ΚΡΙΚΟΣ Η ΜΑΜΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

Υπάρχει μια οικογενειακή ιστορία, κατά την οποία έχω παιδέψει τη μάνα μου επί τρεις ώρες τσιμπώντας και ζουλώντας σπυρί σπυρί τον αρακά για να βγει το «από μέσα» και να πετάξω την «φλούδα». Θυμάμαι επίσης πως ήθελα να τρώω και το σταφύλι ξεφλουδισμένο. Το τι έκανα ή σκέφτηκα όταν γεννήθηκε η μικρότερη αδερφή μας δεν το θυμάμαι, αλλά υπήρχε μια περίοδος που θυμάμαι πως το «μωρό» έπρεπε να επιβιώσει των σχολικών ασθενειών μας, αλλά και πως όταν είχε μεγαλώσει, έπρεπε να την παίζουμε, να την προσέχουμε και τα λοιπά με αποτέλεσμα να παίζουμε τις «φτωχούλες», πως έχουν πεθάνει οι γονείς μας και πως ζούμε μέσα στην φτώχεια και την πείνα. Η Λίζα και εγώ περνούσαμε τέλεια. Η Νατάσα κάπως έτσι βίωσε τα πρώτα της παιδικά τραύματα.
​
Πώς συνδέονται όμως το φαγητό και η σχέση με ένα νέο αδερφάκι; Το φαγητό συνδέεται περισσότερο με την όραση και την γεύση –τις περισσότερες φορές τα μικρά παιδιά αρνούνται να φάνε κάτι απλώς και μόνο επειδή έχει περίεργη εικόνα. Το μικρό αδερφάκι συνδέεται εκτός από τις περιπτώσεις ζήλιας –που είναι ουκ ολίγες- και με την απογοήτευση της προσδοκίας. Για εννέα μήνες το παιδί ακούει πως θα αποκτήσει αδερφάκι, πως θα έχει τώρα να παίζει, να κάνει πλάκες, να φροντίζει. Και τι αποκτά; Ένα πλάσμα που α. δεν έχει χιούμορ, β. συνέχεια κλαίει, γ. δεν έχει ιδέα πώς να παίξει. 

Πραγματικά όμως, πώς συνδέονται αυτά τα δύο;

Μα προφανώς με την ίδια τη μητέρα και την τροφή. Η τροφός μητέρα είναι αυτή που θα κληθεί το μικρό παιδί να αποχωριστεί –βίαια, όπως πιθανά θα το θεωρήσει εκείνο- και να την μοιραστεί με ένα ανεπιθύμητο πλέον πλάσμα. Και το πλέον αναφέρεται στο ότι άλλα περίμενε το παιδί και άλλα του προέκυψαν. Τη μαμά τροφή καλείται να αποχωριστεί όταν αντί για βύζαγμα καλείται να φάει πράσινα πράγματα ή κόκκινα πράγματα ή νερουλά πράγματα που επιπλέουν.

Από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα κυκλοφορούν τα βιβλία «Δε θέλω σούπα!» και «Ουφ ένας αδελφούλης!» του γιατρού και ψυχοθεραπευτή νηπιακής ηλικίας Alberto Pellai και της ψυχοπαιδαγωγού και συγγραφέα Barbara Tamborini, με στόχο να δώσουν κάποιες συμβουλές στους γονείς για τις «προκλήσεις της νηπιακής ηλικίας», όπως αναφέρεται ήδη στο εξώφυλλο των βιβλίων. Στα βιβλία αυτά οι συγγραφείς των βιβλίων ξεδιπλώνουν το σκεπτικό της ανάπτυξης ενός νηπίου, των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι γονείς στην διαπαιδαγώγηση, όταν ξαφνικά το 3-6 χρονών παιδί αρχίσει να διαμαρτύρεται, να μην ακούει με τίποτα, να χτυπάει το πόδι στο πάτωμα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε –ή να εξιστορήσετε. Φυσικά το ζήτημα που προκύπτει στις περιπτώσεις αυτές είναι οι δυσκολίες των παιδιών να εκφράσουν κάτι που και για τα ίδια είναι άγνωστο και που το συνειδητοποιούν μόνο μέσα από το συναίσθημά τους. Πώς λοιπόν μπορούν να σταθούν οι γονείς δίπλα στα παιδιά τους, με υπομονή και επιμονή –μερικές φορές δεν ξέρω πόσο εύκολο ή εφικτό είναι φυσικά αυτό- μέχρι να μπορέσει το παιδί να ξεπεράσει την συναισθηματική αναταραχή, να «γνωρίσει» κάτι νέο και να το αποδεχτεί –ή να το απορρίψει, γιατί όχι;

Τα βιβλία περιλαμβάνουν και μια εικονογραφημένη έμμετρη ιστορία, ένα «νανούρισμα» όπως αναφέρουν οι συγγραφείς, το οποίο προτείνουν στους γονείς αναγνώστες να διαβάσουν στα παιδιά τους. Το κομμάτι αυτό δημιουργικά είναι αρκετά κατώτερο τόσο της θεωρητικής πρότασης, όσο και του πλαισίου μέσα στο οποίο τοποθετούνται τα βιβλία, προσφέρει όμως ίσως μια ιδέα στους γονείς με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να προσεγγίσουν τα παιδιά τους.

​










​Alberto Pellai, Barbara Tamborini
Δεν θέλω σούπα!
Εικονογράφηση: Elisa Paganelli
Μετάφραση: Γιούλη Δελιοπούλου
Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
ISBN: 978-960-19-0733-8
Τιμή: 10,90€

Alberto Pellai, Barbara Tamborini
Ουφ ένας αδελφούλης!
Εικονογράφηση: Elisa Paganelli
Μετάφραση: Γιούλη Δελιοπούλου
Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
ISBN: 978-960-19-0734-5
Τιμή: 10,90€

---