0 Comments
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Άλφονς έχει έναν φανταστικό φίλο. Φανταστικό όχι απλά επειδή είναι σούπερ καταπληκτικός, αλλά και επειδή δεν υπάρχει. Όχι «δεν υπάρχει» επειδή είναι τόσο σούπερ τελειοτερότερος, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει. Ο φίλος του Άλφονς ζει μόνο στη φαντασία του. Και αυτό μπορεί να είναι πολύ πρακτικό, γιατί έρχεται όποτε ο Άλφονς βαριέται, και παίζουν πάντα παιχνίδια με τον Άλφονς να παίρνει τους ρόλους που του αρέσουν, και του αφήνει τα καλύτερα κομμάτια γλυκό –και παίρνει επάνω του και όλες τις ζημιές! Αλλά εκείνες τις στιγμές που ο Άλφονς τον χρειάζεται, ο φανταστικός του φίλος δεν είναι ποτέ εκεί. Όπως όταν τα μεγαλύτερα παιδιά τον τρομάζουν και τον καταβρέχουν με τα νεροπίστολά τους. Τότε ο φανταστικός του φίλος είναι απών.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Axel Scheffler και η Rosa Scheffler γράφουν και εικονογραφούν ένα βιβλίο γεμάτο χάντρες. Χάντρες λαμπερές, πέρλες αδιανόητης αξίας. Γράφουν και εικονογραφούν ένα βιβλίο γεμάτο από τις ανθρώπινες –ή ζωώδεις στη συγκεκριμένη αφήγηση- αδυναμίες που εν τέλει δεν έχει νόημα να τις κρίνουμε βάση της ηθικής, αλλά βάση της ίδιας μας της φύσης.
Η δική τους ηρωiδα είναι μια μικρή γκρι κοτούλα. Είναι φτωχή, αλλά αγαπάει τις πέρλες. Όταν λοιπόν το Παγώνι την προσλάβει για βοηθό του και της δώσει τη σοφίτα για να κοιμάται, η ευγνωμοσύνη της ξεχειλίζει. Έχει βρει δουλειά, στέγη και είναι ανάμεσα στην μεγάλη της αγάπη: τις πέρλες. Τόσο τις αγαπά που σιγά σιγά αρχίζει να μαζεύει μια και δυο πέρλες που έχουν παραπέσει. Μέχρι που θα βρεθεί μπροστά στο μεγαλύτερο απ’ όλους τους πειρασμούς: την κορώνα του Βασιλιά. γράφει ο Χρήστος Σούτος Βρισκόμαστε στο 1973. Η Χούντα των Συνταγματαρχών μετράει ήδη πάνω από 6,5 χρόνια κατάληψης της εξουσίας και κατάλυσης της Δημοκρατίας. Φοιτητές και σπουδαστές στις 14 του Νοέμβρη κάνουν κατάληψη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με σκοπό να δώσουν το έναυσμα σε όλους τους πολίτες της πρωτεύουσας, αλλά και ολόκληρης της χώρας, να βγουν μπροστά και να κλιμακώσουν τις αντιδράσεις τους απέναντι σε ένα απολυταρχικό καθεστώς, που είχε μπει έτσι κι αλλιώς σε διαδικασία αυτοδιάλυσης. Για να είμαστε ακριβείς ο πραξικοπηματίας και ηγέτης της Δικτατορίας, Γεώργιος Παπαδόπουλος, προσπαθούσε να προσδώσει στο καθεστώς μια πιο φιλελεύθερη χροιά, προχωρώντας τους προηγούμενους μήνες σε μερική άρση της λογοκρισίας και απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, δίνοντας παράλληλα υποσχέσεις για νέο σύνταγμα και εκλογές τον επόμενο χρόνο. Οι συνταγματάρχες είχαν επιχειρήσει από την πρώτη στιγμή να ελέγξουν το φοιτητικό κίνημα με διάφορους τρόπους, γνωρίζοντας ότι από εκεί θα προέλθει και η μεγαλύτερη αντιδικτατορική δράση.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Tom Booth είναι συγγραφέας, εικονογράφος και δημιουργός κινουμένων σχεδίων. Και τα τρία είναι φανερά στα βιβλία του. Αυτό που δεν περιλαμβάνεται στο βιογραφικό του είναι πως τα βιβλία του είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να «παίζει» το παιδί άμεσα με τους ήρωές του.
Πώς γίνεται αυτό; Θα σας πω. γράφει ο Alex Ηλιάδης Ο Δημήτρης είναι από τους ανθρώπους που χαίρομαι πολύ που γνώρισα κάποτε και ακόμα περισσότερο που είναι ακόμα, έστω κι αν όχι με την ίδια συχνότητα όπως κάποτε, μέρος του κοινωνικού μου κύκλου.
Παλιότερα (εννοώ πριν τα 13 μου, που ήταν τον προηγούμενο αιώνα), ήξερα ότι κάπως στη ζωή μου θα ασχοληθώ με τη μουσική. Το πώς δεν το είχα εντοπίσει ακριβώς. Το έμαθα σίγουρα στις 31/1/2000. Αυτό είναι μία άλλη ιστορία που κάποτε, φαντάζομαι, θα σας πω. Ανάμεσα λοιπόν στο ψάξιμο που έκανα, εφόσον έκανα και μαθήματα πιάνου, είπα να δοκιμάσω την τύχη μου, δίνοντας εισαγωγικές εξετάσεις στο Μουσικό Γυμνάσιο. Πέρασα λοιπόν κι αν και (περίπου ενάμιση χρόνο μετά) κατάλαβα ότι ο δρόμος που θέλω να πάρω είναι άλλος, ευτυχώς είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, καθηγητές και συμμαθητές, όπως ο Δημήτρης Γαλίτης. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το πρώτο βιβλίο σε μεγάλο μέγεθος και για πολύ μικρές ηλικίες του Βασίλη Παπαθεοδώρου είναι γεγονός. Και φυσικά είναι αντιπροσωπευτικό του στυλ του συγγραφέα. Με χιούμορ –μαύρο, άσπρο και πολύχρωμο- και πολύ τρυφερότητα αντιμετωπίζει ένα θέμα που δυσκολεύει τα μικρά παιδιά: το Φόβο. Γιατί ο φόβος δεν είναι πάντα λογικός. Γιατί δεν ξέρεις τι θα σε φοβίσει μέχρι να συμβεί αυτό. Γιατί δεν ξέρεις αν θα είναι κανείς κοντά σου να σε υπερασπιστεί. Γιατί δεν ξέρεις αν θα σε καταστρέψει ο φόβος ή το αντικείμενο το φόβου.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Είναι καλό να έχουν τα παιδιά μυστικά; Και από ποιους; Από τους γονείς; Από τους φίλους; Από τα αδέρφια; Από τους παππούδες; Και είναι όλα τα μυστικά ίδια; Και –σταματώ εδώ με τις ρητορικές ερωτήσεις- πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη βαρύτητα ενός μυστικού από ένα άλλο;
Η Αργυρώ Μουντάκη γράφει ένα βιβλίο για παιδιά από έξι χρονών και πάνω, το οποίο πραγματεύεται με τρόπο παιγνιώδη τα δύσκολα και συχνά άβολα αυτά ερωτήματα. Σε μια εποχή που τα παιδιά «απειλούνται» από παντού –από το διαδίκτυο, από τους αγνώστους στις παιδικές χαρές, από άλλα παιδιά που ενδεχομένως τα εκφοβίζουν, ακόμα και από την πανδημία, πόσο ασφαλές είναι να κρατήσει ένα παιδί ένα μυστικό; γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Γιόχαν Χουιζίνγκα έγραφε (1938, 1989) πως η παιγνιώδης διάθεση, άρα και το Παιχνίδι, προϋπάρχει του ανθρώπινου πολιτισμού, αφού το συναντάμε στα άγρια ζώα –τα οποία φυσικά δεν περίμεναν εμάς να αναπτύξουμε πολιτισμό, για να παίξουν. Τι είναι όμως η παιγνιώδης διάθεση; Είναι η ανάγκη εκείνη με την οποία επεξεργαζόμαστε όσα μας συμβαίνουν, όσα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, όσα δίνουν νόημα στις σχέσεις μας. Είναι η διάθεση εκείνη που προσθέτει την φαντασία, το χιούμορ, την περιέργεια και την επιθυμία μας να μαθαίνουμε, αλλά και εκείνη που θα μας δώσει την απαραίτητη απόσταση ώστε να διαπραγματευτούμε ζητήματα που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε.
γράφει ο Alex Ηλιάδης Εννοείται ότι δεν προσπαθώ να το παίξω Ιάσων Τριανταφυλλίδης. Πρώτον, γιατί αποκλείεται να είμαι τόσο αυστηρός, ίσως γιατί έχω λιγότερες γνώσεις σχετικά με το αντικείμενο. Δεύτερον, γιατί δεν είναι αυτή ακριβώς η θέση μου εδώ.
Προχωρώντας λοιπόν, στην προφανή ερώτηση («και τότε ρε μεγάλε τι εννοείς θα μας πεις για ταινίες και όχι κάτι για μουσική»), η απάντηση είναι ότι η μουσική κυριαρχεί στις ταινίες. Ενίοτε δε, ανάλογα με το ποιος/οι, είναι στο τιμόνι της ταινίας, οι μουσικές μπαίνουν σύντομα και εύκολα στο «α, αυτό το κομμάτι είναι από την τάδε ταινία». Άλλοτε αυτό γίνεται προς το συμφέρον της μουσικής, άλλοτε προς εκείνο της ταινίας. Εννοώ πως, κομμάτια που ίσως δε θα μάθαινε ποτέ κάποιος πέραν των συγγενών και μάλιστα πρώτου βαθμού του δημιουργού αναγνωρίστηκαν, μπαίνοντας στο soundtrack κάποιας μεγάλης εμπορικής επιτυχίας και στον αντίποδα, υπήρξαν ταινίες που μας πόρωσαν (μπορεί και μόνο) λόγω των κομματιών που ακούσαμε εκεί. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος