της Μαρίας Σούμπερτ Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, κυρίως από τα τέσσερα και μετά, είναι αναπτυξιακά σε θέση να «ζηλέψουν» την γραφή και την ανάγνωση. Θα κάνουν πως γράφουν, σχεδιάζοντας καρδιογραφήματα στο χαρτί, θα δείχνουν τρία δάχτυλα ζητώντας πέντε λεπτά ακόμα να κάτσουν στην παιδική χαρά. Και όλο αυτό το ενδιαφέρον –που είναι ενδιαφέρον επειδή αφορά και τον κόσμο των ενηλίκων και των σημαντικών τους άλλων- θα καλλιεργηθεί στον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο.
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το αν πρέπει ή αν χρειάζεται τα παιδιά να μαθαίνουν να γράφουν πριν πάνε στην Α’ Δημοτικού και για το κατά πόσο είναι έτοιμα νωρίτερα για κάτι τέτοιο. Υπάρχουν γονείς που θεωρούν πως αν πιέσουν το παιδί τους να μάθει να διαβάζει από τα τέσσερα, θα αναθρέψουν τον επόμενο νομπελίστα φυσικής και φιλοσοφίας. Υπάρχουν παιδιά που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ωριμάσουν αναπτυξιακά και να μπορέσουν να συντονίσουν όλες εκείνες τις λειτουργίες που σχετίζονται με τη γραφή και την ανάγνωση. Και υπάρχουν παιδιά που μαθαίνουν μόνα τους να ξεχωρίζουν γράμματα και να διαβάζουν από τα τέσσερα πέντε χρόνια τους, χωρίς καμία βοήθεια. Η Αμαλία Ζώη γράφει δύο βιβλία για τα γράμματα της αλφαβήτου και τους αριθμούς, όπου μέσα από στιχάκια –που μπορεί ο γονιός ή το παιδί να μελοποιήσουν μόνοι τους- αφηγείται ιστορίες με αφορμή κάθε φορά ένα γράμμα και έναν αριθμό. ΙΜΚ «ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ» ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΔΑΝΔΟΛΟΥ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ ΝΟΥΣΙΑ ΛΙΒΑΝΟΥ ΠΑΠΑΦΩΤΙΟΥ5/8/2019
της Μαρίας Σούμπερτ Υπάρχει μια οικογενειακή ιστορία, κατά την οποία έχω παιδέψει τη μάνα μου επί τρεις ώρες τσιμπώντας και ζουλώντας σπυρί σπυρί τον αρακά για να βγει το «από μέσα» και να πετάξω την «φλούδα». Θυμάμαι επίσης πως ήθελα να τρώω και το σταφύλι ξεφλουδισμένο. Το τι έκανα ή σκέφτηκα όταν γεννήθηκε η μικρότερη αδερφή μας δεν το θυμάμαι, αλλά υπήρχε μια περίοδος που θυμάμαι πως το «μωρό» έπρεπε να επιβιώσει των σχολικών ασθενειών μας, αλλά και πως όταν είχε μεγαλώσει, έπρεπε να την παίζουμε, να την προσέχουμε και τα λοιπά με αποτέλεσμα να παίζουμε τις «φτωχούλες», πως έχουν πεθάνει οι γονείς μας και πως ζούμε μέσα στην φτώχεια και την πείνα. Η Λίζα και εγώ περνούσαμε τέλεια. Η Νατάσα κάπως έτσι βίωσε τα πρώτα της παιδικά τραύματα.
Πώς συνδέονται όμως το φαγητό και η σχέση με ένα νέο αδερφάκι; Το φαγητό συνδέεται περισσότερο με την όραση και την γεύση –τις περισσότερες φορές τα μικρά παιδιά αρνούνται να φάνε κάτι απλώς και μόνο επειδή έχει περίεργη εικόνα. Το μικρό αδερφάκι συνδέεται εκτός από τις περιπτώσεις ζήλιας –που είναι ουκ ολίγες- και με την απογοήτευση της προσδοκίας. Για εννέα μήνες το παιδί ακούει πως θα αποκτήσει αδερφάκι, πως θα έχει τώρα να παίζει, να κάνει πλάκες, να φροντίζει. Και τι αποκτά; Ένα πλάσμα που α. δεν έχει χιούμορ, β. συνέχεια κλαίει, γ. δεν έχει ιδέα πώς να παίξει. του Χρήστου Γκόντζου Η φούγκα είναι μια φόρμα μουσικής γραφής που άνθισε στα χρόνια του 17ου αιώνα, της μπαρόκ εποχής όπως την λέμε στην ιστορία της μουσικής. Ορόσημο για την εξέλιξη και την τελειοποίηση της φόρμας αυτής ήταν ο Johan Sebastian Bach με εκατοντάδες φούγκες στην λίστα της εργογραφίας του.
Η ετυμολογία και η μετάφραση της λέξης φούγκα είναι η «Φυγή». Ο όρος αυτός προέκυψε είτε επειδή οι νότες μοιάζουν σαν να κυνηγάνε η μία την άλλη κατά το άκουσμα μιας φούγκας είτε πήρε την σημασία του από την φυγή από το «παλαιό», ενδεχομένως και από τις δύο αυτές περιπτώσεις να εδραιώθηκε ο όρος που σήμερα στα ελληνικά καλούμε ως «φυγή(φούγκα)». Η φούγκα είναι έργο πολυφωνικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κύρια μελωδία που εναρμονίζεται με συγχορδίες(ακόρντα), αλλά υπάρχουν πολλές φωνές που συνυπάρχουν με αυτούσια αυτοτέλεια η καθεμιά. της Μαρίας Σούμπερτ Τυχερός ο γάτος Ξενοφών, γιατί όταν το αποφάσισε να μεταναστεύσει, βρήκε έναν τόπο δικό του να επιστρέψει. Γιατί ο γάτος Ξενοφών του Χρήστου Μπουλώτη, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό νησί που μοιάζει με πεταλούδα και έξω από το αρχαιολογικό του μουσείο πέρασε όλες του τις μέρες. Τις μέρες που ήταν πολλές οι γάτες στο νησί, αλλά και τις μέρες που ήταν λίγες οι γάτες στο νησί. Τις μέρες που μπορούσε να περιδιαβαίνει στα αρχαία και τα εκθέματα του μουσείου και τις ημέρες που έπρεπε να αντέξει τις επιδρομές των ποντικών που ελλείψει άλλων γάτων είχαν αρχίσει να ξεχύνονται στους δρόμους.
Τι συμβαίνει όμως στον ευαίσθητο Ξενοφώντα που δεν σκέφτεται μόνο το φαγητό, αλλά αγαπάει την τέχνη και την ιστορία; Ο Ξενοφώντας μένει μόνος στο νησί. Τα ποντίκια ξεθαρρεύουν και τον πειράζουν, μόνοι φίλοι του τα σπουργίτια. Μόνο που και αυτά φεύγουν κάθε φθινόπωρο για πιο ζεστά κλίματα. Μέχρι που κάποια στιγμή, ο γάτος θα αποφασίσει να πετάξει μαζί τους. Έτσι θα φτάσει στην Αίγυπτο, θα χωθεί σε ένα νέο μουσείο και θα μάθει πολλά, αλλά θα ερωτευτεί και τη Φατιμά, μια γάτα όμορφη Αιγύπτια. Μαζί θα επιστρέψουν στο μικρό σαν πεταλούδα νησί, θα φτιάξουν οικογένεια και θα διώξουν σιγά σιγά τα ποντίκια. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος