ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ FACE TO…FACES ME ΤΗΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΑΘΗΝΑ ΠΑΠΠΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΈΤΣΙ;»

της Λίλας Παπαπάσχου

Η Αθηνά Παππά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι μία από τις πιο γνωστές και καταξιωμένες ηθοποιούς -επιπλέον  δασκάλα υποκριτικής και σκηνοθέτις-παραμένοντας πάντα νέα, λαμπερή, επίκαιρη και έτοιμη να βουτήξει σε βαθιά νερά, αντιμετωπίζοντας νέες προκλήσεις, υποκριτικά και σκηνοθετικά.

Φέτος, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλκμήνη, η επιτυχημένη παράσταση "Τι με κοιτάς έτσι;" των Ρόδη-Κυφωνίδη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρόδη, ένας χειμαρρώδης μονόλογος, μίας ξεχωριστής και πολυδιάστατης γυναίκας, που παλεύει με τους δαίμονές της και εμείς τη συναντήσαμε κάπου ανάμεσα στο Αλκμήνη και το Θέατρο της ΑΣΚΤ, όπου παρουσιάζεται ήδη η νέα της σκηνοθετική απόπειρα με τίτλο "Η τραγωδία αλλιώς", κατανοώντας τη διαφορετικότητα.

Την ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο και τις ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές απαντήσεις της και ανυπομονούμε να την απολαύσουμε επί σκηνής...

Χαίρομαι πολύ που σας ξανασυναντώ με αφορμή την επιτυχημένη παράσταση «Τι με κοιτάς έτσι;» των Ρόδη – Κυφωνίδη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρόδη, που παρουσιάζεται για 2η χρονιά στο Θέατρο Αλκμήνη. Γιατί πιστεύετε ότι αγαπήθηκε τόσο πολύ, από κοινό και κριτικούς, η συγκεκριμένη παράσταση;
 
Α.Π. Η παράσταση αυτή βασίζεται σε αληθινή ιστορία και η αμεσότητα του λόγου είναι χαρακτηριστικό της. Η Ηρωίδα του έργου είναι μια γυναίκα που μας διηγείται την ζωή της με σαρκασμό και αυτοσαρκασμό και ο λόγος της με το πικρό και σαρκαστικό χιούμορ αγγίζει τους θεατές και οι γυναίκες ταυτίζονται μαζί της, γιατί οι περισσότερες βρίσκουν στοιχεία και καταστάσεις μέσα από την αφήγηση, που θα μπορούσαν να είναι και δικά τους. Είναι μια παράσταση που ενώ αναφέρετε σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση που είναι η μανιοκατάθλιψη , οι θεατές φεύγουν με αισιοδοξία εφ όσον οι καταστάσεις που βλέπουν στην σκηνή είναι κωμικοτραγικές όπως είναι και η ζωή όλων μας.
 
Ένας μονόλογος αποτελεί πάντα μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό. Τι σας κέντρισε στο συγκεκριμένο έργο;
 
Το συγκεκριμένο πρόσωπο, αυτή η ηρωίδα είναι πολύπλοκος και δύσκολος χαρακτήρας αξιαγάπητος αλλά και ταυτόχρονα μισητός, αφελής αλλά και σκεπτόμενη, συναισθηματική αλλά και σκληρή με τους άλλους, την διακατέχει το σύνδρομο του μεγαλείου και πέφτει σε αντιφάσεις , Η αρρώστια της, την κάνει ακόμα πιο εύθραυστη και ακόμα πιο δύσκολη στην επικοινωνία με τους άλλους, ταυτόχρονα καχύποπτη και απαιτητική. Αυτή η δυσκολία του χαρακτήρα της αλλά και ο παραληρηματικός της λόγος μου κέντρισαν το ενδιαφέρον για να καταπιαστώ με κάτι τόσο ξεχωριστό.
 
Η μαύρη κωμωδία «Τι Με Κοιτάς Έτσι;» είναι ένας χειμαρρώδης μονόλογος με ηρωίδα μία γυναίκα με ισχυρή προσωπικότητα, η οποία διηγείται την πολυτάραχη ζωή της, μέσα από μια παραληρηματική κατάσταση, σχολιάζοντας την σύγχρονη πραγματικότητα. Πόσα κοινά έχετε μαζί της;
 
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν έχω κανένα κοινό. Ωστόσο απέχω πολύ στις αποφάσεις της που είναι παρορμητικές, στην εμμονική της συμπεριφορά, στις απρόβλεπτες συμπεριφορές της γενικότερα και στην αυτοκαταστροφική και εσωστρεφή μανία της. Μπορώ να πω ότι μας ενώνει και είναι κοινό χαρακτηριστικό μας το μαύρο χιούμορ και η τρέλα με την τέχνη και τα ωραία ρούχα.
 
Λένε πως συνήθως στους μονολόγους φαίνεται και το ταλέντο ενός ηθοποιού και η αλήθεια είναι ότι ισχύει. Ποιο είναι το πιο «ουσιαστικό» σχόλιο που έχετε εισπράξει για την ερμηνεία σας;
 
Ότι  εξαντλώ τους θεατές γιατί βλέπουν τελικά ένα πλάσμα που νοσεί και η ερμηνεία μου τους κάνει φεύγοντας να το έχουν αγαπήσει, πράγμα που είναι και το ζητούμενο της ηρωίδας και ότι φεύγουν από την παράσταση πλήρεις.
 
 Ζούμε σε μια εποχή πολύ αντιφατική. Από τη μία η τεχνολογία γνωρίζει αλματώδη ανάπτυξη, γεμίζοντας τη ζωή μας με gudgets κάθε είδους που διαθέτουν εφαρμογές για οτιδήποτε θέλουμε, προετοιμάζοντάς μας για ένα μέλλον που φαντάζει βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας, ενώ από την άλλη ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης, από τη διαφήμιση έως το θέατρο και την τηλεόραση, όλα δείχνουν μία στροφή στην παράδοση. Συντηρητικοποιούμαστε ως κοινωνία;
 
Όντως η εποχή μας είναι αντιφατική. Έχω όμως διαπιστώσει ότι οι σημερινοί νέοι της ηλικίας των 20 -25 είναι πιο συντηρητικοί από τις προηγούμενες γενιές. Το βλέπω αυτό γιατί δουλεύω με νέους και αυτό που τους λείπει είναι η τρέλα που κάποτε διαθέταμε εμείς οι μεγαλύτεροι για την τέχνη μας, χωρίς να βάζουμε πάνω από αυτό κάτι άλλο, χωρίς να συμπεριφερόμαστε σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάρχει φόβος  και καχυποψία καθώς και βαθύς συντηρητισμός που, ούτως η άλλως, μέσα στην ελληνική οικογένεια, πάντα υπήρχε. Τώρα ο φόβος των νέων έχει μεγαλώσει, γιατί στην χώρα μας δεν υπάρχουν προοπτικές, δεν υπάρχει απορρόφηση από το σύστημα για να απαλλάξει τους νέους από το άγχος της επιβίωσης. Ταυτόχρονα η τεχνολογία τρέχει και καθημερινά εξελίσσεται και οι νέοι έχουν να παλέψουν και να ανταπεξέλθουν της εποχής τους. Η διαχείριση του εαυτού τους, τους δυσκολεύει, αφού δεν μπορούν να κατανοήσουν πως τελικά δεν είναι το χρήμα πάνω απ’ όλα αλλά η ποιότητα ζωής που μπορείς να την αποκτήσεις πιστεύοντας στον εαυτό σου και στα ιδανικά σου. Δεν γίνεται να εστιάσεις σε μια δουλειά που απαιτεί το εκατό τοις εκατό σου κι εσύ να σκορπιέσαι σε άλλες δουλειές για να βγάλεις το μεροκάματο, να επιβιώσεις. Δυστυχώς όμως έτσι γίνεται, οι περισσότεροι νέοι δεν επωφελούνται των περιστάσεων, δηλαδή χάνουν την στιγμή, τις εμπειρίες που μπορεί να τους προσφέρει μια δουλειά που έχουν σπουδάσει και αγαπούν, στο όνομα του μεροκάματου. Τα μετράνε όλα με χρήμα. Και τι να κάνουν; Το κράτος είναι ανύπαρκτο και δεν προσφέρει προοπτικές και ουσιαστική παιδεία, στοιχείο που λείπει από πολλούς νέους.
 

Βρισκόμαστε εν μέσω μίας βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης. Πως βιώνετε την καθημερινή επικαιρότητα; Φαντάζομαι πως για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ πιο δύσκολο να αποδεχτεί την σκληρή πραγματικότητα.
 
Δεν το πιστεύω αυτό. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι για έναν καλλιτέχνη είναι δύσκολο να το αποδεχτεί. Απλά ο καλλιτέχνης οφείλει να μετουσιώνει την δυσκολία σε τέχνη. Ανθρωπιστική κρίση πάντα υπήρχε στον κόσμο, απλά εμείς την βιώνουμε τώρα πρόσωπο με πρόσωπο. Η πραγματικότητα πάντα είναι σκληρή. Έτσι είναι η ζωή σκληρή αλλά όμορφη, με τα πάνω και τα κάτω της. Φαντάζεστε έναν κόσμο αρμονικά πλασμένο χωρίς προβλήματα; Δεν νομίζω να είχε ενδιαφέρον. Εγώ προσωπικά θα έπληττα θανάσιμα.
 
Το έργο βασίζεται σε αληθινή ιστορία, αφορά και συγκινεί, γιατί  μιλάει ανοιχτά για τον αποκλεισμό που βιώνουν άτομα με αναπηρία, τόσο σωματική όσο και ψυχική. Πιστεύετε πως εκούσια ή ακούσια, όλοι στο βάθος είμαστε λίγο ρατσιστές;
 
Μα ναι, φυσικά και είμαστε. Οι Έλληνες μεγαλοστομούν και επαίρονται για την ευαισθησία τους στον ανθρώπινο πόνο και εν μέρει αληθεύει αλλά ουσιαστικά κρύβονται κάτω από την ομπρέλα για να μην βραχούν. Πρώτα απ’ όλα, ντρεπόμαστε να μιλήσουμε ακόμα και στον πιο κοντινό συγγενή μας ή φίλο μας και να του πούμε ότι έχουμε πρόβλημα ή κάποιος άλλος από το κοντινό ή οικογενειακό περιβάλλον μας νοσεί. Είναι ντροπή. Κρύβουμε το πρόβλημα, όπως τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Δεν θα τρέξουμε σε ειδικό γιατί πιστεύουμε ότι στον ειδικό πάνε μόνο οι βαριά νοσούντες. Βέβαια τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αμβλυνθεί λίγο. Ωστόσο ακόμα υπάρχει αυτό το ‘’Κρυφό’’.  Έτσι αποκλείουμε  κοινωνικά τους σωματικά και ψυχικά νοσούντες  και τους θεωρούμε μίασμα. Αυτό που χρειάζεται τελικά είναι παιδεία. Από εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα.
 
 Είστε μία όμορφη και γοητευτική γυναίκα, αλλά από την αρχή της μακρόχρονης και επιτυχημένης πορείας σας στον χώρο, τολμήσατε να αναμετρηθείτε με δύσκολους, προκλητικούς ρόλους, που δεν βασίζονται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση. Πιστεύετε ότι για μία όμορφη γυναίκα είναι πιο δύσκολο να αποδείξει πως διαθέτει και ταλέντο;
 
Εδώ και αν υπάρχει ρατσισμός! Φυσικά είναι δύσκολο να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Η ομορφιά είναι θείο δώρο. Οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι την θεοποίησαν και οι Νεοέλληνες την κακοποίησαν. Δεν θα πω τίποτα άλλο περί αυτού.
 
Απ’ όσο γνωρίζω πραγματοποιείτε κατά καιρούς εργαστήρια και σεμινάρια, αλλά και διάφορες δράσεις με κοινωνικό χαρακτήρα. Είναι σημαντική για σας η επαφή με τους νέους καλλιτέχνες, τους νέους ανθρώπους γενικότερα;
 
Πάρα πολύ σημαντική. Βλέπω την εξέλιξη της νεότερης γενιάς και συγκρίνω με την παλιότερη. Πολλές φορές βρίσκω, όπως σας προανέφερα, τους νέους πολύ συντηρητικούς σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι νέοι με φοβερές σπουδές και μεγάλο ταλέντο που περιμένουν κάποιον να τους οδηγήσει, να τους ξεμπλοκάρει. Και, ως επί το πλείστον, τα παιδιά αυτά που διαθέτουν παιδεία είναι η αδυναμία μου. Δεν αντέχω την αγνωμοσύνη και την κακή συμπεριφορά .Αλλά ακόμα και τα παιδιά που συμπεριφέρονται σαν να έχουν βγει από την ζούγκλα, με διδάσκουν και μου μαθαίνουν πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ πριν δω τέτοιες συμπεριφορές. Βέβαια, αυτά τα παιδιά, αν έχουν θέληση και σε εμπιστευτούν, εξημερώνονται και μπορεί να εξελιχθούν.
 
 Είστε πολιτικοποιημένη; Παρακολουθείτε την σχετική επικαιρότητα;
 
Πάντα. Θέλω να είμαι ένας άνθρωπος που ζει σε μια χώρα και είναι ενημερωμένος για τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις και την επικαιρότητα του πλανήτη γενικότερα. Είμαι πολιτικοποιημένη λοιπόν χωρίς να είμαι κομματικοποιημένη .Δεν μου αρέσει να ανήκω σε κόμματα και γενικότερα δεν μου αρέσει να ανήκω σε κοινωνικές ομάδες που είναι μονόπλευρες και στείρες και που δημιουργούν αρρωστημένες σχέσεις και καταστάσεις.
 
Κάνετε θετικές σκέψεις για το αύριο αυτού του κόσμου; Είστε αισιόδοξη;
 
Φυσικά.  Πάντα σκέπτομαι αισιόδοξα, αν και, πολλές φορές, πέφτω σε θλίψη από όσα βλέπω και ακούω. Δεν χάνω όμως ποτέ την αισιοδοξία μου που αστείρευτη πηγή της είναι μια έμφυτη διάθεση που έχω για το όνειρο, χωρίς να μένω σε αυτό ονειροπολώντας αλλά προσπαθώντας να το ζήσω και να το χτίσω, έτσι όπως επιθυμώ. Όλο αυτό γίνεται μέσα από τον μεγάλο μου έρωτα στην τέχνη.
 
Μιλήστε μας λίγο για μελλοντικά όνειρα, σχέδια, συνεργασίες..
 
Σκηνοθετώ μια παράσταση με νέους που έχει τίτλο «Η Τραγωδία αλλιώς- κατανοώντας την διαφορετικότητα». Πρόκειται για μια σουρεαλιστική κωμωδία που  ανέβηκε πρόσφατα στον υπέροχο χώρο της ΑΣΚΤ. Είναι ένα έργο σε κείμενα δικά μου και του Νίκου Γιαννόπουλου. Η παράσταση έχει ως αντικείμενο τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και τις μεταγραφές της, μέσα από το πολυπολιτισμικό στοιχείο της εποχής που διανύουμε, έχοντας ως στόχο την ανάγκη της κατανόησης και της διαφορετικότητας σε όλα τα επίπεδα. Μια ομάδα καλλιτεχνών (ηθοποιών, χορευτών, εικαστικών) προσπαθεί να βρει τις ρίζες της και την εθνική της ταυτότητα, μέσα από την αρχαία ελληνική τραγωδία, αποδομώντας την και χτίζοντάς την από την αρχή. Με σεβασμό και αγάπη στις αξίες οι οποίες συγκρούονται  από τις κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες της εποχής μας, οι ήρωες μας προσπαθούν να προσεγγίσουν την ταυτότητά τους, αλλά και να αποδεχθούν την ταυτότητα του «άλλου».  Έχουν αδυναμίες, πάθη, φόβους, ενοχές, εξαρτήσεις, αναζητούν εναγωνίως τον έρωτα, τον οποίο κάποιες φορές απαρνιούνται, αλλά δε μπορούν να ξεφύγουν από αυτόν. Όπως και στην αρχαία ελληνική τραγωδία, οι πράξεις τους δείχνουν ηρωικές και ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινες .Οι εμβληματικές φιγούρες, μεταπλάθονται, χωρίς να χάνουν την έννοια και τη δύναμη της τραγικότητάς τους. Οι καλλιτέχνες προσπαθούν να εξιχνιάσουν την ανθρώπινη φύση των ηρώων και από τις  κωμικοτραγικές καταστάσεις που εμπίπτουν, ερευνούν πειραματιζόμενοι με σκωπτική διάθεση την αλήθεια.
 
Το επόμενο έργο που θα ανεβάσω είναι του Ανδρέα Στάικου και έχει τίτλο  «Άλκηστις και όνειρα γλυκά». Πρόκειται για μια  ξέφρενη κωμικοτραγωδία  που είναι εμπνευσμένη από τον μύθο της Άλκηστης.
 
Σας ευχαριστώ πολύ για όσα μοιραστήκατε μαζί μας και σας εύχομαι η παράσταση να διαγράψει και φέτος μία θριαμβευτική πορεία!
 
Εγώ σας ευχαριστώ θερμά και σας εύχομαι τα καλύτερα!

«ΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΕΤΣΙ;»
των Ρόδη –Κυφωνίδη 
Με την Αθηνά Παππά
Σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Ρόδης 

2ος Χρόνος Επιτυχίας                                  
Θέατρο Αλκμήνη
Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα
 (μετρό «Κεραμεικός», τηλ.: 210 3428650)
 
Πρεμιέρα: Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019
Η παράσταση «Τι Με Κοιτάς Έτσι;», η οποία αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς,  συνεχίζεται για 2η χρονιά, στο θέατρο Αλκμήνη, από τις 16 Οκτωβρίου 2019 και κάθε Τετάρτη στις 21.30.
Λίγα λόγια για το έργο
Η μαύρη κωμωδία «Τι Με Κοιτάς Έτσι;» είναι ένας χειμαρρώδης μονόλογος με ηρωίδα μία Γυναίκα ισχυρής προσωπικότητας, η οποία διηγείται την πολυτάραχη ζωή της, μέσα από μια παραληρηματική κατάσταση, σχολιάζοντας την σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτοσαρκάζεται, σαρκάζει, γελά, ονειρεύεται...
Στην παράσταση περνάνε όλα τα είδη του θεάτρου (κωμωδία, δράμα, μπουρλέσκ, καμπαρέ) και διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να αφήνουν περιθώρια πλήξης στον θεατή και ταυτόχρονα τον καθιστούν συνένοχο.
Το έργο βασίζεται σε αληθινή ιστορία και μάς αφορά όλους, καθώς μιλάει ανοιχτά για τον αποκλεισμό που βιώνουν άτομα με αναπηρία, τόσο σωματική όσο και ψυχική.
Η ταυτότητα της παράστασηςΚείμενο: Κωνσταντίνος Ρόδης & Ιωάννης Κυφωνίδης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρόδης
Ερμηνεία: Αθηνά Παππά
 Σκηνικά – Κοστούμια: Μαριλίζα Rendl
Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής – Ενορχήστρωση: Χρήστος Μπάκης
Σχεδιασμός Φωτισμού – Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς
Σόλο Βιολί: Γιώργος Μανωλάς
Make up Artist: Μαργαρίτα Καρακάση
Hair Styling: Ντίνα Τριάντου
Trailer: Μαριλίζα Rendl
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Φιλική Συμμετοχή (Voice over):
Θοδωρής Ανθόπουλος, Σάρα Γανωτή, Ματθίλδη Μαγγίρα 
Trailer παράστασης:https://www.youtube.com/watch?v=mcGEy3In4vE
Ημέρα & ώρα παράστασης

 Κάθε Τετάρτη στις 21.30 από τις 16-10-19
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Για περισσότερες πληροφορίες -Official Facebook Page της παράστασης:
https://www.facebook.com/timekoitasetsi/?ref=br_rs
-Official Facebook Page της Αθηνάς Παππά:
https://www.facebook.com/athina333/
-Official Facebook Page της θεατρικής ομάδας «ΣΥΝ Αθηνά»
(ιδρύτρια η Αθηνά Παππά):
https://www.facebook.com/synathina2/
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-alkmini/ti-me-koitas-etsi/
Κρατήσεις θέσεων: Τηλ θεάτρου (210 3428650)