Ο μουσικός & στιχουργός Δημήτρης Τσιβούλιας σκιαγραφεί το πορτρέτο του στο Θεαθήναι

Καλλιτεχνικές αυτο-προσωπογραφίες
Επιμέλεια: Λίλα Παπαπάσχου

Το Θεαθήναι παρουσιάζει αξιόλογους καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της τέχνης και του πολιτισμού, οι οποίοι "συστήνονται" στους αναγνώστες μας με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο.

Καλωσορίζουμε στις καλλιτεχνικές αυτοπροσωπογραφίες τον σύνθετη και στιχουργό Δημήτρη Τσιβούλια, που έχει πολλές μουσικές επιρροές και του αρέσει να ασχολείται με διαφορετικά είδη μουσικής.
 
Τον ευχαριστούμε για αυτήν την τόσο ζεστή και ειλικρινή απεύθυνση και του ευχόμαστε καλή επιτυχία σε όλα τα καλλιτεχνικά του σχέδια.

"Ονομάζομαι Δημήτρης Τσιβούλας. Θα σας πω κάποια πράγματα για μένα. Ιούλιος 1975. Η γέννηση. Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας. Μέτριος μαθητής, έντονη εφηβεία με πολλές αναμνήσεις.

Μεγάλη αγάπη η κιθάρα. Η μουσική…Πάντα έγραφα, μελοποιούσα τα στιχάκια μου…Στην αρχή, ντρεπόμουν για αυτό. Τα είχα κρυφά. Ανακάλυπτα τα όρια. Των αισθημάτων, των μουσικών, των λέξεων…Και αυτή η ανάγκη δε σταμάτησε ποτέ. Συνεχίζει με την ίδια φλόγα ως σήμερα. Ελπίζω για πάντα.

Εργάζομαι ως μουσικός από τα 16. Στην αρχή σε μικρά μαγαζάκια καλύπτοντας ρεπό άλλων μουσικών καθώς τότε τα μαγαζιά είχαν μουσική, 7 στα 7, όπως λέγαμε. Σταδιακά έγινε κύριο επάγγελμα. Όπου είχε δουλειά πηγαίναμε…Ροκάδικα, ρεμπετάδικα, σκυλάδικα, γάμοι…Έχω παντρέψει πολύ κόσμο !!!

Οι σπουδές συνεχίστηκαν...Ανώτερα Θεωρητικά, jazz και άλλα…

Στα 24 ίδρυσα το Ωδείο και Σχολή Χορού Εν Τέχνη. Εγκατέλειψα τη νύχτα. Έπρεπε να αφοσιωθώ σε μια νέα προσέγγιση της μουσικής. Στη διδασκαλία. Σε ένα νέο τρόπο, ο οποίος ήταν μαγευτικός. Η επαφή με τα παιδιά, ο ενθουσιασμός που σου μεταφέρουν, η χαρά στα μάτια τους όταν ανακαλύπτουν κάτι καινούργιο, είναι στιγμές τεράστιας αξίας.

Όμως το να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα, χρειάζεται γερό στομάχι. Τα εμπόδια τεράστια. Οι εντάσεις πολλές.  Διέξοδος πάντα η μουσική… 

Τις νύχτες παρέα με τη κιθάρα...Νότες, στιχάκια ξόρκιζαν την ένταση, τη στεναχώρια, το άγχος, τα νεύρα. Τα τραγούδια στο συρτάρι μέρα με τη μέρα γινόντουσαν όλο και πιο πολλά. Έγιναν εκατό, διακόσια…

Κάποια μέρα, και ενώ ήμασταν μπροστά στο τζάκι με την Άννα, τη σύζυγό μου, της λέω: ΄΄πρέπει να το κάνω΄΄. Μου είπε ότι συμφωνεί. Στο τέλος-τέλος θα έχουμε για τα γεράματα ένα ενθύμιο…Έπειτα τα όνειρα δε πρέπει να μένουν ανολοκλήρωτα. Έτσι το πήρα απόφαση. Θα έμπαινα στο στούντιο.

Γνώρισα το Γιάννη ο οποίος ήταν πίσω από τη κονσόλα. Άκουσε τα κομμάτια μου. Έβαλε τη πινελιά του. Το αποτέλεσμα ήταν ο πρώτος δίσκος, Ύμνος Για Όλα Και Κανένα. Πέρασα από όλα τα είδη μουσικής. Τα ανακάτεψα. Λαικοί δρόμοι με σύγχρονες τάσεις. Σαμπάχ με ροκ ρυθμό στο Άγριο Θυμάρι. Χιτζάζ με έθνικ άκουσμα στο Όταν Μου Λες Δε Μ Αγαπάς.

Έπειτα από ένα χρόνο, μου έγινε η τιμή από την οικογένεια Καββαδία και κυκλοφόρησε η μελοποίησή μου πάνω στο ποίημά του μεγάλου μας ποιητή ΄Ένας Δόκιμος Στη Γέφυρα Εν Ώρα Κινδύνου΄΄.

Ένα ζειμπέκικο ακολούθησε, το Σταμάτησε Ο Χρόνος. Λίγους μήνες αργότερα μαζί με τη Χριστίνα Κακαλιάντη βγάλαμε το Ένα Χαμόγελο, ένα αισιόδοξο και χιουμοριστικό swing, ενώ τον Ιανουάριο του 21 κυκλοφόρησε το Σε Ποιο Τραγούδι Να Σε Ψάξω, ένα tango βγαλμένο από μια άλλη εποχή.

Και κάπου εδώ φτάσαμε στο σήμερα….Όμως καινούργια πράγματα είναι στα σκαριά…Τα όνειρα δεν τελειώνουν...Τα καλύτερα είναι μπροστά !!!

Μπορείτε να ακούσετε τις δουλειές μου στο παρακάτω σύνδεσμο.
Καλή Ακρόαση !!!
https://www.youtube.com/watch?v=oqdwzv4ixvA&list=PLH1B8yetNDimA0aAtdKrqH-qjZY6GbWlD"