της Νίκης Ράπτη Η εξαιρετική παράσταση «Γιαλήτες ή αλλιώς αλήτες του γιαλού» σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Κόκα παρουσιάζεται από την καλλιτεχνική ομάδα «Άλμπατρος» στο Θέατρο «Φούρνος». Μια παράσταση φρέσκια, δυναμική, γεμάτη συγκίνηση, ανατροπές και χιούμορ, δροσιά και πρωτοτυπία.
Στο έργο συναντούμε μια ιστορία με τέσσερις φίλους που συγκατοικούν σε ένα υπόγειο μετά από τον χωρισμό του ενός, στην προσπάθεια τους να του συμπαρασταθούν και να περάσουν χρόνο μαζί. Στη συνέχεια και οι υπόλοιποι τρεις φίλοι θα χωρίσουν, καθώς θα ανακαλύψουν και θα συναντήσουν ελλείψεις, προβλήματα και συγκρούσεις και στις δικές τους ζωές και σχέσεις. Στην Αθήνα του 2019, οι τέσσερις φίλοι ανακαλύπτουν περισσότερα ο ένας για τον άλλο αλλά και για τον εαυτό τους και σχεδιάζουν ένα μέλλον διαφορετικό, πηγαίνοντας σε ένα νησί για να χαλαρώσουν, να φλερτάρουν και να ξεχαστούν. Ο Αλέξανδρος, ο Βαγγέλης, ο Βασίλης και ο Γιάννης είναι ήρωες που επιθυμούν, φοβούνται, τολμούν και συνδέονται. Η σύνδεση τους είναι συναισθηματική και απόλυτη με όσα τους συμβαίνουν και με όσα θα ήθελαν να τους συμβούν. Μέσα από την φιλία, την ειλικρίνεια, την υποστήριξη, την αγάπη, προκύπτει η ταύτιση και όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει στην ζωή του. Παρακολουθούμε τους χαρακτήρες στις έντονες και σημαντικές στιγμές τους, αυτές που καθορίζουν την ψυχολογία, την εξέλιξη και την πορεία τους. Τους ακούμε πραγματικά και τους βλέπουμε. Αναπνέουν μέσα και δίπλα μας. Εκφράζουν την δυσκολία επικοινωνίας τους με τον κόσμο και την προσωπική τους «διαδρομή». Ερωτεύονται, απελπίζονται, ωριμάζουν αλλά και έρχονται σε επαφή με την παιδικότητα και τον ρομαντισμό τους. Αντιμετωπίζουν τον χρόνο και την πολυπλοκότητα του έρωτα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο ανήκουν, με τα δεδομένα και τις επιρροές που αυτό φέρει. Δοκιμάζονται και ψάχνουν έναν τρόπο για να βρεθούν στο μονοπάτι που ο καθένας θεωρεί ότι του ταιριάζει. της Λίλας Παπαπάσχου Η Αθηνά Παππά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι μία από τις πιο γνωστές και καταξιωμένες ηθοποιούς -επιπλέον δασκάλα υποκριτικής και σκηνοθέτις-παραμένοντας πάντα νέα, λαμπερή, επίκαιρη και έτοιμη να βουτήξει σε βαθιά νερά, αντιμετωπίζοντας νέες προκλήσεις, υποκριτικά και σκηνοθετικά.
Φέτος, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλκμήνη, η επιτυχημένη παράσταση "Τι με κοιτάς έτσι;" των Ρόδη-Κυφωνίδη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρόδη, ένας χειμαρρώδης μονόλογος, μίας ξεχωριστής και πολυδιάστατης γυναίκας, που παλεύει με τους δαίμονές της και εμείς τη συναντήσαμε κάπου ανάμεσα στο Αλκμήνη και το Θέατρο της ΑΣΚΤ, όπου παρουσιάζεται ήδη η νέα της σκηνοθετική απόπειρα με τίτλο "Η τραγωδία αλλιώς", κατανοώντας τη διαφορετικότητα. Την ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο και τις ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές απαντήσεις της και ανυπομονούμε να την απολαύσουμε επί σκηνής... της Μαρίας Σούμπερτ Η ανακάλυψη του σώματος και της ευχαρίστησης που μπορεί να προσφέρει είναι κάτι που ο άνθρωπος το ανακαλύπτει από την βρεφική και νηπιακή του ηλικία. Κατόπιν μπορεί να το ξεχάσει στην περίοδο των έξι εφτά χρονών μέχρι και την προεφηβεία. Μπορεί και όχι. Και αυτό ενδέχεται να αφορά κάποιο ζήτημα του ίδιου του παιδιού, μπορεί και όχι –καλό είναι να το κρίνει κάποιος ειδικός.
Οι μονοθεϊστικές κοινωνίες όμως είναι αυτές που έχουν τοποθετήσει την σεξουαλικότητα, την επαφή με το σώμα, την αγάπη και αποδοχή του σώματος στο περιθώριο, δημιουργώντας ανθρώπους στερημένους, ανθρώπους που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις σωματικές επιθυμίες τους. Η Δρ. Ευτυχία Λεοντίδου γράφει ένα βιβλίο για τη γυναικεία σεξουαλικότητα ιδωμένο μέσα από την φεμινιστική οπτική, με στόχο να αφυπνίσει τις γυναίκες να αγαπήσουν, να φροντίσουν και να προστατεύσουν το σώμα τους. Δεν είναι παράταιρο λοιπόν, λίγες μέρες μετά την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Το βιβλίο αυτό είναι ένα πολύ χρήσιμο εγχειρίδιο για τις γυναίκες εκείνες που έχουν ήδη ενεργή σεξουαλική ζωή, αλλά που αναρωτιούνται διάφορα πράγματα τα οποία, είτε δεν τους είναι ξεκάθαρα, είτε ντρέπονται να ρωτήσουν τον ή την γυναικολόγο τους, αλλά και για τα νέα έφηβα κορίτσια που ζουν τον παραλογισμό της εποχής μας: τον συντηρητισμό της ελληνικής οικογένειας με την ελευθεριότητα των μέσων. Το αποτέλεσμα των βιωμάτων που εσωτερικεύουν όμως οι νέοι –δεν θα τους χωρίσω ανάλογα το φύλο- είναι τόσο μπερδεμένο, μπλεγμένο και αντιφατικό, που τόσο τα έφηβα αγόρια πρέπει να αντέξουν τις προσδοκίες του «εραστή» όσο και τα κορίτσια αφενός να μην χαρακτηριστούν «αηθής», ούτε όμως και «παρθένες». της Μαρίας Σούμπερτ Οι αλλαγές είναι δύσκολο πράγμα. Κυρίως όταν αφορούν την μετακόμιση. Αλλάζεις σπίτι, αλλάζεις δωμάτιο, αλλάζεις σχολείο, αλλάζεις περιβάλλον. Ότι ήξερες μέχρι τότε σταματάει να ισχύει. Όλα πρέπει να αρχίσουν από την αρχή. Και ναι, τα παιδιά είναι δυνατά –είναι ικανά να αντέχουν και να προσαρμόζονται με μεγάλη (ή μεγαλύτερη τουλάχιστον) ευελιξία στα νέα δεδομένα, αλλά ποτέ μην υποτιμήσετε το πόσο θα τα δυσκολέψει μια μετακόμιση. Είτε πρόκειται για την ίδια γειτονιά, είτε πρόκειται για άλλη πόλη. Είτε πρόκειται και απλώς για άλλο όροφο. Τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια σε αυτά που γνωρίζουν και έχουν κατακτήσει –τα ανησυχεί και τα αγχώνει το νέο, το ξένο. Και το λιγότερο που προσπαθούν να κάνουν, είναι να πάρουν κάτι μαζί τους. Να φέρουν κάτι οικείο στο ανοίκειο.
Έτσι και η Μάε. Μετακομίζει στην μεγάλη πόλη και αφήνει πίσω της τα λιβάδια και τα δάση. Την κυκλώνει πλέον το γκρίζο, το απρόσωπο. Αναζητά λοιπόν το δάσος μέσα στην πόλη. Θα το ζωγραφίσει στο πεζοδρόμιο, θα παίξει πικ νικ στο σαλόνι με τις κούτες. Θα προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να επαναλάβει τις εμπειρίες που της προκαλούσαν ασφάλεια, αλλά καμία προσπάθεια δεν θα έχει το αποτέλεσμα που θέλει. Μέχρι που θα αποφασίσει να εξερευνήσει την πόλη. Και στην εξερεύνηση αυτή θα ανακαλύψει τους δρόμους, τα άδεια πάρκα, όλα όσα της φαίνονται αδιάφορα και χωρίς ζωή. ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΟΡΚΟΛΗ & ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ4/12/2019
της Λίλας Παπαπάσχου Το γεγονός ότι το σπουδαίο μυθιστόρημα «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια»(που αποτελεί μέρος της τριλογίας Η ζωή εν Τάφω και Η Παναγιά η Γοργόνα) του Στρατή Μυριβήλη μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή, αποτελεί από μόνο του ένα σημαντικό κίνητρο για να παρακολουθήσει κανείς την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Ζούλιας υπογράφοντας και τη θεατρική διασκευή. Τις προσδοκίες μας ενίσχυσαν η μουσική της πάντα εξαιρετικής Ευανθίας Ρεμπούτσικα, τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια της Αθανασίας Σμαραγδή και της Ντένης Βαχλιώτη αντίστοιχα, ένας πολυμελής θίασος καταξιωμένων και νεότερων ηθοποιών και φυσικά η ταλαντούχα Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο.
Τι παρακολουθήσαμε όμως τελικά επί σκηνής; Κατά τη γνώμη μας, μία πολύ τίμια και ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση, που «ένωσε» στην ίδια θεατρική σκηνή διαφορετικές γενιές ηθοποιών και ερμηνευτικών σχολών, οδηγώντας σε ένα ενδιαφέρον σκηνικό αποτέλεσμα, με αξιοσημείωτες ερμηνευτικές στιγμές και εικόνες υψηλής αισθητικής και εικαστικής αυτοτέλειας. Ο Πέτρος Ζούλιας ανέλαβε να φέρει εις πέρας μία ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή, διασκευάζοντας και σκηνοθετώντας ένα πυκνό αφηγηματικά, λογοτεχνικό κείμενο, που δημοσιεύτηκε σε μέρη στην Καθημερινή, την περίοδο 1931-1932, για να κυκλοφορήσει ως αυτόνομο, ολοκληρωμένο βιβλίο, ένα χρόνο αργότερα, το 1933, καταφέρνοντας να απομονώσει τη βαθύτερη ουσία ενός προοδευτικού για την εποχή του κειμένου, που πέρα και πάνω από τις πρόδηλες πολιτικές, κοινωνικές και ηθογραφικές προεκτάσεις του, αποτελεί το χρονικό ενός μεγάλου έρωτα, αλλά και μία ωδή στην εξαγνιστική δύναμη της αγάπης σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις της. της Μαρίας Σούμπερτ Υπάρχουν παιδιά που ότι τα εκπλήξει ή τα ενοχλήσει ή τα χαροποιήσει, αμέσως θα το μοιραστούν όχι μόνο με τους οικείους τους, αλλά με όλο τον κόσμο. Υπάρχουν όμως κι εκείνα τα παιδιά, που είναι λίγο πιο εσωστρεφή, εκείνα που δεν έχουν δυνατή φωνή, εκείνα που έχουν μάθει πως η φωνή τους δεν έχει σημασία ή που φοβούνται πως μόνα τους δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι σε αυτό τον κόσμο.
Και πόσο άδικο έχουν; Ο κόσμος των μεγάλων συχνά υπερβαίνει τα παιδιά, τα οποία πολλές φορές απλώς υποτάσσονται στον παραλογισμό του. Άλλες φορές είναι έτσι κατασκευασμένος που δεν τα αφήνει να λειτουργήσουν αυτόνομα, κρατώντας τα μονίμως εξαρτημένα από έναν ενήλικο. Έτσι τα παιδιά αυτά δεν μαθαίνουν να λένε αυτό θέλουν, αυτό που φαντάζονται, αυτό που τα ενοχλεί, αυτό που βλέπουν να είναι λάθος. Χάνουν τη φωνή τους σιγά σιγά –ενώ η ιστορία έχει αποδείξει πως η παιδική φωνή είναι πάντα πιο δυνατή από των ενηλίκων, γιατί της λείπει η υστεροβουλία. Ακόμα όμως κι αν κάποιος δεν έχει εξασκήσει τις φωνητικές του χορδές, δεν υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να εκφραστεί; Αν του έρθει μια ιδέα δεν μπορεί να τη ζωγραφίσει; |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος