ΈΝΑΣ ΓΑΤΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

1/8/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Τυχερός ο γάτος Ξενοφών, γιατί όταν το αποφάσισε να μεταναστεύσει, βρήκε έναν τόπο δικό του να επιστρέψει. Γιατί ο γάτος Ξενοφών του Χρήστου Μπουλώτη, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό νησί που μοιάζει με πεταλούδα και έξω από το αρχαιολογικό του μουσείο πέρασε όλες του τις μέρες. Τις μέρες που ήταν πολλές οι γάτες στο νησί, αλλά και τις μέρες που ήταν λίγες οι γάτες στο νησί. Τις μέρες που μπορούσε να περιδιαβαίνει στα αρχαία και τα εκθέματα του μουσείου και τις ημέρες που έπρεπε να αντέξει τις επιδρομές των ποντικών που ελλείψει άλλων γάτων είχαν αρχίσει να ξεχύνονται στους δρόμους.

Τι συμβαίνει όμως στον ευαίσθητο Ξενοφώντα που δεν σκέφτεται μόνο το φαγητό, αλλά αγαπάει την τέχνη και την ιστορία; Ο Ξενοφώντας μένει μόνος στο νησί. Τα ποντίκια ξεθαρρεύουν και τον πειράζουν, μόνοι φίλοι του τα σπουργίτια. Μόνο που και αυτά φεύγουν κάθε φθινόπωρο για πιο ζεστά κλίματα. Μέχρι που κάποια στιγμή, ο γάτος θα αποφασίσει να πετάξει μαζί τους. Έτσι θα φτάσει στην Αίγυπτο, θα χωθεί σε ένα νέο μουσείο και θα μάθει πολλά, αλλά θα ερωτευτεί και τη Φατιμά, μια γάτα όμορφη Αιγύπτια. Μαζί θα επιστρέψουν στο μικρό σαν πεταλούδα νησί, θα φτιάξουν οικογένεια και θα διώξουν σιγά σιγά τα ποντίκια.

Οι σκέψεις και οι προβληματισμοί που γεννά η ιστορία του Χρήστου Μπουλώτη είναι πολλοί. Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει το βιβλίο με γνώμονα την σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης, μια χώρα που έχει να επιδείξει αρχαία και πολιτισμό, αλλά τα ποντίκια κινδυνεύουν να την καταλάβουν. Όπου φυσικά καθένας για ποντίκι μπορεί να δει ότι εκείνος κρίνει ανάλογα τις δικές του ιδέες και πεποιθήσεις. Και πως ο πολιτισμός είναι μια έννοια και μια ποιότητα κοινή ασχέτου καταγωγής, ασχέτου χώρας. Πόσο δεν έχει άλλωστε επηρεαστεί η ελληνική αρχαιότητα από τον αιγυπτιακό πολιτισμό, πόσο δεν δυσκολεύεται να ορθοποδήσει και η Αίγυπτος –φορέας και η ίδια μιας βαριάς πολιτιστικής κληρονομιάς;

Στην πρώτη ανάγνωση του βιβλίου προσπάθησα κυρίως να ακολουθήσω την πορεία του Ξενοφώντα, προσπάθησα να ακούσω και εγώ η ίδια την ιστορία ενός γάτου που ονειρεύτηκε πως πετάει –και που τα κατάφερε. Που ταξίδεψε μακριά, ερωτεύτηκε και επέστρεψε σε μια πατρίδα που ευτυχώς για τον ίδιο παρέμεινε ανεξίτηλη περιμένοντας εκείνον να την αλλάξει.

Σκέφτομαι τις χιλιάδες μεταναστών και προσφύγων, τους χιλιάδες Έλληνες που έφυγαν Gastarbeiter στην Γερμανία ονειρευόμενοι κάποια στιγμή να επιτρέψουν στη χώρα τους, την πόλη τους και το χωριό τους. Τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που ονειρεύονται μια μέρα να επιστρέψουν σε έναν τόπο εύφορο και γαλήνιο. Που κράτησαν την ανάμνηση αυτού του τόπου όπως ήταν τη στιγμή που τον άφηναν πίσω (και η καιρό πριν τον αφήσουν) –και που δεν θα τον ξαναβρούν ποτέ, γιατί ο χρόνος προχωράει μπροστά και τίποτα δε μένει ίδιο.

Τυχερός λοιπόν ο Ξενοφών…