THE ARTIST

του Ευθύμη Παπαπάσχου

Συνηθίσαμε να πιστεύουμε, ότι η ποιότητα και το επίπεδο ενός καλλιτέχνη συνδέεται άμεσα με τον χώρο – μαγαζί που εμφανίζεται. Ένας από τους πιο συνηθισμένους περιπάτους που κάνω είναι στον Πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και αρκετές φορές τυχαίνει να περάσω έξω από το Ηρώδειο, την ώρα που έχει κάποιο “σόου”. Αρκετές φορές σκέφτηκα ότι ένας τραγουδιστής με μια απλή κιθάρα και έναν ενισχυτή κακής ποιότητας,, με ήχο φουλ παραμορφωμένο, που βρίσκεται έξω από τον σημαντικό αυτό πολιτιστικό χώρο, μπορεί να είναι πολύ καλύτερος από αυτόν που βρίσκεται μέσα, απλώς δεν χαίρει της ίδιας αναγνώρισης. 

Η σημερινή “ΦΩΤΟΓΡΑΦΗ” αποτελεί ένα μικρό tribute σε όλους τους καλλιτέχνες που δεν τους φιλοξενεί κάποιος πρωτοκλασάτος – ή έστω δευτεροκλασάτος – χώρος και γι' αυτό νιώθουν απόλυτα ελεύθεροι να εκφραστούν και προσφέρουν απλόχερα την τέχνη τους στον κόσμο. Από χιλιάδες περαστικούς που τους προσπερνάνε, κάποιοι που δεν τους νοιάζει μόνο το check in στο facebook, συνεισφέρουν οικονομικά στην προσπάθεια τους. Δεν είναι επαιτεία. Ο θεατής κρίνει ότι αξίζουν να ανταμειφθούν για το θέαμα που προσφέρουν. Τους ευχαριστούμε που ομορφαίνουν την καθημερινότητα των πόλεων, που φλερτάρουν ολοένα και περισσότερο με το γκρίζο.

Οι φωτογραφίες δεν απεικονίζουν τραγουδιστές, χορευτές, ή ζογκλέρ, αλλά στατικούς performers. Οι συγκεκριμένοι δεν ξέρω ακριβώς για ποιο λόγο πάντα με γοήτευαν, ίσως γιατί μου θυμίζουν υποσυνείδητα τον βωβό κινηματογράφο, όπως για παράδειγμα τον Σαρλό του Τσάρλι Τσάπλιν και το δίδυμο “Χοντρός-Λιγνός”. Έχουν το ταλέντο με το σώμα, αλλά κυρίως με το πρόσωπό τους να εκφράζουν όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων και μια θλίψη. Εξίσου διαπεραστική.