ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΊΚΑΡΟΣ ΈΝΑ ΔΩΡΕΑΝ E-BOOK ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ ΣΕ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΥ AXEL SCHEFFLER18/4/2020
του Χρήστου Σούτου Συμπληρώνονται φέτος 108 χρόνια από τότε που ο Τιτανικός, στο παρθενικό του μάλιστα ταξίδι, συνάντησε την μοίρα του και βυθίστηκε στα βάθη του Ατλαντικού. Τι και αν πριν από αυτόν, πολύ δε περισσότερο μετά από το ναυάγιο του, υπήρξαν το ίδιο μεγάλες, αν όχι και μεγαλύτερες τραγωδίες, στις θαλάσσιες και όχι μόνο συγκοινωνίες, το όνομα του ήταν αυτό που "συνδέθηκε" όσο τίποτα άλλο με την έννοια της κάθε τραγωδίας που κόστιζε την ζωή σε ανθρώπους και δημιουργούσε κάθε είδους καταστροφή.
Μοιάζει λίγο οξύμωρο, με βάση τα όσο έχουν συμβεί στην ανθρώπινη ιστορία από τις 15 Απριλίου του 1912 όταν και το κατασκευαστικό θαύμα της ναυπηγικής συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο, να θυμούνται όλοι το ναυάγιο του και να το μνημονεύουν κρατώντας ζωντανή όχι μόνο τη μνήμη όσων χάθηκαν, αλλά και τις αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας που συνοδεύουν την ιστορία. της Μαρίας Σούμπερτ Αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, που δεν την καταλαβαίνω ως τέτοια. Που δεν υπάρχει ένα πρόγραμμα εξωτερικό που θα θέσει τα όρια της εργασίας και των διακοπών, με μοναδική υπενθύμιση τις ταινίες στην τηλεόραση που βλέπουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή, που ο θάνατος και το πένθος προσπαθούν να περάσουν από δίπλα μας –αλλά τα ζούμε με έναν διαφορετικό τρόπο εδώ και έναν μήνα στη χώρα μας, αλλά εδώ και περισσότερους μήνες παρακολουθώντας τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτές τις ημέρες που πενθούμε έναν τρόπο ζωής, ένα κοινωνικό και ένα σχεσιακό μοντέλο που πλέον δεν μπορούν να ακολουθήσουν την επικαιρότητα. Αυτές τις μέρες θυμάμαι τη γιαγιά μου.
Πριν από περίπου μια δεκαετία, η γιαγιά μου πέθανε στο σπίτι μας. Σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι, με μια γυναίκα να κοιμάται μαζί της και να τη φροντίζει, στον ξενώνα του πατρικού μου σπιτιού. Τότε που η κρίση δεν είχε χτυπήσει ακόμα και κάτι τέτοιο ήταν εφικτό. Δεν ξέρω αν λόγω της άνοιας είχε την δυνατότητα στα τελευταία της να εκφράσει αυτό που ήθελε, να ζητήσει κάτι, να επικοινωνήσει κάτι –μετά το τελευταίο εγκεφαλικό μάλιστα έμοιαζε να έχει μείνει εντελώς φυτό. Θυμάμαι όμως ακόμα –και δε νομίζω να το ξεχάσω ποτέ- πως ένα απόγευμα που είχα καθίσει λίγο μαζί της, το στόμα της σχημάτισε τις λέξεις «Θέλω να πεθάνω». Είχα σοκαριστεί. Γιατί δεν ήταν εικόνα ανθρώπου εν ζωή αυτή. Κι εγώ ήθελα να πεθάνει. της Μαρίας Σούμπερτ Πολλές φορές σκέφτηκα πως δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το τι χρειάζεται και δεν χρειάζεται να κάνουμε αυτές τις περίεργες μέρες της κοινωνικής απομόνωσης. Άλλωστε έχουν γραφτεί πολλά και από πολλούς και αξιόλογους επαγγελματίες στο χώρο της ψυχικής υγείας των παιδιών και των εφήβων. Η ίδια η καθημερινότητα όμως, αυτή η παράλογη εναλλαγή των ημερών που συχνά δεν μας επιτρέπει να ξεχωρίσουμε τις ημέρες, που χάνουμε τις ώρες και μοιράζει να είμαστε κολλημένοι σε μια ενδιάμεση κατάσταση, ούτε του τώρα, ούτε του κάποτε, ούτε του τότε –η καθημερινότητα αυτή επιβάλει να ακούσουμε και να διαβάσουμε το τι χρειάζεται να προσπαθήσουμε να κάνουμε. Όχι για να αγχωθούμε αν δεν τα κάνουμε ή αν δεν μας βγαίνουν, αλλά για να έχουμε έναν μπούσουλα, έναν στόχο –να βγούμε από αυτό το συναισθηματικό πλυντήριο που μας στριφογυρίζει γύρω από τον εαυτό μας και δεν μας επιτρέπει να κοιτάξουμε νηφάλια που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή και τι μπορούμε να κάνουμε.
Για όλους αυτούς τους λόγους μας μίλησε και η δραματοθεραπεύτρια και εκφραστική-εικαστική θεραπεύτρια Ειρήνη Καβαλάρη, που ακόμα και αυτές τις ημέρες επικοινωνεί διαδικτυακά με παιδιά και γονείς και προσπαθεί να τους στηρίξει στις δυσκολίες της δικής τους καθημερινότητας. του Χρήστου Σούτου Ο αγαπημένος "Νιόνιος" των Ελλήνων, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στην ιστορία της πατρίδας μας, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, έφυγε σαν σήμερα το 1984 μόνος στο διαμέρισμα που διατηρούσε επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ήταν από τους λίγους που μπορούσε στην ίδια ταινία, για να μην πω στην ίδια σκηνή, να περάσει από την απόλυτη κωμωδία σε δραματική κατάσταση, προκαλώντας με διαφορά λίγων λεπτών το γέλιο και τη συγκίνηση.
Η καριέρα του ήταν μεγάλη, τόσο χρονικά όσο και σε επιτυχίες, σε όλα τα επίπεδα. Στον κινηματογράφο έπαιξε σε πάνω από 130 ταινίες, φθάνοντας κάποια στιγμή να γυρίζει μέσα σε μια σεζόν μέχρι και δέκα, στο θέατρο πήρε μέρος σε ορισμένες από τις σπουδαιότερες παραστάσεις του καιρού του, με το Μεγάλο μας Τσίρκο σαφέστατα να ξεχωρίζει, ενώ πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του και στην μικρή οθόνη με τον χαρακτηριστικό ρόλο του κυρ- Γιώργη στο Λούνα - Παρκ να τον καθιερώνει και στην συνείδηση του υπό διαμόρφωση τηλεοπτικού κοινού. της Μαρίας Σούμπερτ Κλείνοντας έναν μήνα κοινωνικής απομόνωσης –δεν μπορεί αυτή η σκέψη να λείψει από κάθε τι που γράφω αυτές τις μέρες- με ένα πεντάχρονο παιδί στο σπίτι που αποκόπηκε βίαια από την καθημερινότητά του και την ρουτίνα σε ένα σχολείο που είχε αρχίσει να μαθαίνει και να αγαπά, σκέφτομαι τι άλλο έχει βάλει το παιδί αυτό σε αναμονή και πώς μπορώ μέσα από το παιχνίδι να το βοηθήσω να συνεχίσει το δρόμο του με ασφάλεια. Δεν είμαι εκπαιδευτικός, ούτε θα αναλάβω ποτέ το ρόλο τους. Δεν μπορώ να της μάθω αυτά που θα μάθει στην τάξη με μια ομάδα που έχει συγκεκριμένους κανόνες και τρόπο λειτουργίας, που έχει σα στόχο τη μάθηση. Θα της δώσω όμως βιβλία να δει και να παίξει. Βιβλία που δεν είναι ακόμα ώρα της να αποκωδικοποιήσει, αλλά που θα θρέψουν τη φαντασία της. Βιβλία γεμάτα γράμματα που γίνονται εικόνες.
Υπάρχουν πολλές δυνατότητες να μάθει κανείς τα γράμματα. Θυμάμαι ακόμα τις γραμμούλες με τις καμπουρίτσες στο τετράδιο της Α΄ Δημοτικού, θυμάμαι το αναγνωστικό και τις πρώτες λέξεις –παρ’ ότι τις μάθαινα απ’ έξω, προκαλώντας εγκεφαλικά στη μητέρα μου και στη δασκάλα του σχολείου. Ευτυχώς οι προβλέψεις δεν επιβεβαιώθηκαν και δεν έμεινα στούρνος για μια ολόκληρη ζωή. Αναρωτιέμαι όμως τι είναι τα γράμματα. Είναι απλώς σύμβολα μιας γλώσσας; Είναι το γραφικό αποτέλεσμα των ήχων που παράγει κάθε λαός; Είναι τα συνδετικά αυτά στοιχεία που όλα μαζί σε συγκεκριμένες ενώσεις βγάζουν νόημα; Ή είναι φορείς ενέργειας –ενεργητικής ή παθητικής- που κινητοποιούν τη φαντασία, τη σκέψη και το σώμα ΚΠΙΣΝ #SNFCC @ HOME ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ Η ΑΝΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΟΝ ΜΟΣΚΩΒ ΣΕΛΗΜ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ13/4/2020
του Χρήστου Σούτου Πραγματικά δεν ξέρω πως θα προχωρήσει και θα τελειώσει αυτή η χρονιά, αλλά η αλήθεια είναι πως το 2020 δεν θα μείνει με θετικό πρόσημο στην ανθρώπινη ιστορία. Από την μία η παγκόσμια υγειονομική κρίση που έφερε στην ζωή μας η πανδημία του κορονοϊού με τα θύματα από αυτήν να αυξάνονται διαρκώς και από την άλλη οι συνεχιζόμενες απώλειες μεγάλων προσωπικοτήτων που κάνουν την πατρίδα μας φτωχότερη. Την κάνουν μάλιστα φτωχότερη σε μια εποχή που οι φωνές και οι απόψεις τους είναι ίσως περισσότερο απαραίτητες από ποτέ. Μια τέτοια μεγάλη απώλεια είχαμε και χθες με τον θάνατο του Περικλή Κοροβέση. Η Αριστερά, μετά την απώλεια του Μανώλη Γλέζου, μιας εμβληματικής μορφής του αγώνα για την Δημοκρατία και ενάντια στον φασισμό, θρηνεί έναν πραγματικό αγωνιστή της ζωής, έναν πραγματικά σκεπτόμενο άνθρωπο τον Περικλή Κοροβέση.
Προσωπικότητες σαν τον εκλιπόντα δεν "ανήκουν" σε μια μόνο πολιτική παράταξη, σε ένα μόνο κόμμα ή πολιτικό ρεύμα. Το ακριβώς αντίθετο. Αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της πνευματικής κληρονομιάς ολόκληρου του λαού. Με άλλα λόγια "ανήκουν" σε όλους τους Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι για ένα ανένταχτο και επαναστατικό πνεύμα, όπως υπήρξε ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης, το ρήμα ανήκω ακούγεται οξύμωρο. Ίσως και να είναι, όμως, η χρήση του υποδηλώνει και την αναγκαιότητα όλοι μας να αποκτήσουμε γνώση του έργου του, των αγώνων του και του τρόπου σκέψης του. Μόνο έτσι θα αντιληφθούμε τόσο το μέγεθος του όσο και το πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μας να παλεύουμε καθημερινά για τις ιδέες μας, τα πιστεύω μας και κυρίως για την ελευθερία του διπλανού μας. Κεφαλλονίτης στην καταγωγή, γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1941. Σπούδασε θέατρο στο Παρίσι με σημαντικές προσωπικότητες να βρίσκονται κοντά του. Δημήτρης Ροντήρης, Κορνήλιος Καστοριάδης, αλλά και σπουδαίοι Γάλλοι όπως ο Ρολάν Μπαρτ γίνονται δάσκαλοι του και του δημιουργούν το απαραίτητο υπόβαθρο για ότι ακολούθησε. της Μαρίας Σούμπερτ Πόσες χιλιάδες λίρες θα χρειάζονταν για να φτιάξουμε έναν νέο άνθρωπο κατά το πρότυπο του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς; Ο Bill Bryson μας ενημερώνει πως θα χρειαστούμε περίπου 96.546,79 λίρες –αν και τώρα με το Brexit και την πανδημία θα πρέπει να δούμε αν θα λειτουργήσει αρνητικά ο πληθωρισμός. Τόσο είναι το ποσό που κοστολογείται περίπου για την αγορά όλων των χημικών στοιχείων που χρειάζονται για την λειτουργία του ανθρώπινου σώματος. Ταυτόχρονα όμως πόσο θα μπορούσε να κοστολογηθεί η «ψυχή» του ανθρώπου; Αυτή δυστυχώς δεν μπορούμε να την κοστολογήσουμε, γιατί δεν είναι μια μετρήσιμη ποσότητα. Δεν είναι κάτι χειροπιαστό, παρ’ ότι ο συγγραφέας μας γνωρίζει τους αδένες εκείνους που παλαιότερα πίστευαν πως κατοικούσε μέσα τους η ψυχή.
Ο Bill Bryson μας συστήνει ίσως το γνωστό σε εμάς, αλλά ταυτόχρονα εντελώς άγνωστο, σώμα μας –πώς λειτουργεί, από τι αποτελείται, την ιστορία της ιατρικής και των ανακαλύψεων γύρω από κάθε μέλος του σώματός μας. Ταυτόχρονα όμως αποκαθιστά την ιστορική θέση διαφόρων ερευνητών και επιστημόνων που λησμονήθηκαν επειδή η ανακάλυψή τους δεν μπόρεσε στην εποχή της να γίνει κατανοητή, αλλά και αμφισβητεί παγκόσμια δεδομένα. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος