Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΙΣΙΩΣΗΣ

14/4/2020

της Μαρίας Σούμπερτ

Πολλές φορές σκέφτηκα πως δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το τι χρειάζεται και δεν χρειάζεται να κάνουμε αυτές τις περίεργες μέρες της κοινωνικής απομόνωσης. Άλλωστε έχουν γραφτεί πολλά και από πολλούς και αξιόλογους επαγγελματίες στο χώρο της ψυχικής υγείας των παιδιών και των εφήβων. Η ίδια η καθημερινότητα όμως, αυτή η παράλογη εναλλαγή των ημερών που συχνά δεν μας επιτρέπει να ξεχωρίσουμε τις ημέρες, που χάνουμε τις ώρες και μοιράζει να είμαστε κολλημένοι σε μια ενδιάμεση κατάσταση, ούτε του τώρα, ούτε του κάποτε, ούτε του τότε –η καθημερινότητα αυτή επιβάλει να ακούσουμε και να διαβάσουμε το τι χρειάζεται να προσπαθήσουμε να κάνουμε. Όχι για να αγχωθούμε αν δεν τα κάνουμε ή αν δεν μας βγαίνουν, αλλά για να έχουμε έναν μπούσουλα, έναν στόχο –να βγούμε από αυτό το συναισθηματικό πλυντήριο που μας στριφογυρίζει γύρω από τον εαυτό μας και δεν μας επιτρέπει να κοιτάξουμε νηφάλια που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή και τι μπορούμε να κάνουμε.

Για όλους αυτούς τους λόγους μας μίλησε και η δραματοθεραπεύτρια και εκφραστική-εικαστική θεραπεύτρια Ειρήνη Καβαλάρη, που ακόμα και αυτές τις ημέρες επικοινωνεί διαδικτυακά με παιδιά και γονείς και προσπαθεί να τους στηρίξει στις δυσκολίες της δικής τους καθημερινότητας.

«Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που πολλές φορές φαντάζει ψεύτικη. Η καραντίνα των τελευταίων εβδομάδων έχει επιφέρει διάφορα προβλήματα και αναστάτωση της καθημερινότητας. Ειδικά στις οικογένειες με ανήλικα παιδιά τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν πολλαπλές δυσκολίες. Από τη μια πλευρά είναι το θέμα της εργασίας και της παράλληλης φροντίδας των παιδιών και από την άλλη πλευρά είναι η σχέση γονέων – παιδιών, αλλά και των παιδιών μεταξύ τους σε μια τέτοια νέα συνθήκη.

Αυτό που χρειάζεται να είναι ξεκάθαρο τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν έχουμε διακοπές. Θα είναι πολύ πιο εύκολο και για το τώρα αλλά και για το μετά της καραντίνας να συνεχιστεί το καθημερινό πρόγραμμα και η ρουτίνα των παιδιών καθώς και το να υπάρχουν όρια και κανόνες. Δηλαδή τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται και να ξυπνάνε πιο κοντά στις ώρες που το έκαναν καθημερινά, θα πρέπει να έχουν δραστηριότητες και να αθλούνται έστω μέσα στο σπίτι ώστε να εκτονώνονται. Να κάνουν πράγματα δημιουργικά και να μαθαίνουν νέα πράγματα που θα κρατάει το μυαλό τους ενεργό. Επίσης καλό είναι να αποφεύγονται οι πολλές ώρες σε υπολογιστή ή video παιχνίδια γιατί τα παιδιά γίνονται λιγότερο ενεργητικά.

Μη φοβάστε να βάζετε όρια. Τα όρια βοηθάνε τα παιδιά να νιώθουν ασφάλεια και ότι κάποιος άλλος τα προστατεύει. Δε χρειάζεται να νιώθουν ότι δεν υπάρχει πλαίσιο και ότι όλα είναι ρευστά. Χρειάζεται να νιώθουν καλά και ασφαλή και ότι απλώς είναι μια δύσκολή περίοδος που όμως μαθαίνουμε να την διαχειριζόμαστε.

Τα παιδιά δε χρειάζεται να ξέρουν όλες τις περιττές πληροφορίες για τον ιό ούτε να βλέπουν στην τηλεόραση όλες τις ειδήσεις. Δε χρειάζεται γενικά να φορτώνουμε τα παιδία με έξτρα άγχος και φοβίες. Αντ’ αυτού είναι μια καλή ευκαιρία για μια οικογενειακή αναπλαισίωση του χαμένου χρόνου. Μπορούμε αντί να αγχωνόμαστε, παρακολουθώντας όλη την ειδησεογραφία για την επιδημία, να έρθουμε πιο κοντά στα παιδιά και να παίξουμε μαζί τους. Να μιλήσουμε για τις ανησυχίες τους και τα όνειρά τους. Να τα καταλάβουμε και να τα ζήσουμε περισσότερο, κάτι που δυστυχώς δεν μας επέτρεπαν πριν οι ρυθμοί της καθημερινότητας. Ας δούμε αυτόν τον εγκλεισμό με μια πιο θετική ματιά και ας δούμε τι είναι πιο σημαντικό και για εμάς για το μετά της καραντίνας. Ίσως είναι μια ευκαιρία να δούμε τα «θέλω» μας και ότι μπορούμε με λιγότερα πράγματα να ζήσουμε περισσότερες ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές».