της Λίλας Παπαπάσχου Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018, στην Επίδαυρο. Με τον καιρό συννεφιασμένο και βαρύ όπως η διάθεσή μας. Στα πηγαδάκια το ίδιο θέμα συζήτησης. Οι δεκάδες συμπολίτες μας που έχασαν τόσο άδικα και παράλογα τη ζωή τους, η αγωνία για τους αγνοούμενους, οι τραυματίες, οι οικογένειές τους, οι τόσες κατεστραμμένες περιουσίες, το έγκλημα κατά της φύσης κλπ. Και μια κοινή ελπίδα. Να μπορέσουμε μέσα από την κωμωδία να ξεχαστούμε έστω στιγμιαία. Να γελάσουμε λίγο, εξαγνίζοντας το απέραντο σκοτάδι του θανάτου, που απλώθηκε σαν φλεγόμενο πέπλο πάνω από την Αττική, προκαλώντας πανελλήνια θλίψη. Ευτυχώς χάρη στον έμπειρο, ικανό και αδιαμφισβήτητα ευφυή σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και τους αξιόλογους συνεργάτες του, η επιθυμία του πλήθους των θεατών -που παρά τις αντίξοες καιρικές και γενικότερες συνθήκες συνέρρευσε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου – για μία ανάσα χαράς και αισιοδοξάις δεν έμεινε ανεκπλήρωτη. Από την έναρξη της παράστασης βιώσαμε μία αληθινή μυσταγωγία, που σπάνια αισθάνεται κανείς ακόμη και σε παραστάσεις αρχαίου δράματος, με τις υπέροχες γυναίκες του θιάσου να ξυπνούν μελωδικά και να εξέρχονται από τα αρχαιοπρεπή μεν σπίτια τους, τα οποίας όμως έτσι όπως τα εμπνεύστηκε η Μαγδαληνή Αυγερινού, έκρυβαν μία "πολύχρωμη" αφέλεια, θυμίζοντας τον τρόπο που ένα παιδί θα φανταζόταν εκείνη την εποχή και αντίστοιχα θα την αποτύπωνε στο μπλοκ ζωγραφικής του. Ο γνωστός σκηνοθέτης παρουσίασε μία παράσταση δομημένη σωστά - στο μεγαλύτερο μέρος της - με απαράμιλλη αίσθηση κωμικού συγχρονισμού, εύηχη μουσικά και με λόγο δουλεμένο και εύληπτο, αλλά όχι ευτελή – η μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο τελικό αρμονικό αποτέλεσμα - κινησιολογικά και χορογραφικά εντυπωσιακή, υποδειγματικά φωτισμένη με προφανείς συμβολισμούς λιγότερο και περισσότερο εύστοχους, η οποία εξέπεμπε μία απροσδιόριστα ποιητική αύρα, διακωμωδώντας και όχι γελοιοποιώντας χαρακτήρες και καταστάσεις. Γιατί η κωμωδία – και δη ο Αριστοφάνης που ήταν κωμωδιόγράφος και όχι γελωτοποιός - είναι εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση και δεν συγχωρεί τηλεοπτικές...προσεγγίσεις και υποκριτικές "λοβιτούρες"... Η σκηνοθετική προσέγγιση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ανέδειξε στο έπακρο τις ερμηνευτικές ποιότητες των αξιόλογων πρωταγωνιστών της, αλλά και του χορού των Θεσμοφοριαζουσών, που ξεχείλιζε από ορμή και ζωντάνια, εντάσσοντας με αυτόν τον τρόπο τους θεατές στα ξεκαρδιστικά, αλλά και αρκούντως “αποκαλυπτικά” Θεσμοφόρια - αυτή τη γιορτή της "αντιστροφής" ρόλων, φύλων κλπ - που κατά την αρχαιότητα ήταν ένα πολύ σημαντικό εορταστικό τριήμερο στην αρχαία Αθήνα και αποτελούνταν από τρεις επιμέρους γιορτές. Την Άνοδο, τη Νηστεία και την Καλλιγένεια. Εορτάζονταν επίσης, στο Άργος, την Τροιζήνα, την Αίγινα, την Ερέτρια, τη Δήλο, αλλά και τη Σικελία, καθώς και σε άλλες ελληνικές αποικίες, δίνοντας στις γυναίκες την ευκαιρία να απολαύσουν ελεύθερα όσα ενδεχομένως στερούνταν υπό φυσιολογικές συνθήκες, με τους άνδρες όχι απλά να είναι ανεπιθύμητοι σε αυτήν τη γιορτή, αλλά να αντιμετωπίζουν ακόμα και τη θανατική ποινή σε περίπτωση που τολμούσαν να παραβούν το “άβατον”. Οι "Θεσμοφοριάζουσες" δεν αστειεύονται και θα βάλουν κάθε κατεργάρη στον πάγκο τους... Οι “Θεσμοφοριάζουσες” είναι ένα από τα πιο “γυναικεία” έργα του Αριστοφάνη και λιγότερο ενδεχομένως πολιτικό, αφού η σάτιρα εδώ έχει περισσότερο κοινωνική χροιά εστιάζοντας στις διαπροσωπικές σχέσεις των δύο φύλων, ξεμπροστιάζοντας τη φαλλοκρατία των αντρών, αλλά και την υποκριτική σεμνότητα των – παντρεμένων κυρίως - γυναικών, που πίσω από την πλάτη των συζύγων τους κάνουν αυτά ακριβώς που κάνουν και οι ίδιοι, ψέγοντας ωστόσο τον Ευριπίδη για την αποκάλυψη της πραγματικής τους - "αμαρτωλής" - φύσης. Παράλληλα, στο συγκεκριμένο έργο ο “δαιμόνιος” και διορατικός κωμωδιογράφος βάζει στο στόχαστρο της κριτικής του τους ομότεχνούς του, σατιρίζοντας στο πρόσωπο του Αγάθωνα το ναρκισσισμό, τη δειλία, την εγωπάθεια και την μικροπρέπεια τους, ενώ με εξίσου σκωπτική διάθεση αντιμετωπίζονται οι κρατικοί λειτουργοί της εποχής – στο πρόσωπο του Πρύτανη – οι αφελείς και επιρρεπείς στη διαφθορά Τοξότες που τους ακολουθούσαν κατά πόδας και πολλές ακόμα πολιτειακές και πολιτισμικές “παθογένειες”, θέτοντας με τον πλέον χιουμοριστικό τρόπο αρχετυπικά ζητήματα φύλου, θεατρικότητας και πολιτικής. Ο τρομοκρατημένος Ευριπίδης του ταλαντούχου και πάντα συνεπή υποκριτικά Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, προσπαθεί να πείσει τον “γυναικωτό” συνάδελφο του Αγάθωνα, που στο πρόσωπο του “καρτουνίστικης” ευελιξίας Γιώργου Χρυσοστόμου βρήκε την τέλεια ενσάρκωση του, να μεταμφιεστεί σε γυναίκα και να εισχωρήσει στο δήμο των γυναικών και τη γιορτή των Θεσμοφορίων, προκειμένου να κατευνάσει το μένος τους, κατά του ίδιου και των έργων του. Μετά από μία απολαυστική, καλοκουρδισμένη σκηνή στην οποία την παράσταση έκλεψε ο ξεκαρδιστικός Γιώργος Παπαγεωργίου ως ο εξίσου “υστερικός” Υπηρέτης του Αγάθωνα, που αλληλεπιδρά μουσικοχορευτικά με τον αφέντη του προς δική μας τέρψη. τη λύση στο πρόβλημα του Ευριπίδη έρχεται να δώσει ο κάπως σιτεμένος συγγενής του Ευριπίδη, Μνησίλοχος, στο ρόλο του οποίου διέπρεψε για μία ακόμη φορά ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του (πιθανότατα και των επόμενων) ο “πολύς” Μάκης Παπαδημητρίου. Ο εξαιρετικός Γιώργος Παπαβασιλείου σε ένα κωμικό κρεσέντο ως Υπηρέτης του Αγάθωνα... Ο καθόλου θηλυπρεπής Μνησίλοχος αφού “καψαλιστεί” (δηλαδή αποτριχωθεί πλήρως!) και μετά από μία σειρά ντελιριακά αστείων μεταμφιέσεων ώσπου να βρεθεί η πλέον κατάλληλη για να πείσει ως γυναίκα (μία από τις πιο ευρηματικές σκηνοθετικά σκηνές του έργου παρόλο που αρχικά μπορεί να μας φάνηκε κάπως ανακόλουθη με την ατμόσφαιρα της παράστασης και ελαφρώς "τηλεοπτικίζουσα" με τον Μάκη Παπαδημητρίου να την υπηρετεί ιδανικά) ρίχνεται με θάρρος σε μια “αποστολή αυτοκτονίας” για να έρθει αντιμέτωπος με τις αστείες μεν, μαινάδες δε: Νάντια Κοντογεώργη/Γυναίκα Α' (τι θεσπέσια φωνή έχει αυτή η κοπέλα!) Ελένη Ουζουνίδου/Κηρύκαινα, Άνδρη Θεοδότου/Γυναίκα Β' και Μαρία Κατσανδρή/Γυναίκα Γ', που διψούν για το αίμα του Ευριπίδη και είναι έτοιμες να δώσουν ένα οριστικό τέλος στις άδικες – σύμφωνα με τις ίδιες πάντα- κατηγορίες του. Και οι τέσσερις ηθοποιοί ερμήνευσαν ιδανικά τους ρόλους τους, με “λογική και ευαισθησία” υπεραμυνόμενες με απόλυτα κωμικό τρόπο της πολυδιάστατης γυναικείας φύσης, και λειτουργώντας άριστα σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο. Μαζί τους ο εξίσου οργισμένος χορός των Θεσμοφοριαζουσών που απαρτίζονταν από τις νέες, ευειδείς και εντυπωσιακά ταλαντούχες: Βαλέρια Δημητριάδου, Ειρήνη Μακρή, Κατερίνα Μαούτσου, Ίριδα Μάρα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Ελένη Μπούκλη, Ηλέκτρα Σαρρή, Νατάσα Σφενδυλάκη (συγκρατήστε αυτό το όνομα γιατί θα μας απασχολήσει σίγουρα και στο μέλλον) και Αντιγόνη Φρυδά, οι οποίες έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και λειτούργησαν απόλυτα συγχρονισμένα, πειθαρχώντας στις απαιτητικές χορογραφίες της χαρισματικής Σεσίλ Μικρούτσικου. Ο φουκαράς ο Μνησίλοχος/Μάκης Παπαδημητρίου βρίσκεται σιδηροδέσμιος, αφού εν τέλει η ταυτότητα του αποκαλύπτεται και προκειμένου να σωθεί από βέβαιο (και βίαιο!) θάνατο υποδύεται διαδοχικά τις ηρωίδες των τραγωδιών του Ευριπίδη, αναγκάζοντας τον δημιουργό τους να υποδυθεί τους αντίστοιχους ήρωες και προκαλώντας στο κοινό αβίαστα, τρανταχτά γέλια με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο να αποδεικνύει για μία ακόμη φορά την υποκριτική του δεινότητα, που εκφράζεται το ίδιο αποτελεσματικά τόσο στο δράμα όσο και στην κωμωδία. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου και ο Γιώργος Παπαγεωργίου αποτέλεσαν ένα άκρως κωμικό δίδυμο ως Τοξότης (από τους Σκύθες τους ξακουστούς!) και Πρύτανης αντίστοιχα, υποστηρίζοντας τους ρόλους τους με πολύ χιούμορ και μία διάθεση να σατιρίσουν θεσμούς που έως τις μέρες μας έχουν πολλές φορές μπει στο στόχαστρο για κατάχρηση εξουσίας, διαφθορά ή πλημμελή άσκηση των καθηκόντων τους. Η Άνδρη Θεοδότου βάζει δύσκολα στον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο που σπεύδει προς διάσωση του Μνησίλοχου με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα... Αυτό όμως που κάνει την παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου να ξεχωρίζει είναι η αγάπη και ο σεβασμός με τον οποίο αντιμετώπισε τις γυναίκες,, αναγνωρίζοντας τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει στο κομμάτι της ισότητας και της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων τους και προσαρμόζοντας το χιούμορ και τη σάτιρα στη σύγχρονη, απελευθερωμένη εποχή μας, χωρίς όμως να χαθεί το στοιχείο της αθυροστομίας και της σαρωτικής δύναμης της κωμωδίας. Με την ίδια καλοπροαίρετα χιουμοριστική διάθεση αντιμετωπίστηκαν και οι ομοφυλόφιλοι που πολύ συχνά γίνονται αντικείμενο χλεύης, όχι μόνο στις κωμωδίες του Αριστοφάνη, αλλά γενικότερα στην τέχνη και (δυστυχώς!) στη ζωή, μέσω χοντροκομμένων και ακαλαίσθητων αστεϊσμών, που καλό θα είναι κάποια στιγμή να εκλείψουν τουλάχιστον σε κοινωνικό επίπεδο, γιατί έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να προκαλούν γέλιο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τους αγώνες αυτών των ανθρώπων για το αυτονόητο δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα τη σεξουαλικότητα τους και να ζουν σύμφωνα με τα θέλω τους. Όπως πολύ συχνά αναφέρουν οι γυναίκες δεν θέλουν άλλους τυράννους και ίσως αυτή να είναι η ειδοποιός διαφορά τους με τους άνδρες, που φέρουν τον “πόλεμο” στο DNA τους. Οι “Θεσμοφοριάζουσες” πιο δυνατά και πιο καθαρά από κάθε άλλο αίτημα απαιτούν την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία κι αυτό κάνει το έργο του Αριστοφάνη πέρα από οτιδήποτε άλλο, βαθιά δημοκρατικό και αντιπολεμικό. Στα συν της παράστασης η μουσική του Νίκου Κυπουργού (σταθερού συνεργάτη του Β. Θεοδωρόπουλου) , που εκτελούνταν επί σκηνής από τους μουσικούς Αναστάση Σαρακατσάνο (ο ίδιος ανέλαβε και τη μουσική διδασκαλία), Σοφία Κακουλίδου και Γιώτα Παναγή, τα πρωτότυπα κοστούμια που σχεδίασε ο Άγγελος Μέντης με αναπαραστάσεις από αρχαιοελληνικά αγγεία σταμπαρισμένες επάνω τους, οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη και η καινούργια,, γεμάτη μουσικότητα μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα που επέτρεψε στους ηθοποιούς να εκφραστούν με ένα ρευστό και ταυτόχρονα συμπαγή νοηματικά λόγο, αναδεικνύοντας την ίδια στιγμή το κείμενο του Αριστοφάνη σε ένα απόλυτα σύγχρονο θεατρικό έργο που συνεχίζει να μας αφορά όλους, “διδάσκοντας” και ψυχαγωγώντας το κοινό με χιούμορ, οξυδέρκεια και αφοριστική διάθεση προς καθετί που περιορίζει τις ατομικές και συλλογικές μας ελευθερίες. Αξίζει επίσης να αναφερθεί το προσεγμένο πρόγραμμα της παράστασης, την έκδοση του οποίου επιμελήθηκε η Κοραλία Σωτηριάδου. Εκτός από καλαίσθητο ενθύμιο μιας αξιόλογης καλλιτεχνικής παραγωγής αποτελεί ένα πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα που περιλαμβάνει ολόκληρο το έργο, αλλά και χρήσιμες πληροφορίες για το μοναδικό κωμωδιογράφο της αρχαιότητας, του οποίου διασώθηκαν 11 συνολικά κωμωδίες. Όλα αυτά που τόσο έντεχνα στηλιτεύει ο Αριστοφάνης στα έργα του, ο ίδιος ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος τα έζησε (και τα ζει) από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη θέση του Καλλιτεχνικού Δ/ντη του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και μάλιστα σε μία πολύ δύσκολη συγκυρία για το θεσμό, αλλά και για την ίδια τη χώρα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σχολίασαν έντονα την απόφαση του να σκηνοθετήσει ο ίδιος τις Θεσμοφοριάζουσες, θεωρώντας ότι αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θεσμική ιδιότητά του και έβγαλαν “καταδικαστικό” πόρισμα πριν καν ακούσουν τα επιχειρήματά του ή μπουν στη διαδικασία να παρακολουθήσουν τη δουλειά του. Δεν θα κρίνω αν έκανε καλά ή όχι ο Β. Θεοδωρόπουλος. Αυτό που είδα στην Επίδαυρο ήταν μία καλοδουλεμένη παράσταση ενός ανθρώπου που πριν αναλάβει το συγκεκριμένο αξίωμα είχε διακριθεί πρωτίστως στον ιδιωτικό τομέα, ρισκάροντας να δημιουργήσει το δικό του χώρο που εδώ και είκοσι χρόνια αποτελεί σημείο αναφοράς για τα θεατρικά μας δρώμενα, άρα στα δικά μου μάτια είναι ήδη καταξιωμένος και απόλυτα άξιος να αναλάβει το βάρος και την ευθύνη μίας τέτοιας σκηνοθεσίας (άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί στην Επίδαυρο και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία). Αυτό που έχει αξία σε αυτήν τη χώρα που αποτελεί διεθνώς σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό της, είναι να αναλογιστεί ο καθένας από εμάς τις ευθύνες του και ακόμα κι αν αισθάνεται “ριγμένος” να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του με συνέπεια, ήθος και σεβασμό προς το κοινό, γιατί μόνο έτσι θα επέλθει η πρόοδος είτε αυτό σημαίνει να παρουσιαστεί κάποια στιγμή η δουλειά του στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ή οπουδήποτε αλλού θεωρείτε ότι αποτελεί καταξίωση να παρουσιαστεί μία παράσταση. Η ετυμηγορία πάντως του κοινού της Επιδαύρου δικαίωσε απόλυτα την επιλογή του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και η παράσταση καταχειροκροτήθηκε από τους νωρίτερα "μουδιασμένους" θεατές, που τη βίωσαν ως "βάλσαμο" και ξέσπασαν σε ένα ενθουσιώδες, παρατεταμένο χειροκρότημα, ειδικά όταν ο σκηνοθέτης αφιέρωσε την παράσταση στα θύματα και τις οικογένειες αυτής της πρωτοφανούς εθνικής τραγωδίας, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στην ηθοποιό και συγγραφέα Χρύσα Σπηλιώτη, που βρίσκονταν στη λίστα των αγνοουμένων και λίγες μέρες μετά η σορός της ταυτοποιήθηκε ανάμεσα στα θύματα της πύρινης λαίλαπας, προκαλώντας απέραντη θλίψη στο σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου, αφού η ευγενής, ταλαντούχα και αξιαγάπητη αυτή γυναίκα έχαιρε της εκτίμησης όλων. Οι “Θεσμοφοριάζουσες” είναι συμπαραγωγή τριών φορέων: της θεατρικής εταιρείας Α.Μ. Τέχνη Χώρος, του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων και απόψε, αύριο και μεθαύριο το βράδυ θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Ανατολικής Τάφρου στα Χανιά, ενώ στο πλαίσιο της περιοδείας της στην Κρήτη θα παρουσιαστεί επίσης στο Ηράκλειο και στο Ρέθυμνο, συνεχίζοντας την περιοδεία της στα τέλη του μηνός στην Πάτρα, πριν παρουσιαστεί τον Σεπτέμβριο στο αθηναϊκό κοινό, στα πλαίσια των φεστιβάλ της πόλης, κλείνοντας τη φετινή της παρουσία στο Ηρώδειο, την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018. Καλό μας μήνα, με περισσότερο γέλιο, καλύτερη διάθεση και ευχάριστες ειδήσεις... ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος Μουσική: Νίκος Κυπουργός Κοστούμια: Άγγελος Μέντης Σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού Χορογραφίες: Σεσίλ Μικρούτσικου Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης Ζωγραφική κοστουμιών: Μαρία Ηλία Βοηθός Σκηνοθέτη: Παντελής Δεντάκης Βοηθός σκηνογράφου: Τζίνα Ηλιοπούλου Βοηθός ενδυματολόγου: Σεμίνα Λανταβού, Κωνσταντίνα Μαρδίκη Μουσική διδασκαλία: Αναστάσης Σαρακατσάνος Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου (Μνησίλοχος) Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Ευριπίδης) Γιώργος Χρυσοστόμου (Αγάθονας, τοξότης) Νάντια Κοντογεώργη (Μίκα) Ελένη Ουζουνίδου (Κηρύκαινα) Άνδρη Θεοδότου (Κρίτυλλα) Μαρία Κατσανδρή (Φιλίστη) Γιώργος Παπαγεωργίου (Υπηρέτης του Αγάθονα, Κλεισθένης) Και ο Χορός: Βαλέρια Δημητριάδου, Ειρήνη Μακρή, Κατερίνα Μαούτσου, Ίριδα Μάρα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Ελένη Μπούκλη, Ηλέκτρα Σαρρή, Νατάσα Σφενδυλάκη, Αντιγόνη Φρυδά Μουσικοί επί σκηνής: Αναστάσης Σαρακατσάνος, Σοφία Κακουλίδου,Γιώτα Παναγή Συμπαραγωγή: Α. Μ. Τέχνη Χώρος - ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης - ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων - Ε.Φ. Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά Προπώληση Εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/greekfestival/thesmoforiazouses-tou-aristofani/ Σταθμοί Περιοδείας Τετάρτη 1/8/2018 Χανιά Θέατρο Ανατολικής Τάφρου Πέμπτη 2/8/2018 Χανιά Θέατρο Ανατολικής Τάφρου Παρασκευή 3/8/2018 Χανιά Θέατρο Ανατολικής Τάφρου Σάββατο 4/8/2018 Ηράκλειο Κηποθέατρο "Νίκος Καζαντζάκης" Κυριακή 5/8/2018 Ηράκλειο Κηποθέατρο "Νίκος Καζαντζάκης" Δευτέρα 6/8/2018 Ρέθυμνο Φρούριο Φορτέτζα Τρίτη 28/8/2018 Πάτρα ΡωμαΪκό Ωδείο Τετάρτη 29/8/2018 Πάτρα Ρωμαϊκό Ωδείο Δευτέρα 3/9/2018 Παπάγου Δημοτικό Κηποθέατρο Τρίτη 4/9/2018 Παπάγου Δημοτικό Κηποθέατρο Πέμπτη 6/9/2018 Ηλιούπολη Δημοτικό Θέατρο του Άλσους Παρασκευή 7/9/2018 Βύρωνας Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη Τετάρτη 12/9/2018 Πειραιάς Βεάκειο Θέατρο Πέμπτη 13/9/2018 Χαλάνδρι Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς Παρασκευή 14/9/2018 Χαλάνδρι Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς Δευτέρα 17/9/2018 Πετρούπολη Θέατρο Πέτρας Τετάρτη 19/9/2018 Αθήνα Ωδείο Ηρώδου Αττικού Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαρία Τσολάκη | 210 76 27 966, mtsolaki@gmail.com Ο εξωφρενικά αστείος Μάκης Παπαδημητρίου υποδύθηκε υποδειγματικά το Μνησίλοχο
Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος