ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

Αυτό λοιπόν ήταν μια νέα πληροφορία για εμένα. Αγνοούσα πλήρως πως το κοριτσάκι με τα πλεξούδια –και την πολύ κακή ελληνική μεταγλώττιση που για λόγους ακατανόητους συνεχίζει να προβάλλεται στη δημόσια τηλεόραση- έχει πράγματι υπάρξει και πως την δεκαετία περίπου του 1870 πράγματι έζησε σε ένα σπίτι που έχτισε ο πατέρας της με τα χέρια του μέσα σε ένα μεγάλο λιβάδι.

Περνάμε έτσι στο βιβλίο της Ίνγκαλς, και συγκεκριμένα στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, που περιγράφει την χρονιά εκείνη όταν εγκαταστάθηκαν στα λιβάδια του Κάνσας, γνώρισαν άλλους αποίκους που ζούσαν λίγα μίλια παραπέρα, Ινδιάνους που έρχονταν για φαγητό, καπνό και ότι άλλο χρειάζονταν, άλλοτε φιλικά και άλλοτε εχθρικά. Που βρέθηκαν αντιμέτωποι με την μεγάλη πυρκαγιά, την ελονοσία, την ζωή σε μια καλύβα που καταρχήν δεν είχε καν τζάμια στα παράθυρα.
           
Η συγγραφέας περιγράφει – στα βιβλία της που εκδόθηκαν ανάμεσα στο 1932 και το1943- την ζωή των πιονέρων, που κουβαλώντας σαν τους τσιγγάνους τα υπάρχοντά τους σε μια άμαξα, προσπαθούσαν να χτίσουν μια νέα ζωή σε νέους τόπους. Που έχτιζαν το σπίτι τους μόνοι τους, κατασκεύαζαν τα έπιπλά τους, κυνηγούσαν την τροφή τους –που απείχαν δύο μέρες από την κοντινότερη πόλη. Που αν έστελναν τώρα ένα γράμμα στους συγγενείς τους (φθινόπωρο), εκείνοι θα το λάμβαναν τον χειμώνα και θα επέστρεφε η απάντησή τους την ερχόμενη άνοιξη. Μιλάμε για ταχύτητα, όχι πλάκα.
           
Βλέποντας ως παιδί το σήριαλ, αλλά και διαβάζοντας τώρα το βιβλίο, μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η επιφανειακή γλυκύτητα που δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκρυβε. Όλοι ήταν γλυκείς, ευγενικοί και ήρεμοι. «Μας δουλεύουν»; σκεφτόμουν τότε, τώρα όμως νομίζω πως το κατάλαβα. Νομίζω πως κατάλαβα τι σημαίνει να πρέπει να μεγαλώσεις και να φροντίσεις για την ασφάλεια παιδιών στην αμερικανική δύση των τελών του 19ου αιώνα, όταν οι Ινδιάνοι έχαναν τη γη τους και αμφότεροι έποικοι και Ινδιάνοι εμπλέκονταν σε αιματηρές συμπλοκές και σφαγές. Ως γονιός λοιπόν, που από τον ίδιο και μόνο εξαρτάται η επιβίωση της οικογένειας, πρέπει να αγκομαχάς και να χαμογελάς ταυτόχρονα, για να μην τρομάξεις τα παιδιά.
           
Οι εποχές έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Δεν ζούμε πια στην ερημιά μονάχοι και δεν καλούμαστε να επιβιώσουμε από τα χέρια μας και μόνο. Δεν χρειάζεται πια να χαμογελάμε όταν δυσκολευόμαστε. Ίσως όμως να το ξανασκεφτούμε προτού αρχίσουμε να βλέπουμε στα παιδιά μας τα ευήκοα ώτα που θα ακούσουν όλα μας τα προβλήματα.
 ---------------------------------------------------------
Λώρα Ίνγκαλς- Ουάιλντερ
Το μικρό σπίτι στο λιβάδι, βιβλίο δεύτερο
Μετάφραση: Φούλα Ζησιμάτου
Εκδόσεις Άγκυρα
ISBN: 9789605474232
Τιμή: 9,90€