ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

«Εικονογράφηση.                                          
Τέχνη υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών»

Η εικονογράφηση είναι μια δύσκολη τέχνη που απαιτεί να αφουγκραστεί ο εικονογράφος τον συγγραφέα, όχι μόνο σε όσα λέει, αλλά και σε όσα δεν λέει, ώστε να συμπληρώσει την εικόνα. Αυτό άλλωστε κάνει ο Νικόλας Ανδρικόπουλος στο «Γιατί κλαις;» του Βασίλη Αλεξάκη (εκδόσεις Μεταίχμιο), δίνοντας μορφή σε όσα ο συγγραφέας δεν έχει πει.
         
Ο Νικόλας Ανδρικόπουλος δραστηριοποιείται στο χώρο της εικονογράφησης παιδικού βιβλίου από το 1993, έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Είναι λοιπόν ένας εικονογράφος που αφουγκράζεται για χρόνια, όχι μόνο τους άλλους συγγραφείς, αλλά και τον εαυτό του.
         
Ο Μάρτης είναι ο δικός του μήνας στο ΘΕΑΘΗΝΑΙ. 

«Η εικονογράφηση βιβλίου είναι μορφή τέχνης και, κατά ένα παράξενο λόγο, ίσως της ταχύτητας της εποχής, αντί οι απαιτήσεις της να ελαχιστοποιούνται, αυξάνονται σε σκέψη, διείσδυση, ανάλυση κειμένου και εικαστική αποφασιστικότητα. Πρέπει δηλαδή η σκέψη να προσανατολίζεται στα πράγματα της εποχής μας και αναλόγως, να αποστασιοποιείται ενίοτε και, περιστασιακά, ο καλλιτέχνης, του κειμένου. Τότε με αφορμή αυτό (το κείμενο) να το σχολιάζει εικαστικά. Αφού βεβαίως το έχει αναλύσει με βάσει την εποχή που αναφέρεται αυτό και, το σήμερα. Μια συγκριτική ίσως διαδικασία όπως π.χ. στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Γουτού Γουπατού» που αναφέρεται με έναν έμμεσο τρόπο, στη διαφορετικότητα και μάλιστα δύο φορές. Μία με τον κεντρικό ήρωα που είναι ο Μανώλης (Ταπόης) και δεύτερο ήρωα και καταλυτικό, τον Τσιλότατο γιατρό. Και από την άλλη μεριά το «θέλω μόνο να παίξω μαζί σου» του Μερκούριου Αυτζή. Ή το δικό μου «η χώρα με τους παράξενους ανθρώπους» τα τρία έργα μιλούν για τη διαφορετικότητα. Το πρώτο, παρ’ όλο τον συντηρητισμό της εποχής, τολμά, δείχνει και σχολιάζει την νοητική διαφορετικότητα. Όπως επίσης τη συμπεριφορικότηα των αντικοινωνικών παιδιών Τσιλότατος γιατρός).

Σ’ αυτό το παιχνίδι λοιπόν, συμμετέχει ενεργά και η εικονογράφηση, συμπρωταγωνιστώντας με το κείμενο. Στο δεύτερο η εικονογράφηση παρεμβαίνει παρουσιάζοντας τον έτερο, Μάνο κι εδώ, συμπτωματικά συνονόματος με τον προηγούμενο ήρωα, ως ένα συμπαθέστατο χαριτωμένο παιδί για να γίνει προσιτό κι εν τέλει αγαπητό από το αναγνωστικό κοινό, παρ’ ότι πάσχει από σύνδρομο Down. Τέλος στο τρίτο, «η χώρα με τους παράξενους ανθρώπους» που αναφέρεται στη φυλετική διαφορετικότητα, η εικονογράφηση παίζει σκληρά με χρωματικές φόρμες. Στιλιζάρει σχεδιαστικά αλλά κυρίως χρωματικά τις ανθρώπινες φιγούρες, συμπλέοντας με το κείμενο, σχολιάζοντας σκληρά τη σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα. Για όλα τα παραπάνω έπρεπε ο εικονογράφος, αφού μελετούσε διεισδυτικά το κείμενο να αποφασίσει πως θα κινηθεί εικαστικά, έτσι που ο κοινωνικός σχολιασμός του να είναι όσο γίνεται πιο εμφανής στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους που είναι αυτοί που θα αποφασίσουν, αν το παιδί θα γίνει χρήστης τελικά των εν λόγω βιβλίων. Είναι λοιπόν Τέχνη και μάλιστα υψηλών αισθητικών απαιτήσεων η εικονογράφηση παιδικών και, όχι μόνον, βιβλίων;  Εγώ λέω ΝΑΙ. Εσείς;»