ΆΣΕ ΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ!

της Μαρίας Σούμπερτ

Ο Άλκης αποφασίζει να φτιάξει τον πιο τέλειο πύργο του κόσμου. Όταν εκείνος γκρεμιστεί, τα ζωάκια – τα κουκλάκια του;- θα τον πλησιάσουν. Άλλο θα του προτείνει να θυμώσουν, άλλο να το συζητήσουν, άλλο να γκρεμίσουν τον πύργο ενός φίλου του. Τα ζωάκια μιλάνε συνεχώς, αλλά ο Άλκης σιωπά. Σιωπά γιατί δεν χωράει η δική του θλίψη, ο θυμός και η απόγνωσή του στο συνεχές «μπλα μπλα» τους. Γιατί ο Άλκης δεν λυπάται απλώς που χάλασε το πυργάκι του. Πενθεί. Και στο πένθος δεν χρειάζεται όλη αυτή την ηχορύπανση. Χρειάζεται τη ζεστή επαφή που του προσφέρει το κουνελάκι, την απαλή του γούνα που θα τον κάνει να νιώσει ασφαλής και τότε θα μιλήσει. Θα μιλήσει γιατί το κουνελάκι δεν βγάζει μιλιά.

Συχνά γονείς και φροντιστές φοβόμαστε όλα αυτά που νιώθουν τα παιδιά, φοβόμαστε πως θα καταστρέψουν, πως θα τα διαλύσουν. Τότε αναλαμβάνουμε να εκφράσουμε εμείς αυτό που πιστεύουμε πως νιώθουν. Πιστεύουμε πως αν εμείς θυμώσουμε αρκετά, εκείνα δε θα θυμώσουν, πως αν κλάψουμε πολύ, εκείνα δε θα κλάψουν, πως αν τους προτείνουμε μια νέα αρχή εκείνα θα την κάνουν. Και τις περισσότερες φορές την κάνουν, όχι επειδή θέλουν, αλλά για να ικανοποιήσουν εμάς, που αυτές ακριβώς τις στιγμές μας νιώθουν πολύ πιο ευάλωτους από εκείνα.
           
Είναι γεγονός πως μέχρι κάποια ηλικία, η μητέρα –ή όποιος έχει αναλάβει το ρόλο της- είναι εκείνη που βάζει σε λόγο και πράξη την ανάγκη του παιδιού. Όσο αυτό είναι βρέφος, εκείνη πρέπει να καταλάβει ότι πεινάει για να το ταΐσει. Ο πατέρας ή όποιος φροντιστής θα πρέπει να καταλάβουν πως θέλει άλλαγμα, πως έχει κολικούς, πως βγάζει δόντια. Όταν όμως το βρέφος αρχίσει να επικοινωνεί, με νοήματα και φωνούλες στην αρχή, με λέξεις μεμονωμένες και κανονικές προτάσεις στη συνέχεια, οι γονείς χρειάζεται να κάνουν ένα βήμα πίσω. Αυτό που ήδη από την εγκυμοσύνη έχει ξεκινήσει ως θεατρικό έργο με δύο πρόσωπα και ένα ηθοποιό –την μητέρα να μιλάει για τον εαυτό της και το έμβρυο- πρέπει σιγά σιγά να διαχωριστεί και να γίνει θεατρικό έργο με όσα πρόσωπα και όσους ηθοποιούς. Πρέπει οι γονείς/ φροντιστές/ δάσκαλοι να δώσουν χώρο στο παιδί να εκφράσει τα δικά του συναισθήματα. Τότε θα ανακαλύψουν πως είναι αυτά ακριβώς που θα έλεγαν και εκείνοι, έχουν όμως πολύ μεγαλύτερη σημασία, γιατί αρθρώθηκαν ίσως για πρώτη φορά καθαρά και ξάστερα.
           
Το βιβλίο της Cori Doerrfeld διαβάζω πως αναφέρεται στην ενσυναίσθηση και πως μας την διδάσκει. Δεν το ξέρω αυτό. Όταν λειτουργούμε όπως τα ζωάκια του Άλκη έχουμε ήδη ενσυναίσθηση –κάθε ζώο εξέφρασε στην κυριολεξία το πώς μπορεί να νιώθει ο Άλκης, άρα τα ζωάκια έχουν την έχουν ήδη. Αν πρέπει να μας διδάξει κάτι θα έλεγα πως αυτό είναι η παραχώρηση χώρου και χρόνου στον άλλο –παιδί, ενήλικα, φίλο, σύντροφο. Γιατί παραχωρώντας του χώρο και χρόνο του επιτρέπουμε να βιώσει τα συναισθήματά του και να τα εκφράσει. Ακόμα και τα πιο δύσκολα. Αυτά που φοβόμαστε πως θα τον καταστρέψουν.
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------
Cori Doerrfeld
Το κουνελάκι άκουγε
Μετάφραση: Λύντη Γαλάτη
εκδόσεις Διόπτρα
ISBN: 978-960-605-398-6
Τιμή: 8.80€