ΜΙΚΡΕΣ ΦΩΤΙΕΣ ΠΑΝΤΟΥ

της Γεωργίας Τσούρου

Η τέχνη του αποδίδειν στους άλλους ιδιότητες που δεν έχουν και ποτέ δεν θα αποκτήσουν είναι τόσο υψηλή που θα της άξιζε ένα δικό της μουσείο. Ο ερωτευμένος βλέπει αρετές που δεν υφίστανται και ο εχθρός ορκίζεται ότι γνωρίζει ακριβώς τα αίτια του μίσους του, κανένα όμως από τα κάτοπτρα που είναι στραμμένα επάνω μας δεν αντανακλούν την πραγματικότητα του ποιοι είμαστε. Σαν τα δέντρα που πέφτουν στο έδαφος τη στιγμή που κανείς δεν βρίσκεται στο δάσος να καταγράψει την κατάρρευσή τους, η ουσιαστική μας ύπαρξη έχει έναν και μόνο μάρτυρα και είναι και αυτός, δυστυχώς, επιρρεπής  προς την εξαπάτηση: τον εαυτό μας.  Ο ψηλός άντρας, η φιγούρα του οποίου με στοιχειώνει τις τελευταίες ημέρες, ονομάζει το φαινόμενο «electing strange perfections in any stranger I choose» και τραγουδάει με τα μάτια μισόκλειστα, ενώ τα χείλη του σχεδόν να ακουμπούν το μικρόφωνο. Για τα τρισίμιση λεπτά που διαρκεί το τραγούδι του, δεν έχει ανάγκη την άποψη κανενός και σίγουρα όχι τη δική μου, που απομένω να τον θαυμάζω και να πατάω ξανά και ξανά το πλήκτρο επανάληψη κάτω από το βίντεο. 

Επειδή το αντίδοτο σε κάθε είδους πάθος είναι φτιαγμένο από χαρτί, βρίσκω τον εαυτό μου να διαβάζει με αφοσίωση το βιβλίο «ΜΙΚΡΕΣ ΦΩΤΙΕΣ ΠΑΝΤΟΥ», της Celest Ng. Στην μικρή κοινότητα του Σέικερ Χάιτς, ενός προαστίου του Κλίβελαντ που θυμίζει επικίνδυνα το κινηματογραφικό Στέπφορντ, όλα είναι τακτοποιημένα και σχεδιασμένα ώστε σαν καλογυαλισμένος καθρέφτης να αντανακλούν την ευμάρεια των κατοίκων. Ο σεβασμός στους κανόνες, η κοινωνική τάξη και η επαγγελματική και οικονομική επιτυχία είναι απαράβατοι θεσμοί που εξασφαλίζουν τον ήσυχο ύπνο όλων. Φυσικά, και εδώ, όλοι έχουν άποψη για όλους, και κάθε ένας κάτοικος του μικρού αυτού χωριού είναι τακτοποιημένος στο κουτί του: Οι προσωπικότητες αξιολογούνται με κριτήρια την δημοτικότητα, τον αριθμό των αυτοκινήτων που φυλάσσει ο καθένας στο γκαράζ του, το ύψος των διδάκτρων που πληρώνει ο πολυάσχολος πατέρας για το κολλέγιο των παιδιών. Ώσπου μια μέρα, η κα Ρίτσαρντσον, επιφανής πολίτης του Σέικερ Χάιτς και λάτρης της τάξης, θα εκμισθώσει ένα διαμέρισμα στην καλλιτέχνιδα Μία και την έφηβη κόρη της, Περλ. Η Περλ θα γοητεύσει και τα τέσσερα παιδιά των Ρίτσαρντσον και θα γίνει μέρος της καθημερινότητάς τους. Σύντομα και η Μία θα μπει στο σπίτι τους καθώς η καλή σπιτονοικοκυρά, αδυνατώντας φυσικά να φανταστεί έναν τρόπο ζωής διαφορετικό από τον δικό της, θα της προσφέρει τη θέση της οικιακής βοηθού στο σπίτι της οικογένειας και τη δυνατότητα να εξασφαλίσει για την ίδια και την κόρη της σταθερό εισόδημα.

Δεν είναι, φυσικά, μόνο οι ερωτευμένοι ή εκείνοι που μισούν, οι μόνοι που τρέφουν αυταπάτες για την πραγματικότητα των άλλων. Τα παιδιά ζηλεύουν τα άλλα παιδιά και ποθούν το σπίτι που δεν έχουν, όποιο και αν είναι αυτό. Οι φτωχοί ζηλεύουν τους πλούσιους, οι νέοι τους ενήλικες και οι γέροι τα νιάτα, και οι ευκατάστατοι Ρίτσαρντσον θα στοχοποιήσουν την ανεξαρτησία της Μία και της Περλ. Κι η Μία, που έχει ένα παρελθόν γεμάτο μυστικά, θα καταλήξει να απειλεί το θεμέλιο της μικρής κοινωνίας του Σέικερ Χάιτς.

«Φτάσαμε» είπε, κι εκείνη απάντησε «Εδώ μένεις;». Δεν ήταν το μέγεθος – βέβαια το σπίτι ήταν μεγάλο, όπως όλα όμως σ΄εκείνο το δρόμο, και τις τρεις εβδομάδες που ζούσε στο Σέικερ είχε δει ακόμα πιο μεγάλα. Όχι: ήταν το πράσινο του γρασιδιού, οι ευδιάκριτες γραμμές του λευκού κονιάματος ανάμεσα στα τούβλα, το θρόισμα των φύλλων του σφενδάμου μέσα στην απαλή αύρα, η ίδια η αύρα. Οι απαλές μυρωδιές του απορρυπαντικού, του φρεσκομαγειρεμένου φαγητού και του γρασιδιού που ανακατεύονταν στην είσοδο, η γωνία του ταπέτου που ανασηκωνόταν σαν τσουλούφι που σου ξέφυγε και ξέχασες να το ισιώσεις. Είχε την εντύπωση ότι έμπαινε όχι σε σπίτι, αλλά στην ιδέα ενός σπιτιού, ένα είδος αρχέτυπου που αποκτούσε ζωή στα μάτια της. Κάτι για το οποίο είχε μόνον ακουστά και δεν το’χε δει ποτέ»

Το τραγούδι στην οθόνη του υπολογιστή μου φτάνει πάλι κοντά στο τέλος του και τα μάτια μου σηκώνονται για λίγο από τα σελίδες της θαυμάσιας αυτής ιστορίας, αναζητώντας την φιγούρα του τραγουδιστή. Εκεί, λίγο πριν το τέλος, έχει κι εκείνος ένα τσουλούφι που ξεφεύγει από τα μαλλιά του και διατρέχει την καμπύλη του εξαιρετικού του προσώπου, έχω πια μάθει καλά σε ποιο ακριβώς λεπτό να κοιτάξω για να το αναζητήσω. Ποιες είναι εκείνες οι λεπτομέρειες που το μυαλό μας αναζητά για να ερωτευθεί ή να μισήσει κάτι από την ύπαρξη του άλλου; «There's an art to life's distractions/To somehow escape the burning weight/Love with every stranger, the stranger the better/Love with every stranger, the stranger the better» Είναι μέρες που η τέχνη των άλλων πονάει σαν σουβλιά χαμηλά στο στέρνο, κι όποιος λέει ότι δεν πόθησε ποτέ, είτε τον δημιουργό, είτε το δημιούργημά του, είτε το κορίτσι που κάθεται μαγεμένο και τον ακούει, λέει ψέματα.

ΜΙΚΡΕΣ ΦΩΤΙΕΣ ΠΑΝΤΟΥ
CELESTE NG
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΡΙΤΑ ΚΟΛΑΪΤΗ
ISBN 978 618 03 1543 1