ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ «ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ» ΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ)

της Νίκης Ράπτη

Το Θεσσαλικό Θέατρο, στο πλαίσιο της «Θεατρικής άνοιξης», ενός φεστιβάλ με σημαντική παρουσία, φιλοξένησε κατ΄ αποκλειστικότητα τα βραβευμένα έργα του Eurodram 2018 σε μορφή αναλογίου.
 
Το Eurodram είναι ένα δίκτυο προώθησης θεατρικών έργων σε ευρωπαϊκές, μεσογειακές και κεντροασιατικές γλώσσες, με κύριο στόχο τη γνωστοποίηση θεατρικών έργων, με ιδιαίτερη προσοχή στη γλωσσική πολυμορφία και οργανωμένο σε επιτροπές ανάγνωσης 40 περίπου γλωσσών. Το Σάββατο στις 26 Μαΐου 2018, στις 9.00 μ.μ, στο Θέατρο του Μύλου, στη Λάρισα, παρουσιάστηκε απόσπασμα ενός από τα βραβευμένα θεατρικά έργα του διαγωνισμού Eurodram 2017, «Ο ΜΠΕΜΠΗΣ», της Βίλης Σωτηροπούλου. Τη σκηνοθεσία του έργου υπέγραψε η Γεωργία Αγγουριδάκη (που συμμετείχε και ως αναγνώστρια των σκηνικών οδηγιών) και ερμήνευσαν η Βίλη Σωτηροπούλου και ο Χριστόφορος Κώνστας.
 
ΦΩΤΕΙΝΗ- Πως τον πήρανε απ την αγκαλιά μου εκείνη τη μέρα... Τρέχανε μπροστά,  ένας σεκιουριτάς τράβαγε τον Κωστάκη πέντε χρονώ παιδάκι, η νοσοκόμα είχε τον μπέμπη αγκαλιά, αυτό άπλωνε τα χεράκια του, “μαμά Όφη, μαμά Όφη” φώναζε…
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ- Μαμά σ’ έλεγε?
ΦΩΤΕΙΝΗ- Κατέβηκα τα σκαλιά τρέχοντας, με κυνηγούσανε, τους κυνηγούσα. Τα βάλανε σε ταξί... Δεν τα πρόλαβα…
 
Η ιστορία αφορά ένα παιδί δυόμιση ετών που φεύγει με εισαγγελική εντολή από το σπίτι και από την ιδιαίτερα δυσλειτουργική οικογένεια του μαζί με τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια του. Τα αδέρφια διαμένουν για ένα διάστημα στο νοσοκομείο και στη συνέχεια μεταφέρονται σε ιδρύματα. Ο «μπέμπης» υιοθετείται από μια οικογένεια. Παρακολουθούμε την ζωή του σε δυο χρονικές φάσεις, μέχρι τα 3 του χρόνια και την πορεία του 29 χρόνια μετά.
 
Ένας πηγαίος θεατρικός λόγος που συγκινεί. Μια εντυπωσιακή γραφή, με ζωντάνια και ευαισθησία, πλούσιες εικόνες, πρωτοτυπία και αυθεντικότητα. Η συγγραφέας πραγματοποιεί μια βαθιά προσέγγιση στα ψυχικά τραύματα και στη συμφιλίωση, μια απόλυτα ολοκληρωμένη σκιαγράφηση χαρακτήρων, με ανατροπές και συγκρούσεις.
 
Η Γεωργία Αγγουριδάκη σκηνοθέτησε με μεγάλο ταλέντο ένα πολύ ξεχωριστό κείμενο με μια συναρπαστική δομή και έναν κοινωνικό-υπαρξιακό χαρακτήρα, έχοντας σαν άξονα τη μνήμη και την ιδιοσυγκρασία ενός μικρού παιδιού που μεγαλώνει μπροστά μας και μας μιλά για τον αποχωρισμό και τον πόνο. Η συγκλονιστική αφήγηση του μπέμπη αποκαλύπτει τα πιο εύθραυστα κομμάτια μιας ψυχής που έχει υποστεί τραύματα και αναζητά τρόπους να επουλωθεί. Το γεγονός της υιοθεσίας του, η ηθελημένη απόφαση των θετών γονιών να αποκοπεί από τα αδέρφια του, καθώς και η δύναμη μιας αποκάλυψης, ανήκουν σε μια μεγάλη γκάμα θεμάτων που αναπτύσσεται με ποιητικό και δυναμικό ύφος, με αγωνία, περιγραφές και έντονη δράση.
 
Η  Βίλη  Σωτηροπούλου,  σπουδαία  ηθοποιός,  συγγραφέας  και  δασκάλα θεάτρου, μαγνήτισε από την πρώτη στιγμή στον ρόλο του μπέμπη αλλά και ως Φωτεινή, τους θεατές που είχαν την χαρά να την παρακολουθήσουν. Ο Χριστόφορος  Κώνστας,  με  πάθος  και  σκηνική  άνεση  στον  ρόλο  του αστυνόμου, προσέφερε μια άρτια ερμηνεία με βάθος και εσωτερικότητα.
 
Ένα θεατρικό αναλόγιο με ελπιδοφόρα πνοή και χημεία μεταξύ των συντελεστών, ένα θεατρικό έργο με μεγάλη αξία και περιεχόμενο.
 
«Δε φταίει κανείς και φταίνε όλοι για τη βαθιά ρωγμή που έγινε μέσα μου. Μέσα από ένα τζάμι με θραύσματα κοιτάζω τα παιδικά μου χρόνια κι είναι όλα θαμπά, μα έστω κι έτσι μπορώ να δω. Και πιο καθαρά απ όλα βλέπω την απέραντη αγάπη μου για ένα κορίτσι που ήταν η μαμά μου η Όφη, κι ήταν η αδερφή μου, κι ήταν ο κόσμος μου όλος… Κι εγώ ήμουνα μόλις δυόμιση χρονών. Και με φώναζαν μπέμπη…»
(«O μπέμπης», Βίλη Σωτηροπούλου)
​

Στιγμιότυπα από το θεατρικοποιημένο αναλόγιο  "Ο ΜΠΕΜΠΗΣ"

Την ίδια μέρα, καλλιτέχνες από την εντυπωσιακή ομάδα του Συνεργείου Μουσικού Θεάτρου (Σ.Mου.Θ.) παρουσίασαν το βραβευμένο επίσης έργο της Δρ. Βασιλικής Ράπτη «Ξενίτης, Κορφούλα μου αργαδηνή (Ένας φόρος τιμής στον Θόδωρο Αγγελόπουλο)», σε σκηνοθεσία Δέσποινας Μπουνίτση.

Η δημιουργία του Σ.Μου.Θ. ξεκινά το 2001 και έχει προσφέρει τόσο σε τοπικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εκπαιδευτικά προγράμματα, πολιτιστικές εκδηλώσεις, επαγγελματικές παραγωγές θεάτρου, μουσικού θεάτρου και όπερας όπως επίσης και πλούσιες δράσεις κοινωνικού χαρακτήρα. Η σύσταση του αποτελείται από αξιόλογους καλλιτέχνες που συνεισφέρουν ενεργά στον πολιτισμό με την δυναμική παρουσία τους.   

Η Δρ. Βασιλική Ράπτη, διδάσκει συγκριτικό θέατρο στο Κολλέγιο Emerson της Βοστώνης και διευθύνει το ερευνητικό σεμινάριο Ludics του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Έχει δημοσιεύσει εκτενώς γύρω από τον Υπερρεαλισμό και το πρωτοποριακό θέατρο. Aναγνώσεις και performance των έργων της έχουν λάβει χώρα στην Ελλάδα, την Τουρκία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η σημαντική συγγραφέας υπήρξε ιδρύτρια και αρχισυντάκτης του περιοδικού Theatron του Πανεπιστημίου Washington in St. Louis ενώ πολλά άρθρα της και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά διεθνούς κύρους. Με το έργο της «Ξενίτης, Κορφούλα μου αργαδηνή», μας ταξιδεύει σε ένα θεατρικό σύμπαν, γεμάτο ποιητική δράση και γοητεία.

Ο Τζεφ, ένας άστεγος νέος και η Λίλυ, μια νεαρή φοιτήτρια, ένα βράδυ, συναντιούνται σε ένα σταθμό του μετρό στο Παρίσι. Παίζοντας με τις λέξεις φανερώνουν την ανάγκη τους να ανήκουν κάπου, την ανάγκη να αγαπηθούν. Ένας σκύλος με το όνομα «Μπράντο», μια κιθάρα, ένα κέρμα, ο διάλογος ανάμεσα σε δυο χαρακτήρες που συμπληρώνουν και ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον. Μεταφερόμαστε σε ένα μπαρ, στη μια το πρωί, πάνω σε ένα πλοίο στο Σηκουάνα, με συζητήσεις γύρω από το παρελθόν, την οικογένεια και την πίστη και στη συνέχεια μέσα στον Καθεδρικό της Παναγίας των Παρισίων, στις έξι το πρωί, λίγο μετά την έναρξη της λειτουργίας.

Οι ήρωες επαναπροσδιορίζονται μέσα σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον, ανάμεσα στο σήμερα και το χθες. «Ξενίτης». «Κορφούλα μου αργαδηνή». Οι λέξεις, φερμένες από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Μια αιωνιότητα και μία μέρα», είναι ένα από τα ποιητικά εργαλεία που προωθεί τη πλοκή-δράση και προσδίδει στα πρόσωπα των ηρώων ενδιαφέρουσες και ποικίλες διαστάσεις. Ο λόγος πρωταγωνιστεί και διαμορφώνει τον χωροχρόνο ενός ευαίσθητου κειμένου το οποίο διακρίνεται για τις πολλές θεατρικές και κινηματογραφικές αρετές του. 

Μια απόλυτα ατμοσφαιρική σκηνοθεσία που πραγματοποιεί το «ταξίδι», από την ταλαντούχα Δέσποινα Μπουνίτση. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες μιας συνάντησης, στο τέλος της οποίας βρίσκει κανείς, διαφορετικούς τους χαρακτήρες από ότι παρουσιάζονται στην αρχή. Χωρίς φόβο, ξεκινούν μια μέρα που τα πάντα μοιάζουν να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, με μια ανάσα αισιοδοξίας και έναν αληθινό έρωτα. Παραδομένοι σε ένα συναίσθημα χαράς, με κυρίαρχο το όνειρο και την επιθυμία, έναν αληθινό προορισμό.

Δυο πολύ όμορφες και ζεστές ερμηνείες από την υπέροχη Δανάη Χαραμή και τον εξαιρετικό Θανάση Σαλιαμπούχο. Καταπληκτικοί φωτισμοί - ήχοι και μια θαυμάσια μουσική, σε ένα αναλόγιο που ξεχώρισε για την καθαρότητα, τις σε ένα αναλόγιο που ξεχώρισε για την καθαρότητα, τις εικόνες, και την αφοπλιστική του αμεσότητα. 
 

Στιγμιότυπα από το θεατρικοποιημένο αναλόγιο 
​«Ξενίτης, Κορφούλα μου αργαδηνή (Ένας φόρος τιμής στον Θόδωρο Αγγελόπουλο)»,