ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΔΕΝ ΚΑΒΓΑΔΙΖΕΙ ΠΙΑ

7/5/2019

της Γεωργίας Τσούρου

Κι εκεί που κανείς δεν το περίμενε, ίσως ακριβώς επειδή οι περισσότεροι είχαμε χάσει τις ελπίδες μας για φέτος, η άνοιξη μπήκε αναιδώς πρωί Μεγάλης Παρασκευής. Τα μπουφάν ξεκουμπώθηκαν, τα μανίκια στα πουκάμισα αναδιπλώθηκαν πάνω από τους αγκώνες, τα παντελόνια των κοριτσιών έγιναν φούστες και οι ώμοι για λίγο ξεγυμνώθηκαν στον ήλιο που αψήφησε το θείο δράμα κι έκανε περίλαμπρος την εμφάνισή του πίσω από τα σύννεφα. Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι όταν σταματάς να περιμένεις με αγωνία κάποιον ή κάτι, καταφθάνει και σου προσφέρεται οικειοθελώς και απλόχερα. Μικρό μυστικό: με ένα βιβλίο στα γόνατα και το βλέμμα χαμένο στις γραμμές, ακόμα και η πιο αγωνιώδης αναμονή μασκαρεύεται σε ψυχραιμία και το καρδιοχτύπι αυτού που περιμένει καλύπτεται από το θρόισμα των σελίδων καθώς γυρίζουν.

Η Βέρα έχει φτάσει σαράντα κάτι χρόνων και έχει μάλλον κουραστεί να περιμένει τον έρωτα και τη συγκίνηση που αυτός υπόσχεται να της προσφέρει. Η δημιουργία οικογένειας είναι πια όνειρο άπιαστο, αφήγημα των άλλων στο οποίο εκείνη παραμένει αμέτοχος παρατηρητής, κι έτσι περιτριγυρίζει τον εαυτό της από τα βιβλία που πουλάει και διαβάζει, προσπαθώντας να ξεγελάσει το χρόνο που περνάει. Ώσπου ένα πρωί, στο βιβλιοπωλείο που δουλεύει μπαίνει ο Γιάννης, ο οποίος θα την πάει για καφέ πρωί πρωί, θα την γοητεύσει, θα την συνεπάρει και θα της δώσει αφορμή να πιστέψει πως το ερωτικό πάθος και η συντροφικότητα όντως μπορούν να έρθουν να σε βρουν όταν λιγότερο το περιμένεις.

Το ζευγάρι θα ζήσει κινηματογραφικές στιγμές σμιξίματος και ηδονής και θα πιστέψει πως αυτές αρκούν για καύσιμο ώστε να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, την δημιουργία οικογένειας. Όταν η Βέρα μένει αναπάντεχα έγκυος η αναμονή της για το επόμενο κεφάλαιο της νέας της ζωής θα λάβει τέλος και τις σελίδες του θα γεμίσουν σιγά σιγά η ανεύρεση κοινής εστίας, η συγκατοίκηση με έναν πρακτικά άγνωστο άνθρωπο αλλά και οι πρώτες συγκρούσεις. Σύντομα θα αποδειχθεί πως η βιαστική ένωση των δύο πρωταγωνιστών έχει καταστροφικά αποτελέσματα, με αποκορύφωμα τη γέννηση του παιδιού τους, το οποίο τους έχει ανάγκη με τρόπο κατεπείγων και εφιαλτικό που ούτε καν φαντάζονταν και που δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν.

«Στο δικό μας σπίτι δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχει πολύς χώρος, υπάρχουν πολύ λίγα έπιπλα σε αυτόν τον χώρο, που αιωρούνται σχεδόν και φαίνονται άυλα, έτσι όπως το φως μπαίνει από τα μεγάλα, ψηλά καφασωτά παράθυρα. Παλιά, μου άρεσε αυτή η απλοχεριά, άφηνε εμάς πρωταγωνιστές και τα μεγάλα μας αισθήματα να γεμίζουν τα δωμάτια. Είμαι σε έναν άσπρο πλανήτη, μαζί με έναν εξωγήινο, με τον οποίο δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Κι όταν φεύγει, το σπίτι μοιάζει με νοσοκομείο. Μυρίζεις μόνο τη μυρωδιά του οινοπνεύματος, ακούς τη βαριά ανάσα του παιδιού που προσπαθεί να βάλει ανάσα στα πνευμόνια, βλέπεις τα ατσαλάκωτα σεντόνια του – γιατί δεν μπορεί να κινηθεί για να τα τσαλακώσει κι ούτε μπορεί να κάνει ακαταστασίες στο δωμάτιό του, να αμολήσει κάτω αυτοκινητάκια και πλεϊμομπίλ, να γδάρει τις αλουστράριστρες σανίδες του πατώματος, να κλωτσήσει την μπάλα στους τοίχους. Εγώ δεν είμαι καν μαμά, είμαι πιο πολύ νοσοκόμα.»

Στις ανώδυνες ιστορίες αναπάντεχου έρωτα, στο τέλος της αναμονής βρίσκεται η επιβράβευση και, συνήθως, η οικογενειακή ευτυχία. Για την πρωταγωνίστρια του βιβλίου της Γιώτας Στεφάνου, η πολυετής αναμονή επιφυλάσσει την πιο οδυνηρή εκδοχή της οικογένειας, σαν γάτα που ακουμπά στα πόδια του σοκαρισμένου αφεντικού της ένα ψόφιο ποντίκι. Η ερωτική ιστορία μετατρέπεται σε θρίλερ, ο μέχρι χθες εραστής γίνεται πλέον υποψήφιος εκτελεστής και η ψευδαίσθηση του happy ending τσαλακώνεται όπως όπως, ίδια με πολυδιαβασμένο βίπερ παραλίας. Ακόμα όμως κι ως προϊόν τεθνεώτος έρωτα, η μητρότητα δεν έχει τέλος, κι η ηρωίδα θα φτάσει στα άκρα για να υπερασπιστεί τη ζωή του παιδιού της, από το τέλος που πλέον είναι το μόνο που έχει να περιμένει.