ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

της Μαρίας Σούμπερτ

Όσο απολαυστικό είναι να διαβάζει κανείς τον Γιάννη Ξανθούλη, άλλο τόσο απολαυστικό είναι να τον ακούει. Είτε παλιότερα μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στον ΣΚΑΪ, είτε ζωντανά στις παρουσιάσεις των βιβλίων του, ο Γιάννης Ξανθούλης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο όχι απλώς να εκφράζεται και να αυτοσαρκάζεται, αλλά και να παρουσιάζει το περιβάλλον του και το παρελθόν του με έναν τρόπο τόσο γοητευτικό, που τις περισσότερες φορές ο ακροατής του ζηλεύει που δεν έχει ζήσει τις ίδιες εμπειρίες.

Έτσι και την Κυριακή 17 Ιουνίου, όταν καλεσμένος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κορωπίου μίλησε για το τελευταίο του βιβλίο «Εγώ, ο Σίμος Σιμεών» -με –ι- όπως μας είπε, γιατί η μητέρα του ήρωά του τον ήθελε να  ξεχωρίζει ακόμα και στο όνομά του. Σε μια αίθουσα γεμάτη ανθρώπους που ήρθαν να τον ακούσουν, ο Γιάννης Ξανθούλης μας μίλησε για τον ήρωά του, τον Σίμο, ο οποίος στα έντεκά του χρόνια –όπως και ο Ιορδάνης του «Την Κυριακή έχουμε γάμο»- ζει την μεταβατική αυτή περίοδο από την παιδική ηλικία στην εφηβεία. Και ενώ οι ήρωες του Ξανθούλη βιάζονται –ή εξαναγκάζονται- να μεγαλώσουν, ο ίδιος ο συγγραφέας ήθελε να μείνει για πάντα παιδί.

Επιστρέφοντας λοιπόν και ο ίδιος στην ηλικία που τον απασχολεί, ο Ξανθούλης μίλησε για τις δικές του εμπειρίες και αναμνήσεις, μπλέκοντας στην αφήγηση το προσωπικό στοιχείο με το λογοτεχνικό. Όπως άλλωστε κάθε ήρωας είναι κομμάτι της εμπειρίας του συγγραφέα. Ο ήρωάς του, λοιπόν, νόθο παιδί με ότι αυτό συνεπάγεται, καταλήγει να οδηγείται και να καθοδηγείται στη ζωή του από την οικογενειακή τροχοπέδη. Ένα νόθο παιδί δε δικαιούται να προχωρήσει στη ζωή του. Πρέπει να είναι ξεχωριστό, αλλά για πάντα κολλημένο στην ποδιά της μητέρας του, η οποία θα κάνει ότι μπορεί για να τον κρατήσει κοντά της. Βοηθοί του στο δύσκολο ταξίδι της εφηβείας θα είναι διάφορες αντρικές και πατρικές φιγούρες που θα τον στηρίξουν και θα προσπαθήσουν να τον «αποκολλήσουν» από την μητρική εστία.

Ο Γιάννης Ξανθούλης θέτει και πάλι ζητήματα ενηλικίωσης όπως και σε προηγούμενα βιβλία του («Την Κυριακή έχουμε γάμο», «Οικογένεια Μπες Βγες» και όχι μόνο), απώλειας («Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας», «Του φιδιού το γάλα» και άλλα), αλλά και των μεταβατικών τόπων και χρόνων –είναι χαρακτηριστικό της γραφής του να εμπλέκεται το φαντασιακό με το πραγματικό, ο εσωτερικός μονόλογος και το ασυνείδητο με την καθημερινότητα και την ρουτίνα.

Με πολλές δόσεις αυτοσαρκασμού λοιπόν, χιούμορ αλλά και τον ιδιαίτερο τρόπο του –τον οποίο «ακούει» κανείς μετά και διαβάζοντας τα βιβλία του- ο Γιάννης Ξανθούλης γράφει εν τέλει καθαρά υπαρξιακά, αναζητώντας το τι υπάρχει όχι μονάχα μετά, αλλά και στο εδώ και τώρα. Γιατί συχνά το εδώ και τώρα των βιβλίων του δεν είναι παρά ένα παραπέτασμα, πίσω από το οποίο κρύβεται ένας άγνωστος –και ίσως για αυτό τρομακτικός και γοητευτικός ταυτόχρονα- κόσμος.
 
Το βιβλίο του «Εγώ ο Σίμος Σιμεών» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.