Nothing can't stop me!

γράφει η Μάριον Καφετζοπούλου

Τις τελευταίες εβδομάδες η κοινωνία βιώνει μία από τις πλέον σκιώδεις πλευρές της...παγώνει στην αποκάλυψη δηλώσεων για σεξουαλική κακοποίηση, λεκτική βία, προσβολή και παρενόχληση.

Τα θύματα, σε μία πρωτοφανή τροχιά αποκαλύψεων απεχθών πράξεων, αποκαλύπτουν τους θύτες, καθιστώντας μας κοινωνούς για το μέγεθος και το βάθος της πράξης που υπέστησαν μέσω αυτών των συμπεριφορών...το βάρος που το τραύμα δημιουργεί επί σειρά ετών.. Και η μία δήλωση συμπαρασύρει την άλλη σαν ντόμινο, με ενήλικες και ανηλίκους, με γυναίκες και άνδρες, σαν μονόπρακτο τραγικό. ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ: Μάσκες απεκδυόμενες...

Μα, θα μου πείτε, η κοινωνία που τώρα ανατριχιάζει με τις περιγραφές των γεγονότων των θυμάτων δεν είναι η ίδια που υποδύεται ρόλους και σιωπές; Που μέρος της υποκρίνεται με την "σφυρίzουσα" αδιαφορία της; Κι ακόμη χειρότερα, με την απειλή των θυτών προς τα θύματα να κρατήσουν αυτή τη σιωπή ως δέσμευση, που μετουσιώνεται σε τραγικότητα στην ψυχή τους. Και τα μονόπρακτα γίνονται πολλά. ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Όνειδος.

Να, όμως, που μέσα από αυτό το ζοφερό τοπίο, κάτι αλλάζει...Αλλάζει καθώς σταδιακά, τις τελευταίες δεκαετίες, η εδραίωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίση μεταχείριση, η προστασία για την ενδοοικoγενειακή βία και την ισότητα των φύλων, κερδίζει ολοένα μεγαλύτερο έδαφος, τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και στην αντίληψη των ίδιων των πολιτών. Η αποτίναξη του ψυχικού βάρους και η ηθική δικαίωση δίνει δύναμη πλέον στα άτομα αυτά να ενώσουν τις φωνές τους συμπαρασύροντας και τους γύρω τους. Καθιστώντας κι εμάς κοινωνούς της ιδιαίτερης σημασίας που ενέχει ο αλληλοσεβασμός, η αλληλοπροστασία και η δύναμη της φωνής της αλήθειας, διευρύνοντας την αντίληψη της αλήθειας προς τον εαυτό και τον άλλο. Πόσο ουσιαστική γίνεται, λοιπόν, η αυτογνωσιακή συνθήκη που μία κοινωνία οφείλει να κουβαλά στον πυρήνα της. Πόσο σημαντική γίνεται η ουσία της ελευθερίας μίας κοινωνίας η οποία, όταν σέβεται τους πολίτες της, θωρακίζεται από τέτοιες συμπεριφορές μέσω των νόμων, καθώς και την απουσία κάθε ανοχής, η οποία όταν υπερτερεί, γίνεται ασπίδα στην προστασία των θυμάτων....οδηγώντας τους θύτες σε ουσιαστική μεταμέλεια και τα θύματα σε πραγματική συγχώρεση....Πεδία που απαιτούν μεγάλη προσωπική διεργασία....και που, κατά τη γνώμη μας, αξίζουν μία ύστατη εσωτερική προσπάθεια. 
​ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ: Κάθαρση.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν, ότι στη φάση των τόσο μεγάλων μεταβολών που υποκείμεθα αυτή την περίοδο, μεσούσης της πανδημίας, της απομόνωσης, της οικονομικής κρίσης και της επικείμενης εδραίωσης του τεχνολογικού πολιτισμού, η Αλήθεια είναι ένας από τους σημαντικότερους άξονες των ανθρωπίνων αξιών. Που κινεί και συγκινεί τα πεδία της κοινωνίας, που λειτουργεί ως εξελικτικός και συνεκτικός ιστός του εαυτού και του συνόλου καθιστώντας μας κοινωνούς καταστάσεων, τις οποίες μπορούμε να μετουσιώσουμε, αναδεικνύοντας την επιμονή, την προσπάθεια και τη δύναμη που απαιτείται και να δημιουργήσουμε νέα, ισχυρότερα θεμέλια για τις γενιές που έρχονται. Γιατί το μέλλον δεν είναι παρά η μετουσίωση του παρόντος και η διδαχή του παρελθόντος.

Τίτλοι τέλους: “Nothing can't stop me"!