«ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ ΜΑΣ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ» ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΣΑΠΟΓΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ «ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ»18/6/2019
γράφουν Λίλα Παπαπάσχου & Χρήστος Σούτος Γεννημένος στη Φλωρεντία στις 12 Φεβρουαρίου του 1923, ο Τζιανφράνκο Κόρσι, γιος μιας σχεδιάστριας μόδας και ενός εμπόρου μαλλιού και μεταξιού, έγινε παγκοσμίως γνωστός με το όνομα Τζεφιρέλι, λόγω ενός λάθους δημοτικού υπαλλήλου. Η μητέρα του είχε επιλέξει το επίθετο Τζεφιρέτι, από την όπερα του Μότσαρτ "Idomeneo", αλλά οι λιγοστές γνώσεις περί όπερας του υπαλλήλου στο δημοτολόγιο του άλλαξαν το όνομα.
Τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν εύκολα, αφού έμεινε ορφανός μόλις από τα έξι του χρόνια και μεγάλωσε χάρη στη φροντίδα της Αγγλικής κοινότητας μεταναστών. Απόφοιτος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών σπούδασε Αρχιτεκτονική και Τέχνη στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, μετά από προτροπή του πατέρα του, σπουδές τις οποίες διέκοψε λόγω πολέμου και έμελλε να μην τελειώσει ποτέ, αφού τον κέρδισε το θέατρο, η όπερα και ο κινηματογράφος. Το 1945 είδε τον Λόρενς Ολίβιε στον Ερρίκο τον Δ' και ήταν τόσο καθοριστική αυτή η ερμηνεία, που τον έκανε να αλλάξει ρότα. Η ζωή του άλλαξε από τη μέρα που συνάντησε το Λουκίνο Βισκόντι. Ο μεγάλος σκηνοθέτης τον πήρε ως βοηθό του - συνεργάστηκαν σε αρκετές ταινίες - και παρόλο που συνεργάστηκε και με άλλους μεγάλους της χώρας του, όπως ο Αντονιόνι και ο Ροσελίνι, φαίνεται ξεκάθαρα στο έργο του το πόσο είχε επηρεαστεί από τις μεθόδους του Βισκόντι. Τη δεκαετία του '60 ξεκίνησε να σκηνοθετεί τις δικές του παραστάσεις στο θέατρο, σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη και σύντομα μεταπήδησε στον κινηματογράφο. Πέρα από το θέατρο όμως και το σινεμά, έχει αφήσει σημαντικό έργο και στην όπερα, όπου ειδικά ορισμένες από τις πολλές που σκηνοθέτησε θεωρούνται κλασικά έργα διεθνώς. Έγινε ιδιαιτέρως γνωστός από τις ταινίες του στον κινηματογράφο, εκεί όπου ξεχωρίζει η ταινία "Ρωμαίος & Ιουλιέτα" του 1968, για την οποία έφτασε μέχρι και την υποψηφιότητα για το βραβείο Όσκαρ, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα μετέφερε στον κινηματογράφο το έργο "Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι" με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον και Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η οποία παραμένει έως τις μέρες μας η καλύτερη κινηματογραφική διασκευή του. του Χρήστου Γκόντζου Αφού μιλήσαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος για τους εκφραστές και στην ουσία τους δημιουργούς του ρεμπέτικου, θα σταθούμε σε δύο περιπτώσεις προσωπικοτήτων που δραστηριοποιήθηκαν στο μουσικό χώρο λίγα χρόνια μετά την εμφάνιση του ρεμπέτικου. Ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο συνέβαλε προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης και της διάδοσης του ρεμπέτικου τραγουδιού και την μετεξέλιξη του σε λαϊκό τραγούδι. Πρόκειται για τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι.
Ο Μίκης Θεοδωράκης οδηγούμενος με τους συγκρατούμενους του στην εξορία και πιο συγκεκριμένα στην Ικαρία, ήρθε σε επαφή με το ρεμπέτικο τραγούδι και για μία ακόμα φορά, παρ’ ότι υπήρχαν προβληματισμοί για το περιεχόμενο των στίχων των τραγουδιών του ρεμπέτικου, ο Μίκης λίγο πολύ απάντησε στην ομήγυρη «μην δίνεται σημασία στους στίχους μόνο η μουσική αυτή είναι πλούσια και εξαιρετική». Δεν αργούν να έρθουν τα «επιφάνια» και ο «επιτάφιος» την χρονολογία του 1960 όπου ο συνθέτης περιλαμβάνει το μπουζούκι στην ενοργάνωση των τραγουδιών του και του δίνει κυριαρχικό σολιστικό ρόλο στα τραγούδια του που είναι γραμμένα πάνω σε λαϊκούς ρυθμούς. Αργότερα παρά τις αντιδράσεις που δέχτηκε ο συνθέτης το 1964 παρουσιάζει το «Άξιον εστί». Ένα λαϊκό ορατόριο σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, δίνοντας στο μπουζούκι πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα μεγάλο σύνολο μουσικών όπως η συμφωνική ορχήστρα και θέτοντάς το φορέα και ερμηνευτή της μεγάλης μας ποίησης. Μιας ποίησης που μέσω του μπουζουκιού και του επηρεασμού του συνθέτη από την ρεμπέτικη παράδοση, θα «περνούσε» στον απλό πολίτη εν τέλει η ποίηση, τραγουδισμένη από λαϊκό στόμα. της Μαρίας Σούμπερτ Οι εποχές έχουν αλλάξει ριζικά. Οι νέες τεχνολογίες (που δεν θα έπρεπε να ονομάζονται πια νέες), η κοινωνική και πολιτισμική κρίση, αλλά και το εγκαταλειμμένο εκπαιδευτικό σύστημα έχουν αναδείξει νέες εξαρτήσεις, ενώ έχουν αποδυναμώσει παλαιότερες. Η εξάρτηση από το διαδίκτυο και τα διαδικτυακά παιχνίδια εμφανίστηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια, όσο δηλαδή υπάρχει και το διαδίκτυο, ενώ μόλις πρόσφατα ορίστηκε από το σύστημα ταξινόμησης ψυχιατρικών διαταραχών (DSM-5) ως «εξάρτηση από διαδικτυακά παιχνίδια». Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά αυτής της εξάρτησης;
Ποια τα χαρακτηριστικά των παιδιών και εφήβων που κινδυνεύουν όλο και περισσότερο από την νέα αυτή μορφή εξάρτησης και τι επιτέλους τους προσφέρει; Η εξάρτηση και στο βιβλίο αυτό αντιμετωπίζεται ως η έκφραση της δυσλειτουργίας της οικογένειας και ενώ υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι να συμπεριφερθούν τα παιδιά απέναντι στα προβλήματα της οικογένειάς τους, η εξάρτηση από ουσίες, τζόγο, αλκοόλ και το διαδίκτυο φαίνεται να είναι από τις πιο δύσκολα διαχειρίσιμες περιπτώσεις. Τι εννοούμε όμως δυσλειτουργική οικογένεια; ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ «Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ» ΈΓΙΝΕ ΠΑΙΔΙΚΗ ΌΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ14/6/2019
της Μαρίας Σούμπερτ Πώς βλέπει τους ενήλικες ένα παιδί;
Και γιατί είναι ο θείος Χάρης ο πιο αγαπημένος ενήλικας; Ο Σπύρος Γιαννακόπουλος συνεχίζει την σειρά του Άγη και του Χάρη που βιώνουν πραγματικά εξωφρενικές περιπέτειες. Στο τελευταίο του βιβλίο μάλιστα δεν βρίσκονται απλώς μέσα στο Κρατικό Θέατρο Ελλάδας, όπου ανεβαίνει η «Ναταλία» του Τρέχοφ, αλλά ο Άγης καταφέρνει να σταματήσει την ληστεία της τιάρας της μεγάλης ηθοποιού Μαρίας Μπάλλας, η οποία φυλάσσεται στο Μουσείο Θεάτρου και θα παραχωρηθεί για τις παραστάσεις της «Ναταλίας» στο πολυτάλαντο κεφάλι της πρωταγωνίστριας Λίνας Ζαφειροπούλου. Σνομπ και ψωνισμένες πρωταγωνίστριες, ύπουλοι ληστές, αργόσχολοι και ολίγον τι πανίβλακες αστυνομικοί και στη μέση ο Άγης και ο «ανώριμος και ανεύθυνος» θείος του Χάρης. Το σκηνικό δεν είναι άλλο από το σκηνικό ενός θεάτρου, αφού μια παιδική παράσταση δίνει την αφορμή να εμπλακεί ο Άγης –και δυστυχώς και ο Χάρης- σε όλη αυτή την περιπέτεια. ΚΑΡΜΕΝ ΡΟΥΓΓΕΡΗ «Ο ΘΗΣΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ13/6/2019
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: ΑΚΥΡΩΣΕΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΈΝΑΡΞΗΣ13/6/2019
της Γεωργίας Τσούρου Οι μέρες μας είναι γεμάτες από φωνές. Από τη δική μας, των αγαπημένων μας, ξένων ανθρώπων απρόσκλητων και ανεπιθύμητων, άλλων που απλά εξαναγκαζόμαστε να υπομείνουμε. Η άποψη του άλλου, το σχόλιό του, τα νέα του, τα αστεία του, οι φόβοι και οι πεποιθήσεις του καταφθάνουν στα αυτιά μας 24 ώρες το 24ώρο σαν καράβια που ελλιμενίζουν το ένα μετά το άλλο από δεκάδες πλευρές και ξεχύνουν στην προβλήτα το περιεχόμενο της κοιλιάς τους. Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το κινητό, το διπλανό γραφείο, το διπλανό μπαλκόνι, το ίντερνετ, το πεζοδρόμιο, όλα είναι γεμάτα φωνές και η εποχή μας προσφέρει άπειρα θέματα για να διαμορφώσεις άποψη και ακόμα πιο πολλά βήματα να την εκφράσεις.
Το να βιώσει κάποιος σήμερα τη σιωπή είναι δύσκολο, απαιτείται πρωτίστως να κλείσει ένα προς ένα τα κανάλια εισόδου της φωνής των άλλων, κι ύστερα να σωπάσει ο ίδιος, ώστε να μην προκαλέσει τον αντίλογο. Μια ιδέα θα ήταν να ξεχάσουμε την γλώσσα μας, το εργαλείο αυτό το πρωτόγονο που διαθέτουμε για να μετατρέπουμε τη φωνή μας από άναρθρη κραυγή σε άποψη. Διαβάζω το βιβλίο «ΝΕΑ ΦΙΝΛΑΝΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ», που μοιάζει να διακωμωδεί την ιδέα της γλώσσας ως αρχής των πάντων: γραμμένο στα ιταλικά, μεταφρασμένο στα ελληνικά, εξιστορεί την αναζήτηση ενός ανθρώπου που χάνει τη μνήμη του λόγω τραυμάτων εν μέσω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σώζεται από έναν Γερμανό γιατρό ο οποίος αποφασίζει ότι ο ασθενής του είναι, όπως και ο ίδιος, φινλανδικής καταγωγής. Σαν να ξαναγεννιέται, ο ανώνυμος και αγνώστων στοιχείων ήρωας βαφτίζεται από άλλον, αναλαμβάνει τη νέα του ταυτότητα και οδηγείται σε έναν καινούριο κόσμο τον οποίο μοιάζει να οφείλει να αγαπήσει και να ανακαλύψει σαν προπατορικό του: το Ελσίνκι. Στο μεταξύ, μια και προαποφασίστηκε για λογαριασμό του από τον ευεργέτη γιατρό, ξεκινά, σαν νήπιο, να μάθει από την αρχή την δεδομένη μητρική του γλώσσα, τα φινλανδικά, και μέσα από αυτά ή με αφορμή αυτά, να ανακαλύψει το ποιος ήταν πριν ξαναγίνει ένας μικρός άνθρωπος χωρίς ιστορία και χωρίς ακόμα ταυτότητα. της Μαρίας Σούμπερτ Συχνά αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, έχοντας την αίσθηση πως τότε όλα ήταν πιο εύκολα. Ίσως επειδή οι δυσκολίες του τότε είναι σήμερα πράγματα αυτονόητα και καθημερινά. Αν σταθούμε όμως μια στιγμή και πραγματικά καταφέρουμε να φέρουμε πίσω εκείνο το παλιό συναίσθημα, ίσως εκπλαγούμε. Γιατί μπορεί τα προβλήματα των πέντε, έξι και επτά μας χρόνων κατά κύριο λόγο και σε ένα μέσο όρο να αφορούσαν τους φίλους μας, τα αδέρφια μας, τις μαμάδες που ποτέ δεν καταλαβαίνουν και τους μπαμπάδες που λείπουν, αλλά τα προβλήματα αυτά ήταν για εμάς όχι απλώς σοβαρά, αλλά προβλήματα επιβίωσης.
Για ένα παιδί, η καθημερινότητά του είναι γεμάτη εκπλήξεις –θετικές και αρνητικές-, πρωτόγνωρες καταστάσεις και αδιέξοδα στα οποία δεν ξέρει πώς να ελιχθεί. Για ένα παιδί ο τσακωμός ή η μετακόμιση του φίλου του είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του πλανήτη. Το αν η Δανάη θέλει τον Όμηρο ή τον Χάρη, είναι επίσης ένα πρόβλημα που μπορεί να καταβαραθρώσει την αυτοπεποίθηση και να βάλει σε κίνδυνο μια φιλία. Η ζήλια για τον μικρότερο αδερφό και η σχέση του Όμηρου μαζί του μπορεί να μας πει πολλά για τον τρόπο που ο μικρός μας ήρωας θα σχετίζεται και στο μέλλον. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος