Ενός λεπτού σιγή…
Για τη στιγμή που ο κόσμος σταμάτησε να γελά. Για εκείνο το κορίτσι στη γωνία που πουλιέται και αγοράζεται. Για τα παιδιά που κοιμούνται στα καταφύγια με νανούρισμα αεροπλάνα, πριν η λάμψη τα κάνει ουρανό. Για τα ψέματα που πιστέψαμε κι εκείνα που μοιράσαμε αφειδώς προσδοκώντας να γίνουν αλήθεια. Για τη στιγμή που ο κόσμος σταμάτησε ν’ αγαπά. Για τις νεκρές γυναίκες που πίστεψαν πως η σιωπή νικά την κακία. Για τους ανθρώπους που κοιμούνται στους δρόμους, τους προσπερνάς προσηλωμένος στις αγορές σου, μέρες φιλανθρωπίας! Για τη φύση που πάλι πληγώνεις, τα πουλιά, τα λουλούδια. Για τον εαυτό σου που κομματιάζεται και πάλι δεν χωρά στα κουτιά του καπιταλισμού και της ματαιοδοξίας. Για τη στιγμή που ο κόσμος σταμάτησε να σε πονά. Κι έγινες με το τέρας, φίλος. Των ερώτων Που αψηφούν το θνητό χρόνο. Και γίνονται αφορμή για διηγήματα. Που φτιάχνουν τα ποιήματα. Ανεκπλήρωτοι, απελπισμένοι και εφήμεροι. Πλατωνικοί, σαρκικοί, επίγειοι. Η καρδιά χτυπάει δυνατά, η ανάσα κομμένη ίσα που ζεις – μα κι ο θάνατος μοιάζει ευλογία. Σ’ αγκαλιάζουν στα δύσκολα, χέρια ζεστά, χείλη γλυκά ευωδιάζουν σαν κρίνα. Έρωτες, των ερώτων, ω έρωτες! Ποτέ μη με λυτρώσετε, από τούτη την τυραννία! Damnum Έφυγες κι εσύ. Πήρες το δρόμο. Εκεί που τελειώνει το σκοτάδι κι αρχίζει το φως ένας άγνωστος κόσμος. Λευκός. Κι όλα σταματημένα κι αμήχανα, στο μεταίχμιο. Ούτε ζωή, ούτε θάνατος. Μόνο σιωπή. Και άδειες καρέκλες σε οικογενειακά τραπέζια. Μικροαντικείμενα γίνονται εσύ, μα δεν είσαι πια κανένας. Μήτε καλός, μήτε κακός. Μόνο ιδέα. Και μνήμη. Έξω παίζουν παιδιά κι οι γονείς τα θαυμάζουν πόση ζωή, πόση χαρά, πόσος χρόνος άραγε μας έχει απομείνει; Εκκαθάριση Τίποτα δεν θα πάρω μαζί μου. Θα τ’ αφήσω σπονδή στους μήνες που πέρασαν και με άλλαξαν. Κι ας φαίνομαι ίδια. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Θ’ ανεμίζω μαύρες σημαίες, σαν πειρατής θα κουρσεύω τη δυστυχία. Τίποτα δεν θα πάρω μαζί μου. Θα τ’ αφήσω στους άλλους που πέρασαν και με άλλαξαν. Κι ας τους φαίνομαι ίδια. Μόνο εγώ θα γνωρίζω, που είναι κρυμμένα τα γκρεμισμένα είδωλα. Θα μου κρατάς το χέρι, μόνοι εμείς στην τόση απελπισία. Festive Κι όπως θα στροβιλίζονται τα σώματα στη σάλα και το κρασί θα ευφραίνει τις λύπες θα σου ψιθυρίσω φωτιές, για τα πρώτα μας χιόνια. Μαύρη δαντέλα και στρας, κόκκινο κραγιόν και λαγνεία μυρωδιά απ’ ουίσκι και πούρο κι ύστερα στο στήθος μου θ’ αποκοιμηθείς σαν το βρέφος μετά το θηλασμό. Κι όπως θ΄ αποχαιρετούμε κι αυτήν τη χρονιά και τα βεγγαλικά θα φωτίζουν τις νύχτες μας θα σου ψιθυρίσω ευχές, για τα πρώτα μας ταξίδια. Ζεστό ψωμί και μέλι πάνω στο βούτυρο μυρωδιά από καφέ και κανέλλα. Θα μας βρει το πρωί, φωτεινούς σαν τον ήλιο.
0 Comments
Leave a Reply. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος