του Μιχαλή Λαγάνη Μια έκθεση ζωγραφικής διαφορετική από τις άλλες φιλοξενείται αυτές τις ημέρες στον Πολυχώρο ΣΤΟart Κοραή, με διάρκεια έως τις 31 Δεκεμβρίου.
Πρόκειται για μια σειρά εικαστικών έργων που αποτελούν έκφραση της δημιουργικότητας ανθρώπων που έχουν κατά καιρούς φιλοξενηθεί στο Δρομοκαΐτειο Νοσοκομείο και εκτίθενται μόνιμα στο ομώνυμο μουσείο του νοσηλευτικού ιδρύματος. Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία της διοίκησης ενός εκ των δύο μεγάλων δημοσίων Ψυχιατρικών Νοσοκομείων της Αττικής ώστε να φέρει σε επαφή με το ευρύ κοινό τον αθέατο κόσμο των τροφίμων του Δρομοκαΐτειου Ιδρύματος. Άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται στο περιθώριο, στιγματισμένοι από την κοινωνία με την ταμπέλα του "άρρώστου", "προβληματικού", "αποκλεισμένου", ορισμένες φορές "εγκληματικού" και εν κατακλείδι "απορριπτέου" από το σύνολο , ατόμου, βρίσκουν μέσα από την τέχνη έναν δίαυλο επικοινωνίας με τον "έξω κόσμο". της Μαρίας Σούμπερτ Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, ο φωτισμός της πόλης εγείρει πολλές συζητήσεις ως προς το αισθητικό του αποτέλεσμα, οι δρόμοι φρακάρουν από τα διπλοπαρκαρισμένα και τα τριπλοπαρκαρισμένα, τα παιδιά ανυπομονούν για τα δώρα, οι γονείς για την άδεια –ή έστω για τις επίσημες αργίες- και όλοι βρίσκονται σε αυτόν τον αναβρασμό που συνδυάζει την ελπίδα της ξεκούρασης, της χαράς και της ζεστασιάς. Και αν η καθημερινότητα δεν επιτρέπει στην ζεστασιά αυτή να αναδυθεί, πιάστε από ένα χριστουγεννιάτικο παιδικό βιβλίο. Αλλά όχι ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Ένα από τα παρακάτω, και χουρχουρίστε σαν γατιά δίπλα στο τζάκι.
Αν και δεν αρκούνται όλοι οι γάτοι στη ζεστασιά του τζακιού. Αν είσαι τυχερός –ή άτυχος, δεν έχω καταλήξει ακόμα- δεν φτάνει να είσαι γάτος στο Βόρειο Πόλο, πρέπει να θέλεις να ταξιδέψεις και με τον Άγιο Βασίλη τη νύχτα των Χριστουγέννων! της Μαρίας Σούμπερτ Τι μπορεί να σημαίνουν τα δώρα που πέφτουν από τον ουρανό; Αυτά που ζητάς και αυτά που δεν ζητάς; Όταν είναι κρυμμένα μέσα σε μια πινιάτα, την οποία εσύ πρέπει να σπάσεις για να ξεχυθεί η έκπληξη από μέσα; Και τι δουλειά έχει μια πινιάτα μέσα στα Χριστούγεννα, όταν όλα τα δώρα έχουν ήδη παραγγελθεί και αγοραστεί, όταν τίποτα δεν γίνεται πια ως έκπληξη; Το βιβλίο της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου όμως φαίνεται να έχει κεντρική θέση στα Χριστούγεννα.
Quod erat demonstrandum, λοιπόν; Τελείωσε το κείμενο; Πάμε σε άλλο; Όχι βέβαια! Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γράφει ένα αλληγορικό παραμύθι για τα «δώρα» που μας κάνουν και τα οποία εμείς δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε τη συγκεκριμένη στιγμή, ίσως επειδή εκείνη τη στιγμή αναζητούμε κάτι άλλο. Έτσι συμβαίνει και με την Πεπίτα, την ηρωίδα του παραμυθιού. Κάθε χρόνο στην αρχή με τους γονείς της και μετά μονάχη της, πηγαίνει στον Δον Φουλχένσιο να του παραγγείλει την γενεθλιάτικη πινιάτα της. Κάθε χρόνο η γέμιση που βάζει ο Δον Φουλχένσιο είναι μεν σύμφωνη με τις οδηγίες της μικρής Πεπίτα, ποτέ όμως δεν την ικανοποιούν. Άλλες φορές δεν προλαβαίνει να φάει το γλυκό, άλλες έχει λιώσει, άλλες είναι σκληρό σαν πέτρα και άλλες τριμμένο σε μικρά κομματάκια, άλλες φορές κολλάει από το μέλι και άλλες δεν είναι καν φαγώσιμο –είναι χρυσή άμμος, σκαθάρια, αξεφλούδιστα φραγκόσυκα (μετράνε στα φαγώσιμα μόνο ξεφλουδισμένα, στην πρότερη κατάστασή τους μετράνε για πολεμοφόδια!). Μόνο όμως όταν η Πεπίτα γίνει δεκαοχτώ χρονών και της παραδώσει την πινιάτα της ο εγγονός του Δον Φουλχένσιο ζητώντας της να την ανοίξει όταν θα είναι μόνη, θα βρει μέσα το γράμμα που θα της αποκωδικοποιεί κάθε πράξη και κάθε επιλογή. «ΔΟΞΑ ΚΟΙΝΗ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΙΣ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020 ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ18/12/2019
της Μαρίας Σούμπερτ Η παράδοση του Adventcalendar ξεκίνησε από τη λουθηρανική Γερμανία τον 18ο και 19ο αιώνα και θυμίζει σε πολλά στοιχεία την ορθόδοξη παράδοση, όταν η αναμονή για την Γέννηση σηματοδοτείται σαράντα ημέρες πριν. Η ευρωπαϊκή αναμονή των Χριστουγέννων μπορεί να μην φτάνει στις σαράντα ημέρες (κυμαίνεται από τα τέλη Νοέμβρη ή τις αρχές Δεκέμβρη μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου), σίγουρα όμως κλείνει εικοσιπέντε ημέρες προσμονής. Και μπορεί να μην γνωρίζω πως ακριβώς προσμένουν οι χριστιανοί –όπως λέει και το αντίστοιχο χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι- ξέρω όμως και μπορώ να σας διαβεβαιώσω το πώς προσμένει ένα παιδί. Και τι. Γιατί μπορεί για τους πιστούς τα Χριστούγεννα να αφορούν την αναγέννηση της πίστης, για τα παιδιά όμως σημαίνουν ζεστασιά, δώρα, γλυκά και οικογενειακές συναντήσεις. Και ένα δέντρο που θα κινδυνεύει σε καθημερινή βάση από καταποντισμό, πυρκαγιά και ένας θεός ξέρει τι άλλο.
Η πιο κλασική σημερινή μορφή του είναι το ημερολόγιο που ανοίγοντας κάθε ημέρα βρίσκει το παιδί ένα κρυμμένο σοκολατάκι, ενώ μια πιο αισθητικής φύσης αποτύπωση αφορά το Adventskranz, ένα στεφάνι από κλαδιά έλατου με τέσσερα κεριά επάνω –καθένα ανάβει από μια Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα, ώστε μέχρι τότε να έχουν ανάψει όλα. Κάπως έτσι θυμάμαι εγώ τουλάχιστον τα παιδικά μου Χριστούγεννα, σε συνδυασμό με το Χριστουγεννιάτικο Ορατόριο του Bach. Αυτές είναι οι δικές μου πρώτες αναμνήσεις των Χριστουγέννων. Ποιες είναι όμως των παιδιών σήμερα; Και μη με θεωρήσετε σνομπ, κρίνω όμως πολύ σημαντική την καλλιέργεια της αισθητικής στην παιδική ηλικία –όχι την καλλιέργεια του στιλ, ούτε την επιβολή του δικού μας γούστου, αλλά την καλλιέργεια της αισθητικής. Σε μια εποχή που τα Χριστούγεννα συνδέονται με τα τραγούδια διάφορων Ελλήνων ποπ τραγουδιστών –πραγματικά θα τι πει ποπ τραγουδιστής στην ελληνική κουλτούρα, μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει;- σε αυτή λοιπόν την εποχή είναι πολύ σημαντικό ανάμεσα σε όλα τα άλλα ακούσματα ένα παιδί να έρθει σε επαφή και με τα κλασικά έργα που γράφτηκαν εμπνευσμένα από τα Χριστούγεννα. της Γεωργίας Τσούρου Η επιστροφή στο σπίτι για τις γιορτές των Χριστουγέννων, ενέχει μια θαλπωρή τόσο αυτονόητη που για όσους την έχουν απωλέσει, είναι μαχαιριά στην καρδιά. Πέντε χρόνια φέτος χωρίς την μητέρα μου, δεν λέω να συνηθίσω την απουσία της, ούτε τις καθημερινές, αλλά ούτε τις ημέρες όπου θα λάμβαναν χώρα τα δια παντός ακυρωθέντα εορταστικά μαζέματα. Τα τεμπέλικα ξυπνήματα των συνομηλίκων μου στο πατρικό τις παραμονές των Χριστουγέννων, ο καφές στην κουζίνα της μαμάς με τις πιτζάμες ακόμα όσο εκείνη καθαρίζει πατάτες για το ψητό της παραμονής, όλα εκείνα τα «τι να σου φτιάξω για πρωϊνό, θα φάμε αργά απόψε», τα κλεφτά φιλιά της στην κορυφή του κεφαλιού την ώρα που δαγκώνεις το τοστ («- μου έλειψες, όλο δουλεύεις - έλα ρε μαμά…») τα ζηλεύω με πάθος. Εκπαιδεύομαι εντατικά πέντε χρόνια τώρα στην απουσία της και όσο κι αν λέω πως τα καταφέρνω, τα Χριστούγεννα αποτελούν ξανά και ξανά την εκφώνηση ενός προβλήματος στο οποίο, κι αν παλεύω, θα αποτυγχάνω να βρω μια λύση.
Υπάρχουν πάντα κάποιες μηχανικές κινήσεις που μπορείς να κάνεις, ελπίζοντας η καρδιά σου να πιάσει το μήνυμα και να συντονιστεί με το υπόλοιπο σώμα. Σχεδόν απαρηγόρητη από τη νοσταλγία, θα στολίσω το δέντρο, θα ψήσω μελομακάρονα να μυρίσει το σπίτι, θα ανάψω το τζάκι, θα βάλω μουσική, θα πάρω ένα φρέσκο βιβλίο να διαβάσω. Απόψε, λίγες μόνο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, διαβάζω την «Ωραιότερη ιστορία του κόσμου», την οποία αφηγείται ο Παντελής Καλιότσος. Ο Καλιότσος είναι ένας από τους πρώτους συγγραφείς που με έκαναν σαν παιδί να γελάσω διαβάζοντας επανειλημμένα το πανέμορφο βιβλίο του «Τα ξύλινα σπαθιά». Τον αγαπώ και τον εμπιστεύομαι σαν παλιό φίλο κι έτσι παίρνω το μικρό βιβλιαράκι του (μόλις 126 σελίδες) στο χέρι και κουλουριάζομαι στον καναπέ. Στο εξώφυλλο ένας στρατιώτης του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, διαβάζει κι αυτός ένα βιβλίο μέσα σε ένα χαράκωμα που λαμπυρίζει από τη βροχή. Είναι κοντοκουρεμένος, με το κεφάλι σκυφτό πάνω στο βιβλίο και φοράει ένα μακρύ παλτό. Κι αυτός σαν κι εμένα ψάχνει παρηγοριά για τη νοσταλγία μέσα στις σελίδες, μόνο που εκείνος κατά πάσα πιθανότητα δεν νοσταλγεί μόνο τη μάνα του, αλλά τον κόσμο του όλο και τον ίδιο του τον εαυτό. «ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ:ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΜΙΑ ΚΑΡΑΚΑΞΑ ΚΙ ΕΝΑΣ ΚΑΣΤΟΡΑΣ!» ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ16/12/2019
Photo credit: Τάσος Έρος Μπατσιούλας της Λίλας Παπαπάσχου Ο Ευθύμης Χρήστου είναι ένας νέος και ταλαντούχος δημιουργός, που διαθέτει παράλληλα πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από αυτήν που η ηλικία του υποδηλώνει, έχοντας συνεργαστεί με κορυφαίους καλλιτέχνες και σημαντικούς αθηναϊκούς – και όχι μόνο – θεατρικούς χώρους.
Η παράσταση «Vincent» Αίμα στο χιόνι, του Philip Ridley, η οποία μετά από μία σύντομη, αλλά επιτυχημένη πορεία την περσινή σεζόν, επέστρεψε φέτος στο αγαπημένο Τρένο στο Ρουφ, για να μας ταξιδέψει ξανά στο ζοφερό και συνάμα βαθιά ανθρώπινο έργο του αξιόλογου συγγραφέα, που μέσα από την ιστορία του Vincent, αλλά και της Anita και του Davey, φωτίζει τις διαφορετικές οπτικές γωνίες της ίδιας τραγικής και αναπόδραστης πραγματικότητα. Με τη Μαρία Ζορμπά και τον Κωνσταντίνο Τσονόπουλο να κρατούν τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Ευθύμης Χρήστου χρησιμοποιεί το έργο του Philip Ridley ως μία καλή αφορμή για να μιλήσει με καλλιτεχνικούς όρους για θέματα που «καίνε», ενώ ταυτόχρονα προτείνει μία σύγχρονη, εικαστικά άρτια και σίγουρα πολύ προσωπική σκηνική σύνθεση. Τον ευχαριστούμε ειλικρινά που «ξέκλεψε» λίγο χρόνο εν μέσω και των καλλιτεχνικών του υποχρεώσεων στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, για να μας «μυήσει» με το δικό του ξεχωριστό τρόπο σε μία ιδιαίτερη και συγκινητική παράσταση, την οποία θα έχετε για λίγο ακόμα την ευκαιρία να την παρακολουθήσετε, καθώς έχοντας ήδη διανύσει και μία δεύτερη επιτυχημένη σεζόν οδεύει προς την ολοκλήρωση της πορείας της. της Μαρίας Σούμπερτ Η Marie Voigt φαίνεται να είναι μια δημιουργός οι ήρωες της οποίας ανακαλύπτουν την εσωτερική τους δύναμη. Όπως και στο «Ένα φως για τη νύχτα», ο ήρωάς της στο «Ο σκύλος είναι τζαζ» θέλει να τραβήξει το δικό του δρόμο. Θέλει να αντισταθεί στα στερεότυπα, να ξεπεράσει τις εχθρότητες και τις διαφορές και απλώς να παίξει μουσική.
Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή. Ο σκύλος της ιστορίας μας είναι μουσικός. Δεν τον ικανοποιεί όμως η ροκ που παίζουν και ακούνε οι σκύλοι, θέλει κάτι πιο μελωδικό, κάτι διαφορετικό. Θα στραφεί τότε στην τζαζ των γάτων, μόνο που και εκεί είναι ανεπιθύμητος. Που ακούστηκε ξανά, ένας σκύλος να ακούει τη μουσική των γάτων; Εκείνος όμως δε θα το βάλει κάτω και θα επιμείνει. Στο τέλος η μουσική του δεν θα είναι ούτε η μουσική των σκύλων, ούτε των γάτων, αλλά κάτι νέο και διαφορετικό. Ίσως ένα υβρίδιο των δύο διαφορετικών ειδών. «Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ» ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΝΑΜΑ ΑΠΟ 18/12 ΣΤΟ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ13/12/2019
της Μαρίας Σούμπερτ Μαζί με τον «Ρωμαίο και την Ιουλιέτα», ο «Ερωτόκριτος» του Βιντσέτσου Κορνάρου –πλάι πλάι με την «Ερωφίλη» του Γ. Χορτάτση- ανήκουν στα νεαρά ζευγάρια της παγκόσμιας τέχνης, που πλέον αποτελούν κομμάτι του συλλογικού ασυνειδήτου. Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να διασκευάσει κανείς ένα έργο – κτήμα συλλογικό, ένα έργο που έχει μελοποιηθεί, διασκευαστεί μουσικά και θεατρικά από μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής σύγχρονης τέχνης; Η Μαρίκα Κοτοπούλη, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Νίκος Ξυλούρης και ο Νίκος Ξυδάκης είναι ορισμένοι από τους καλλιτέχνες που προσέγγισαν θεατρικά και μουσικά το έμμετρο αυτό λογοτεχνικό κείμενο, ένα κείμενο που αποτελεί πλέον κτήμα όχι μόνο των Κρητών, αλλά των Ελλήνων εν γένει.
Ο Ερωτόκριτος εκδόθηκε στη Βενετία πρώτη φορά το 1713 και σύμφωνα με το Σπύρο Ευαγγελάτο η θεατρική του μορφή εμφανίστηκε στις ζακυνθινές «Ομιλίες» από τα τέλη του 17ου αιώνα – αποτελεί λοιπόν μια μορφή λαϊκού θεάτρου, μια θέση στην οποία το έργο παλεύει να επιστρέψει και σήμερα. Η ιστορία είναι σχετικά γνωστή και κλασική. Ο νεαρός Ερωτόκριτος – γιος του συμβούλου του βασιλιά της Αθήνας- ερωτεύεται την βασιλοπούλα Αρετούσα και κρυφά της κάνει καντάδα. Το νεαρό κορίτσι θα ερωτευτεί τη φωνή του άγνωστου κανταδόρου και όταν μάθει πως αυτός είναι ο Ερωτόκριτος, θα τον ερωτευτεί ακόμα παραπάνω. Ο βασιλιάς πατέρας της όμως θα τον εξορίσει και θα κλείσει εκείνη στη φυλακή. Όταν όμως το βασίλειο απειληθεί από τον βασιλιά των Βλάχων, ο Ερωτόκριτος θα επιστρέψει μεταμφιεσμένος, θα σώσει το βασίλειο που τόσο αγαπά, θα πειστεί για την αγάπη της Αρετούσας και φυσικά θα έχουμε το πολυπόθητο «και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». του Μιχάλη Λαγάνη Χριστούγεννα δίχως μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες δε νοούνται.
Μελωμενα η πιο στεγνά, με ολόκληρο ή σπασμένο το αμύγδαλο τα μελομακάρονα, ο κουραμπιές και οι διπλες βρισκονται πάντα στο γιορτινό τραπέζι και είναι το πιο συνηθισμένο δώρο σε επισκέψεις στα σπίτια συγγενών και φίλων . Τα τελευταία χρόνια μάλιστα οι Έλληνες καταναλωτές έχουν στραφεί και σε γλυκές επιλογές από το εξωτερικό όπως τα Strüdel (χριστουγεννιάτικο κέικ από την Αυστρία) και τον κορμό. Όσον αφορά στις τιμές που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά αυτές κινούνται στα ίδια επίπεδα με πέρυσι, από 10 έως και 14 ευρώ το κιλό. Τα δε χριστουγεννιάτικα κέικ και στρούντελ ανάλογα με το μέγεθος, αφού πια σπάνια η κοστολόγηση πάει βάσει τιμής κιλού. Προς το παρόν πάντως ο καταναλωτής περιορίζεται σε δειγματοληπτικούς ελέγχους δοκιμάζοντας τα γλυκά και συγκρίνοντας τιμές, οι οποίες πάντως ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους στα περισσότερα συνοικιακά αρτοποιία. Συνήθως η κίνηση στα φούρνους και τα ζαχαροπλαστεία για την αγορά των εποχιακών γλυκών κορυφώνεται την παραμονή και ανήμερα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Πάντα όμως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Πελάτες οι οποίοι θέλουν να στείλουν γλυκά στο εξωτερικό ή την επαρχία και αγοράζουν από τώρα μεγάλες ποσότητες, αφού ειδικά ο κουραμπιές, αλλά και το μελομακάρονο, μπορούν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα . Όπως λέει στο "Θεαθήναι" ο κ. Ηλίας Έξαρχος αρτοποιός και πρώην πρόεδρος του Πανελλήνιου Σωματείου Αρτοποιών οι καταναλωτές θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν συναντούν προσφορές σε τιμές γλυκών αρκετά κάτω από τον μέσο όρο του κόστους αγοράς. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος