και ως τέτοια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ψυχαγωγική και εκπαιδευτική. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ BAZAAR ΑΠΟ ΤΗ «ΓΗ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥΡΙΚΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ10/12/2019
της Μαρίας Σούμπερτ Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πως οι συγγραφείς και εικονογράφοι ενός εικονογραφημένου παραμυθιού αναφέρονται ισότιμα στα στοιχεία των βιβλίων, είτε στα δελτία τύπου, είτε στα site. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, αφού η εικονογράφηση στα βιβλία μεγάλης φόρμας είναι εξίσου –μην πω και πιο- σημαντική με το ίδιο το κείμενο. Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, πως ένα καλό κείμενο με μια μέτρια ή κακή εικονογράφηση θα χαθεί, ενώ ένα μέτριο κείμενο με μια καλή εικονογράφηση μπορεί να γίνει και best seller. Και αυτό συμβαίνει λόγω της σημασίας που έχει στην προ-σχολική ηλικία η εικόνα, που συμπληρώνει και συχνά αντικαθιστά τον λόγο. Το παιδί ακούει την αφήγηση από κάποιον μεγαλύτερο του –αλλά η δική του συμβολή στη διαδικασία της ανάγνωσης είναι αποκλειστικά η είσπραξη της εικονογράφησης, η αποσυμβολοποίηση, η «ανάγνωση» της εικόνας.
Αυτή η διπλή παράλληλη συνεργασία φαίνεται να έχει πετύχει στο παραμύθι των Hollie Hughes και Sarah Massini, «Το κορίτσι και ο δεινόσαυρος», όπου η μικρή Μαριάν ψάχνει στην άμμο να βρει έναν φίλο. Το κορίτσι είναι μόνο, οι ψαράδες εύχονται να βρει ένα φίλο, κι ας είναι ακόμα και δεινόσαυρος. Και πράγματι, θα βρει έναν ολόκληρο σκελετό, ο οποίος τη νύχτα στο ύπνο της θα πάρει σάρκα –τα οστά τα έχει ήδη- και θα την ταξιδέψει ψηλά στα σύννεφα, εκεί όπου μαζεύονται τα όνειρα όλων των παιδιών τη νύχτα. του Μιχάλη Λαγάνη Τα χριστουγεννιάτικα γούρια. Ένα πατροπαράδοτο έθιμο που περνά από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά συμβολίζοντας την καλοτυχία που προσδοκούμε να φέρει ο ερχομός του νέου χρόνου.
Γενικότερα τα γούρια είναι ένα μέσο έκφρασης των συναισθημάτων μας, απέναντι σε κάποιον για τον οποίο τρέφουμε εκτίμηση και αγάπη., αλλά και μία ευκαιρία να χαρίσουμε σε κάποιον μία γερή δόση...καλοτυχίας! Τα γούρια για τη νέα χρονιά, αποτελούν μία συμβολική κίνηση που αποκαλύπτει ένα πολύ μικρό κομμάτι της προσωπικότητας μας και μπορεί να αποτελέσει ένα απλό μα ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας δώρο ή να στολίσει και φέτος το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, ή κάποια γωνιά του σπιτιού μας. Η κυρία Έμυ Καρρά, art designer των καταστημάτων εκκλησιαστικών ειδών "Αγιορείτικα", στην Καλλιθέα και τη Γλυφάδα, μας προτείνει παρακάτω γούρια για το 2020! Όμορφα, λιτά και οικονομικά! της Μαρίας Σούμπερτ Που πήγε το φεγγάρι; Γιατί κοιμάται και δε φέγγει τη νύχτα; Οι κάτοικοι όλοι του γαλαξία είναι ανάστατοι. Μόνο στη γη, έχουν ξεχαστεί και βλέπουν τηλεόραση. Όλοι; Όχι όλοι. Η μικρή Μαρτίνα αναρωτιέται κι εκείνη που έχει πάει το φεγγάρι, όπως κι ο Σίλβα, ο μικροσκοπικός κάτοικος της Ουράνια, του πιο μικρού και φωτεινού πλανήτη στο γαλαξία. Οι δύο αυτοί ήρωες θα συναντηθούν και μαζί θα ανακαλύψουν πως για να ξυπνήσει το φεγγάρι, πρέπει να λειτουργήσει πάλι το Εργοστάσιο των Ιδεών.
Τι είναι όμως το Εργοστάσιο Ιδεών και γιατί μόνο εκείνο –και οι ιδέες του φυσικά- μπορούν να ξυπνήσουν το φεγγάρι; της Μαρίας Σούμπερτ Χρειάζεται ένα βρέφος να δει θέατρο;
Αν με ρωτήσετε εμένα, θα σας πω πως φυσικά και ναι! Η εικόνα που θα προσλάβει, τα ερεθίσματα που θα εισπράξει αποτελούν έναν μαγικό νέο κόσμο που θα ανοίγεται μπροστά του, γεμάτος χρώματα, ήχους, μυρωδιές, υφές και γεύσεις –αφού σχεδόν τα πάντα είναι σε θέση να μπουν στο στόμα! Το θέατρο λοιπόν, ως ο συγκεραστής όλων των τεχνών φαίνεται να μπορεί να απευθυνθεί σε όλες τις αισθήσεις σχεδόν ταυτόχρονα και για το λόγο αυτό αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη εμπειρία για τους πολύ μικρούς θεατές –τους θεατές εκείνους που σιγά σιγά μαθαίνουν να παρακολουθούν. Και αν κάτι ελπίζω εγώ, είναι από τους θεατές αυτούς να μεγαλώσει μια γενιά που θα μάθει να ακούει και να παρατηρεί, που δε θα διακόπτει, που θα σέβεται αυτό που συμβαίνει απέναντί της. Και που θα αγαπάει την τέχνη. Για αυτά και άλλα πολλά συνομιλήσαμε με την ηθοποιό, σκηνοθέτη και Καλλιτεχνική Διευθύντρια της Artika - μέλος του Small size Network και του μεγάλου Ευρωπαϊκού Προγράμματος «Mapping – a map on the aesthetics of performing arts for the early years» (Creative Europe 2018-2022), Μαριλένα Τριανταφυλλίδου, με αφορμή τις δύο παραστάσεις της ομάδας «Κάτι σαν Κήπος» και «Πάει έρχεται!» που πραγματοποιούνται στο Studio Μαυρομιχάλη. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος