The Blacklist

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Μετά από 7 σεζόν, συνεχών ανατροπών και ασταμάτητης αγωνίας, η καταπληκτική αυτή σειρά που μπορείτε να βρείτε στο Netflix, συνεχίζεται. Όπως ήταν αναμενόμενο να συμβεί σε πολλά προϊόντα θεάματος φέτος, υπήρξε μία μεγάλη διακοπή, από το ξεκίνημά του κύκλου που θα κρατήσει έως τις 22 Ιανουαρίου.

Όπως κάθε χώρος, έτσι και τα τηλεοπτικά γυρίσματα, χρειάστηκε να διακοπούν για κάποιο διάστημα. Έτσι η 7η σεζόν, ολοκληρώθηκε κακήν κακώς στα 19 επεισόδια. Τα πρώτα δύο της 8ης που είδαμε, ήταν αρχικά γραμμένα μελετημένα για το τέλος της προηγούμενης, αλλά δεν μπόρεσαν καν να φτάσουν στο πλατό. Εκπληκτική ήταν η ιδέα των δημιουργών, το μισογυρισμένο τελευταίο επεισόδιο της σεζόν, να ολοκληρωθεί σαν καρτούν.

​Ξεκινώντας η σειρά, βλέπουμε έναν τύπο (James Spader) να μπαίνει σε ένα κυβερνητικό κτήριο και επί της ουσίας να παραδίνεται. Αποδεικνύεται άμεσα, πως είναι ο νούμερο 1 καταζητούμενος του FBI, Reymond Reddington. Το αίτημά του; Να του παρασχεθεί πλήρης ασυλία ώστε να αποκαλύψει μία λίστα καταζητούμενων εγκληματιών, υψηλά ιστάμενων στο παγκόσμιο έγκλημα. Ο όρος του είναι, πως ο άνθρωπος με τον οποίο θα είναι κατά βάση σε επικοινωνία για την απόδοση και το κυνήγι των υποθέσεων, πρέπει είναι η πράκτορας Elizabeth Keen (Megan Boone).

Αν συστήνω να δείτε τη σειρά; Ανεπιφύλακτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Και κυρίως, χωρίς να ακούσετε την άποψη, που δεν βρίσκω καν λόγο να υπάρχει, ότι κάνει κοιλιά.

Μου αρέσουν πολύ οι αστυνομικές σειρές. Όχι όμως τόσο, ώστε να μπω στη διαδικασία να δω κάποια, κανονικά. Εννοώ, από το πρώτο επεισόδιο, κρατώντας έναν ρυθμό κτλ.. Αν πετύχω κάποια στο ζάπινγκ καλώς. Ως εκεί. Ευτυχώς που ένας φίλος που εμπιστεύομαι πολύ σε σχέση με τέτοια ζητήματα, με έψησε, λέγοντας μου «δες ένα επεισόδιο και μετά σταμάτα αν μπορείς».

Επίσης, είναι πια μαθηματικά αποδεδειγμένο, ότι όταν μια σειρά «απλώνει» πολύ σε ό,τι αφορά τον αριθμό των επεισοδίων της κάθε σεζόν, αλλά και τις ίδιες τις σεζόν, θα κάνει κοιλιά. Θα γίνει βαρετή. Το έπαθα ακόμα και με την αγαπημένη μου σειρά έως σήμερα (το Supernatural) που σκεφτόμουν να την παρατήσω. Εδώ όμως οι δημιουργοί, δείχνουν να μην ξεμένουν από ιδέες. Ακόμα και όταν σαν υποψιασμένος θεατής, σκέφτεσαι «εντάξει, τώρα τους τελείωσαν τα όσα είχαν αφήσει να υπονοηθούν, ώστε να “παίξουν” μαζί τους παρακάτω. Τι θα κάνουν», οι δημιουργοί είναι ένα βήμα μπροστά, παρουσιάζοντάς σου κάτι νέο.

O James Spader, βασικός πρωταγωνιστής της σειράς, είναι εκπληκτικός ηθοποιός. Ειλικρινά. Έχω δει πάνω από 150 επεισόδια και κάθε λίγο και λιγάκι, συζητάμε με τη γυναίκα μου, πόσο απίθανα παίζει. Ο τρόπος δε, που κάποιες φορές (αυτό είναι και θέμα σεναρίου), σε κάνει να παίρνεις το μέρους του κακού, είναι αξιοθαύμαστος.

H Megan Boone (Elizabeth Keen), που είδαμε πιο πάνω και είναι η δεύτερη τη τάξει πρωταγωνίστρια, παίζει και εκείνη πολύ καλά. Δεν μπορώ να πω πολλά για τον χαρακτήρα της, διότι θα κάνω spoiler και δεν θέλω. Δεν θα σας κρύψω όμως, ότι τον τελευταίο καιρό με έχει εκνευρίσει πολύ.

​Ο επόμενος πολύ αγαπημένος μου χαρακτήρας, είναι εκείνος του Harrold Cooper, τον οποίον ενσαρκώνει ο Harry Lennix. Οι συγκρούσεις του, ανάμεσα στο αν πρέπει να σκεφτεί βάσει νόμων, ή καλού και κακού σε ό,τι αφορά την κοινή λογική είναι μνημειώδεις και δίνουν στον χαρακτήρα κάτι πολύ ανθρώπινο με το οποίο, πολύ συχνά ταυτίζομαι.

​Στον Aram Mojtabai (Amir Arison), βλέπω τον συνάδελφο που θα ήθελα πάντα να έχω. Έναν τύπο που είναι δουλευταράς, με μία παιδική αίσθηση του χιούμορ και μία αγνή ψυχή, που δεν βρίσκεις εύκολα!

​Ο Ντέμπε (Hisham Tawfiq), είναι επί της ουσίας, ο κονσιλιέρι του Reddington. Η ιστορία για το πώς βρέθηκε στο πλευρό του, είναι τουλάχιστον συγκινητική. Αν έπρεπε να βάλω μία φωτογραφία δίπλα στο λήμμα «ήρεμη δύναμη» σε κάποιο λεξικό, θα έβαζα τη δική του, χωρίς δεύτερη σκέψη.

​Κλείνοντας, τον χαρακτήρα του Donald Ressler, ενσαρκώνει ο Diego Klattenhoff. Ψάχνω επί 7 σεζόν, να βρω το γιατί. Θεωρώ το υποκριτικό του ταλέντο, κάτω του μετρίου! Δεν τον έχω δει αλλού. Δεν είμαι ειδικός. Παρόλα αυτά, κρατώ το δικαίωμά μου, να μην μου αρέσει ο τρόπος που παίζει.