Το βινύλιο (ξανα)είναι εδώ

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Οι συλλέκτες μουσικής που είναι στις τάξεις των αναγνωστών μας, διαβάζοντας αυτόν τον τίτλο, έχουν ήδη σκεφτεί κάτι του τύπου, «τι τον έχετε εκεί αυτόν τον βλάκα και γράφει τέτοια». Οπότε να εξηγήσω λίγο καλύτερα. Εννοώ πως οι πωλήσεις των δίσκων βινυλίου ανέβηκαν σε ιστορικά υψηλά επίπεδα.

Στοιχεία των πωλήσεων μουσικής, υπάρχουν από το 1991 και μετά, όταν και οι Nielsen Music και MRC Data, άρχισαν να παρακολουθούν ηλεκτρονικά τις πωλήσεις μουσικής στις ΗΠΑ. Όπως είναι επόμενο, σε εκείνο το χρονικό σημείο οι πωλήσεις δίσκων βινυλίου ήταν σε ελεύθερη πτώση, καθώς εκείνες των cd ανέβαιναν. Σε επόμενο χρόνο, πολύ πιο κοντά στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα χρονικά, έπεσαν και οι πωλήσεις οπτικών δίσκων, καθώς ο κόσμος ξεκίνησε να αγοράζει online. Τελευταία δε, ο κόσμος δεν αγοράζει καν. Πληρώνει απλά μία συνδρομή σε κάποια υπηρεσία streaming, και ακούει όποτε και ό,τι θέλει, γρήγορα, εύκολα και επαρκώς καλά, σε σχέση με τα μέσα που διαθέτει. Η ψηφιακή τεχνολογία παραμένει στην πρώτη θέση των πωλήσεων μουσικής, κατέχοντας το 91% του τζίρου. Από αυτό το ποσοστό, το 84,8% ανήκει στις υπηρεσίες streaming.

Επιστρέφουμε στους δίσκους από βινύλιο. Οι πωλήσεις τους, έχουν σημειώσει άνοδο κατά 260% από το 2009. Από το 1991 δε, έχουν ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο πωλήσεις 5 φορές, εκ των οποίων οι 4 ήταν εντός του 2020. Κορυφαία δε εξ’ αυτών, ήταν η προτελευταία εβδομάδα του έτους, όταν στην Αμερική, πωλήθηκαν 1,842 εκατομμύρια αντίτυπα.
​
Το βινύλιο απευθύνεται σε εραστές της μουσικής. Συλλέκτες. Ανθρώπους που έχουν το μεράκι να φροντίσουν μία συλλογή δίσκων και να τη διατηρήσουν ανά τα χρόνια. Είναι άλλωστε το μόνο υλικό, που δεν αλλοιώνεται, όπως τα cd (που με μία καλή χρήση έχουν προσδόκιμο ζωής 15 χρόνια), ή οι κασέτες (των οποίων η ταινία χάνει βασικά υλικά της και εντός πενταετίας καθίσταται άχρηστη). Τώρα πια, όποιος θέλει να σπαταλήσει χρήμα για το χόμπι του, μπορεί να διαχωριστεί άμεσα με κάποιον που απλά θέλει να έχει πρόσβαση στη μουσική σαν ακροατής, χωρίς να ξοδεύει μια περιουσία.

Η μουσική βιομηχανία, διαχρονικά, έκανε μεγάλα λάθη σε σχέση με τις δυνατότητες που δεν έδωσε σε παλιότερες εποχές. Ίσως υπήρχε πρακτική αδυναμία σε σχέση με το σήμερα. Το δέχομαι. Στην εποχή μας πάντως, υπάρχει μία win win κατάσταση και για τις εταιρίες και για τους ακροατές. Ένας άνθρωπος δηλαδή, ο οποίος θέλει απλά να ακούσει μουσική, πληρώνει μία συνδρομή streaming, δίνοντας κάθε μήνα ποσό που ισούται με το 1/3 των χρημάτων που θα έπρεπε να ξοδέψει για να πάρει ένα μόνο cd! Με αυτό το ποσό, μπορεί να έχει πρόσβαση στα πάντα. Κάποτε, πλήρωνε κάποιος 20€, για να αγοράσει 12-15 κομμάτια, εκ των οποίων θα άκουγε ουσιαστικά 2-3. Δεν ήταν και πολύ δίκαιο.
​
Τα νούμερα πάντως των πωλήσεων, δείχνουν πως ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν την σημασία της μουσικής στη ζωή τους και θέλουν να δώσουν περισσότερα χρήματα από τα 7€ ανά μήνα της συνδρομής του Spotify, ώστε να έχουν ένα δίσκο στο σπίτι τους, ακόμα κι αν δεν έχουν ούτε το μέσον για να τον βάλουν να παίξει.​

Έως και σήμερα πάντως, η «βρωμιά» του ήχου που βγάζει ένας δίσκος βινυλίου όταν τοποθετείται στο πικάπ, δεν συγκρίνεται με τίποτα, σε ό,τι αφορά το ρομαντισμό που φέρνει στα συναισθήματα όποιων ακούνε, ακόμα κι αν επί της ουσίας δεν έζησαν ποτέ εποχές κυριαρχίας αυτού του τρόπου ακρόασης.