ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΤΟΥ ΔΕΔΕ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΟ FAUST«ΑΝ ΑΡΓΗΣΩ ΚΟΙΜΗΣΟΥ…» ΤΟΥ ΑΚΗ ΔΗΜΟΥ

του Μιχάλη Λαγάνη

Έχοντας παρακολουθήσει την παράσταση «Αν αργήσω κοιμήσου…», του Άκη Δήμου (σύντομα θα δημοσιευτεί και η κριτική μας), θελήσαμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα την αξιόλογη και πολύ ταλαντούχα ηθοποιό και σκηνοθέτη Τατού Δέδε, μιλώντας μαζί της για την πρώτη αμιγώς θεατρική δουλειά της, που παρουσιάζεται στο αγαπημένο Faust, για την εταιρεία Τατού και τα μελλοντικά σχέδια της, αλλά και για το θέατρο γενικότερα που κατά κοινή ομολογία περνάει μία κρίση, με το 2020 να είναι μία από τις πιο δύσκολες χρονιές για το χώρο.

Παραμένοντας θετικοί και αισιόδοξοι και πιστεύοντας διαχρονικά στη μαγεία του θεάτρου, την ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο της και τις πολύ ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές τοποθετήσεις της και... σας την παραδίδουμε!

Πείτε μας ποιος ήταν ο λόγος που ανεβάσετε φέτος την παράσταση «Αν Αργήσω Κοιμήσου...», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του  Άκη Δήμου;
 
Ο βασικός λόγος ήταν η συνεργάτης μου Κλειώ Λιάβα. Σχεδιάζοντας τι θα κάναμε για την χρονιά 2019-2020 μου πρότεινε αυτό το κείμενο. Αγαπημένο της, καθώς και αγαπημένος της θεατρικός συγγραφέας ο Άκης Δήμου. Δεν είχα καταπιαστεί με αμιγώς θεατρικό κείμενο μέχρι τότε και στην αρχή είχα έναν δισταγμό. Μόλις το διάβασα, όμως, ήμουν σίγουρη ότι αυτό ήθελα να κάνω. Το κείμενο του Άκη Δήμου, ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, με έκανε να θέλω να σκηνοθετήσω, να θέλω να κάνω θέατρο. Ένα κείμενο φρέσκο, με βάθος και χιούμορ, βγαλμένο από την Ελληνική πραγματικότητα, με ήρωες που συναντάει ο καθένας στην πορεία της ζωής του, και με στιγμές προσωπικές που όλοι έχουμε ζήσει. Ο έρωτας στις στιγμές παρακμής του, σε στιγμές παρενόχλησης, σε στιγμές απογοήτευσης. Κάτι που δύσκολα κανείς επιλέγει να προβάλει όταν μιλάει για έρωτα. Αυτό για εμένα ήταν από μόνο του ένα παζλ που ήθελα να λύσω.

"Αν αργήσω, κοιμήσου..." του Άκη Δήμου,
​σε σκηνοθεσία Τατού Δέδε, στο Faust.
Μια παράσταση για την "σκοτεινή" πλευρά του έρωτα...

Τι είναι για σας ο έρωτας, τον οποίο πραγματεύεται το έργο; Εφικτός και αιώνιος ή ανέφικτος, ανυπέρβλητος και πρόσκαιρος ; Στο τέλος του βιβλίου και της παράστασης πιστεύετε ότι ο συγγραφέας δίνει τη δική του απάντηση ή την αφήνει στη κρίση του αναγνώστη - θεατή;
 
Θα μείνω ανάμεσα στα δύο. Για εμένα ο έρωτας είναι εφικτός, αλλά και πρόσκαιρος. Είναι σαν ένα πυροτέχνημα. Λαμπερό όταν σκάει αλλά απογοητευτικό όταν τελειώνει και σβήνουν αργά οι λάμψεις του στον ουρανό. Αυτό που μένει στο τέλος είναι η αγάπη, η συντροφικότητα, η υπομονή και η επιμονή. Αν δεν υπάρχουν αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο έρωτας από μόνος του δεν φτάνει. Στο τέλος του βιβλίου αλλά και της παράστασης, κατά την δική μου ματιά, ο συγγραφέας μας λέει ότι ο δρόμος του έρωτα, και κατ’επέκταση μίας σχέσης, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Έχει και σκοτεινά κομμάτια, τσακωμούς, απέχθεια του ενός προς τον άλλον. Ακόμα και αν καταφέρεις να περάσεις το σημείο της γνωριμίας και καταλήξεις σε μία δέσμευση,  τα πράγματα δεν θα είναι ρόδινα. Και αυτό με ενδιαφέρει και εμένα μέσα από την σκηνοθεσία, να προβάλω. Η αγάπη δεν μετριέται μόνο από τις καλές στιγμές. Μετριέται και από τις κακές, τις συγκρούσεις, τον θυμό, τις εντάσεις. Εκεί δοκιμάζονται οι άνθρωποι και τότε μόνο μπορούν να δουν αν υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι αγάπης μέσα τους για την/τον σύντροφο τους. Όπως λέει και το κείμενο “Φιλί;” “Ναι φιλί. Ξεχάστηκα.” “Είσαι εντάξει τώρα; Να φύγω;”. Αυτό το “νοιάξιμο” της τελευταίας στιγμής, είναι για εμένα ο πυρήνας κάθε σχέσης. Ότι κι αν γίνει, μέσα μου, υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι αγάπης για εσένα. Αν αυτό χαθεί, χάνεται η “μαγεία”...
 
Κατά τη διάρκεια της παράστασης βλέπουμε ότι στηρίζεστε πάρα πολύ στην επαφή των ηθοποιών με το κοινό.  Η διαδραστικότητα βοηθά ή αλλοιώνει τη φυσιογνωμία ενός έργου;
 
Η διαδραστικότητα για εμένα σε όλες μου τις δουλειές είναι πολύ σημαντική. Είτε είναι μεταξύ των ηθοποιών, είτε μεταξύ των ηθοποιών και της τεχνολογίας που χρησιμοποιώ, είτε μεταξύ του κοινού και των ηθοποιών. Θεωρώ ότι έχοντας περάσει στην εποχή της τεχνολογίας, της άμεσης επαφής μας με την κοινωνία στην οποία ζούμε, είτε μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, είτε μέσα από το κινητό μας (είμαστε διαθέσιμοι  ανά πάσα στιγμή, σε όποιο σημείο της γης και αν βρισκόμαστε), η διαδραστικότητα είναι κομμάτι της ζωής μας. Και στο θέατρο, βοηθά ώστε η δράση στην σκηνή να αγγίξει πιο άμεσα το κοινό. Μέσω των διάφορων εφαρμογών, οι άνθρωποι, ακόμα και διάσημοι, σταρ, επιστήμονες κλπ μιλούν πια άμεσα στο κοινό τους, προβάλουν την καθημερινή τους ζωή, την οικογένειά τους, και το backstage της εικόνας τους. Πράγμα, που σε εποχές Μέριλιν Μονρόε, Αλίκης Βουγιουκλάκη, κλπ, ήταν αδιανόητο. Το θέατρο, λοιπόν, ή και γενικά οι παραστατικές τέχνες, θεωρώ ότι οφείλουν να εμπεριέχουν το στοιχείο αυτό. Ειδικά με ένα τέτοιο κείμενο, σημερινό, με χαρακτήρες που ο καθένας μπορεί να συναντήσει στον δρόμο, στην καθημερινότητά του κλπ, η διαδραστικότητα ήταν δεδομένη. Με αυτή την λογική χρησιμοποίησα και την εφαρμογή που έφτιαξε η συνεργάτης μου Melanie Thewlis. Το Cupidgram.

Η Τατού Δέδε σκηνοθετεί μία παράσταση για τον έρωτα που είναι εφικτός...αλλά και πρόσκαιρος...

Στο παρελθόν υπήρχαν τα λεγόμενα «μπουλούκια» μέσα από τα οποία αναδείχθηκαν κάποιες/κάποιοι από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες και Έλληνες  ηθοποιούς. Σήμερα, είναι οι θεατρικές ομάδες και τα εργαστήρια κάτι αντίστοιχο ;
 
Δυστυχώς σπάνια. Υπάρχει μία τάση οι μικρές θεατρικές ομάδες να κινούνται αυτοσχέδια, αλλά στην προσπάθεια τους αυτή ξεχνούν πολλές φορές την ουσία αυτής της δουλειάς. Την Υποκριτική. Στην παράσταση αυτή, δημιουργήθηκε η αίσθηση του μπουλουκιού πραγματικά, μέσα όμως από την υποκριτική δουλειά, και την έρευνα με τους ηθοποιούς. Ο τρόπος που προσεγγίστηκε το έργο, δεν ήταν εξαρχής να δωθεί μία φόρμα αλλά να ειπωθεί το κείμενο με απόλυτη  συνέπεια στην γραφή του, την μελωδία του και το ύφος του συγγραφέα. Αυτό μας οδήγησε στην πηγή του Ελληνικού Θεάτρου, κατά την ταπεινή μου γνώμη, που είναι το θεατρικό κείμενο. Από εκεί ξεπήδησαν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες και η παράσταση πήρε την μορφή της, η οποία φέρνει κατά πολύ σε αυτή του μπουλουκιού. Όπως σωστά είπατε, από εκεί ξεπήδησαν μεγάλοι ηθοποιοί, ακριβώς γιατί η αγάπη τους για το κείμενο και την υποκριτική, ήταν μεγαλύτερη από τα κοστούμια, τον χώρο, τα φώτα κλπ… Ήταν αμιγώς θεατρίνοι. Αυτό είναι και ένα κομμάτι αυτού του κειμένου, αλλά και του ίδιου του Άκη Δήμου, που με κάνει να το αγαπώ τόσο πολύ. Είναι ένα κείμενο που αγαπάει το θέατρο και κατ’επέκταση την υποκριτική τέχνη.
 
Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι εκφράζουν έντονες διαφωνίες σχετικά με τον πολύ μεγάλο αριθμό παραστάσεων και θεατρικών σκηνών που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Επίσης υποστηρίζουν ότι αυτό αλλοιώνει την εικόνα του θεάτρου απέναντι σε ένα κοινό που έχει γίνει πιο απαιτητικό. Η άποψη σας ;
 
Η άποψη μου είναι η ίδια με παραπάνω. Δεν θεωρώ ότι η ποσότητα είναι αυτή που αλλοιώνει την εικόνα του Θεάτρου στην Ελλάδα, αλλά η ποιότητα. Μακάρι το κοινό να είναι απαιτητικό και να βοηθήσει τους καλλιτέχνες του Θεάτρου να ξαναβρούν τον πυρήνα τους. Για εμένα, αυτό είναι που έχει χαθεί. Το κείμενο, ο στόχος του ηθοποιού να παίξει και όχι να προβληθεί. Αυτό θα ήταν χρήσιμο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να διδάσκεται πρώτο στις Δραματικές Σχολές και τα εργαστήρια. Το γιατί. Γιατί θέλει κανείς να γίνει ηθοποιός; Γιατί θέλει να κάνει θέατρο; Γιατί να βρίσκεται πάνω στην σκηνή; Ένας καρδιακός φίλος, και σημαντικός ηθοποιός του Ελληνικού Θεάτρου που πρόσφατα έφυγε από την ζωή, ο Μήτσος Γιαννακόπουλος,  μου είχε πει κάποτε: “Ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που ρωτάει “Γιατί;”. Αυτός που συνέχεια ψάχνει, ερευνά. Και όχι αυτός που απλά λέει τα λόγια του.
 
Περνά κρίση το ελληνικό θέατρο και αν ναι, ποιοι είναι οι λόγοι στους οποίους οφείλεται; Τι πρέπει να αλλάξει ;
 
Ναι. Είναι σαφές ότι περνάει κρίση. Οι λόγοι είναι πολλοί και, σίγουρα, κάποιοι από αυτούς υποκειμενικοί, οπότε δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Σε γενικά πλαίσια όμως, θα έλεγα η αδιαφορία, η απαξίωση του κειμένου, της υποκριτικής τέχνης και των ίδιων των επαγγελματιών του Θεάτρου. Στην Ελλάδα, ακόμα και τώρα, το 2020, όταν λες ότι δουλεύεις στο Θέατρο, θεωρείσαι άνεργος, χωρίς ασχολία, ή ότι κάνεις το χόμπι σου. Αυτό περνάει στην μενταλιτέ των ηθοποιών αλλά και των ανθρώπων που εργάζονται στο ελεύθερο Θέατρο, (εκτός των μεγάλων κρατικών Θεάτρων) και ενυπάρχει μία προχειρότητα, μία αδιαφορία και κανένας επαγγελματισμός. Αυτό χρειάζεται να αλλάξει κατά την γνώμη μου. Χωρίς πειθαρχεία, επαγγελματισμό και σεβασμό στην εργασία, κανένας τομέας δεν θα προόδευσε ποτέ. Πόσο μάλλον η Τέχνη. Που είναι από την φύση της ελευθεριακή. Αυτό πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει. Η νοοτροπία. Και από εκεί και πέρα θα έχουμε ανοιχτό πεδίο, κοινή βάση, για να μιλήσουμε για την εξέλιξη του Ελληνικού Θεάτρου, την Θεατρική Τέχνη και ούτω καθεξής.
 
Ποια είναι τα άμεσα και μακροπρόθεσμα σχέδια της εταιρείας Τατού ;
 
Η εταιρεία ΤΑΤΟΥ φέτος κλείνει 10 χρόνια λειτουργίας. Και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Γιατί αγωνίστηκα και δούλεψα σκληρά για να φτάσω μέχρι εδώ. Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος. Υπάρχει ένα καλλιτεχνικό σχέδιο για την επόμενη σαιζόν. Είμαι σε συζητήσεις με τις συνεργάτιδές μου. Σίγουρα όμως στόχος μου είναι η σκηνοθεσία. Αγαπώ αυτή την δουλειά, με γεμίζει και σιγά σιγά βρίσκω και συνεργάτες που μοιραζόμαστε όνειρα και δημιουργία. Γιατί κάτι που έμαθα καλά αυτά τα 10 χρόνια είναι ότι μόνη/ μόνος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Χρειάζεται ομάδα, συνεργάτες και αγάπη.

​ΑΝ ΑΡΓΗΣΩ, ΚΟΙΜΗΣΟΥ…
του Άκη Δήμου
Faust Bar Theater
Πρεμιέρα 24 Φεβρουαρίου
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 20:30
 
Για το 2020 η σκηνοθέτης Τατού Δέδε παρουσιάζει την πρώτη της αμιγώς θεατρική δουλειά, αναλαμβάνοντας ένα έργο ενός από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, του Άκη Δήμου. Η σκηνοθέτης, μαζί με τη δημιουργική της ομάδα, αποπειράται να παρουσιάσει επί σκηνής ένα θεατρικό σύμπαν γεμάτο εικόνες με  ετερόκλητα στοιχεία και μεγάλες δόσεις χιούμορ.  Οι πολυδιάστατοι χαρακτήρες αγγίζουν τα όρια της υπερβολής, ερωτεύονται, μοιράζονται προσωπικές στιγμές και σκέψεις με έντονη εξομολογητική διάθεση.

Ποιος, όμως, είναι τελικά ο τρόπος που ερωτευόμαστε σήμερα;
Μπορούμε να ερωτευτούμε αληθινά μέσα από τον εικονικό κόσμο των social media;
Ένα ταξίδι ερωτικής ενηλικίωσης μέσα από το πρίσμα του ανεκπλήρωτου.
 
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία: Τατού Δέδε
Ηθοποιοί: Μαργαρίτα Σιώτου, Θωμάς Κοτζαμάνης
Δραματουργία: Κλειώ Λιάβα
Πρωτότυπη Μουσική: Ορέστης Ντάντος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Μαριέττα Παυλάκη
Technology expert: Melanie Thewlis
Μουσική Επιμέλεια: Η Ομάδα
Φωτογραφία: Χριστίνα Γεωργιάδου
Σχεδιασμός Αφίσας και promo υλικού: Κλεάνθης
Γραφιστική Επιμέλεια: Χριστίνα Σηφιανού
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ιωάννα Ιακωβίδη
Βίντεο Παράστασης / Trailer: Νίκος Θωμάς, Σιδέρης Νανούδης  HomoLudens Productions
Παραγωγή : ΤΑΤΟΥ ΑΜΚΕ
 
Περισσότερες Πληροφορίες
Video Teaser
Facebook Page
Instagram
 
Faust Bar Theater
Από Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 20:30
Διάρκεια Παράστασης: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ μειωμένο
Ηλεκτρονική Προπώληση: www.viva.gr