ΕΛΛΑΔΑ ΤΑΛΕΝΤΟ ΕΧΕΙΣ ΚΡΙΤΕΣ ΟΜΩΣ;

του Χρήστου Σούτου

Αν και σαν άνθρωπος δεν είμαι αυτό που λένε φαν των reality shows, όπως ονομάζονται όλα αυτά τα τηλεοπτικά προγράμματα που έχουν κατακλύσει τους δέκτες μας, εντούτοις έκατσα να τα δω. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την κατηγορία των λεγόμενων talent shows,υπάρχει και αυτή των αντίστοιχων επιβίωσης. Διαθέτουμε λοιπόν δύο, αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Ένα που ασχολείται αποκλειστικά με τις φωνητικές ικανότητες των διαγωνιζόμενων και ένα με τη γενικότερη έννοια αυτού που ονομάζουμε ταλέντο. Στο πρώτο η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί φωνές πολύ αξιόλογες, ιδιαίτερες με χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν να κάνουν καριέρα στο δικό μας μικρόκοσμο. Στο άλλο η κατάσταση μοιάζει αρκετά πιο μπερδεμένη. Παρουσιάζονται ενώπιον της κριτικής επιτροπής(;) διάφοροι άνθρωποι που θεωρούν ότι διαθέτουν κάποιο αξιομνημόνευτο ταλέντο. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση η συζήτηση καλό θα ήταν να περιστραφεί γύρω από το τι ακριβώς εννοούμε ή πιο σωστά θεωρούμε ταλέντο πια στις μέρες μας. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Στο reality φωνητικής, που τα πράγματα φαίνονται πιο ξεκάθαρα, αρχικά η ένσταση μου είναι στο κατά πόσο βοηθά ένα νέο παιδί να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Κατά πόσο οι λεγόμενοι coaches έχουν την απαιτούμενη επάρκεια γνώσεων για να διδάξουν, αν όχι και για να επιλέξουν, τα παιδιά. Δεν λέω, είναι όλοι τους επιτυχημένοι στον τομέα τους. Σαφέστατα το γεγονός ότι δεν έχουν εικόνα των συμμετεχόντων είναι προς την κατεύθυνση του δικαίου. Τώρα αν ο Ρουβάς ή η Παπαρίζου πέρα από καλοί επαγγελματίες της διασκέδασης είναι ειδικοί και κατάλληλοι κριτές νέων φωνών, μάλλον λίγο ενδιαφέρει. Πολλές φορές σου δίνεται η εντύπωση πως οι διαγωνιζόμενοι έχουν καλύτερες φωνές από τους ανθρώπους που τους επιλέγουν. Δεν βάζω στην ίδια κατηγορία τους άλλους δύο. Οι Μαραβέγιας και Μουζουράκης είναι άλλη περίπτωση. Είναι μουσικοί, τραγουδοποιοί με παιδεία και γνώσεις ικανές για να παίξουν το ρόλο των κριτών. Η δεύτερη μου ένσταση, εξίσου σοβαρή και σημαντική με την πρώτη, είναι η πορεία των νικητών μετά το τέλος του show. Δεν θυμάμαι, συγχωρήστε με γι' αυτό, κάποιον από τους προηγούμενους νικητές να προχωρούν με σημαντικά βήματα στην καριέρα τους συνεπεία της παρουσίας τους στο τελικό ή σε πιο πρώιμα στάδια. Αντίθετα βλέπω μια εφήμερη προβολή που συνοδεύεται από την αντίστοιχη εκμετάλλευση του εκάστοτε νικητή από όλο το σύστημα. Προσωπικά θεωρώ ότι για να πετύχει κάνεις στο ελληνικό μουσικό στερέωμα δεν χρειάζεται κανένα talent show , αλλά τα σωστά κανάλια προώθησης, που θα σέβονται το ταλέντο του και μόνο. Ευκαιρίες υπάρχουν για όποιον τις κυνηγά. 
​

​Στο άλλο show τώρα, που ψάχνει το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας, έτσι γενικά και αόριστα, τα πράγματα είναι πολύ πιο χαοτικά. Πρώτον κανείς δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς ψάχνει το πρόγραμμα να αναδείξει. Έχουν θεσπίσει κατηγορίες ταλέντων, περισσότερο έτσι για να το κάνουν και λιγότερο για να βάλουν όντως κάποια κριτήρια επιλογής. Το βασικότερο όμως θέμα για μένα είναι η επιτροπή που κρίνει. Από που και ως που μια παρουσιάστρια μεσημεριανών εκπομπών, ένας παρουσιαστής reality και ένας συγγραφέας και παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιών μπορούν να εκφέρουν άποψη, να απορρίψουν ή να προκρίνουν έναν συμμετέχοντα σε ένα τομέα με τον οποίο ουδέποτε έχουν ασχοληθεί ή σπουδάσει; Αλήθεια πως μπορούν να γνωρίζουν, χωρίς το κατάλληλο υπόβαθρο γνώσεων, τι απαιτείται να διαθέτει ως γνωρίσματα ένας άνθρωπος που " δηλώνει ταλαντούχος"; Το κακό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται να κριθούν από τους εν λόγω ανθρώπους για το αν αξίζουν ή όχι. Το συγκεκριμένο show είναι μια ιστορία που δεν έχει κανέναν απολύτως νόημα πέρα από την έκθεση στην όποια υποβάλλουν τον εαυτό τους άτομα που θέλουν να εξασφαλίσουν αυτά τα περίφημα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που αναλογούν στο καθένα μας σύμφωνα με τον Άντι Γουόρχολ....