ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ»

της Μαρίας Σούμπερτ

ΠΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ
«Το κορίτσι που επιμένει»
Θέατρο για παιδιά από τεσσάρων χρονών και τους γονείς τους

Τέσσερις νέοι ηθοποιοί μπαίνουν στη σκηνή σέρνοντας κουτιά με τα σκηνικά τους αντικείμενα. Τα κοστούμια τους παραπέμπουν σε τσίρκο και ακροβάτες. Και κάτι τέτοιο θα γίνουν εν τέλει, τραγουδώντας, χορεύοντας, κάνοντας ακροβατικά και παίζοντας όλους τους ρόλους του έργου. Ποιου έργου; «Το κορίτσι που επιμένει» το λένε -το έγραψε και το σκηνοθέτησε ο Τηλέμαχος Τσαρδακάς, και είναι ένα παραμύθι – μύθος. «Όταν ήμουν πολύ μικρός», μας είπε, «ο παππούς μου με έπαιρνε στα γόνατά του και μου έλεγε φοβερές ιστορίες που είχαν μέσα πολύ δράμα και πολλή δράση. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτές οι ιστορίες ήταν κομμάτια του σύμπαντος της ελληνικής μυθολογίας και ο παππούς μου τις έλεγε λίγο αλλαγμένες ή λίγο λάθος ή, τέλος πάντων, όπως τις θυμόταν. Για μένα αυτά ήταν τα παραμύθια που κέντριζαν τη φαντασία μου. Δεν ξέρω να πω με σιγουριά πως μεταγράφεται ο μύθος σε παραμύθι, δεν ξέρω αν υπάρχει σωστός τρόπος. Υποθέτω ότι είναι πολύ σημαντικό να βρεις και να αποφασίσεις ποια θα είναι η οπτική γωνία από την οποία θα τον δεις. Μέσα από τα μάτια ποιού ήρωα θες να την πεις. Οι μύθοι, είτε τους μεταφέρεις πιστά είτε τους εκτρέπεις λίγο προς την κατεύθυνση που χρειάζεται η δική σου ιστορία, δεν παύουν να αποτελούν μια βάση αφήγησης και εμείς, ως συγγραφείς, ηθοποιοί, παραμυθάδες, πατάμε πάνω σε αυτή τη βάση και στηρίζουμε τις δικές μας εκδοχές. Νομίζω ότι έτσι γινόταν πάντα με τις μυθολογίες και τις παραδόσεις».

Το «Κορίτσι που επιμένει» μιλάει για ένα κορίτσι και ένα αγόρι που γεννιούνται μαζί, μεγαλώνουν μαζί, ερωτεύονται και παντρεύονται. Με έναν τρόπο που περιγράφει την αγάπη όπως την βιώνουν και την καταλαβαίνουν τα παιδιά, με κλωτσιές, μπουνιές και ατελείωτη τρυφερότητα, το αγόρι και το κορίτσι μοιάζει να είναι γραφτό από τη μοίρα τους να είναι μαζί για πάντα. Και έζησαν αυτοί καλά; Όχι. Γιατί οι θεοί ζηλεύουν την τόση ανθρώπινη ευτυχία και ο Πλούτωνας αποφασίζει να τραβήξει το αγόρι στον Κάτω Κόσμο. Ένα φιδάκι το δαγκώνει, η γη ανοίγει και το αγόρι χάνεται. Το κορίτσι πενθεί, αλλά δεν το βάζει κάτω. Αυτό που ξεκινάει ως ύβρις που γεννά στη συνέχεια την αρχαία τραγωδία, θα μας δώσει εδώ την εξέλιξη της πλοκής. Οι θεοί πήραν και οι θεοί έδωσαν· το κορίτσι παίρνει «δώρο» τρία μαγικά αντικείμενα που θα την βοηθήσουν να πετύχει το στόχο της. Ένα μπαλάκι που θα αποκαλύψει τον Χάροντα – Χάρη, ένα μικρόφωνο για να συγκινήσει τον Κέρβερο που ακούει ροκ μουσική και ένα ζευγάρι παπούτσια για να φύγει μαζί της το αγόρι. 

Η αγάπη των δύο ηρώων φτάνει να γίνει ύβρις για τους θεούς. Ρωτήσαμε τον Τηλέμαχο Τσαρδακά αν ένα παιδικό παραμύθι μπορεί να εισάγει τους μικρούς θεατές στην έννοια της αρχαίας τραγωδίας. «Σίγουρα μπορεί», μας απαντάει. «Η ύβρις, με διάφορες μορφές, είναι παρούσα στις περισσότερες ιστορίες. Στη δική μας παράσταση ο αγαπημένος του Κοριτσιού, σε μια ανύποπτη στιγμή, παρασυρμένος από την αθώα έπαρση και τον ενθουσιασμό του έρωτα, τραγουδά: «Γι’ αυτό θάνατε σκύψε χαμηλά το κεφάλι μπρος στον έρωτα δεν μετράς και πολύ». Τον στίχο αυτόν τον θυμάται όταν συνειδητοποιεί πόσο αδύναμος είναι μπροστά στο θεό του θανάτου, αλλά είναι πλέον αργά. Χαίρομαι πολύ για την ερώτηση γιατί η ύβρις ήταν ένα σημαντικό, αν και μάλλον υπόγειο, υλικό στο στήσιμο της παράστασής μας. Η κάθε πράξη ενός ανθρώπου, η κάθε του επιλογή, έχει κάποιες συνέπειες, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Η συνειδητοποίηση αυτής της μαθηματικής βεβαιότητας είναι μέρος της διαδικασίας της ενηλικίωσης. Στην αρχαία τραγωδία περίπου αυτό συμβαίνει. Ίσως η έννοια να ήταν περισσότερο φορτισμένη θρησκευτικά ανάλογα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Σήμερα, ειδικά στα πλαίσια μιας ψυχαγωγικής διαδικασίας όπως είναι το παιδικό θέατρο, θα μπορούσε να είναι ίσως περισσότερο ένα παιδευτικό εργαλείο, ή, ας πούμε, μια καλή αφορμή για να μιλήσουμε στο παιδί για τη σχέση που έχουν μεταξύ τους οι πράξεις, οι συνέπειες και η ευθύνη».

Το «Κορίτσι που επιμένει» θα μπορούσε να είναι μια εκδοχή του Ορφέα και της Ευρυδίκης, από την αντίστροφη, με τις γυναίκες να αναλαμβάνουν ολοένα και περισσότερους ρόλους, να μπαίνουν πια ισότιμα σε «ανδρικά» χωράφια και να διεκδικούν ακόμα περισσότερα. Στην Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη της κρίσης, η εικόνα της εργαζόμενης μητέρας που φεύγει το πρωί από το σπίτι, ενώ ο άντρας μένει σπίτι με τα παιδιά, αρχίζει να γίνεται όλο και πιο συνηθισμένη, φέρνοντας μια μεγάλη αλλαγή στους πατροπαράδοτους ρόλους των δύο φύλων. Έτσι και το κορίτσι, είναι σε αυτή την παράσταση το δυναμικό στοιχείο που θα βιώσει μια αγορίστικη τελετή μετάβασης, θα κατέβει στον Κάτω Κόσμο και θα διεκδικήσει, θα πολεμήσει για αυτό που της «ανήκει». Θα περάσει από τον βαριεστημένο Χάροντα- Χάρη, τον τρικέφαλο και λάτρη της καθαρεύουσας Κέρβερο και θα αντιμετωπίσει ισότιμα τον Πλούτωνα.

Σε αντιδιαστολή, οι ελαφρές θεές, η Αφροδίτη και η Περσεφόνη, σαχλοκούδουνα χωρίς βάθος. Παρόμοια και η ελαφρότητα των θεών, ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος θέλουν μόνο να διασκεδάζουν, ενώ ο Πλούτωνας θα δεχτεί εν τέλει να της επιστρέψει το αγόρι της. Με ένα όρο όμως. Και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Όταν δίνουμε κάτι ζητώντας εκ των προτέρων ανταλλάγματα και βάζοντας όρους, είναι σαν να μην το δώσαμε ποτέ. Μοιάζει με την κλασική φράση των γονιών «Θα σου το δώσω, αλλά μετά θα μου δώσεις…» ή «Θα σε αγαπάω, αν…». Η αγάπη όμως και η προσφορά δεν έχουν «Αν». Γιατί όταν υπάρχουν τα «Αν» και τα «Θα» έχουμε ήδη δώσει δανεικά.

Έτσι και στο «Κορίτσι που επιμένει», ένα μυθολογικό παραμύθι, γεμάτο μουσική, τραγούδια και χορό, σε μια μικρή σκηνή που όμως επιτρέπει αυτή τη μαγική εγγύτητα που κάνει τους θεατές να νιώθουν μέρος του έργου. Ενός έργου που φέρνει στο προσκήνιο –στην κυριολεξία- έννοιες δύσκολες, όπως ο θάνατος και η απώλεια, αλλά και η αγάπη, η επιμονή και η υπομονή,  με πολύ χιούμορ, τραγούδι και χορό. 

Κάθε Σάββατο στις 15.00 και κάθε Κυριακή στις 11.00
στο θέατρο Άβατον έως και τις 21 Ιανουαρίου.
Ευπατριδών 3, Γκάζι, Αθήνα (πλησίον μετρό στάση Κεραμεικός).
Τηλ.: 2103412689
 
Κείμενο– Στίχοι– Σκηνοθεσία: ΤηλέμαχοςΤσαρδάκας
Μουσική σύνθεση: Διονύσης Μπάστας
Σκηνικά αντικείμενα– Κοστούμια: Μαρία Βασιλάκη
Κινησιολογία: Σπύρος Κουβαράς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάρια Φλωράτου
Σχεδιασμός αφίσας: Δημήτρης Γιαννακούλιας
Ηχογραφήσεις: Noise Box Studio
Video, Φωτογραφίες: Περικλής Παπανδρεόπουλος
 
Παίζουν και τραγουδούν:
Μαρία Δελετζέ, Θοδωρής Ζωγόπουλος,  Πάολα Καλλιγά, Μάριος Κρητικόπουλος
 
Διάρκεια:70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων: 8 € και ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις.
Τρέιλερ: 
​