Εύθραυστος σύγχρονος κόσμος

γράφει η Μάριον Καφετζοπούλου

Στη ροή του πρώτου μήνα του χρόνου γίναμε κοινωνοί πολλαπλών εξελίξεων. Σταδιακά, νιώσαμε πιο καθημερινοί, καθώς η αγορά άνοιξε και η κινητικότητα του πληθυσμού αυξήθηκε προσπαθώντας να αποτινάξει την στασιμότητα που επέφερε η πολύμηνη καραντίνα της πανδημίας. Αναπνεύσαμε μερικώς, σκεφτήκαμε αρκετοί από εμάς.

Από την άλλη πλευρά, ανατροπές κλυδώνισαν σύσσωμο τον κόσμο της ιστιοπλοΐας και του αθλητισμού εν γένει, όπως και την πανεπιστημιακή κοινότητα, με τις αποκαλύψεις επώνυμων και ανώνυμων θυμάτων βιασμού. Πράξη τραγική που δεν έχει φύλο. Η κοινωνία, αιφνιδιασμένη, παρακολούθησε τις εξελίξεις, στηρίζοντας κυρίως με φωνές ενδυνάμωσης τα θύματα βιασμού, που βρήκαν το θάρρος και την ψυχική δύναμη να εξωτερικεύσουν το βαθύ και τραυματικό τους βίωμα, καλώντας κι άλλα θύματα να πράξουν τα ανάλογα προς τη Δικαιοσύνη.

Στο φάσμα της κοινωνικής πραγματικότητας που διανύουμε, έρχονται μία ακόμη φορά στην επιφάνεια μέρη αυτής, που νοσούν βαθιά.
​Ένας εύθραυστος σύγχρονος κόσμος....

Ωστόσο, όταν μία κοινωνία νοσεί, δεν αφορά σε ένα μόνο κομμάτι της. Η αποτύπωση τόσο σημαντικών γεγονότων έρχεται, κατά τη γνώμη μας, να προστεθεί σε ένα ευρύτερο φάσμα κοινωνικών ρόλων και ανισοτήτων, σε ένα αέναο παιγνίδι εξουσιών μεταξύ του ισχυρότερου και του ευάλωτου. Επιπρόσθετα, η διάσταση μίας κοινωνίας που γίνεται πρωτίστως ανταγωνιστική, με την ενδυνάμωση υλιστικών πλαισίων και στόχων, αποδυναμώνει σταδιακά το ήθος και τη δεοντολογία ως αυτονόητες στάσεις και πράξεις προς τον συνάνθρωπο. Η τροχιά του λεγόμενου “υλιστικού πολιτισμού”, που συμπαρασύρει τις τελευταίες δεκαετίες όλες τις εκφάνσεις μας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποδυναμώσει επιμέρους πτυχές των ανθρωπίνων αξιών. Άλλωστε, ένα από τα φετίχ του αποτελεί η “εργαλειοποίηση της εργασίας”, που συνδέεται με τα ισχυρότερα από τα εσωτερικά μας πεδία, την επιβίωση. Η στροφή σε αυτόν το βαθιά υλικό κόσμο αντανακλά το πρόσημό της σε πολλά κοινωνικά επίπεδα: στις Τέχνες, την Παιδεία, την κοινωνική προσφορά... την ίδια την κοινωνική εξέλιξη και κοινωνική συνοχή..
Ένας εύθραυστος σύγχρονος κόσμος....

Στο φάσμα αυτών των προβληματισμών ιδιαίτερη σημασία αποκτά η αντίληψη της αξίας του εαυτού. Ο εαυτός αποτελεί το ολιστικό όργανο πλεύσης... Είναι η πυξίδα, που δύναται να μας κατευθύνει ανάλογα με τα όσα παρατηρεί και αντιλαμβάνεται. Ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας την ανάγνωση της κρίσης (διάκρισης) και αυτονομίας σε όλα τα επίπεδα. Ας αφήσουμε, επίσης, τις ανθρώπινες αξίες να αναδυθούν περισσότερο από τον εσωτερικό μας κόσμο- καθώς ενυπάρχουν αυτούσιες- και να ενδυναμώσουν τις κοινωνικές πλευρές του εαυτού: αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση, ανιδιοτελής προσφορά, είναι μόνο μερικές από αυτές που σας προσκαλώ να δραστηριοποιήσουμε πιο ενεργά. Διανύοντας ένα θετικότερο παρόν, είναι βέβαιο ότι γινόμαστε πιο δυνατοί και μπορούμε, με τη σειρά μας, να ενδυναμώσουμε κάθε άτομο που αντιμετωπίζει ένα τραυματικό παρελθόν, να στηρίξουμε τις αποφάσεις του, να καταπολεμήσουμε τις όποιες ανισότητες και να λειτουργούμε προοδευτικά προς πάσα κατεύθυνση ατομικής και κοινωνικής εξισορρόπησης. Οι μεταβολές αυτού του εγχειρήματος που είναι σαφώς δύσκολο, αλλά βαθιά ανθρωποκεντρικό και συλλογικό, θα επιφέρουν σταδιακά καρπούς ισορροπίας, ευημερίας και ειρήνης σε πολλαπλά επίπεδα. Απαιτείται όμως δουλειά, πίστη και επιμονή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν! 

​
Ευχόμαστε μία γόνιμη και θετική εβδομάδα σε όλες και όλους!