 της Μαρίας Σούμπερτ Τα κοινωνικά δίκτυα σείονται, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις φωνάζουν, οι εθελοντές παθαίνουν burn out, αλλά ότι και να συμβεί δεν μοιάζει να είναι αρκετό. Πόσο μπορείς να βοηθήσεις και πόσο πραγματικά βοήθησες, όταν ο πόλεμος συνεχίζεται ακόμα; Τι νόημα έχει η δική σου αγωνία, όταν γονείς χάνουν τα παιδιά τους και τα παιδιά τους γονείς μέσα σε συντρίμμια ή σε ατελείωτα χιλιόμετρα ποδαρόδρομου; Πόσο είσαι πραγματικά διαθέσιμος όταν ενοχλείσαι από την έλλειψη ευγνωμοσύνης του πρόσφυγα; Όταν δεν ακούς το ευχαριστώ που περιμένεις; Τι μπορείς να καταλάβεις όταν απέναντί σου έχεις ανθρώπους που έχουν στιγματιστεί, τραυματιστεί, κακοποιηθεί βάναυσα –σωματικά και ψυχικά- με ίχνη που θα μεταφέρουν και στις επόμενες γενιές; Η Αργυρώ Πιπίνη γράφει ένα παραμύθι –δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά- που διαπερνάται από το διασπασμένο λόγο της προσφυγιάς. Όταν δεν υπάρχει συνέχεια, όταν δεν υπάρχει ροή παρά μόνο βάναυσες σιωπές και παύσεις, ο λόγος είναι καταδικασμένος και αυτός σε σιωπές και παύσεις. Παύσεις πιο εκκωφαντικές και από τις βόμβες που πέφτουν. Η πραγματικότητα όμως, όπως την αποτυπώνει και η Αργυρώ Πιπίνη, είναι τόσο δύσκολη που μας υπερβαίνει. Τότε χρειάζεται το παραμύθι. Όχι για να ξεχαστούμε. Δεν μπορούμε να ξεχαστούμε. Οι βάρκες είναι πάντοτε εκεί, τα σωσίβια μένουν κενά και θρηνούν τα σώματα που χάθηκαν από μέσα τους. Δεν μπορούμε να ξεχαστούμε γιατί έξω από τις πρεσβείες, έξω από την Υπηρεσία Ασύλου στην Κατεχάκη, μέσα στους προσφυγικούς καταυλισμούς πολλοί Μελάκ και πολλές Νουρ περιμένουν. Στους ξενώνες ασυνόδευτων ανηλίκων περιμένουν. Αλλά η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να αντέξει μέχρι κάποιο βαθμό, μετά καταρρέει. Και τότε το παραμύθι λειτουργεί σα βάλσαμο, δίνει ελπίδα. Αυτό κάνει και η Αργυρώ Πιπίνη βάζοντας ένα παραμύθι μέσα στο παραμύθι, αποδίδοντας την «Ατυχία και την Ευτυχία» που συνάντησε πρώτη φορά από τη Λιλή Λαμπρέλλη. Γιατί εν τέλει, το βιβλίο της «Μελάκ, μόνος» μοιάζει να απευθύνεται στον ίδιο τον Μελάκ, στον όποιον Μελάκ που χρειάζεται να ακούσει μια ιστορία και να σταματήσει να φοβάται. Αυτό είναι ίσως το πιο συγκινητικό στοιχείο του βιβλίου που εικονογράφησε ο Αχιλλέας Ραζής, ακόμα πιο έντονο και από την ρεαλιστική σχεδόν εικονογράφηση που εστιάζει στα στοιχεία εκείνα που θα στοιχειώσουν αυτές τις στιγμές της Ιστορίας: στα σωσίβια, τα πόδια που τρέχουν, στη μοναξιά, στα πρόσωπα που δεν έχουν χαρακτηριστικά γιατί ξεχνιούνται, χάνονται στην λησμονιά. Σε αυτά τα πρόσωπα, σε αυτά τα παιδιά που έχουν χάσει τα πάντα, που έχουν σταματήσει να αισθάνονται γιατί κυριαρχεί ο φόβος και η απορία, στα παιδιά που δεν κλαίνε γιατί πρέπει να επιβιώσουν –σε αυτά τα παιδιά απευθύνεται η Αργυρώ Πιπίνη, όταν τους αφηγείται το παραμύθι της «Ατυχίας και της Ευτυχίας». Σε μια εξαιρετική έκδοση με ένα χαρτί που μπορεί να κρατήσει και να αντέξει όλο αυτό το τραύμα, το βάσανο και τον πόνο, χωρίς να ξεβάψει, χωρίς να σκιστεί κρατώντας την αφήγηση ζωντανή για να τη διαβάσουν όσο το δυνατό περισσότερα παιδιά. ------------------------------------------------------------------------------------------------------ Αργυρώ Πιπίνη Μελάκ, μόνος εικονογράφηση: Αχιλλέας Ραζής εκδόσεις Καλειδοσκόπιο ISBN: 9789604711215 Τιμή: 15,90€ Comments are closed.
|
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
January 2023
|