Ποιητικότητες...

της Λίλας Παπαπάσχου
photo credits: essential pixels

Λίγο πριν…

παραδώσει τα όπλα η ψυχή
και γονατίσει ολόρθη μπρος στην επερχόμενη ξηρασία
όλα θα μοιάζουν υποφερτά κι από άμμο καμωμένα.
 
Θα φυτέψω τις ίδιες φθορές, σε καινούργιο γλαστράκι
μέσα απ' το παράθυρο της κουζίνας
θα το κοιτώ να ανθίζει αργά, η δική μου νεκρά φύση.
 
Και μετά θα χορέψω ξυπόλητη στο αμυδρό σεληνόφως
αόρατη από θεούς κι απ’ ανθρώπους
κρατώντας στην αριστερή παλάμη
τα κοχύλια που δεν θέλησα να εγκαταλείψω
στην κόψη των κυμάτων.
 
Λίγο πριν ξημερώσει των άλλων το αύριο
θα με περιμένει στην άκρη της στροφής
ένα αμετάκλητο….και τώρα;
 
Ιούλιος 2023 μ.Χ., Ελλάδα

Με κεφάλια γυμνά σαν πρωτόπλαστη άγνοια
σουλατσάρουν οι δήμιοι στις πολιτείες
σμίγοντας με αλλόφρονες περαστικούς, σφυρίζουν αδιάφορα.

Κι όλα ξεχνιούνται, σαν πεταλούδες μεταμορφώνονται
από λουλούδι σε λουλούδι, ο πόνος γίνεται μέλι
κι η αγάπη λικνίζεται στο λήθαργο του θέρους
ένα βρέφος κι εκείνη, επιρρεπής στο νανούρισμα.

Τα προϊόντα ακριβά κι όλα τ’ άλλα στη φτήνια
αρκεί ένα φιλοδώρημα για να βυθιστείς στα σκατά.
Μα δεν ανησυχώ. Τρώω νωχελικά το καρπούζι μου
και φτύνω στη μούρη τους τα κουκούτσια.
 
Αιώρηση

Η μυστική πύλη για τον παράδεισο
ξεδιπλώνεται δειλά, σαν έφηβος τυλιγμένος στην εσωστρέφεια.
Με κοιτάζει από την κορυφή, μέχρι το χώμα που κείτεται
στη σκιά των πελμάτων μου, νοτισμένο ακόμη από την πρωινή υγρασία.

Ανάμεσα στους μηρούς κυλάει ακόμα το αίμα
αλλά τα σπλάχνα μου στεγνά
καμένη γη το νησί της μητρότητας.

Ουράνιες μορφές συναγελάζονται με περιθωριακούς και παράξενα όντα,
με έπαθλο την υπέρτατη σωτηρία.

Μόνον εσύ θα χαθείς σα σκιά στη λήθη του χρόνου
γιατί όλα σου είναι μικρά, τοσοδούλικα να!
Είσαι ολόκληρος μια μικρογραφία.
 
Boring…

Που να ντύνεσαι τώρα, που να πας, τι να δεις
για ποια ιδέα να χαλάσεις πολεμοφόδια;

Ξεπακετάρεις πολύχρωμα γκάτζετ, απομυθοποιείς παιδικά όνειρα
θωρακίζεις τα ψηφιακά σου βασίλεια
κι όλα θα πάνε καλά, αρκεί να πετύχεις στα πλάνα σου.

Βυθίζεσαι ξανά στη σιωπή, την πιο γνώριμη άμυνα
χρόνια κρύβεις κάτω απ' το μαξιλάρι τα δόντια
που δεν έδωσες στη νεράιδα.

Κι έπειτα πνίγεις μιαν ακόμα λαχτάρα στη μπανιέρα
που πήγαν τόσα κίτρινα παπάκια; Σε ποια θάλασσα έγιναν βράχια;

Η γεύση της αθωότητας στυφή
τα πόδια δεν αφουγκράζονται πια τη γη
μόνο βήματα - και φυγή.

Μην κοιτάς τον ήλιο, μη μιλάς στο φεγγάρι
χάιδεψε τα σύννεφα με στοργή
αγάπησε όπως τους αξίζει τα τραύματα.