της Μαρίας Σούμπερτ Ένα κορίτσι μεγαλώνει στα Τρίκαλα όταν ξεσπάει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και εντάσσει την Ελλάδα στις χώρες που θα δεινοπαθήσουν από το μίσος και τον παραλογισμό του φασισμού, όταν οι ίδιοι οι Έλληνες θα διχαστούν ανάμεσα σε αυτούς που θα ανέβουν στο βουνό και εκείνους που θα χαιρετίσουν φασιστικά τα ιταλικά και γερμανικά καμιόνια όπως θα περνάνε το δρόμο.
Όταν μάλιστα το κορίτσι αυτό είναι Εβραία, οι δυσκολίες είναι περισσότερες. Ίσως όχι από την αρχή. Στην πορεία όμως θα γίνουν. Θα χρειαστεί να κρυφτούν. Να τρέξουν. Θα χωριστούν από τους οικείους και αγαπημένους. Η Ρεβέκκα θα βρεθεί κρυμμένη σε έναν νερόμυλο, όταν θα έχουν πιάσει τον μικρό της αδερφό και τη μητέρα της οι Γερμανοί και θα τους έχουν φορτώσει στο αυτοκίνητο με προορισμό τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Μαμά, θέλω κι εγώ να έρθω εκδρομή με το αυτοκίνητο», φωνάζει ο μικρός Οβαδίας που παραλίγο να είχε σωθεί, και οι Γερμανοί τον ξαναπιάνουν. Είναι ίσως η πιο συγκλονιστική φράση του μυθιστορήματος της Μαρούλας Κλιάδα «Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα», γιατί σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η αδυναμία του παιδιού να συλλάβει τον παραλογισμό του φασισμού. Γιατί θα έπρεπε να είναι κακή μια βόλτα με αυτοκίνητο; «IONESCO BLUES» ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΣΟΦΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ ΈΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ ΓΙΑ 8 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ6/3/2020
της Λίλας Παπαπάσχου Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννης Νταλιάνης είναι ο ορισμός αυτού που λέμε «τζέντλεμαν», διαθέτοντας μία έμφυτη ευγένεια και την σιγουριά του δημιουργού που μιλάει πρωτίστως μέσα από τη δουλειά του.
Έχοντας ερμηνεύσει μία σειρά από αξιοσημείωτους ρόλους στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, φέτος λαμβάνει μέρος για δεύτερη χρονιά στον επιτυχημένο Γιούγκερμαν που συνεχίζει την θριαμβευτική του πορεία και το 2020, αλλά και στη νέα παραγωγή του Θεάτρου Πορεία «Δόξα Κοινή» από την Οδό των Φιλελλήνων, σε σύνθεση κειμένου Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Ο αξιόλογος καλλιτέχνης μας μίλησε μεταξύ άλλων για τις δύο σημαντικές παραστάσεις που συμμετέχει, για όσα των θλίβουν και όσα του δίνουν δύναμη να συνεχίζει δημιουργικά, αλλά και τη μακρόχρονη και πολύ γόνιμη συνεργασία του με τη σύζυγό του και εξίσου δημοφιλή ηθοποιό και σκηνοθέτη Μαριλίτα Λαμπροπούλου, που αυτήν την εποχή παρουσιάζει στο Θέατρο Skrow την σπαρταριστή πολιτική φάρσα «Το Βρακί». Τον ευχαριστούμε για όσα μοιράστηκε μαζί μας και ανανεώνουμε το ραντεβού μας μαζί του στο Θέατρο Πορεία, αυτήν τη φορά για την παράσταση "Δόξα Κοινή"... Η ΟΜΑΔΑ ΣΚΑΛΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΑ «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΒΙΑΣ» ΤΟΥ MARK RAVENHILL ΑΠΟ 30/3 ΣΤΟΝ ΤΕΧΝΟΧΩΡΟ ΦΑΜΠΡΙΚΑ5/3/2020
του Μιχάλη Λαγάνη Έχοντας παρακολουθήσει την παράσταση «Αν αργήσω κοιμήσου…», του Άκη Δήμου (σύντομα θα δημοσιευτεί και η κριτική μας), θελήσαμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα την αξιόλογη και πολύ ταλαντούχα ηθοποιό και σκηνοθέτη Τατού Δέδε, μιλώντας μαζί της για την πρώτη αμιγώς θεατρική δουλειά της, που παρουσιάζεται στο αγαπημένο Faust, για την εταιρεία Τατού και τα μελλοντικά σχέδια της, αλλά και για το θέατρο γενικότερα που κατά κοινή ομολογία περνάει μία κρίση, με το 2020 να είναι μία από τις πιο δύσκολες χρονιές για το χώρο.
Παραμένοντας θετικοί και αισιόδοξοι και πιστεύοντας διαχρονικά στη μαγεία του θεάτρου, την ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο της και τις πολύ ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές τοποθετήσεις της και... σας την παραδίδουμε! της Μαρίας Σούμπερτ Τι είναι αυτό που μας κάνει να σηκώνουμε τοίχους;
Ποιο τραύμα μας εμποδίζει να εμπιστευτούμε, να ανοιχτούμε, να επενδύσουμε –με όλο το ρίσκο που αυτό περιλαμβάνει- ώστε να σχετιστούμε με τους άλλους; Κυρίως όταν οι άλλοι μας φαίνονται τόσο διαφορετικοί και τόσο ξένοι; Όταν μοιάζουν με άγρια θηρία και γίγαντες; Οι τοίχοι που σηκώνουμε τις περισσότερες φορές έρχονται καταρχήν για να μας προστατεύσουν. Μία απώλεια, μια ματαίωση, μια απογοήτευση που κινδυνεύει να μας οδηγήσει στην κατάρρευση συχνά οδηγούν στην ανύψωση του τοίχους. Τότε που οι Άλλοι μοιάζουν επικίνδυνοι και απειλητικοί, όταν εμείς στη μοναξιά μας νιώθουμε ασφαλείς. Άλλωστε εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Ο Αμερικανός συγγραφέας και εικονογράφος Jon Agee μοιάζει να αναρωτιέται κι εκείνος πάνω στην ίδια προβληματική, μόνο που προχωράει το σκεπτικό του ένα βήμα παραπέρα. Ο Τοίχος θα μας κρατήσει ασφαλείς από τους Άλλους, αλλά δεν θα επιτρέψει και σε κανέναν να το διαπεράσει όταν εμείς κινδυνεύσουμε πίσω από αυτό. Γιατί τα τείχη που σηκώνουμε μπορεί να μας ανακουφίζουν σιγά σιγά, με τον καιρό όμως μας απομονώνουν, μας εγκλωβίζουν και εντέλει κινδυνεύουμε να μας εξοντώσουν χωρίς κανείς να το καταλάβει. Στην περίπτωση του παραμυθιού του Jon Agee όμως, «Ένας τοίχος στη μέση του βιβλίου», ο κίνδυνος αυτός αποτρέπεται όταν ο γίγαντας από την άλλη πλευρά του τοίχου αποφασίσει απλώς να βάλει το χέρι του στην άλλη πλευρά και να σώσει τον ιππότη μας. Γιατί ο δικός του ιππότης ενώ νομίζει πως είναι ασφαλής στην δική του πλευρά του τοίχου, συνειδητοποιεί ξαφνικά πως μια μεγάλη πλημμύρα τον απειλεί –τα συναισθήματά του που δεν μπορούν να εκφραστούν, ίσως; |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος