To ελληνικό το ροκ της εφηβείας (μου)!

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Όσο κοιτώ προς τα πίσω βλέπω ότι καλά τα πήγαν και οι Έλληνες. Δε μιλάω για τα πολιτικά. Ούτε για τις αποφάσεις της Κυβέρνησης. Αναφέρομαι στην επιτυχία που είχαν οι Έλληνες, στο να μπορέσουν όχι απλά να ακολουθήσουν, αλλά να εισάγουν, επιτρέψτε μου να πω, έναν νέο ήχο στην πορεία της, Ελληνικής τουλάχιστον, σκηνής.

Τα Ξύλινα Σπαθιά, άλλωστε δημιουργήθηκαν με στόχο, να παίξουν ροκ, μία εποχή που στο εξωτερικό ανθούσαν μετεξελίξεις της, όπως το alternative και το punk. Κοινώς, ο ήχος που ήθελαν αρχικά να «υπηρετήσουν», ερχόταν από μία παλαιότερη εποχή. Όχι ότι δε θα έβρισκε ανθρώπους της χώρας μας να το γουστάρουν και να το ακολουθήσουν. Ο Παύλος Παυλίδης όμως, εμπνευστής και δημιουργός του συγκροτήματος, ήταν και είναι, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου άποψη, τρομερά οραματιστής και δημιουργικός, ώστε να «μιμηθεί» απλά κάτι, σε ό,τι αφορά τον ήχο, απλά προσθέτοντας ελληνικό στίχο. Φρόντισε λοιπόν, να δημιουργήσει έναν πυρήνα φανατικών ακολούθων, αρχικά παίζοντας σίγουρα χαρτιά και εν συνεχεία, εξελίσσοντας τον ήχο, πηγαίνοντας τον, σε βάθος δεκαετίας, πολύ μακριά. Το εκπληκτικό που πέτυχε όμως, είναι πως είτε ακούσεις τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ, είτε από το τελευταίο, καταλαβαίνεις ποιους ακούς. Ίσως, επειδή η ερμηνεία του Παυλίδη ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστική. Δεν ξέρω…Πάντως είσαι σίγουρος πως ακούς Ξύλινα Σπαθιά.

Ξεκίνησε την πορεία του με τα Μωρά Στη Φωτιά. Αποχώρησε όμως το 1989 και μετοίκησε στη Γαλλία, όπου και δημιούργησε ένα στούντιο, ξεκινώντας να γράφει τα πρώτα demo του. Επέστρεψε τρία χρόνια αργότερα, όπου δημιούργησε επί της ουσίας τα Ξύλινα Σπαθιά. Η μπάντα, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Καρδίτσα, υπό το όνομα Brancaleone. Έτσι είχε ονομάσει το στούντιό του στη Γαλλία. Το τελικό όνομα της μπάντας, ξεκίνησε να χρησιμοποιείται λίγο μετά. Προήλθε από παιδικό βιβλίο του Παντελή Καλιότσου.

Το 1993, κυκλοφόρησε το πρώτο LP τους, με τίτλο Ξεσαλονίκη. Περιελάμβανε 14 τραγούδια, εκ των οποίων τα 12 είχαν εξ’ ολοκλήρου ηχογραφηθεί στη Θεσσαλονίκη με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, Βασίλη Γκουνταρούλη, Χρήστο Τσαπράζη, Πάνο Τόλιο και Σταύρο Ρωσσόπουλο, ενώ τα υπόλοιπα 2 προερχόντουσαν από τις ηχογραφήσεις του Παυλίδη στη Γαλλία. Τα πιο εμπορικά αναγνωρισμένα κομμάτια, είναι το Αδρεναλίνη και ο Βασιλιάς Της Σκόνης. Το δεύτερο ειδικά, αποτελεί πια ένα από τα κομμάτια-σφραγίδα, της Ελληνικής ροκ σκηνής. Προσωπικό αγαπημένο μου, είναι το πρώτο κομμάτι του δίσκου, Αφού Σου Το ‘πα!

Έως και το τέλος του 1994, είχαν ήδη αποκτήσει τρομερή αναγνωσιμότητα μέσω των μεταδόσεων των κομματιών τους στο ραδιόφωνο και γυρνούν την Ελλάδα για συναυλίες.

Το δεύτερο άλμπουμ τους, Πέρα Απ’ Τις Πόλεις Της Ασφάλτου, γίνεται χρυσό, ίσως ως αποτέλεσμα της αναγνώρισης που «κουβαλούσαν» ήδη από το πρώτο. Τα Ρίτα και Φωτιά Στο Λιμάνι ξεχωρίζουν κατευθείαν και φυσικά, ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνουμε στο Λιωμένο Παγωτό, το οποίο έως και σήμερα αποτελεί ένα διαχρονικό super hit. Σκεφτείτε τι γινόταν τότε. Οι συναυλίες συνεχίστηκαν, το συγκρότημα έδειχνε να αποκτά φανς και από πιο mainstream στρώματα ακροατών και όλα πήγαιναν καλά.

Το Μια Ματιά Σαν Τη Βροχή, ήταν το άλμπουμ στο οποίο ο ήχος άρχισε να αλλάζει. Η τάση να οδηγηθεί προς τα μονοπάτια της ηλεκτρονικής μουσικής έγινε ξεκάθαρη, με τον πληκτρά Βασίλη Γκουνταρούλη να παίζει μεγαλύτερο ρόλο στη σύνθεση, κατ’ επέκταση και στις ενορχηστρώσεις. Επίσης γίνεται σαφές το πόσο έχει ωριμάσει στιχουργικά ο Παυλίδης, καταθέτοντας τραγούδια-ποιήματα, όπως τα «Μόνο αυτό» «Στο βράχο». Οι συνθέσεις πια, υπογράφονται από όλα τα μέλη της μπάντας.

Ακολουθούν ξανά πολλές εμφανίσεις τους σε Ελλάδα και Κύπρο. Αποκορύφωμα η εκρηκτική εμφάνισή τους στο Θέατρο Βράχων, στο οποίο συγκεντρώθηκαν 8.000 άτομα (τότε γινόντουσαν ακόμα συναυλίες και δεν υπήρχαν αποστάσεις λόγω covid). Στο τέλος του 1997, έπειτα από πρόσκληση του MTV, έπαιξαν στο H.Q. club του Λονδίνου! Το 1998, οι συναυλίες τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, γίνονται sold out, ενώ το δεύτερο άλμπουμ τους γίνεται πλατινένιο και το τρίτο χρυσό. Το καλοκαίρι του 1998 βρέθηκαν στο lineup του Rockwave Festival και το Σεπτέμβριο άνοιξαν τη συναυλία των Rolling Stones στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Ακολούθησαν το 1999 και το 2000 το cd single Τροφή Για Τα Θηρία και το άλμπουμ Ένας Κύκλος Στον Αέρα αντίστοιχα. Τα γράφω μαζί, διότι επί της ουσίας το ένα ήταν προπομπός του άλλου. Είναι εκπληκτική, αφενός η ωριμότητα που επιδεικνύουν τα Ξύλινα Σπαθιά και αφετέρου η συνύπαρξη ακραία διαφορετικών ειδών τραγουδιών. Από τη μία πλευρά ψίθυροι, ατμόσφαιρα και χαώδη τραγούδια, όπως τα Διαστημόπλοια, Χάθηκα, Ο Ναυαγός και από την άλλη έντονες χορευτικές μουσικές και συναισθήματα από τα Τροφή Για Τα Θηρία, Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι και Τι Περιμένουν.

Έως και το 2002 οι συναυλίες συνεχίστηκαν. Παραπλεύρως, οι άνθρωποι της μπάντας, δημιουργούσαν. Στα live τους, έπαιζαν τις καινούργιες ακυκλοφόρητες συνθέσεις τους, αλλά και παλιά κομμάτια τους, στα οποία γινόταν σαφής η αυτοσχεδιαστική διάθεση με την οποία προσεγγιζόταν ο ήχος τους, με αποτέλεσμα ελάχιστα να θυμίζουν τα αρχικά τραγούδια. Αξίζει να αναφέρουμε πως, ως γνήσια ροκ μπάντα που απεχθάνεται οτιδήποτε εμπορικό, σπανίως έως ποτέ περιελάμβαναν στα setlist τους μεγάλες εμπορικές επιτυχίες τους, θεωρώντας τα «κουρασμένα τραγούδια» κατά δήλωσή τους.

Από την τελευταία τους σειρά συναυλιών, κυκλοφόρησε το 2003 ως αποχαιρετιστήρια δουλειά τους, το άλμπουμ Live, το οποίο αφιέρωσαν «σε όσους ήταν μαζί τους όλα αυτά τα βράδια». Μετά την κυκλοφορία αυτή η μπάντα διαλύθηκε, και τα μέλη της ακολούθησαν διαφορετικές μουσικές διαδρομές.
​
Θα ήθελα για κλείσιμο να σας αναφέρω ότι σε όλα μου τα παιξίματα, λέω σε ανθρώπους που τυχαίνει να μιλάω για μουσική, ότι αν κάποιος μου έλεγε ότι πρέπει να επιλέξω ένα τραγούδι αγαπημένο μου από τα Ξύλινα Σπαθιά, αυτό θα ήταν η Ρίτα.

Το αφήνω εδώ…https://www.youtube.com/watch?v=rJ04_IuXZlΥ