 της Μαρίας Σούμπερτ Χιλιάδες ασυνόδευτα παιδιά βρίσκονται μόνα τους στη χώρα μας, έχοντας χάσει τους γονείς τους ή έχοντας χωριστεί από αυτούς. Τα παιδιά αυτά καταλήγουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στα κέντρα κράτησης, στους δρόμους. Στην ουσία στερούνται των βασικών δικαιωμάτων τους, στοιβάζονται με τους ενήλικες και εν τέλει απειλούνται. Η ΜΕΤΑδραση - Δράση για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη που εξειδικεύεται στον τομέα της διερμηνείας και διαπολιτισμικής μεσολάβησης, καθώς και στην προάσπιση των δικαιωμάτων των ασυνόδευτων ανηλίκων και των ατόμων που χρήζουν διεθνούς προστασίας. Σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑ), το Υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και τις κατά τόπους Αστυνομικές Διευθύνσεις και Εισαγγελίες, έχει πραγματοποιήσει πάνω από 1.880 συνοδείες, κατά τις οποίες έχουν συνοδευτεί πάνω από 5.800 παιδιά (Μάρτιος 2011 – Σεπτέμβριος 2017). Η κοινωνιολόγος Ανδρονίκη Νικολακάκη, μέλος της ομάδας συνοδών της ΜΕΤΑδρασης, έχει πραγματοποιήσει εκατοντάδες συνοδείες ασυνόδευτων παιδιών και μας περιγράφει μια από τις πιο έντονες συναισθηματικά συνοδεία. "Αρχές του 2017… Ένα τηλεφώνημα από την ομάδα έργου της ΜΕΤΑδρασης με ενημέρωσε για μια ακόμα συνοδεία ασυνόδευτων ανηλίκων (http://metadrasi.org/campaigns/συνοδείες-ανηλίκων). Το επόμενο πρωί βρίσκομαι στην Μυτιλήνη για να παραλάβω δυο παιδιά που ζούσαν σε επισφαλείς συνθήκες για να τα συνοδεύσω προς μία κατάλληλη δομή φιλοξενίας στην Αθήνα. Το μόνο που ήξερα για εκείνα ήταν ότι είναι αδέρφια, ένα κορίτσι 15 ετών και ένα αγόρι 5, που είχαν χάσει την οικογένειά τους. Σκέφτομαι: «Δέκα χρόνια διαφορά μεταξύ τους και χωρίς γονείς, το κορίτσι θα είναι σαν μάνα και πατέρας του αδερφού της». Το διαπίστωσα με το που τους γνώρισα. Πώς τον βοηθούσε να μαζέψει τα ρούχα του και τα παιχνίδια του, πόσο στοργικά του χτένιζε τα μαλλιά «για να είναι όμορφος στο ταξίδι», όπως του είπε, πώς του έκλεινε το μπουφάν μέχρι πάνω για να μην κρυώσει και να του φώναζε γλυκά κάθε φορά που άνοιγε λίγο το φερμουάρ του. Έμοιαζε να ξεχνάει κάποιες φορές πως ήταν κι εκείνη παιδί. Αφού μάζεψαν τα πράγματά τους, έγινε η απαραίτητη διαδικασία παράδοσης-παραλαβής, όπου παρέλαβα τα έγγραφά τους (την εισαγγελική διάταξη, που ουσιαστικά αναθέτει τη συνοδεία και προσωρινή ανάθεση φροντίδας των παιδιών στη ΜΕΤΑδραση, τις ιατρικές τους εξετάσεις και το υπηρεσιακό σημείωμα). Κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι για να φύγουμε με το πλοίο για Πειραιά. Αφού περάσαμε τον εκτενή έλεγχο των λιμενικών με τα παιδιά να κοιτάνε όλο απορία για το τι συμβαίνει, επιβιβαστήκαμε. Έψαξα να βρω ένα ήσυχο και ασφαλές μέρος να καθίσουμε. Τις επόμενες δυο ώρες φάγαμε, ζωγραφίσαμε και παίξαμε διάφορα επιτραπέζια. Γύρω στις 22:00, το κορίτσι μου ζήτησε αν μπορούμε να πάμε στις καμπίνες για ύπνο γιατί δεν θέλει να κοιμάται αργά ο αδερφός της. Τον έκανε μπάνιο, τον βοήθησε να βάλει τις πιτζάμες του και τον έβαλε για ύπνο. Εκείνος ζήτησε να πάρει στο κρεβάτι ένα παιχνίδι του, το μεγάλο κίτρινο φορτηγό του. Αυτό που, όπως έλεγε λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος, μπορεί να τον πάει όπου εκείνος θέλει και να είναι ασφαλής, γιατί είναι μεγάλο και γερό και κανείς δεν θα μπορεί να τον πειράξει... «Και πού θες να πας;», τον ρώτησα. «Στο Αφγανιστάν, όταν ήμουν μωρό και ήμασταν όλοι μαζί». Αφού αποκοιμήθηκε άρχισα να μιλάω μαζί της, όπως γίνεται συνήθως με όλα τα παιδιά σε κάθε συνοδεία της ΜΕΤΑδρασης. Της εξήγησα εκτενέστερα για τον ξενώνα που θα τους φιλοξενούσε και της άφησα «χώρο» να μου πει για ό,τι ήθελε και να με ρωτήσει αν είχε κάποιες απορίες. Παρόλο που είχαμε και διερμηνέα μαζί, εκείνη ήθελε να μου μιλάει στα αγγλικά, που αν και της ήταν πιο δύσκολο ήταν πιο ψύχραιμη. Όταν μιλούσε στην μητρική της έσπαγε η φωνή της συνέχεια. Δεν μιλούσε πολύ για την χώρα προέλευσής της, αλλά κυρίως για το ταξίδι προς την Ελλάδα και για τα όνειρά της για το μέλλον. Από τα πιο συγκινητικά σημεία της αφήγησής της ήταν η ιστορία για τα μαλλιά της: «Ξέροντας ότι θα φύγουμε από την Μυτιλήνη, λίγες μέρες πριν, αποφάσισα να κόψω τα μαλλιά μου. Το μήκος τους ήταν πιο κάτω από τη μέση μου και τώρα φτάνουν μέχρι τον λαιμό μου. Μεγάλη αλλαγή… αλλά εγώ ήθελα από τώρα και στο εξής να είμαι μια άλλη, να αφήσω το παρελθόν, να κάνω μια νέα αρχή». Σύμβολο ωριμότητας, θα μπορούσε να πει κανείς ή και σημείο εκκίνησης για ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση. Δυναμική, υπεύθυνη και συγχρόνως προστατευτική και δοτική προς τον αδερφό της, ο οποίος καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της αφήγησης κοιμάται στο κρεβάτι του, δίπλα στο μεγάλο κίτρινο φορτηγό του. Φτάνοντας στον Πειραιά το επόμενο πρωί, κατευθυνθήκαμε προς τον ξενώνα και γύρω στις 7:00 το πρωί, αφού παρέδωσα στην υπεύθυνη του ξενώνα τα έγγραφά τους, αποχαιρέτησα το κορίτσι με τα κοντά μαλλιά και το αγόρι με το μεγάλο κίτρινο φορτηγό."  Ανδρονίκη Νικολακάκη, Κοινωνιολόγος Μέλος της ομάδας Συνοδών ασυνόδευτων ανηλίκων της ΜΕΤΑδρασης Στοιχεία επικοινωνίας ΜΕΤΑδραση Αθήνα: 25ης Μαρτίου 7, 17778 Ταύρος, Τηλ: 214 100 8700 Θεσσαλονίκη: Βηλαρά 7, 54625 Βαλαωρίτου, Τηλ: 2310 501151 Email: info@metadrasi.org, www.metadrasi.org Comments are closed.
|
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |