ΌΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΑΙΔΙ

9/5/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω πριγκίπισσα. Προφανώς. Και Κάντυ Κάντυ. Ακόμα πιο προφανώς. Μεγαλώνοντας ήθελα να γίνω Μακγκάιβερ. Μετά μπήκα στην εφηβεία και φυσικά σταμάτησα να ξέρω το οτιδήποτε –ενώ ταυτόχρονα ήξερα τα πάντα. Αυτό που δυσκολεύτηκα πολύ να ανακαλύψω ήταν το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Καταρχήν γιατί κανείς δεν μου όρισε το πότε θα μεγαλώσω. Κατά δεύτερον γιατί το τι θα γίνω δεν ήταν αυτονόητα το ίδιο με το τι θα κάνω.

Στο βιβλίο του «Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω», ο βέλγος εικονογράφος Quentin Gréban θέτει –στον εαυτό του πιθανά καταρχήν- αυτό το ίδιο ερώτημα. Και οι απαντήσεις καλούνται να έρθουν μέσα από τα σκυλάκια που είναι μαθητές μιας τάξης. Και τα οποία καλούνται με τη σειρά τους να φανταστούν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν, απαντώντας στο ερώτημα του δασκάλου.

Πώς μπορεί όμως να απαντήσει ένα παιδί σε αυτή την ερώτηση; Και τι σημαίνει αυτή η ερώτηση;

Οι απαντήσεις που δίνουν τα αξιαγάπητα κουτάβια του Gréban ορίζονται από το ότι αφού κάτι τα χαρακτηρίζει τώρα, αυτό θα αξιοποιήσουν και στο μέλλον. Ο Αντουάν που δίνει διαταγές στην αυλή και κρατάει τους κανόνες των παιχνιδιών, θα γίνει αστυνομικός. Η Ναταλία που όλο πέφτει και χτυπάει θα γίνει νοσοκόμα. Η Λία που λατρεύει τα παγωτά θα πουλάει παγωτά. Ο Ρομπέρτο που βρίσκει τις χαμένες γόμες θα γίνει ντεντέκτιβ, ενώ ο Μαρσέλ που του αρέσει να πετάει θα γίνει σούπερ ήρωας. Και η μικρούλα Ζιλιέτ; Τι μπορεί να γίνει εκείνη όταν μεγαλώσει; Ή για να αντιστρέψουμε την ερώτηση: σε τι είναι τώρα καλή; Δεν ξέρει. Και αυτό την στεναχωρεί. Ίσως όμως ακριβώς επειδή ξέρει πως δυσκολεύεται να αποφασίσει τώρα, να την κάνει να δυσκολεύει αργότερα τους άλλους, άρα να γίνει δασκάλα.

Ο Quentin Gréban γράφει και εικονογραφεί ένα όμορφο, τρυφερό και λεπτά χιουμοριστικό βιβλίο το οποίο ξεχωρίζει τις ποιότητες των παιδιών στο «εδώ και τώρα» τους και απεικονίζει πώς μέσα από τον δικό τους τρόπο το «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω» συνδέεται με το «τι θα κάνω όταν μεγαλώσω». Γιατί για ένα παιδί τα δύο αυτά δεδομένα συνδέονται άρρηκτα. Πολύ φοβάμαι όμως πως στην σύγχρονη κοινωνία συνεχίζουν να συνδέονται και αργότερα, κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους βάση εργασίας και όχι προσωπικότητας. Χιουμοριστικά λοιπόν, ο Quentin Gréban «επιστρέφει» στον αδιάκριτο δάσκαλο με τις δύσκολες ερωτήσεις την αμηχανία της μικρής Ζιλιέτ. Εγώ προσωπικά της εύχομαι να γίνει ότι μπορεί καλύτερο και να κάνει ότι θέλει –επαγγελματικά μιλώντας. Και θα της έλεγα πως το επάγγελμα δεν ορίζει το ποιοι είμαστε. Γιατί στην νέα εποχή που έχουμε μπει, θα αλλάξουμε πολλά επαγγέλματα, θα αναρωτηθούμε πολλές φορές αν μας ταιριάζει η δουλειά που κάνουμε και αν πραγματικά μας αρέσει, αλλά σε και σε τι άλλο θα ήμασταν καλοί.

Προς τον παρόν ακούω την ανιψιά μου, που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει αυτός που φουσκώνει τα μπαλόνια.