Και δύο ταινίες για να δεις στην καραντίνα v2

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Εννοείται ότι δεν προσπαθώ να το παίξω Ιάσων Τριανταφυλλίδης. Πρώτον, γιατί αποκλείεται να είμαι τόσο αυστηρός, ίσως γιατί έχω λιγότερες γνώσεις σχετικά με το αντικείμενο. Δεύτερον, γιατί δεν είναι αυτή ακριβώς η θέση μου εδώ. 

Προχωρώντας λοιπόν, στην προφανή ερώτηση («και τότε ρε μεγάλε τι εννοείς θα μας πεις για ταινίες και όχι κάτι για μουσική»), η απάντηση είναι ότι η μουσική κυριαρχεί στις ταινίες. Ενίοτε δε, ανάλογα με το ποιος/οι, είναι στο τιμόνι της ταινίας, οι μουσικές μπαίνουν σύντομα και εύκολα στο «α, αυτό το κομμάτι είναι από την τάδε ταινία». Άλλοτε αυτό γίνεται προς το συμφέρον της μουσικής, άλλοτε προς εκείνο της ταινίας. Εννοώ πως, κομμάτια που ίσως δε θα μάθαινε ποτέ κάποιος πέραν των συγγενών και μάλιστα πρώτου βαθμού του δημιουργού αναγνωρίστηκαν, μπαίνοντας στο soundtrack κάποιας μεγάλης εμπορικής επιτυχίας και στον αντίποδα, υπήρξαν ταινίες που μας πόρωσαν (μπορεί και μόνο) λόγω των κομματιών που ακούσαμε εκεί.

Για να μπούμε σιγά-σιγά στο θέμα μας, όπως φαντάζεστε και εγώ ως εργένης έχω κάνει διάφορες καφρίλες με φίλους που ήταν επίσης εργένηδες. Η μεγαλύτερη εξ’ αυτών, ήταν Σαββατοκύριακα γεμάτα videogaming ή σειρές ή και τα δύο! Μία τέτοια μέρα λοιπόν, αποφασίζουμε με ένα φίλο να αφήσουμε λίγο τα joystick στην άκρη, για να καταβροχθίσουμε κάτι υπέροχα πιτόγυρα που μας περιμένανε. Ταυτόχρονα, ο φίλος ανέτρεξε στην, ομολουμένως τεράστια συλλογή του από ταινίες, και αποφάσισε να δούμε το Rockstar.

Πρωταγωνιστές οι Mark Wahlberg και Jennifer Aniston. Η υπόθεση της ταινίας είναι πολύ απλή μεν, θεωρώ ότι ήταν τρομερή επινόηση που αφήνει και δυνατά μηνύματα δε. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980, που ήταν πολύ της μόδας ένας άνθρωπος να έχει την οποιαδήποτε δουλειά το πρωί και το βράδυ να γίνεται rockstar. Έτσι λοιπόν και ο ήρωας της ιστορίας μας, Chris "Izzy" Cole (Mark Walberg), έχει ένα tribute band, για την αγαπημένη του μπάντα, τους Steel Dragon. Εννοείται πως, όποτε τραγουδούν οι ήρωές του, είναι μπροστά-μπροστά στο κοινό. Έξω από τις συναυλίες της original μπάντας, μοιράζει flyers και για τις εμφανίσεις της δικής τους μπάντας, καταφέρνοντας έτσι να αποκτούν και εκείνοι μεγαλύτερο κοινό!

Ένα πρωί λοιπόν, χτυπά το τηλέφωνό στο σπίτι του. Στο τηλέφωνο είναι ένας εκ των βασικών δημιουργών των Steel Dragon, στου οποίου τα χέρια έχει φτάσει ένα βίντεο από μία εμφάνιση της δικής του μπάντας. Του προτείνει λοιπόν μία οντισιόν και ξαφνικά, ένας ονειροπόλος τύπος από το πουθενά, κάνει το γούστο του επάγγελμα.

Προσωπικά είναι μία ταινία που βλέπω, κάθε φορά που νιώθω ότι χάνω το δρόμο μου προς τα όνειρά μου. Είναι ένα πολύ μεγάλο δίδαγμα, σε σχέση με το πώς πρέπει, αφενός να είσαι επίμονος έως ότου πετύχεις το μεγαλύτερό σου όνειρο και αφετέρου, πού πρέπει να πατήσεις ένα φρένο ώστε να μην χάσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό, είτε πριν, είτε αφού φτάσεις εκεί που θέλεις να πας.

Η ιστορία του πώς είδα τη δεύτερη ταινία για την οποία θα σας πω σήμερα, είναι παρόμοια. Το ξεκίνημά της εννοώ. Η διαφορά είναι πως ξέραμε πως έχει βγει μία ταινία με ροκιές, που λέγεται Rock Of Ages και ξέραμε ότι θα είναι η επόμενη ταινία που θα δούμε, στην πρώτη ευκαιρία.

Η υπόθεσή της δεν είναι τίποτα σπουδαίο ως επινόηση. Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ζωή του μέσου τραγουδιστή συγκροτήματος ροκ στα χρόνια τα παλιά. Ποτά, γυναίκες, ουσίες, εγωισμός. Όλα παίζουν λιγάκι. Πιο συγκεκριμένα ο Stacee Jaxx (Tom Cruise), είναι στη δύση του, καθώς θεώρησε ίσως ότι όλα όσα κέρδισε θα είναι για πάντα, χωρίς να χρειάζεται να συνεχίσει να δουλεύει γι’ αυτά. Βυθίστηκε λοιπόν στο ποτό και την καλοπέραση, παύοντας σιγά-σιγά να δίνει σημασία στην καριέρα του. Ταυτόχρονα, βλέπουμε την προσπάθεια δύο νέων παιδιών, της Sherrie Christian (Julianne Hough) η οποία κατέφτασε στο Los Angeles από την Oklahoma κυνηγώντας την τύχη της και του Drew Boley (Diego Boneta) να μπουν στα μεγάλα σαλόνια.
​
Παρακολουθώντας την ταινία με τον φίλο λοιπόν, πέφτει το πρώτο κομμάτι. Πέφτει το δεύτερο. Κοιτιόμαστε σε φάση «ρε συ είναι πολύ καλό. Ποιος τραγουδάει;» Μετά από 4-5 κομμάτια ήταν μονόδρομος, να googlάρουμε. Εκτός λοιπόν από τους Diego Boneta και Julianne Hough, που είναι κατ’ επάγγελμα μουσικοί, τραγούδα και ο Tom Cruise. Ναι. Καλά διαβάσατε. Ο τύπος εκτός από το να σκαρφαλώνει βράχια, ή να κάνει οτιδήποτε άλλο ζητούν οι ταινίες του χωρίς κασκαντέρ, κάνει και τον τραγουδιστή, χωρίς να ντουμπλάρεται.

Σας αφήνω μόνο ένα, από τα κομμάτια του soundtrack της συγκεκριμένης ταινίας, που θεωρώ ότι είναι το πιο εντυπωσιακό και σας προ(σ)καλώ να την δείτε, έστω κι αν είναι μόνο για τις μουσικές της…​