Δεν ξέρω αν μας βλέπει κανείς

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Ή αν μας ακούει. Βασικά δεν μας ακούει σίγουρα. Διότι, δεν ξέρω αν το ξέρετε. Χωρίς μουσική τα μαγαζιά είναι covid free. Με μουσική, κινδυνεύουν όσοι βρίσκονται μέσα. Όσο πιο κοντά στο ηχείο, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες επιβίωσης.

Συγνώμη για την ειρωνεία. Μεγαλύτερη συγνώμη, που μπήκα στο «κολλάει, δεν κολλάει». Αλλά κάποτε, θα πρέπει κάτι σοβαρό να γίνει, από τη μεριά όλων των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν πραγματικά χάσει κάθε επίπεδο αξιοπρέπειας, σε όλη αυτή τη διαδικασία που ζούμε από πέρσι τον Μάρτιο.

Έχω καλή πρόθεση να δεχτώ αυτό που λένε οι λοιμωξιολόγοι σε σχέση με την ένταση της μουσικής συναρτήσει με τις εντάσεις των φωνών. Βέβαια σε ένα μέρος που θα έχει 50 άτομα, πράγμα το οποίο προβλέπεται πια, θα πρέπει, θεωρώντας δεδομένο ότι σε κάθε παρέα ένας (τουλάχιστον) θα μιλάει, να μιλούν με παρόμοιες εντάσεις, με εκείνες που θα μιλούσαν αν έπαιζε μουσική, σε μία ένταση αποδεκτή για ανοιχτή καφετέρια ή ανοιχτό bar.

Ποια είναι η αποδεκτή ένταση; Αυτή που προβλέπει ο νόμος. Είναι ίδια η ένταση και οι δυνατότητες, στους διάφορους τύπους μαγαζιών; Εννοείται πως όχι. Εφόσον λοιπόν, οι τύποι μαγαζιών είναι τόσοι πολλοί, γιατί αντιμετωπίζονται όλοι το ίδιο; Δεν είναι δυνατόν να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι μία καφετέρια, ένα ρεστοράν, ένα μπαρ, ένα κλαμπ και μία πίστα.

Δεν είναι επίσης λογικό, να σκληραίνουν τις προδιαγραφές σε σχέση με το να μπορεί να παραμείνει κάποιος σε αναστολή, την ίδια στιγμή που ξέρουν πως με τα όσα αποφασίζουν, ολόκληροι κλάδοι θα μείνουν εκτός δουλειάς. Άρα λοιπόν, αγαπητή μου κυβέρνηση, δεν μου επιτρέπεις να εργαστώ ως dj την ίδια στιγμή που κατά μεγάλη πιθανότητα με θέτεις εκτός αναστολής. Ότι; Πρέπει να κάνω τι; Α ναι! «Βρες μωρέ εκεί πέρα μία άλλη δουλειά». Ε;

Σαν να σκοτώνονται οι επιχειρηματίες να ζητούν κόσμο ή σαν να υπάρχουν δουλειές, που ένας άνθρωπος, μπορεί στοιχειωδώς καλά να ζήσει την οικογένειά του και τον ίδιο και να τους βλέπει κιόλας. Φαντάζομαι σε λίγο καιρό, θα (ξανα)εμφανιστεί κάποιος κύριος, προσπαθώντας εμμέσως (και όχι απαραίτητα) να μας πείσει ότι «οι νέοι είναι τεμπέληδες και ενώ υπάρχουν δουλειές, εκεί είναι όλοι μέρα, Netflix, κινητό, καφέδάρα».

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο, είναι ότι οι κύριοι με τα μπλε κουστούμια, κάποιες ιδιότητες / ειδικότητες, κάνουν πως δεν τις βλέπουν και δείχνουν ειλικρινά να μην ενδιαφέρονται. Ακούσατε κανέναν να νοιάζεται για τους ανθρώπους του Θεάτρου ή της Διασκέδασης; Για τα δύο δηλαδή μεγαλύτερα «εργοστάσια» της χώρας μετά τον Τουρισμό, για τον οποίον εξίσου δεν νοιάζονται επί της ουσίας για τους Έλληνες, παρά μόνο πόσο πιο ορθάνοιχτα μπορεί να είναι τα πράγματα με τις εισόδους, για να μην χάσουμε τους επισκέπτες και τα ωραία τους χρήματα;